Besancon-Charleville Mezière

Zondag 15 augustus

Besancon-Charleville Mézière

Inpakken gaat als een speer. We hebben alles in afsluitbare plastic zakken of tasjes met ritssluitingen zitten, waardoor het in de 3 koffertassen ( passen precies in de motorkoffers) keurig geordend blijft. Deze manier van inpakken passen we ook toe op onze vliegreizen en bevalt uitstekend. Kleding is opgerold en luchtdicht verpakt. Zo neemt het weinig ruimte in. Oplaadkabels, toiletartikelen, mondkapjes ed zitten in de tasjes, zodat je makkelijk spullen kan pakken. De uitdaging voor een volgende reis is het gewicht in de zijkoffers te krijgen, en het topkoffer licht te pakken. Hierdoor is het gewicht laag en daardoor wordt 't Ros nog beter te besturen.

We rijden om 9:30 uur de parkeergarage van ons hotel in Becancon uit. Ondanks het snelle inpakken vertrekken we veel later dan gepland, ( dat was 8:00 uur). We merken dat vakantie vooral niet haasten voor ons is, dus rustig opstaan en ontbijten. Maar daardoor veel later op weg dan gepland en dat terwijl we vandaag wel 388 km willen rijden. Dit is goed voor 7 uur rijden op secundaire wegen.

We rijden vandaag veel N -wegen, en niet meer de kleine D- wegen, in de hoop dat we iets meer snelheid kunnen houden. Wat we al snel merken is dat we bijna alleen op de weg zijn, wellicht heeft t met de zondag te maken. Ook zien we helemaal niemand buiten in de vele dorpen die we passeren. Het is dus erg rustig dus we houden de vaart er in.

'T Ros voelt dit ook en is bijna niet te houden, we lijken wel over het asfalt te zweven. Een grote groep koeien met bellen rijden met ons mee??? Er zit een belgeluid in de voorvork, wat we al enkele dagen horen. Na even zoeken op 't intenet blijkt dit een vaak voorkomende euvel van deze motor te zijn en het blijkt om een rubber die piept bij het bewegen van de voorvork te gaan. Oplosbaar, dus als we thuis zijn gaat 't Ros even naar de garage voor herstel hiervan.

Ik zit heerlijk achterop, de wind om de oren ( met oordoppen) en actief meerijden in de bochten. We rijden dan weer 50 of 70, 80, 90 of 110 km per uur. De Fransen houden de bestuurders goed bezig met snelheidsbeperkingen die om de haverklap wisselen. Ook staan er regelmatig flitskasten, of waarschuwingen daarvoor. Dus we rijden stipt op de snelheid die is aangegeven. Bij 50 km/uur, gaat de mijn vizier helemaal open, alle ritsen in mijn jas heb ik ook open, mijn jas is zelfs tot halverwege opengeritst en de panden heb ik naar binnen gevouwen, zodat er frisse lucht in kan komen. Het is buiten weer 30 graden. Bij 70 km per uur gaat t vizier op 70% dicht en bij 90 helemaal dicht. Als we 110 rijden gaat ook de jas weer dicht, anders flappert deze wel erg hard. Ik kan dan ook iets naar voren gaan zitten met de armen naar beneden zodat ik met mn vingers op de koffers rust. Hierdoor komt er frisse wind via de open ritssluiting in de rug van mn jas, lekker binnen waaien. Het is nog steeds warm en met een opvlieger is het een heel management om mn temperatuur laag te houden. Motorrijden is een actief proces. Frank legt zijn hand op mn onderbeen en de andere hand ligt losjes op het stuur. Na een minuut of 5 worden de handen gewisseld, goed voor de bloedsomloop in de armen maar ook heel erg gezellig. Dit alles wel met cruise control aan!

We crossen door Noord Frankrijk, heel relaxed als één team, nemen bocht na bocht en de kilometers vliegen onder ons door.

Voor ons staan papieren bordjes met daarop heerlijke vega-burgers en cola. Na 4 uur rijden is het tijd voor de lunch. Met handen en voeten hebben we aan de man van de friteskar, die langs de weg staat, kunnen uitleggen wat we willen eten. Hij lacht met een brede smile en even later horen we gespetter van vet uit zijn friteskar komen. De kar staat naast de weg, geplaatst op bokken, achter 4 stuks, voor niets. Een wankel evenwicht lijkt het , maar aan het eten doet het niets af. Even later zitten we heerlijk te smikkelen.

We zijn weer aan het rijden, door het landschap van de Marne. Veel bossen en nog enkele heuvels, erg mooi. In Langres verbazen we ons over deze mooi oude stad, hier willen we nog naar terug. Net als andere mooi dorpen en steden die we zien, is dit de moeite waard. Wie gaat er met ons mee op de motor, Yvonne en Rik?

Het landschap is nu sterk aan het veranderen. Kilometers ver zien we aaneengesloten korenakkers, geel en heet in de zon liggen, hier zijn geen bossen. "Oeps... !" We hangen nu op 't Ros met z'n tweeën naar links en kunnen zo rechtop blijven rijden. De harde wind komt van links, de wind heeft vrij spel. Hier staan overal staan windmolens, zo ver als we kunnen kijken, wel honderd of zo. Door het hoger gelegen en open gebied is dit de uitgelezen plek voor het plaatsen van deze molens. Doordat er geen dorpen zijn, lijkt niemand last te hebben van de molens. Maar of dit de oplossing voor ons energievraagstuk is? Hoeveel molens moeten we daarvoor nog plaatsen?

Onze jassen vliegen uit, de helmen af en we drinken onze waterflessen in een mum van tijd leeg. Vanmiddag is het warm geworden en we zijn moe van de lange rit. Ondanks dat 't Ros super zit en fijn rijdt, het actief wind, warmte, beweging meekrijgen kost energie. We hebben een fijne plek in de schaduw gevonden en er zijn zelfs enkele bankjes waar we lekker op gaan liggen. We doen onze benen gestrekt omhoog, dan weer plat naar beneden. Is dit een soort sporten;) nee gewoon even de spieren los maken tijdens deze welverdiende pauze.

We zetten de laatste 80 kilometer in, we vliegen weer over de wegen en kruisen de Maas, rijden weer door bossen en de dorpen hebben steeds meer een Belgisch karakter. Maar niet Charleville Mézière, wat een sjiek stadje is dat. We logeren midden in het oude centrum, waar we een B&B huren.

Een lange smalle gang door tot een binnenplaatsje, daar bukkend een deur door en een oude houten trap omhoog tot de eerste verdieping. De deur gaat open en ik stap een prachtige zit/slaapkamer met eigen badkamer en toilet binnen. Alles ziet er modern, schoon en fris uit. De eigenaresse spreekt geen woord over de grens, dus dat vraagt even wat om alle informatie die ze heeft te duiden, maar t lukt.

Frank heeft 't Ros in een parkeergarage even verderop gezet en heeft t appartement gevonden. Nu eerst lekker douchen en dan het stadje verkennen.

Een aanrader wat ons betreft. Het centrale rechthoekig plein heeft rondom hoge huizen van mergel. De gele kleur geeft het hele plein een warme gloed. Op de daken zijn Franse dakkapelletjes ( van die ronde) aangebracht, daaronder en op 1e verdieping 4 grote ramen. De begane grond heeft ronde bogen als galerij en daar bevinden zich verschillende winkeltjes. Het lijkt wel een Spaanse stad.

Op het plein kunnen we in de vele restaurantjes eten. We smikkelen van een salade en een calzone en sluiten dit maal af met een heerlijke koffie. Zo' n piepklein kopje koffie, gloeiend heet maar zo heerlijk. We slenteren nog wat rond om daarna terug te gaan naar onze B&B. Nog de blog schrijven en dan slapen.

Morgen is de laatste reisdag en dan zijn we weer thuis, een mooi avontuur rijker. Frankrijk is ( nog steeds) een heerlijk land met prachtige natuur, het hooggebergte met de vele Cols en Gorges, de vriendelijke mensen, het stokbrood en de croissant zoals ze deze nergens hebben, de Franse slag, lekker eten en vrijheid. Ook veel jeugdherinneringen zijn boven komen drijven, een liefdevol eerbetoon aan mn geweldige moeder.

'T Ros heeft zich met deze tocht van meer dan 3000 km goed bewezen. Wij hebben ook genoten van de vele lieve, leuke en mooie reacties op onze blog en foto's. Het was fijn om zo samen te reizen!

Frankrijk.... We komen nog weer!!

Barcolenette - Besacon

Vrijdag 13 augustus

Barcelonette-Grenoble

2 in 1

Het is al warm als we om 8:30 uur op 't Ros stappen. Het zou vandaag 36 graden worden en we rijden naar lager gelegen gebieden, dus dit gaan we voelen.

"Oei...daar waren we bijna gevallen!" 'T Ros hangt ver door naar links, want met al zijn kracht weet Frank 't Ros weer in een rechte stand te krijgen. Maar goed dat Frank zo'n sterke beenspieren heeft, blij met de sportschool. Ik hoor een vloek in mn helm en een enorme zucht. " Verdomme!. Bij het indraaien om te parkeren bij de boulanger, moeten we in bijna stilstand en op grave, uitwijken voor een achteruitrijdende auto, met een bijna val tot gevolg.

Nu eerst maar ontbijten, lekker met croissantjes en koffie. Als ik voor een tweede koffie in de lange rij ga staan, wat lang gaat duren, besluiten we om dit te laten zitten en onderweg nog een stop in te lassen. Temperatuur stijgt snel, dus rijden maar.

Krakend hoor ik in mn helm nog maar in 1 oor Frank praten, maar verstaan doe ik het niet. De headset gaat uit, dit is niet te doen. Erg stil zo rijden maar het lijkt of mn headset het heeft begeven. Zou 't vrijdag de 13 e zijn?

De route gaat vandaag naar Grenoble, de eerste etappe richting Nederland. Het is enorm druk op deze "rode weg op de kaart", en na Gap besluiten we om naar de N of D wegen over te gaan, dit is veel rustiger rijden. Geen duwers en gevaarlijke inhaal manoeuvres door anderen. Maar eerst een pauze met.... de overheerlijke vruchtenvlaai. Zandtaartbodem met vers fruit vaak bessen en frambozen. Heerlijk fris, het smaakt ons goed. We zijn op de Col de Noyen (1664 m) die we via een lange slingerweg zijn opgereden. Het uitzicht vanaf de top is prachtig, een enorm dal met fruitbomen met daar rondom de hoge Alpen.

"Hé ik kan je weer verstaan!" Opgelucht zijn we beiden. Blijkbaar heeft een los contactje in de headset besloten om weer vast te gaan zitten en we kunnen nu weer praten, dat is zo veel fijner rijden.

Het landschap is aan het veranderen, de hele hoge bergen laten we achter ons en we zien brede valleien ontstaan met wijngaarden en zonnebloemen.

Het grind knispert onder de banden, heel voorzichtig rijden we een kleine col op. Overal ligt nieuw asfalt met grind, in dikke lagen waardoor de wielen zich vast lijken te zetten en Frank weer al zijn stuurmanskunsten uit de kast moet halen om de bochtige en stijgende weg op te rijden. Naar beneden suizen we weer als vanouds omlaag, iedere bocht wordt met precisie genomen. Dit is de laatste col die we rijden, we komen nu in vlakker land.

Ja hoor... gillend storten mensen zich weer van een brug af, hangend aan een groot elastiek. Betalen hier zelfs voor, een ervaring met adrenaline. Hoewel wij daar ook niet vies van zijn ( deltavliegen in Nepal en zipline in Zweden) is bungeejumping nog niet iets wat op onze wensenlijst staat. Maar wellicht zijn er thuis mensen die hierin ervaring hebben en ons kunnen verleiden? Wie weet. Wij kopen wat flessen water en ijsjes en gaan op de bank bij t winkeltje zitten, we hebben uitzicht op het bundjeejump spektakel.

Het is erg heet dus het water en ijs doen ons goed. Verder gaan we...

Daar ligt het kasteel waar Napoleon is geweest, vlakbij Grenoble zien we een groot kasteel liggen. We stuiven er voorbij en rijden Grenoble in. Hier is de hitte enorm en we zijn dan ook blij als we voor ons hotel staan en kunnen inchecken. 'T Ros gaat de parkeerkelder in en wij springen even later onder de douche. We hebben een appartement in dit hotel, met keukentje en balkon. Het hotel zelf heeft ook nog een tuin waar we kunnen zitten.

Grenoble is een heerlijke stad, die we opnieuw lopende gaan verkennen. Omdat we na de vruchtenvlaai niets mee hebben gegeten hebben we honger. We belanden in een parkje, waar we de vorige keer ook zijn geweest. Maar toen was t slechter weer en waren er geen terrassen te zien, nu zijn er velen. Onder de enorme dikke platanen staan de tafeltjes en stoeltjes klaar voor eters. We zijn weer wat te vroeg maar kunnen wel al plaats nemen. In Frankrijk wordt er pas vanaf 19:00 uur eten geserveerd, we wachten een half uurtje heerlijk in de schaduw. Een koud biertje (0%) en een glas siroop de menthe smaken al goed. Even later smaakt het eten ons goed. Uiteraard is ook nu weer onze Pas Sanitaire gecontroleerd.

14 augustus 2021

D2017f

Grenoble-Besancon

" Pfff..alweer rood!" We rijden al een half uur de stad uit, maar lijken ieder stoplicht op rood te hebben en dat zijn er toch al zo'n 20 geweest. Langzaam laten we Grenoble achter ons, we zijn vandaag aan etappe 2 van de terug reis begonnen na het ontbijtje op ons balkon. En nog blijven de stoplichten steeds rood geven en we schieten niet erg op. We rijden een mooie route vandaag, over vele kleine wegen die door kleine dorpjes gaat. De huizen zijn aan het veranderen, grote huizen met schuine daken die een knik maken onderaan vlak voor de dakgoot. Op de daken liggen halfronde schijfjes, soms in verschillende kleuren. Ook lijkt in de dorpen de tijd stil te hebben gestaan, oude huizen en boerderijen waar de muren veel schade hebben. Maar ook dat gaat en niemand lijkt zich hier druk over te maken.

Het is weer warm aan het worden zo midden op de dag en we blijven in een redelijk tempo de weg vervolgen.

"Pas Saniaire s.v.p.?" De check hebben we gehad en nemen plaats onder de parasol. Het piepkleine plaatsje heeft een hotel-restauarant waar we gestopt zijn om wat te eten en de rusten, we zijn al lang aan het rijden. Naast ons zit een gezelschap in sjieke kleding deftig te eten. We voelen ons wat opgelaten in onze natte t-shirts, motorbroeken en laarzen. Ze knikken gelukkig een " bonjour" naar ons.

We kiezen de plat de jour. De halve zoete meloen smaakt super lekker, koelt ons ook een beetje af. De rijst met kip ( we eten wat de pot schaft!) en groenten is lekker, net als de citroensorbert met zelfgemaakt ijs.

Naast ons aan de feesttafel is de kok een praatje aan het maken met de gasten. Ze heeft haar schort dubbelgevouwen vast omdat dit niet zo schoon meer is. Leuk dat ze dit doet overigens.

Door maar weer, verder en verder de kilometers glijden onder ons door.

We worden ingehaald door een ambulance met sirene en zwaailicht, oei dat belooft niet veel goeds. En inderdaad staan we even later stil en kunnen dan stapvoets doorrijden. Het kleine vrachtwagentje is over de volle zijkant opengescheurd, er achter staat een grote audi die plat lijkt. Er ligt nog iemand in deze auto en een slangetje dat naar een vloeistofzakje gaat is zichtbaar. De artsen zijn druk bezig om een leven te redden.

Stil rijden we verder, dit maakt altijd zo'n indruk.

De remmen worden ingedrukt, een auto schiet vlak voor ons de weg op om meteen na 20 meter, rechtsaf een andere weg in de slingeren. In de auto zitten "petjes", jongens van een jaar of 18 met petjes op. Oef dat ging net goed en met het eerdere ongeluk nog in ons hoofd hebben we toch wel kippenvel. "Niets aan de hand dit zag ik al aankomen en had al wat geremd, no worries!" Frank stelt me gerust, maar schrikken was het wel.

We komen veilig aan in Besancon, een historische vestingstadje. Na het inchecken en douchen lopen we de stad in en zijn onder de indruk van de vele historische gebouwen, een ziekenhuis, kerken, stadspaleizen enz. De straten zijn autovrij en we lopen al snel het deel in waar geen toeristen komen. Een poort tussen huizen in, even gaan kijken? Een binnenplein met een fontein is de verassing. Via een andere poort/ doorgang komen we in een andere straat uit. We klimmen steeds verder door de smalle straatjes omhoog. Bijzonder hoe deze stad is gebouwd op deze berg, met helemaal op de top de vesting die op de Unesco lijst staat. We dalen weer af en lopen een stukje naast de rivier de la Doubs, langs het conservatorium en zo de stad weer in.

De pleinen en straten zijn nu vol etende mensen, die gezellig op de terrassen zitten, druk pratend.

Wij strijken ook op een terras neer en even later genieten we van een heerlijk, maal.

Moe maar voldaan lopen we over de brug terug naar ons hotel en gaan heerlijk slapen.

1800km

Donderdag 12 augustus

1800 km

" Jaaah...kijk de teller staat op 1800 kilometer, zoveel hebben we tot nu toe gereden!" Frank roept dit in mn helm, via de oortjes komt het binnen. Het is leuk om bij te houden hoeveel we gereden hebben. Dit is de eerste vakantie met 't Ros, een grote zware motor. En dan meteen in het hooggebergte rijden met twee personen en volle bepakking, als dat niet knap is! Dit smaakt naar meer. " Het meeste gewicht zal in de zijkoffers moeten, dat is 't Ros niet meer top-zwaar". We gaan alle spullen herpakken en nu al blijkt dat we nog te veel bij ons hebben. Alle reserve proviand, de extra broek en t-shirts zijn niet nodig. We hadden al weinig bij ons, maar t kan zelfs met nog minder!

Het uitzicht is weer verbluffend. Blauw groen water zo ver als je kan kijken, dan heuvels met oude dorpjes, bergbeken die van de hoge toppen naar beneden stromen met grote watervallen tot gevolg. Op het water zien we motorboten, waterskiërs, en roeiboten. In de lucht wordt er weer gevlogen met deltavliegers en parapenten, ook zweefvliegtuigen zien we boven ons gaan. We rijden langs het Lac du Serre Poncon, het grootste en hoogst gelegen stuwmeer in Frankrijk. Langs de randen van het meer is het dringen geblazen, overal staan campers, zitten mensen te eten of hangen in de hangmat die ze zelf hebben meegebracht.

Als we vlakbij de brug over het meer komen stropt al het verkeer en staan we stil in de volle zon, gelukkig trekken de auto's op onze rijbaan op en de verkoelende wind kan weer onze helmen inwaaien. We slaan snel linksaf en rijden aan de westkant van het meer over een smalle weg, die ons slingerende over de bergen laat rijden. Er is zelf nog een kleine Col die we opgaan en op de top is een restaurantje waar we gaan eten.

Eerst krijgen we de controle van onze Pas Sanitair, voordat we een plaats mogen zoeken. Ik zie bij een tafel naast ons een limonadeglas met een groen drankje en dat roept herinneringen op aan de vakanties in de Provence. " A ve vous sirop de Menthe?" De serveerster begrijp dit gebrekkige verzoek en even later zit ik heerlijk te genieten van de methossmaak van deze limonade. Frank proeft maar houdt t liever bij de Cola.

" excusement, ......" de serveerster maakt excuses omdat we lang op het eten moeten wachten, maar we hebben alle tijd en zitten lekker na te genieten van de rit en kletsen er lekker op los. Het is een druk restaurant en blijkbaar is de keuken daar niet op ingericht. Maar gelukkig komt altijd het eten en we laten het smaken.

Weer terug in Barcelonette springen we onder de douche, het was toch erg warm vanmiddag. Weer lekker opgefrist gaan we tege 18:30 uur het stadje in. Op het pleintje met de vele restaurantjes zijn nu ook nog rijen plastic stoeltjes gezet. Zou er vanavond weer muziek zijn? We kijken nu toch in de smalle straatjes naar een restaurantje en zien een leuk eethuis met Tunesisch eten. Als we zitten te eten komt er een gezin met twee jonge meisjes een tafeltje naast zitten. We raken in gesprek met deze Nederlanders uit Zoetermeer. Het is een geanimeerd gesprek en we gaan hartelijk uit elkaar. Zo leuk deze spontane ontmoetingen.

Deze avondwandeling lopen we in westelijke richting. Er wordt gezongen en gitaar gespeeld, Franse liedjes die de toeschouwers meezingen. De 2 straat muziekanten maken er een feestje van, wij genieten mee. Een mooie afsluiting van deze avond.

Col st. Michel-Peresq-Barcelonette

Woensdag 11 augustus

Col st. Michel-Peresq-Barcelonette

Het ontbijt was prima en we stappen tegen 9:00 uur op 't Ros en koersen naar Barcelonette. Alweer een beetje noordelijker. We hebben bedacht dat we iedere dag enkele honderden kilometers willen rijden richting thuis. Dus we gaan niet iets langer hier blijven om dan in twee dagen autobaan naar huis te rijden, ontspanning en genieten gaan voor, ook onderweg.

Ook nu weer een prachtige Col d'Allos (2247 m) die we rijden, steeds hoger maar ook smaller is de weg. Er is een nieuwe laag asfalt aangebracht die wel 40 cm dik is, het gevolg is dat je absoluut niet aan de kant moet rijden omdat je dan meteen van de berg dondert. Heel voorzichtig nemen we iedere bocht, gelukkig zijn er weinig anderen op dit weggetje en kan 't Ros veilig boven komen. En daar kunnen we even lekker bijkomen met een omelette en een sandwich. Genietend van de prachtige bergen om ons heen.

Naar beneden rijden is veel meer ontspannen dan naar boven rijden, vooral omdat je bij het naar boven rijden je snelheid moet zien te behouden anders kieper je om in de bocht. Met deze wegen komen wij aan de grens van wat er kan met deze zware en beladen motor. We zien genoeg snellere motoren voorbij rijden, maar daar zit 1 persoon op zonder bagage en ook de motoren zijn lichter. Het gaat er daarbij vooral om zo snel en plat mogelijk de bochten nemen. Wij rijden ons eigen tempo en nemen geen risico's.

Als we afdalen voelen we de temperatuur weer toenemen en ook nu onstaat er weer veel hitte in de helmen en pakken. We rijden al een tijdje door de vallei van de Verdon, die ook hier diepe Gorges heeft uitgesneden in het landschap. Erg mooi, zeker omdat we regelmatig de Verdon oversteken en dan goed de Gorges in kunnen kijken.

In t stadje Colmars stappen we even af om door dit mooie middeleeuwse plaatsje te lopen. Bij een oude deur in een van de huizen staan mensen in de rij, we sluiten aan. Een klein mannetje vraagt wat we wensen en als we aangeven iets lekkers te wensen, keert hij terug met een papieren zakje met daarin een croissant en een chocolade croissant. Deze bakkerij lijkt zo uit de geschiedenis te komen, inclusief t bakkertje. Even later eten we deze smakelijke lekkernijen op, het bakkertje maakt heerlijke croissants.

Verder gaat het naar Barcelonette, waar we twee nachten zullen blijven. Als we onze slaapplek hebben gevonden staat er op de deur dat we een telefoonnummer moeten bellen. Als we dat doen krijgen we onze hostess aan de lijn en even later mogen we onze spullen al binnen zetten. Ondanks dat we vroeg zijn. Dat de hostess flexibel en meedenkend is hadden we al uit de reviews voor dit appartement gelezen. We klauteren met onze bagage de oude houten trappen twee verdiepingen op. Onderweg zien we op de overloop kasten met spullen, en op de trap naar de derde verdieping staat zelfs een mega grote boiler:o!

Een appartement op de tweede verdieping is voor ons, een keukentje, toilet en douche en een slaapkamer. De witte lakens op t bed stralen ons tegemoet. Het is allemaal fris en schoon. Je moet hier wel van schrootjes houden, want die zitten overal. We hebben uitzicht op de hoge bergen waar we vandaag vandaan kwamen. Het leuke van dit logeeradres is dat het midden in Barcelonette ligt. Als we even later naar t toitel willen gaan, blijkt dat dit wel een erg klein hokje is, alleen scheef op de bril zitten laat toe dat de deur dicht kan. Dat is wel ff wennen.

Als we even later Barcelonette inlopen hebben we gedoucht en onze zomerkleding aan, heerlijk is dat. We verkennen de straatjes waar opvallend veel Mexicaanse spullen worden verkocht in de vele winkeltjes. Het blijkt dat er eind vorige eeuw vele Fransen uit dit gebied, terug keerden vanuit Mexico nadat zij daar een fortuin hadden verdiend. Met dat fortuin bouwden zij hier exclusieve zomerhuizen.

Vanavond is er een optreden van een Mexicaanse band, we gaan natuurlijk kijken!

Als we na deze eerste verkenning van Barcelonette het appartement binnen komen zien we dat onze hostess het bed heeft verlengd met een bankje waarop zorgvuldig kussens zijn gelegd met daaroverheen een laken, zodat de voeten van Frank niet in het luchtledige zweven gedurende de nacht. De hele vakantie is dat al zo omdat de Franse bedden maar 1.90 m lang zijn. Maar vannacht is het mooi opgelost!

Nou de band blijft stil! We zitten al een hele tijd te wachten op het optreden van de band. We zitten eerste rangs want we zijn al om 18:00 uur aan een tafeltje in een restaurantje op het plein gaan zitten. We worden gecontroleerd op onze pas Sanitaire (QR-coronapas) anders mogen we niet gaan zitten. De controle op de Pas Sanitaire is vanaf vandaag in Frankrijk verplicht. Ook het mondkapje is een plicht in heel het stadscentrum. Ongeveer de helft van de mensen draagt t mondkapje niet. De ober geeft aan dat we pas om 19:00 uur eten kunnen bestellen. Dus we wachten nu al enige tijd en kijken naar de vele mensen die langslopen op zoek naar een plekje om te eten.

Als we ons eten op hebben ( het is intussen 20:30 uur) is er nog steeds geen muziek geweest. We gaan even de benen strekken en lopen door Barcelonette. We kijken de ogen uit , het ene na het andere grote landhuis is hier gebouwd. Na een flinke wandeling horen we plots de muziek uit het centrum komen en snel lopen we terug naar het pleintje. Een Cubaanse band speelt de sterren van de hemel, swingend en meeslepend is dit. Het plein is vol met vele mensen die aan het genieten zijn. De zangeres is dan ook erg goed. Na enige tijd is t genoeg geweest voor vandaag, het is tijd om te gaan slapen. Morgen hebben we weer een leuke dag gepland.

St. Etienne-de-Tinee naar Col st. Michel-Peresq

Dinsdag 10augustus

St. Etiene-de-Tinée naar Col st. Michel-Peresq

Oef...de hoofdpijn is zo goed als weg. Ik had al scenario's bedacht om een dag en nacht te kunnen blijven, telefoongesprek met de volgende slaapplek om de datum te verzetten, enz. Maar na 5 paracetamols ( niet tegelijk ingenomen) is de pijn zo dragelijk, dat we onze plannen voor vandaag door kunnen laten gaan.

Vandaag is het een speciale dag, pap en mam zijn 58 jaar getrouwd. Helaas kunnen we er vandaag niet bij zijn, wel meteen een felicitatie sturen dan! Want hoe speciaal is dat? 58 jaar!!

Eerst ontbijten we in een bijzondere eetkamer op de begane grond. De vloer heeft prachtige mozaiek tegels, tegen het plafond hangen koperen potten en pannen en een gigantische franse spiegel tegen de muur, sieren de ruimte. De croissants het stokbrood zijn super vers en smaken heerlijk met de jam.

'T Ros wordt door Frank behendig langs de rivier de Tinée gemanoeuvreerd over de D2205 en al snel rijden we door de Gorges Valabres. Een kloof die door de rivier is uitgesleten. De hele streek van de Mercantour kenmerkt zich door de leegte en ruigte van de bergen. Zo ook deze Gorges, waar het water met veel geweld door de kloof raast.

In de plaats st. Saveur draaien we rechtsaf de D30 en komen op de Col de la Gouillole (1678 m)

We rijden een zeer stijle helling op met haarspeldbochten, in no time zijn we op 1200 meter. Het dorpje dat we eerst op de top van een berg zagen liggen, ligt nu ver onder ons en we stijgen nog. Op 1678 meter is de top bereikt en beginnen we aan de afdaling.

De dorpen bestaan uit gele huizen met ronde rode dakpannen zoals je deze op Spaanse huizen ziet.

De ritsen van onze pakken gaan al snel open, pfff..het is hier heet. Iedere 100 meter daling is 1 graad temperatuur stijging. En dat voelen we.

Bij Beuil stopen we, even rust wat drinken en eten in een lokaal restaurantje. Het valt ons op dat we de afgelopen dagen ook veel alleen hebben gereden, ook vandaag weer. Een enkele fietser of automobilist rijden er, maar verder zijn de weggetjes leeg. Wel zo fijn!

Na het eten slaan linksaf de D28 op. "Hé, kijk nu alle rotsen zijn donkerrood!" Ineens is de kleur van de rotsen van grijs naar donkerrood over gegaan, de wanden zijn kaarsrecht omhoog. Onderin de kloof zien we een blauwgroene bergrivier, wild schuimend en razend stromen. Dan stijle rode wanden, hoe hebben ze hier ooit een weg kunnen maken. De smalle weg kronkelt door deze kloof, af en toe is er een tunnel en zien we nog waar de oude weg heeft gelegen. De rotswanden zijn allen afgedekt met grote metalen netten die met enorme stalen pennen in de bergwand zijn bevestigd. En nog moet Frank goed opletten omdat er veel stenen op de weg liggen.

We staan al 15 minuten stil, motor uit, helmen omhoog en wachten op..... geen idee. De lange rij auto's voor en achter ons geeft aan dat dit idd al even duurt. De deuren van auto's gaan open, mensen stappen uit om te kijken wat er aan de hand is, maar de weg maakt net een bocht dus dit is niet te zie. Wachten dan maar, maar stilstaan met bij 25 graden met een motorpak aan is geen goed idee. Als snel lopen onze schoenen vol ;)

We rijden weer, gelukkig gaat t nu hard over de N202, een grote rechte brede weg. Maar het is niet genoeg om de warme lucht uit onze helmen en pakken te blazen, hadden we nu maar koelvestjes. Of laten we rechtsaf de D908 inslaan, al snel rijden we weer op hoogte en is het wat beter te doen zo op de motor.

" deux cola svp?" We zitten even uit te blazen op een gezellig terras met schaduw en een koude cola. We zijn op de top van de Col de la St. Michel.

" is dit niet onze slaapplek voor vannacht?" We bestuderen de foto's van onze boeking en zien plotseling dat we al op onze bestemming zijn, hoe hilarisch, we dachten nog zeker een half uur verder te moeten rijden. Blijkbaar is er een engeltje die ons af en toe wat helpt;)

We slapen op de tweede verdieping met gedeelde toiletten en douches. We gaan voor het eerst in een gîtes overnachten. Tijdens deze tocht willen we alle mogelijke opties voor een slaapplaats verkennen. Zo hebben de Chambre d'hotes gehad, een soort B&B en enkele hotels ( van heel verschillende kwaliteit, vaak met de Franse slag) en nu dan deze gîte. Alles is fris en schoon en de ontvangst is heel hartelijk. Vanavond hebben we hier ook ons diner en morgenochtend ons ontbijt. Goed geregeld dus. Nu eerst maar een warme douchen schone kleren aan. Gelukkig hebben we gisteren wat kleren kunnen wassen. Wij zijn nu nog de enige gasten. Dus de douches zij voor ons alleen.

"Hé Marjolijn, kom snel kijken!" Opgewonden kijken we naar buiten en zien een enorme kudde met geiten, ezels en heel veel schapen voor de gîte voorbij lopen. De schapen dragen bellen om de nek en dat geklingel is erg leuk. Enkele grote honden houden alles goed in de gaten en na zeker 5 minuten is de kudde voorbij. Dit is weer zó leuk!

We hebben het gevoel op schoolreisje te zijn, lange houten tafels zijn gedekt voor het diner. Voor iedere gast is een stickertje met de naam erop op een tafel geplakt, zo weet je waar je moet zitten ( ivm Corona). Dan komt uit de naastgelegen keuken een dienblad met een voorafje, later gevolgd door het hoofdgerecht en een dessert. We eten een linzen salade, rijst met tomatensaus en worstjes en tot slot sinaasappelcake. Het is allemaal smakelijk en de sfeer is gezellig.

We drinken nog een koffie op het terras en lopen dan een rondje door het dorpje dat uit enkele oude boerderijen, de gîte en een hotel dat een grote verbouwing ondergaat. We horen alleen krekels en iets verderop de motor van een tractor.

De pakken met hooi worden met een ingenieus apparaat van de grond omhoog getakeld zodat het zo op de kar geplaatst kan worden. Een boer met het haar in een knot en zijn vader zorgen ervoor dat de pakken hooi netjes op de kar worden gelegd. De jonge boerin laat de trekker langzaam vooruit rijden vlak langs de pakken hooi. Een goolied team want in no time liggen de pakken hooi op de wagen.

"Mmffff, sssttt," fluisterend liggen we in bed en dat maakt dat we de slappe lach krijgen, niet zo handig als je heel stil moet zijn. Links en rechts van onze kamer zijn de andere kamers van de gîte, de wanden zijn van karton iedere kuch hoor je. "Ssttt!" We moeten elkaar steeds wijzen op het stil zijn. We lijken weer 12 jaar oud en op kamp oid. Echt wel grappig, maar of dit een herhaling gaat krijgen weten we nog niet" . De overige gasten liggen stil, op één na , die snurkt hard.

Om 3:00 uur schrikken we wakker van een enorme slag en bliksem. Hierna is het weer stil op de krekels na, wel zien we nog meer bliksem.

Gelukkig hebben we ook vandaag tot een uur of 3 gereden en s middags al even geslapen, zo komen we toch toe aan voldoende rust. Zeker omdat we onderweg meerdere keren stoppen voor een koffie en iets te eten.

Van col naar col

Maandag 9augustus

Van Col naar Col

Briancion- St. Etienne-de-Tinée

Nadine, onze hostes, heeft het echte Franse ontbijt al klaar staan als we na een heerlijke douche wakker zijn. Alles is al ingepakt en we lopen eerst even met onze bagage naar 't Ros, even wat frisse lucht in een nog stille stad.

De witte broodjes met een suikerlaagje, roomboter en vijgenjam smaken goed. We kunnen er vandaag weer even tegen.

We bedanken Nadine en zwaaien naar haar.

"Saluté! March!" De Soldaten van Napoleon staan met hun bajonet in de houding. De lange blauwe jassen met witte sjerpen, koperen kopen, hoge beenkappen ( spierwit), een blauwe broek en tot slot nog een prachtige napoleon hoed op t hoofd. Er volgt een intensieve instructie hoe de bajonet vast moet worden gehouden bij commando's als " presenteer geweer" , "op de plaats rust", " loop poetsen"! Dit is een vrije vertaling van de gegeven commando's. Het komt heel precies, de bajonet moet met bepaalde grepen worden vastgehouden, hoog op de schouder. Een dame in prinsessen-kostuum zit geduldig op een krukje te wachten. Wat er volgt zal voor ons een raadsel blijven, maar waarschijnlijk zal er een straattheater rondom de toegangspoort van Briancon worden gespeeld, zoals het er onder Napoleon toeging. Overigens lijkt ons dat dit uniform niet erg gemakkelijk is tijdens man tot man gevechten met de bajonet.

Wij gaan door ....en even later start 't Ros weer gewillig haar 6-cylinder, klaar om ons vandaag weer over hoge toppen te rijden.

We rijden vandaag voor ons de 2e etappe van de Grand Routes des Alpes, via de D902.

Col d' izord (2326 m) en geweldig, wat een enorme klim over een smalle weg, eerst nog met loofbomen, dan alleen naaldbomen, tot er niets meer groeit, dan weer een afdaling. Al snel gaat de weg weer omhoog, via flinke haarspelbochten, we blijken de Col du Var (2111 m) op te rijden. Steeds verandert de omgeving en t uitzicht. Frank heeft weer veel concentratie nodig, maar later zal dit nog in een dubbel concentratie overgaan.

We stoppen op Col du Var om ons brood met kaas op te eten en genieten van een magnifiek uitzicht op bergen van meer dan 3000 m. Zo indrukwekkend.

Een groep motorrijders stopt naast ons, stappen af en gaan staan voor een selfie, d.m.v. Een selfiestick. "Wij kunnen een foto van jullie maken?", vriendelijk bieden wij onze hulp aan. " nee..dank je wel. Maar deze selfiestick gaat al twee weken mee op reis en is nog niet gebruikt, dus nu móet 't er van komen!" Wij kijken toe hoe ze dat gaan doen en na enige pogingen is de foto genomen' ze springen weer op hun racemonsters en broeeeeemmmm de berg af. We lachen ermee.

Zo hoog op de bergpassen is de temperatuur prima, zelfs de ritsen in onze kleding kan dicht blijven. De zon schijnt voortdurend en de lucht is strak blauw. We naderen de Alpes de Haute Provence.

Vlak voor t plaatsje Lousier draaien we de D 64 op en beginnen aan de lange klim naar de Col de la Bonette (2715m). Zo hoog zijn we nog niet eerder met 't Ros geweest. De route naar boven en beneden vragen veel concentratie. De weg is smal, er rijden veel fietsers, andere motorrijders en campers.

We hangen als één in de bochten, samen super geconcentreerd, maar elkaar steeds wijzend op de pracht van de natuur.

Ik ben maar even het dorp ingelopen om te zien waar onze geboekte Chambre d'hotes ligt. De straatjes zijn heel smal. Als we daar met 't Ros maar doorheen kunnen rijden. Even later loods ik Frank met 't Ros door de straatjes naar onze plek voor vannacht. Het boeken van een slaapplaats kost wat moeite, maar nu hebben we een mooie plek.

Een hoog donkergrijs huis, met rond de vele ramen zachtgroene luiken en een witte omkadering is heel uitnodigend. De huizen verderop tonen vele slijtageplekken, het is een oud dorpje St. Etienne-de-Tinée.

We stappen een hal binnen waar we worden voorgegaan door onze hostess, op de tweede verdieping zwiert ze een kamerdeur open en we komen op een grote kamer, met fris geverfde witte meuren, twee ramen met groene luiken en een apart toilet. Alles lijkt kort geleden gerenoveerd en vooral gemoderniseerd. Mooi dus! Nog een trap op is onze privé badkamer, deze is keurig netjes maar met de blauwgroene tegeltjes en bidet geeft het een historisch tintje.

We nemen een douche en gaan dan een uurtje slapen, zeker omdat Frank aan het eind van de dag veel last van hoofdpijn heeft gekregen. Hopelijk helpt t slapen.

Rond 19:30 uur gaan we in het dorp op zoek naar een restaurantje, ondanks de hoofdpijn van Frank gaan we toch wat eten. Na wat rondvragen en rondlopen komen we terecht op een groot terras van een hotel-restaurant. Het zit al aardig vol, maar er is nog een tafel voor ons. We nemen de 'plat de jour' (lasagne) en al snel kunnen we onze honger stillen. We merken dat we dichtbij Italië zijn. Pizza en lasagne kan je hier overal krijgen.

We lopen na het eten nog even de frisse lucht in, we lopen door het dorpje.

Eeeeiiii...eeeiii.., gillende meiden, flikerende lichten en een snel draaiend gevaarte trekt onze aandacht. Het is kermis in het dorp en enkele opgeschoten meiden zitten in een ronddraaiende kogel, op de kop en terug, schuin en terug. Het gillen versterkt het effect, zo spannend is dit! De jongens van het dorp houden zich op bij de schiettent; bewegende ballonnen moeten worden geraakt met een schot uit een geweer. Twee kleine jongetjes (5 en 7 jaar oud) geven de geweren behendig aan de jongens zodat deze een schot kunnen wagen. Jong geleerd is oud gedaan??

We lopen via de vele smalle straatjes met hoge huizen terug naar onze slaapplek. We hebben voor morgen de route al uitgedacht en ook onze slaapplek geregeld. Nu maar even afwachten of dit door kan gaan, want met deze hoofdpijn van Frank kunnen we morgen niet rijden.

Zondag=geen rustdag

Zondag 9 augustus

Zondag =geen rustdag

Les-Deux -Alpes naar Briancon

We kijken wat verbaasd naar de kwart vruchtentaart die zojuist voos ons is neergezet. En niet een kwart taart voor ons beiden maar 2 kwarten, een halve vruchtentaart dus. Het overtreft bijna de Limburgse gewoonte om minimaal 2 stukken vlaai te eten. Gelukkig hebben we de afgelopen week een flink trainingsprogramma voor taart eten gevolgd, dus dit gaat ons wel lukken.

"Brrrooeeemmm..." we zien de ene na de andere motorrijder van de Col du Galibier naar beneden suizen, met in het kielzog een schare wielrenners. Deze laatste zien er nu veel gelukkiger uit, als ze naar boven fietsen met een hellingspercentage van 10-12% is dat wel anders. Maar eerlijk is eerlijk wij doen hen dit niet na, respect!

Vanmorgen zijn we rond 9:00 uur uit ons hotel (voor 1 nacht na de verhuizing) vertrokken. Dit hotel heeft een hele speciale indruk op ons gemaakt. We hadden balkon, een goed bed en ...... dat was het wel zo'n beetje. Oh ja het ontbijt was goed. Maar... recht onder ons balkon zat de afvoerpijp van de creperie en ook van de verwarming op kolen gestookt. De geuren die onze kamer binnenkomen, drijven ons er weer uit. Gelukkig sloot de creperie om 22:00 uur, waardoor het te doen werd.

"Het water blijft maar koud in de douche, het loopt nu al 5 minuten" , ik zet de warmwaterkraan uit en nog een keer aan. Dit tegen beter weten in, t water wordt echt niet warm. Dan de koude kraan maar even proberen...en zowaar het water wordt warm. Nou ja dat kan er ook nog wel bij. Het lijkt hier wel op Fawlty Towers ( ha,ha)

We rijden via de D1091 naar Col du Galibier. Onderweg zien we bergtoppen met gletsjers ; Le Râteau( 3290m), La Meije ( 3923m) Ptn Nérot ( 3537 m).

We genieten enorm van deze schitterende route, we stoppen regelmatig om foto's te maken. "Oeff..." Frank moet al zijn kracht inzetten om 't Ros overeind te houden op een hellend vlak, waar we even wilden stoppen. 'T Ros gooit dan 350 kilo in de strijd, ga er maar aan staan!

Bij de Col du Lateret (2058 m) draaien we de Col de Galibier op, we klimmen naar 2646 meter via vele haarspelbochten. De boomgrens wordt overschreden en de alpenweiden maken hiervoor plaats. Tot ook dat niet meer wil groeien. Op de top van de col is het dringen voor een parkeerplaatsje op de piepkleine parkeerplaats die beschikbaar is voor alle die dit aandurven. Er zijn vele motoren, fietsers en campers.

We stappen even af en klimmen te voet naar een nog hoger punt waar een uitzicht is op de Mont Blanc ( 4248 m) die als een witte berg boven alle andere bergtoppen uitsteekt, prachtig!

Genoeg van de drukte, dus rijden we dezelfde weg terug, maar halverweg belanden we toch al op een terras. Waar we van de halve vruchtentaart hebben gesmikkeld. Een lunch is niet meer nodig vandaag.

Als we verder afdalen zien we vlakbij de weg een gletsjer, dit gaan we van dichterbij bekijken. Helmen af, jassen los want ondanks de hoogte loopt de temperatuur op. Over een smal modderig paadje komen we tot op de gletsjer, nou ja een klein stukje van een gletsjer. Het smelten van het ijs gaat enorm hard, het water loopt als een rivier door de gletsjer. Boven ons vliegen grooejes Alpenkraaien, die lijken op onze kraaien maar hebben een gele snavel en maken een vriendelijker geluid.

We stijgen weer op 't Ros en door met z'n tweetjes tegelijk het gewicht van links naar rechts te verschuiven lukt het om 't Ros weer van de standaard af te krijgen en met ronkende motor rijden we helemaal terug naar Col du Lautaret.

Via de D 1091 rijden we naar Briancon. Als we onder de oude stadspoort een smalle drukke straat inlopen, begint het zoeken. Hier zou t moeten zijn, aan de linkerkant vlak voor dat restaurantje. We drukken op de deurbel naast een enorme houten poort , Nadine staat op t naambordje. De deur blijft gesloten, wat nu? Dan Nadine maar even bellen en dat lukt. Ze is er binnen enkele minuten, een vrouw met wit geblondeerd haar en een enorme bril doet lachend de deur voor ons open" Welcome!". Een brede hal met enorme eikenhouten traptreden die heel diep het huis ingaan. Er zijn 4 woonlagen, waar Nadine op de eerste verdieping woont. We gaan een tweede oude houten deur door en komen in een hal met oude houten plafonds, dikke eiken balken en enkele opstapjes ( opletten dus). We hebben een gezellige kamer met badkamer waar dikke handdoeken voor ons klaar liggen. In onze kamer liggen vloekleden met goud, goudbehang en een vrolijke blauw kastje waar we onze motorpakken in kwijt kunnen. Nadine zorgt ervoor dat we ons welkom voelen en legt een en ander over de sleutels van t huis uit, zodat we vrij in en uit kunnen gaan. We halen de motortassen op en pakken deze uit in de kamer. Een lichte hamstergeur :-) komt ons tegemoet uit deze tassen , tijd voor lavendelbuideltjes die we later in de stad kopen en snel in de tassen duwen. In dit nomade bestaan is wassen van kleding even geen optie, we krijgen gewassen kleding niet op tijd droog.

We douchen en kleden ons om, de zomerkleren kunnen nu eindelijk gebruikt worden, het is warm hier in Briancon. Als we de drukke straat in deze oude stad instappen beginnen we aan onze zwerftocht door de stad, heerlijk zonder enig plan.

"Aaaaarrggh, hiieeee, aaaaaa!" Gillend stort de vrouw zich in het ravijn van de brug af. Ze veert weer terug en valt weer de diepte in, al gillend. Op de brug staan veel mensen toe te kijken net als wij. Het elastiek waar ze met haar enkels aan vast zit is gelukkig sterk en ze wordt uiteindelijk langzaam verder naar beneden getakeld. Eind goed al goed, hoewel dit Bungee Jumping heet en deze vrouw zich vrijwillig hiervoor heeft opgegeven. Geen haar op ons hoofd die haar nadoet. Maar wel dapper dat zij dit durft en na haar staan er velen in de rij om ook deze andrenaline schot te krijgen.

De brug maakt deel uit van deze hoogstgelegen vestingsstad (1326 m ) van Frankrijk. Door de ligging op een samenkomst van 5 valleien en zo vlakbij Italie was een goede verdedigingsstad nodig. De stad was er al in de Romeinse tijd , Brigantium genaamd, een handelsstad. In de middeleeuwen werd er een kasteel gebouwd met nieuwe muren. In de 17e eeuw liet koning Lodewijk XIV de vestingsgebouwen Sébastien Le Prestre de Vauban bouwen. Later werden er nog verschillende forten gebouwd waardoor de stad onneembaar werd. ( bron: Franse Alpen, 2018, uitgeverij ANWB)

De hele geschiedenis is nog in de oude stad te zien, de vesting, de stadpoorten en de smalle straatjes. We merken hier pas iets van Corona doordat in de oude binnenstad een mondkapje verplicht is. De meeste mensen dragen deze dan ook. De afstand tussen de mensen is minder dan 1 meter ( 1 meter is in Frankrijk de voorgeschreven afstand).

We lopen de hele stad door, over de vestingmuren en gaan het mijnmuseum in. Interessant museum zeker als je het Frans goed kan lezen, wij kijken alleen de plaatjes en kunnen daar zelf een verhaal van maken.

We lopen langs de poort Porte de la Pignerol, een hoofdpoort. Er lijkt een opstootje van mensen te zijn, doordat er middeleeuwse krijgers en een nar straattheater staan te maken, er wordt daarbij hard geschreeuwd, gesprongen, gelachen en gegild. Driftige bewegingen en wegrennen hoort er ook bij. De schmink zit tot in de haren en deze 5 artiesten laten de geschiedenis tot leven komen. De stadspoort wordt gesloten en geopend onder luid gejuich. Alle mensen en vooral kinderen doen mee. Even later lopen ze door de stad, en als ze ons passeren valt er een in de snelstromende goot midden in de weg. Hij brult t uit met een enorme lach op t gezicht. We schieten ook in de lach, het is aanstekelijk. Wat is het heerlijk om zo theater te kunnen maken!

Als we op een pleintje voor de Église Notre-Dame-et-Saint-Nicolas lekker zitten te eten treedt er een liveband op, een jamsessie. Erg leuk en we zitten vrolijk mee te zingen en dat met volle mond. We hadden flink honger omdat we sinds de halve vruchtentaart niets meer hadden gegeten en het is intussen 19:30 uur. Dit is de tijd dat er in Frankrijk begonnen wordt aan het avond eten.

We lopen even later in de stad weer door en genieten van de stad in de avond, met de vele lampjes aan. We checken nog even 't Ros, die buiten de stadsmuur de nacht moet doorbrengen en lopen dan terug naar het huis van Nadine.

Genoeg gedaan voor deze zondag, we gaan heerlijk slapen in deze middeleeuwse woning met haar dikke muren en houten plafonds.

Verhuizen

Zaterdag 8 augustus

Verhuizen

Les Deux Alpes- la Meije ( gletsjer)

We hebben een goed hotel, waar bij het ontbijt homemade gebak niet ontbreekt. We eten rustig ons ontbijt op, pakken alles in en laten de kamer netjes achter. Onze bagage laten we opslaan in het bagagedepot van het hotel. Omdat het hotel volboekt was konden we geen nacht bij boeken en moesten we uitwijken naar een hotel aan de overkant van de straat. Daar kunnen we om 15:00 uur inchecken, dus dan is zo'n bagagedepot wel makkelijk. Kortom we verhuizen vandaag.

Het is al warm dus we hebben we regenpakken uit de motorkleding gelaten. Met de helmen open suizen we de 10 haarspeld bochten van Les Deux Alpes naar de stuwdam af. Frank kent de weg intussen op zijn duimpje. We draaien rechtsaf de D1091 op naar La Grave. Dit dorp heeft zoveel branden gehad dat dit het enige dorp in deze regio is, dat volledig stenen huizen heeft en allen met de voorkant naar de gletsjer La Meije gebouwd. We gaan het zien.

De route is weer mooi, in een dal slingert de weg rustig, we rijden drie tunnels door en met de zonnebril op is het dan erg donker. Het is zoeken naar de weg!

In La Grave parkeren we bij het liftstation en stoppen onze motorkleding in de koffers.

" Non, c'est non possible", de dame aan het ticket loket voor La Meije is onvermurwbaar. De liften staan stil op de top, er komt zwaar weer aan. Maar gelukkig weet ze ons blij te maken, we kunnen wel naar 2400 meter, tot het eerste station. We gaan ervoor. Vijf cabines naast elkaar in vrolijk kleuren palet rood-oranje-geel staan klaar, we stappen in en het volgende moment "klang, klang, knal" " baff". "Huh, wat is dat?" In grote haast wordt er een mountainbike aan 'onze' cabine gehangen en de deuren sluiten zich. Oke, dan gaan we met een fiets naar boven.

De gletsjer ligt grijs, tuqois en wit over de toppen van de Meije. We kijken sprakeloos naar deze ruige en pure natuur. IJswater loopt onder de gletsjer in dunne stromen de berg af, lager ontstaan watervallen en wordt de stroom breder.

Op 2400 meter lopen we richting de gletsjer, over gras, stenen met korstmossen, grasklokjes, vetplanten, distels en vrouwenmantel. Prachtig om deze planten te zien, planten die wij in onze tuinen op reuzenformaat kennen, hier is alles innieminie klein.

We zijn nu zo dicht bij de gletsjer dat je deze kan horen kreunen, ergens breekt het ijs, of valt er een stuk ijs van de gletsjer af. Zien doen we het niet. Als we goed kijken is de gletsjer vele malen groter dan we in eerste instantie dachten. Niet alleen dat wat we als witte ijsvlakte zien vormt de gletsjer, maar ook alle lager gelegen grijze massa. Dit is puin steen dat op de gletsjer ligt. We zijn zo dichtbij dat we de gletsjerspleten kunnen zien, indrukwekkend. Hoe hoog de gletsjerwand is kunnen we niet schatten, afstand en maat is hier niet te nemen.

We zijn echt wel enkele uren bij deze gletsjer, genietend. Dan wordt het tijd om weer naar beneden te gaan, het slechte weer zien we aankomen. Donkere wolken ontstaan boven de top van de gletsjer, we moeten opschieten.

Weer terug in La Grave lopen we dit middeleeuwse dorpje in. Klimmend komen we bij t kerkje waar rondom een mooi kerkhofje is. De kruizen zijn prachtig en ieder kruis heeft ook een metalen hartje met gegevens van de overledene.

We slenteren door de smalle straatjes, zien oude huizen en deuren. Nemen een koffie bij een gezellig terras langs de bergbeek en gaan dan echt terug rijden naar Les Deux Alpes.

We hebben nog even de tijd voor we gaan verhuizen, het is lunchtijd dus een lekkere pannenkoek met groenten of bosbessenjam laten we ons smaken.

Onze nieuwe stek heeft een hoog jodel gehalte, alle muren inclusief het plafond met schroten, gordijnkappen met bloemschilderingen. Erg knus, zeker ook door het balkon en de kolendampen die de kamer binnenkomen als we de balkondeuren open zetten. " Wordt hier nog op kolen gestookt?" Dit is hotel La Meije, is dit net zo oud als de gletsjer La Meije;)?

De regen en het onweer met bliksem is intussen in volle gang, door de wolken zien we de bergen niet meer. We hebben Franse kaas en brood gekocht zodat we vanavond er niet meer uit hoeven.

We hebben gemerkt dat in de hotels vaak de Franse slag wordt gehanteerd en dat de prijzen toch hoog zijn. Maar.... voor morgenavond hebben we iets speciaals geboekt, dat gaat leuk worden! We gaan weer, na de uitstap naar Grenoble en Les Deux Alpes, terug naar Les Routes des Grandes Alpes.