Zondag 9 augustus

Zondag =geen rustdag

Les-Deux -Alpes naar Briancon

We kijken wat verbaasd naar de kwart vruchtentaart die zojuist voos ons is neergezet. En niet een kwart taart voor ons beiden maar 2 kwarten, een halve vruchtentaart dus. Het overtreft bijna de Limburgse gewoonte om minimaal 2 stukken vlaai te eten. Gelukkig hebben we de afgelopen week een flink trainingsprogramma voor taart eten gevolgd, dus dit gaat ons wel lukken.

"Brrrooeeemmm..." we zien de ene na de andere motorrijder van de Col du Galibier naar beneden suizen, met in het kielzog een schare wielrenners. Deze laatste zien er nu veel gelukkiger uit, als ze naar boven fietsen met een hellingspercentage van 10-12% is dat wel anders. Maar eerlijk is eerlijk wij doen hen dit niet na, respect!

Vanmorgen zijn we rond 9:00 uur uit ons hotel (voor 1 nacht na de verhuizing) vertrokken. Dit hotel heeft een hele speciale indruk op ons gemaakt. We hadden balkon, een goed bed en ...... dat was het wel zo'n beetje. Oh ja het ontbijt was goed. Maar... recht onder ons balkon zat de afvoerpijp van de creperie en ook van de verwarming op kolen gestookt. De geuren die onze kamer binnenkomen, drijven ons er weer uit. Gelukkig sloot de creperie om 22:00 uur, waardoor het te doen werd.

"Het water blijft maar koud in de douche, het loopt nu al 5 minuten" , ik zet de warmwaterkraan uit en nog een keer aan. Dit tegen beter weten in, t water wordt echt niet warm. Dan de koude kraan maar even proberen...en zowaar het water wordt warm. Nou ja dat kan er ook nog wel bij. Het lijkt hier wel op Fawlty Towers ( ha,ha)

We rijden via de D1091 naar Col du Galibier. Onderweg zien we bergtoppen met gletsjers ; Le Râteau( 3290m), La Meije ( 3923m) Ptn Nérot ( 3537 m).

We genieten enorm van deze schitterende route, we stoppen regelmatig om foto's te maken. "Oeff..." Frank moet al zijn kracht inzetten om 't Ros overeind te houden op een hellend vlak, waar we even wilden stoppen. 'T Ros gooit dan 350 kilo in de strijd, ga er maar aan staan!

Bij de Col du Lateret (2058 m) draaien we de Col de Galibier op, we klimmen naar 2646 meter via vele haarspelbochten. De boomgrens wordt overschreden en de alpenweiden maken hiervoor plaats. Tot ook dat niet meer wil groeien. Op de top van de col is het dringen voor een parkeerplaatsje op de piepkleine parkeerplaats die beschikbaar is voor alle die dit aandurven. Er zijn vele motoren, fietsers en campers.

We stappen even af en klimmen te voet naar een nog hoger punt waar een uitzicht is op de Mont Blanc ( 4248 m) die als een witte berg boven alle andere bergtoppen uitsteekt, prachtig!

Genoeg van de drukte, dus rijden we dezelfde weg terug, maar halverweg belanden we toch al op een terras. Waar we van de halve vruchtentaart hebben gesmikkeld. Een lunch is niet meer nodig vandaag.

Als we verder afdalen zien we vlakbij de weg een gletsjer, dit gaan we van dichterbij bekijken. Helmen af, jassen los want ondanks de hoogte loopt de temperatuur op. Over een smal modderig paadje komen we tot op de gletsjer, nou ja een klein stukje van een gletsjer. Het smelten van het ijs gaat enorm hard, het water loopt als een rivier door de gletsjer. Boven ons vliegen grooejes Alpenkraaien, die lijken op onze kraaien maar hebben een gele snavel en maken een vriendelijker geluid.

We stijgen weer op 't Ros en door met z'n tweetjes tegelijk het gewicht van links naar rechts te verschuiven lukt het om 't Ros weer van de standaard af te krijgen en met ronkende motor rijden we helemaal terug naar Col du Lautaret.

Via de D 1091 rijden we naar Briancon. Als we onder de oude stadspoort een smalle drukke straat inlopen, begint het zoeken. Hier zou t moeten zijn, aan de linkerkant vlak voor dat restaurantje. We drukken op de deurbel naast een enorme houten poort , Nadine staat op t naambordje. De deur blijft gesloten, wat nu? Dan Nadine maar even bellen en dat lukt. Ze is er binnen enkele minuten, een vrouw met wit geblondeerd haar en een enorme bril doet lachend de deur voor ons open" Welcome!". Een brede hal met enorme eikenhouten traptreden die heel diep het huis ingaan. Er zijn 4 woonlagen, waar Nadine op de eerste verdieping woont. We gaan een tweede oude houten deur door en komen in een hal met oude houten plafonds, dikke eiken balken en enkele opstapjes ( opletten dus). We hebben een gezellige kamer met badkamer waar dikke handdoeken voor ons klaar liggen. In onze kamer liggen vloekleden met goud, goudbehang en een vrolijke blauw kastje waar we onze motorpakken in kwijt kunnen. Nadine zorgt ervoor dat we ons welkom voelen en legt een en ander over de sleutels van t huis uit, zodat we vrij in en uit kunnen gaan. We halen de motortassen op en pakken deze uit in de kamer. Een lichte hamstergeur :-) komt ons tegemoet uit deze tassen , tijd voor lavendelbuideltjes die we later in de stad kopen en snel in de tassen duwen. In dit nomade bestaan is wassen van kleding even geen optie, we krijgen gewassen kleding niet op tijd droog.

We douchen en kleden ons om, de zomerkleren kunnen nu eindelijk gebruikt worden, het is warm hier in Briancon. Als we de drukke straat in deze oude stad instappen beginnen we aan onze zwerftocht door de stad, heerlijk zonder enig plan.

"Aaaaarrggh, hiieeee, aaaaaa!" Gillend stort de vrouw zich in het ravijn van de brug af. Ze veert weer terug en valt weer de diepte in, al gillend. Op de brug staan veel mensen toe te kijken net als wij. Het elastiek waar ze met haar enkels aan vast zit is gelukkig sterk en ze wordt uiteindelijk langzaam verder naar beneden getakeld. Eind goed al goed, hoewel dit Bungee Jumping heet en deze vrouw zich vrijwillig hiervoor heeft opgegeven. Geen haar op ons hoofd die haar nadoet. Maar wel dapper dat zij dit durft en na haar staan er velen in de rij om ook deze andrenaline schot te krijgen.

De brug maakt deel uit van deze hoogstgelegen vestingsstad (1326 m ) van Frankrijk. Door de ligging op een samenkomst van 5 valleien en zo vlakbij Italie was een goede verdedigingsstad nodig. De stad was er al in de Romeinse tijd , Brigantium genaamd, een handelsstad. In de middeleeuwen werd er een kasteel gebouwd met nieuwe muren. In de 17e eeuw liet koning Lodewijk XIV de vestingsgebouwen Sébastien Le Prestre de Vauban bouwen. Later werden er nog verschillende forten gebouwd waardoor de stad onneembaar werd. ( bron: Franse Alpen, 2018, uitgeverij ANWB)

De hele geschiedenis is nog in de oude stad te zien, de vesting, de stadpoorten en de smalle straatjes. We merken hier pas iets van Corona doordat in de oude binnenstad een mondkapje verplicht is. De meeste mensen dragen deze dan ook. De afstand tussen de mensen is minder dan 1 meter ( 1 meter is in Frankrijk de voorgeschreven afstand).

We lopen de hele stad door, over de vestingmuren en gaan het mijnmuseum in. Interessant museum zeker als je het Frans goed kan lezen, wij kijken alleen de plaatjes en kunnen daar zelf een verhaal van maken.

We lopen langs de poort Porte de la Pignerol, een hoofdpoort. Er lijkt een opstootje van mensen te zijn, doordat er middeleeuwse krijgers en een nar straattheater staan te maken, er wordt daarbij hard geschreeuwd, gesprongen, gelachen en gegild. Driftige bewegingen en wegrennen hoort er ook bij. De schmink zit tot in de haren en deze 5 artiesten laten de geschiedenis tot leven komen. De stadspoort wordt gesloten en geopend onder luid gejuich. Alle mensen en vooral kinderen doen mee. Even later lopen ze door de stad, en als ze ons passeren valt er een in de snelstromende goot midden in de weg. Hij brult t uit met een enorme lach op t gezicht. We schieten ook in de lach, het is aanstekelijk. Wat is het heerlijk om zo theater te kunnen maken!

Als we op een pleintje voor de Église Notre-Dame-et-Saint-Nicolas lekker zitten te eten treedt er een liveband op, een jamsessie. Erg leuk en we zitten vrolijk mee te zingen en dat met volle mond. We hadden flink honger omdat we sinds de halve vruchtentaart niets meer hadden gegeten en het is intussen 19:30 uur. Dit is de tijd dat er in Frankrijk begonnen wordt aan het avond eten.

We lopen even later in de stad weer door en genieten van de stad in de avond, met de vele lampjes aan. We checken nog even 't Ros, die buiten de stadsmuur de nacht moet doorbrengen en lopen dan terug naar het huis van Nadine.

Genoeg gedaan voor deze zondag, we gaan heerlijk slapen in deze middeleeuwse woning met haar dikke muren en houten plafonds.