Zondag 15 augustus

Besancon-Charleville Mézière

Inpakken gaat als een speer. We hebben alles in afsluitbare plastic zakken of tasjes met ritssluitingen zitten, waardoor het in de 3 koffertassen ( passen precies in de motorkoffers) keurig geordend blijft. Deze manier van inpakken passen we ook toe op onze vliegreizen en bevalt uitstekend. Kleding is opgerold en luchtdicht verpakt. Zo neemt het weinig ruimte in. Oplaadkabels, toiletartikelen, mondkapjes ed zitten in de tasjes, zodat je makkelijk spullen kan pakken. De uitdaging voor een volgende reis is het gewicht in de zijkoffers te krijgen, en het topkoffer licht te pakken. Hierdoor is het gewicht laag en daardoor wordt 't Ros nog beter te besturen.

We rijden om 9:30 uur de parkeergarage van ons hotel in Becancon uit. Ondanks het snelle inpakken vertrekken we veel later dan gepland, ( dat was 8:00 uur). We merken dat vakantie vooral niet haasten voor ons is, dus rustig opstaan en ontbijten. Maar daardoor veel later op weg dan gepland en dat terwijl we vandaag wel 388 km willen rijden. Dit is goed voor 7 uur rijden op secundaire wegen.

We rijden vandaag veel N -wegen, en niet meer de kleine D- wegen, in de hoop dat we iets meer snelheid kunnen houden. Wat we al snel merken is dat we bijna alleen op de weg zijn, wellicht heeft t met de zondag te maken. Ook zien we helemaal niemand buiten in de vele dorpen die we passeren. Het is dus erg rustig dus we houden de vaart er in.

'T Ros voelt dit ook en is bijna niet te houden, we lijken wel over het asfalt te zweven. Een grote groep koeien met bellen rijden met ons mee??? Er zit een belgeluid in de voorvork, wat we al enkele dagen horen. Na even zoeken op 't intenet blijkt dit een vaak voorkomende euvel van deze motor te zijn en het blijkt om een rubber die piept bij het bewegen van de voorvork te gaan. Oplosbaar, dus als we thuis zijn gaat 't Ros even naar de garage voor herstel hiervan.

Ik zit heerlijk achterop, de wind om de oren ( met oordoppen) en actief meerijden in de bochten. We rijden dan weer 50 of 70, 80, 90 of 110 km per uur. De Fransen houden de bestuurders goed bezig met snelheidsbeperkingen die om de haverklap wisselen. Ook staan er regelmatig flitskasten, of waarschuwingen daarvoor. Dus we rijden stipt op de snelheid die is aangegeven. Bij 50 km/uur, gaat de mijn vizier helemaal open, alle ritsen in mijn jas heb ik ook open, mijn jas is zelfs tot halverwege opengeritst en de panden heb ik naar binnen gevouwen, zodat er frisse lucht in kan komen. Het is buiten weer 30 graden. Bij 70 km per uur gaat t vizier op 70% dicht en bij 90 helemaal dicht. Als we 110 rijden gaat ook de jas weer dicht, anders flappert deze wel erg hard. Ik kan dan ook iets naar voren gaan zitten met de armen naar beneden zodat ik met mn vingers op de koffers rust. Hierdoor komt er frisse wind via de open ritssluiting in de rug van mn jas, lekker binnen waaien. Het is nog steeds warm en met een opvlieger is het een heel management om mn temperatuur laag te houden. Motorrijden is een actief proces. Frank legt zijn hand op mn onderbeen en de andere hand ligt losjes op het stuur. Na een minuut of 5 worden de handen gewisseld, goed voor de bloedsomloop in de armen maar ook heel erg gezellig. Dit alles wel met cruise control aan!

We crossen door Noord Frankrijk, heel relaxed als één team, nemen bocht na bocht en de kilometers vliegen onder ons door.

Voor ons staan papieren bordjes met daarop heerlijke vega-burgers en cola. Na 4 uur rijden is het tijd voor de lunch. Met handen en voeten hebben we aan de man van de friteskar, die langs de weg staat, kunnen uitleggen wat we willen eten. Hij lacht met een brede smile en even later horen we gespetter van vet uit zijn friteskar komen. De kar staat naast de weg, geplaatst op bokken, achter 4 stuks, voor niets. Een wankel evenwicht lijkt het , maar aan het eten doet het niets af. Even later zitten we heerlijk te smikkelen.

We zijn weer aan het rijden, door het landschap van de Marne. Veel bossen en nog enkele heuvels, erg mooi. In Langres verbazen we ons over deze mooi oude stad, hier willen we nog naar terug. Net als andere mooi dorpen en steden die we zien, is dit de moeite waard. Wie gaat er met ons mee op de motor, Yvonne en Rik?

Het landschap is nu sterk aan het veranderen. Kilometers ver zien we aaneengesloten korenakkers, geel en heet in de zon liggen, hier zijn geen bossen. "Oeps... !" We hangen nu op 't Ros met z'n tweeën naar links en kunnen zo rechtop blijven rijden. De harde wind komt van links, de wind heeft vrij spel. Hier staan overal staan windmolens, zo ver als we kunnen kijken, wel honderd of zo. Door het hoger gelegen en open gebied is dit de uitgelezen plek voor het plaatsen van deze molens. Doordat er geen dorpen zijn, lijkt niemand last te hebben van de molens. Maar of dit de oplossing voor ons energievraagstuk is? Hoeveel molens moeten we daarvoor nog plaatsen?

Onze jassen vliegen uit, de helmen af en we drinken onze waterflessen in een mum van tijd leeg. Vanmiddag is het warm geworden en we zijn moe van de lange rit. Ondanks dat 't Ros super zit en fijn rijdt, het actief wind, warmte, beweging meekrijgen kost energie. We hebben een fijne plek in de schaduw gevonden en er zijn zelfs enkele bankjes waar we lekker op gaan liggen. We doen onze benen gestrekt omhoog, dan weer plat naar beneden. Is dit een soort sporten;) nee gewoon even de spieren los maken tijdens deze welverdiende pauze.

We zetten de laatste 80 kilometer in, we vliegen weer over de wegen en kruisen de Maas, rijden weer door bossen en de dorpen hebben steeds meer een Belgisch karakter. Maar niet Charleville Mézière, wat een sjiek stadje is dat. We logeren midden in het oude centrum, waar we een B&B huren.

Een lange smalle gang door tot een binnenplaatsje, daar bukkend een deur door en een oude houten trap omhoog tot de eerste verdieping. De deur gaat open en ik stap een prachtige zit/slaapkamer met eigen badkamer en toilet binnen. Alles ziet er modern, schoon en fris uit. De eigenaresse spreekt geen woord over de grens, dus dat vraagt even wat om alle informatie die ze heeft te duiden, maar t lukt.

Frank heeft 't Ros in een parkeergarage even verderop gezet en heeft t appartement gevonden. Nu eerst lekker douchen en dan het stadje verkennen.

Een aanrader wat ons betreft. Het centrale rechthoekig plein heeft rondom hoge huizen van mergel. De gele kleur geeft het hele plein een warme gloed. Op de daken zijn Franse dakkapelletjes ( van die ronde) aangebracht, daaronder en op 1e verdieping 4 grote ramen. De begane grond heeft ronde bogen als galerij en daar bevinden zich verschillende winkeltjes. Het lijkt wel een Spaanse stad.

Op het plein kunnen we in de vele restaurantjes eten. We smikkelen van een salade en een calzone en sluiten dit maal af met een heerlijke koffie. Zo' n piepklein kopje koffie, gloeiend heet maar zo heerlijk. We slenteren nog wat rond om daarna terug te gaan naar onze B&B. Nog de blog schrijven en dan slapen.

Morgen is de laatste reisdag en dan zijn we weer thuis, een mooi avontuur rijker. Frankrijk is ( nog steeds) een heerlijk land met prachtige natuur, het hooggebergte met de vele Cols en Gorges, de vriendelijke mensen, het stokbrood en de croissant zoals ze deze nergens hebben, de Franse slag, lekker eten en vrijheid. Ook veel jeugdherinneringen zijn boven komen drijven, een liefdevol eerbetoon aan mn geweldige moeder.

'T Ros heeft zich met deze tocht van meer dan 3000 km goed bewezen. Wij hebben ook genoten van de vele lieve, leuke en mooie reacties op onze blog en foto's. Het was fijn om zo samen te reizen!

Frankrijk.... We komen nog weer!!