Hop-on-hop-off

Woensdag13-3-2019

Varadero

We leren al Cubaans wachten, met een aantal anderen zitten we bij de stopplaats van de hop-on-hop-off bus van Varadero. Geduldig zijn nu....iets wat we de afgelopen weken steeds beter kunnen. Een groot veschil met thuis is het gebrek aan hectiek, behalve in de steden door de vele mensen en paardenkoetsen, maar ik bedoel hectiek in de zin van haasten, op tijd zijn met alles op de minuut, afspraak = afspraak, presteren, verantwoordelijkheden. Natuurlijk zijn dit de dingen waar je in een vakantie los van kan komen, maar in Cuba is dat eigenlijk al vanaf dag één, je kunt niet anders. Door het communistische systeem is tijd en uur niet belangrijk, is carriere niet belangrijk, kan je niet veel geld verdienen door hard werken. En dit merk je hier in alles. Doordat de Cubanen optimistische zijn, ze maken enorm veel plezier met elkaar, we zien dat nu veel in ons resort, waar het personeel met elkaar en de gasten lopen te dollen. De cubanen zijn ook trots op hun land en nemen het zoals het is. Uiteraard is dit in het verleden niet zonder slag of stoot gegaan en zijn intellectuelen en anders denkende massaal gevlucht. Maar zoals wij Cuba ontmoetten, lijkt dit tot het verleden te behoren en zien we vooral blije mensen"

Blij zitten we boven in de dubbeldekker meteen op de voorste stoelen. Het is nog vroeg en heerlijk om van bovenaf de landtong over te rijden naast ons. Zit een Canadees ouder echtbaar die al voor de ...tigste keer in Cuba zijn. Tijdens de reis horen we dat ze herinneringen aan het ophalen zijn.

Op haar kleine fototoestel zoekt de vrouw een foto op. " look, this is where we live, Canada" we kijken naar een inieminie fotootje en zien een groot huis met wel twee meter sneeuw op het dak en in de tuin. " beautiful, lots of snow" zeggen we. We praten nog even en zij ga verder met hun herinneringen.

We rijden door het plaatsje Varadero, ook hier zien we koloniale huizen en verder de bekende betonnen huisjes in vele kleuren, soms nog niet afgebouwd. "This is schoppingcenter Varadero 1" de bus stopt en we kunnen uitstappen om een enorme overdekte markt met toeristenclutter te bekijken en vooral te kopen. We passen.

Verder door Varadero en wat blijkt er zijn nog 4 shoppingcenters waar de bus stopt. Eigenlijk is er in Varadero niet zo veel interessants te zien, dus blijven we lekker lui zitten. Nou ja lekker, intussen is het een uur of tien en de zon begint erg te prikken" gaat de bus op het keerpunt ook nog 15 minuten stil staan en wij maar in de zon zitten, pfff....

We rijden weer, nu richting de punt van de landtong, steeds wordt er gestopt bij hotels of shoppingcenters en op twee andere plaatsen, het dolfinarium en een natuurpark. We blijven zitten tot we in de haven komen en daar even de benen strekken.

We lopen meteen een shoppingcenter in en we kopen ook nog een muziekinstrumentje en een houten kolibrie. De kolibrie hebben we al meerdere keren in het resort gezien, indrukwekkende vliegers.

Als we verder de haven in lopen zien we onze katamaran liggen, tja we hebben het via een filmpje opgenomen, maar deze katamaran konden we niet laten liggen. Dus bij deze zijn familie en vrienden uitgenodigd aan boord te komen. Opstapplaats op het boshuisje in Mierlo, waar naar we begrijpen nu genoeg water staat om te kunnen varen. .......Heerlijk om zo even te kunnen dromen;)

De airco zorgt ervoor dat we even kunnen koelen, in deze hippe koffietent krijgen we de lekkerste espresso van heel Cuba. Genieten is dit.

Weer buiten lijkt het ons leuk om met zo'n mooie oude taxi weer terug naar het hotel te rijden. Op de parkeerplaats staat een prachtig blinkend exemplaar ....maar in geen velden of wegen is de chauffeur te zien. Hebben wij weer, de afgelopen weken konden we nergens lopen zonder dat er "taxi taxi" naar ons werd geroepen en nu dit. Gelukkig komt er een enorm roze slagschip aanrijden, een cabriolet. Dat is het helemaal, als de klanten uitgestapt zijn vragen we of we de taxi kunnen huren. Helaas hij neemt de klanten de hele dag mee, pech dus.

We besluten in het streepje schaduw dat er is te gaan staan en wachten, wachten, wachten. Maar het is ons niet gegund, er komen geen taxi's meer.

Rennend halen we nog net de hop-on-hop-offbus en hebben zelfs een zitplaatsje in de overvolle bus. De terugweg duurt een half uur en gaat vooral langs een enorm golfterrein, met prachtige beplanting, fonteinen en gras. Vooral dat laatste is bijzonder in dit klimaat.

Zo nu eerst even lunchen en dan naar het strand.

We nestelen ons op twee strandligstoelen, hoewel, we rennen zo hard we kunnen de verkoelende zee in. Golven slaan over ons heen, proestend komen we boven, maar het is heerlijk. We blijven lang in het water en wiegen golf na golf mee, heerlijk.

Nat en koel liggen we de hele middag op de strandbedden, afgewisseld met zwempartijen in zee. De pino Colada ( zonder rum, dus daarom pino van Sesamstraat) smaakt ons goed, mierezoet maar heel erg koud.

Vanuit Nederland horen we dat het er stomt, koud en nat is. Marly houdt ons bos en boshuisje in de gaten en meldt dat er verschillende bomen zijn omgewaaid. Gelukkig niet de grote boom naast het huisje. Ondanks wat we op de foto's zien, zijn we gerustgesteld.

Onze telefoon gaat, Nicole waar Boris logeert belt ons op. We schrikken wel een beetje, maar gelukkig is alles oké. Ook voor ons zo fijn dat Boris zo ook zijn vakantie heeft, Nicole zorgt super voor hem.

"Guantanamera..guantanameeeeeera!!! Het schettert weer uit de speakers bij het podium, overal kleurige veren en glitters, miniscule bh-tjes en slipjes. Er wordt weer een dansshow gegeven en wij zijn weer van de partij. Ook nu weer een live zanger die erg goed is, maar doordat ze maar één stand van de volumeknop kennen, komt het enorm hard bij ons binnen. Dit keer blijven we de halve show, vinden het dan wel genoeg en gaan teug naar ons appartement.