Vrijdag 7 augustus

Hoge pieken, diepe dalen

Gisteren bij de afdaling van Alpes d'Huez zien we 4 steenarenden opstijgen op de thermiek, hun 'vingers' wijdt gespreid. Prachtig wat een enorme vogels zijn dit. We twijfelen wel of het misschien toch om "lammergieren" gaat, deze nog hebben een nog grotere spanwijdte. Maar als wij de vogels hoog in de lucht zien, lukt het ons niet om zeker te zijn om welke roofvogels het gaat.

" Oei, pas op!" Frank zijn oren toeteren van mijn noodkreet, maar hij is volledig in controle en kan de ree die uit het niets voor 't Ros op de weg springt net ontwijken. We maken een slinger en de remmen doen t goed. We komen allemaal ( ook de ree) met de schrik vrij.

Zo genoeg over gisteren, vandaag is andere koek, we gaan over hoge toppen en diepe dalen , letterlijk.

"Ja, nu is ie opgeladen, toch?" We worstelen al een half uur met een ticketzuil, waar we door op het scherm te toetsen een geladen ticket voor de lift kunnen krijgen. We kopen ook een kaart, maar die geeft deze ticketzuil dan weer niet. Gelukkig is er een hostess aanwezig, die na onze vraag naar de kaart haar sleutelketting te voorschijn haalt, een lade van het slot doet en gaat graaien, graaien. Jaaah....daar is de kaart, mercie beaucoup!

Al snel zitten we op elkaar gepakt in een liftcabine (de Jandri express), hoezo 1 meter afstand? Wel draagt iedereen mondkapjes. De lift brengt ons eerst naar 2100 meter en vervolgens naar 3200 meter hoogte, naar de gletsjer Mont de Lans van het Écrin massief ligt. Hier raken de Noordelijke en zuidelijke alpen elkaar.

Er gaan veel sportievelingen mee naar de gletsjer, hier kan je nl. het hele jaar door skiën, snowboarden ed. Op 2400 m stappen de mountainbikers uit, er zijn veel routes om met de fiets beneden te komen. Daarvoor moet je wel volledige bescherming dragen, helm, beschermers overal en een goede mountainbike.

De Mont de Lans gletsjer schittert in de zon, kleine stippen bewegen zich zig zaggend of soms in een rechte lijn over de gletsjer. Deze skiers gaan van lift naar lift, genietend van deze prachtige ijsvlakte en t mooie weer.

Van achter onze koffie zitten we te genieten op deze hoge top! We zien zelfs in de verte een volledig besneeuwde top, de Mont Blanc, prachtig!

Tegen 11:30 uur lijken alle skiërs massaal naar t liftstation te komen, daar trappen ze hun ski's uit en lopen in één beweging over de stenen naar de liften. De ski's blijven achter daar waar ze zijn uitgedaan. Of de ski's worden rechtop gezet, maar de stokken gaan mee over de schouders. Er zijn ook skiers die met een dikke bundel stokken op de schouders de piste afdalen, zijn dat de skileraren ? Ook zij verdwijnen zo snel mogelijk naar de lift. Aha....lunchtijd?!

Het terras waar we zitten stroomt dan ook langzaam vol met jongeren die snowboarden of skiën. Een gezellige sfeer ontstaat er, waar een boze vader die zijn zoon op de kop geeft eigenlijk niet past. Het jongetje had pap afgesneden, zo begrijpen wij uit de reprimande van papa.

Tijdens onze afdaling met de skilift, genieten we van de prachtige hoge pieken die hier overal zijn.

In het hotel eten we stokbrood met kaas, lekker in de ligstoel in de zon op ons balkon.

Ik gooi me de bocht in, plat ligt 't Ros in de zoveelste haarspeldbocht. Frank is weer in opperste concentratie. Dan wordt t heel stil in de helmen, we zitten gespannen op 't Ros, de afgrond gaapt rechtsvan ons, de smalle weg laat geen ruimte voor tegenliggers en de mogelijkheid om te keren is er ook niet. Zitten we wel op de juiste weg? Er komt een tegenligger, Frank kreunt maar laat 't Ros verder rollen, de auto drukt zich tegen de rotswand. Oeff...dat ging net goed. De weg gaat over in een Gorge, een kloof waar de weg in de rotswand is uitgekapt. Veel werk denk ik, daarom lekker smal en met erg veel haakse bochten. De stilte blijft nog even duren, genieten van t uitzicht is nu even niet mogelijk. Naast dat de temperatuur hoog is, loopt van de spanning nog extra zweet in onze laarzen, phoee wat is t heet.

"zijn we er uit?" " zitten we weer op de juiste weg?" We halen diep adem en kunnen nu weer praten en genieten van het dal waar we nu doorheen rijden, de weg ligt parallel aan een ijsblauwe snelstromende bergrivier. Langs de stijle rotswanden in deze Gorge zien we watervallen van grote hoogte naar beneden vallen en daarmee wordt de bergrivier gevoed. De gletsjers zijn het startpunt van al dit water.

We gaan nu in een vloeiende lijn door de vele bochten, en na 20 km zijn we in St. Bernard. Een piepklein dorpje waar we even doorheen lopen. " Avevous une glace?" Gelukkig begrijpt de hebergier onze vraag en hij neemt ons mee naar een klein schuurtje met een enorme vrieskist overvol met ijsjes. We kiezen er twee uit maar als we deze opeten blijkt t ijs half bevroren te zijn. We wachten af of we hier nog iets van gaan merken.

"Zullen we naar de Pont du diable lopen?" Een houten bordje nodigt ons hiertoe uit. Aangezien we de motorhelmen en jassen in de motor hebben gelaten is t prima om een stuk te gaan lopen. " Hier krijgen we spijt van" het modderige pad gaat flink naar beneden en dat moeten we zo ook weer omhoog lopen op onze motorlaarzen. Gaan we doen, laten we genieten van wat we zien onderweg. Mooie bloemen en een ezeltje.

Het water valt met grote kracht in een uitgesleten kom, daaruit valt het naar een volgende kom enz. Een bruggetje is over deze waterval gebouwd waar we een mooi uitzicht op dit spektakel hebben.

De terugtocht gaat prima, we klimmen even later op 't Ros en rijden via de geplande grotere weg terug naar Les Deux Alpes. We hebben in totaal 13.000 stappen gezet, top!

De kaas smelt alsof t kaarsvet is, de gloeidraad straalt bovenop de kaas en even later schrapen we met een mes de gesmolten kaas op de groenten op ons bord. We zijn als diner gaan racletten, hebben we nog nooit gedaan. We vinden het lekker, maar de grote blok kaas krijgen we niet op.

Shit...hoe komen we nu ons hotel binnen. We staan voor de gesloten deur van het hotel. Oh ja, we hebben een briefje met de code om de deur open te maken gekregen bij de check in, waar is dat? Frank gaat op zijn telefoon zoeken, want hij heeft eerder een foto van dit briefje gemaakt. De foto is snel gevonden en wij staren naar een crèmekleurig vlak met wat wazige grijze strepen. Oei die is niet scherp, wat er op staat is niet te ontcijferen. Hoe komen we nu binnen, we zijn nu in twijfel.

" Bonsoir monsieur....." we spreken de kok in het naastliggende restaurant aan en leggen ons probleem uit. Hij veert op, kijkt blij en toetst en code in op het deurslot van t hotel, waarop de hoteldeur open springt. We bedanken hem enorm en zijn opgelucht dat we weer naar binnen kunnen.

We hebben een prachtige dag gehad waar we hoge pieken en diepe dalen hebben gezien/ gehad, heerlijk was dat.

We blijven hier morgen nog een dag omdat we nog niet zijn uitgekeken in dit gebied én morgenmiddag wordt er regen met onweer verwacht.