Snorkelen in het paradijs

Maandag 11-3-2019

Varadero

Proestend komt Frank boven, happend naar adem, de golven slaan om hem heen. We zwemmen in de paradijselijke Caribische blauwe zee. Nou ja, paradijselijk is het even niet voor Frank, maar hij heeft met wat hulp van de instructeur de slag een beetje te pakken. We zijn gaan snorkelen en hebben daarvoor een half uur met een catamaran over de zee gegleden. Alle kleuren turqoise om ons heen. Als we voor anker gaan, glijden we de wat onrustige zee in, zwemvliezen aan en snorkel op. De oranje zwemvesten houden ons boven als we tussen honderden prachtig gekleurde vissen zwemmen. Het voelt ook wel wat angstig, zo dicht bij deze vissen te zijn, hoewel ze ons niet raken. Met regelmaat wordt er voer in het water gegeooid en daar komen dan deze vissen op af. Als we wat verder zwemmen zien we op zon 10 meter onder ons koraal en nog meer kleinere vissen in felle kleuren. Mooi!

De instructuur wenkt me achter hem aan te zwemmen, ik volg en plots is er een andere duikmeneer voor mij. " do you want picture of you feeding the fish, only 20CUC?" Ik ben wat verward, deze vraag had ik niet verwacht hier midden in de zee. Ik besluit het niet te doen, ik heb een snorkel op dus zie je echt niet op de foto dat ik dit ben. " but you get a cd with 45 pictures!" De man doet nog een poging om me over te halen. Maar 45 foto's van mijzelf met snorkel op zie ik niet zitten. Gelukkig laat hij me verder met rust en kan ik me weer vermaken met waarvoor ik kwam, vissen en koraal kijken.

Na een 45 minuten houden we het voor gezien, het vraagt een behoorlijke inspanning, ademen door het pijpje, kijken, zwemmen tegen een stroming in en dan nog de indruk van de vele vissen. Maar het was echt een belevenis, ik heb er van genoten, Frank wat minder doordat het snorkelen hem ademnood gaf.

Terug op het strand slenteren we naar de infobalie in het resort en reserveren een middagtocht voor morgen. Een grottentocht. We hadden eerst een jeepsafari willen doen, maar daarbij bleek dat we dit al zelf tijdens onze reis door Cuba hebben gedaan. Hobbelwegen rijden, dorpen bekijken, salsamuziek en eten, zwemmen in een rivier.

We gaan lekker naar het strand, strandstoelen onder de rieten parasol, uitzicht op de zee en nauwelijks andere mensen om ons heen. Wel is er de beat van muziek hard hoorbaar. Nou ja, dat nemen we voor lief.

Zou dit het paradijs met beatmuziek zijn;) gelukkig stopt dit na een uurje en horen we alleen nog de zee.

"Joehoeeee!" Proestend komen we boven, hoge golven slaan over ons heen in het warme water van de zee. We duikelen over iedere golf, hebben reuze lol en voelen ons weer een beetje kind. "Joehoeeee,!

"No rum, please" " huh, pina colada without rum?" De bardame snapt er niets van, pina colada zonder ijs en rum. We vinden t zo t lekkerste, maar we begrijpen haar verbazing wel. Andere gasten zien we al om 9.00 uur met bier en andere alcoholische drankjes bezig. Wij zijn dan toch een uitzondering.

Op het bord liggen allerlei lekkere hapjes, we peuzelen deze onder onze rieten parasol op t strand op. Frank heeft deze weten te scoren in de beachbar. Wat een decadentie, maar we voelen ons nog steeds in het paradijs.

Tegen 17.00 uur gaan we terug naar ons appartement en we schrikken ons rot als we ons zelf zien in de spiegel. Knal rood, nee niet een beetje rood, maar knalrood. Alleen daar waar de badkleding heeft gezeten zijn we nog wit. En gloeien dat de rode huid doet. Eerst maar douchen en. Al het zout en zand van ons afspoelen, daarna de aloë vera gel ( uit Curaçao, vier jaar geleden met Sophie gekocht). Gelukkig geeft dat verlichting. We trekken sjieke kleren aan om lekker te gaan eten. Want honger hebben we intussen wel gekregen.