Dinsdag 10augustus

St. Etiene-de-Tinée naar Col st. Michel-Peresq

Oef...de hoofdpijn is zo goed als weg. Ik had al scenario's bedacht om een dag en nacht te kunnen blijven, telefoongesprek met de volgende slaapplek om de datum te verzetten, enz. Maar na 5 paracetamols ( niet tegelijk ingenomen) is de pijn zo dragelijk, dat we onze plannen voor vandaag door kunnen laten gaan.

Vandaag is het een speciale dag, pap en mam zijn 58 jaar getrouwd. Helaas kunnen we er vandaag niet bij zijn, wel meteen een felicitatie sturen dan! Want hoe speciaal is dat? 58 jaar!!

Eerst ontbijten we in een bijzondere eetkamer op de begane grond. De vloer heeft prachtige mozaiek tegels, tegen het plafond hangen koperen potten en pannen en een gigantische franse spiegel tegen de muur, sieren de ruimte. De croissants het stokbrood zijn super vers en smaken heerlijk met de jam.

'T Ros wordt door Frank behendig langs de rivier de Tinée gemanoeuvreerd over de D2205 en al snel rijden we door de Gorges Valabres. Een kloof die door de rivier is uitgesleten. De hele streek van de Mercantour kenmerkt zich door de leegte en ruigte van de bergen. Zo ook deze Gorges, waar het water met veel geweld door de kloof raast.

In de plaats st. Saveur draaien we rechtsaf de D30 en komen op de Col de la Gouillole (1678 m)

We rijden een zeer stijle helling op met haarspeldbochten, in no time zijn we op 1200 meter. Het dorpje dat we eerst op de top van een berg zagen liggen, ligt nu ver onder ons en we stijgen nog. Op 1678 meter is de top bereikt en beginnen we aan de afdaling.

De dorpen bestaan uit gele huizen met ronde rode dakpannen zoals je deze op Spaanse huizen ziet.

De ritsen van onze pakken gaan al snel open, pfff..het is hier heet. Iedere 100 meter daling is 1 graad temperatuur stijging. En dat voelen we.

Bij Beuil stopen we, even rust wat drinken en eten in een lokaal restaurantje. Het valt ons op dat we de afgelopen dagen ook veel alleen hebben gereden, ook vandaag weer. Een enkele fietser of automobilist rijden er, maar verder zijn de weggetjes leeg. Wel zo fijn!

Na het eten slaan linksaf de D28 op. "Hé, kijk nu alle rotsen zijn donkerrood!" Ineens is de kleur van de rotsen van grijs naar donkerrood over gegaan, de wanden zijn kaarsrecht omhoog. Onderin de kloof zien we een blauwgroene bergrivier, wild schuimend en razend stromen. Dan stijle rode wanden, hoe hebben ze hier ooit een weg kunnen maken. De smalle weg kronkelt door deze kloof, af en toe is er een tunnel en zien we nog waar de oude weg heeft gelegen. De rotswanden zijn allen afgedekt met grote metalen netten die met enorme stalen pennen in de bergwand zijn bevestigd. En nog moet Frank goed opletten omdat er veel stenen op de weg liggen.

We staan al 15 minuten stil, motor uit, helmen omhoog en wachten op..... geen idee. De lange rij auto's voor en achter ons geeft aan dat dit idd al even duurt. De deuren van auto's gaan open, mensen stappen uit om te kijken wat er aan de hand is, maar de weg maakt net een bocht dus dit is niet te zie. Wachten dan maar, maar stilstaan met bij 25 graden met een motorpak aan is geen goed idee. Als snel lopen onze schoenen vol ;)

We rijden weer, gelukkig gaat t nu hard over de N202, een grote rechte brede weg. Maar het is niet genoeg om de warme lucht uit onze helmen en pakken te blazen, hadden we nu maar koelvestjes. Of laten we rechtsaf de D908 inslaan, al snel rijden we weer op hoogte en is het wat beter te doen zo op de motor.

" deux cola svp?" We zitten even uit te blazen op een gezellig terras met schaduw en een koude cola. We zijn op de top van de Col de la St. Michel.

" is dit niet onze slaapplek voor vannacht?" We bestuderen de foto's van onze boeking en zien plotseling dat we al op onze bestemming zijn, hoe hilarisch, we dachten nog zeker een half uur verder te moeten rijden. Blijkbaar is er een engeltje die ons af en toe wat helpt;)

We slapen op de tweede verdieping met gedeelde toiletten en douches. We gaan voor het eerst in een gîtes overnachten. Tijdens deze tocht willen we alle mogelijke opties voor een slaapplaats verkennen. Zo hebben de Chambre d'hotes gehad, een soort B&B en enkele hotels ( van heel verschillende kwaliteit, vaak met de Franse slag) en nu dan deze gîte. Alles is fris en schoon en de ontvangst is heel hartelijk. Vanavond hebben we hier ook ons diner en morgenochtend ons ontbijt. Goed geregeld dus. Nu eerst maar een warme douchen schone kleren aan. Gelukkig hebben we gisteren wat kleren kunnen wassen. Wij zijn nu nog de enige gasten. Dus de douches zij voor ons alleen.

"Hé Marjolijn, kom snel kijken!" Opgewonden kijken we naar buiten en zien een enorme kudde met geiten, ezels en heel veel schapen voor de gîte voorbij lopen. De schapen dragen bellen om de nek en dat geklingel is erg leuk. Enkele grote honden houden alles goed in de gaten en na zeker 5 minuten is de kudde voorbij. Dit is weer zó leuk!

We hebben het gevoel op schoolreisje te zijn, lange houten tafels zijn gedekt voor het diner. Voor iedere gast is een stickertje met de naam erop op een tafel geplakt, zo weet je waar je moet zitten ( ivm Corona). Dan komt uit de naastgelegen keuken een dienblad met een voorafje, later gevolgd door het hoofdgerecht en een dessert. We eten een linzen salade, rijst met tomatensaus en worstjes en tot slot sinaasappelcake. Het is allemaal smakelijk en de sfeer is gezellig.

We drinken nog een koffie op het terras en lopen dan een rondje door het dorpje dat uit enkele oude boerderijen, de gîte en een hotel dat een grote verbouwing ondergaat. We horen alleen krekels en iets verderop de motor van een tractor.

De pakken met hooi worden met een ingenieus apparaat van de grond omhoog getakeld zodat het zo op de kar geplaatst kan worden. Een boer met het haar in een knot en zijn vader zorgen ervoor dat de pakken hooi netjes op de kar worden gelegd. De jonge boerin laat de trekker langzaam vooruit rijden vlak langs de pakken hooi. Een goolied team want in no time liggen de pakken hooi op de wagen.

"Mmffff, sssttt," fluisterend liggen we in bed en dat maakt dat we de slappe lach krijgen, niet zo handig als je heel stil moet zijn. Links en rechts van onze kamer zijn de andere kamers van de gîte, de wanden zijn van karton iedere kuch hoor je. "Ssttt!" We moeten elkaar steeds wijzen op het stil zijn. We lijken weer 12 jaar oud en op kamp oid. Echt wel grappig, maar of dit een herhaling gaat krijgen weten we nog niet" . De overige gasten liggen stil, op één na , die snurkt hard.

Om 3:00 uur schrikken we wakker van een enorme slag en bliksem. Hierna is het weer stil op de krekels na, wel zien we nog meer bliksem.

Gelukkig hebben we ook vandaag tot een uur of 3 gereden en s middags al even geslapen, zo komen we toch toe aan voldoende rust. Zeker omdat we onderweg meerdere keren stoppen voor een koffie en iets te eten.