Cubaanse lessen te leren

Zondag 10-3-2019

santa Clara-Varadero

We pakken de bergen droge koekjes van ons ontbijt in papieren servetjes, lekker voor onderweg. Het ontbijt bestaat vooral uit deze zeer droge koekjes en na een enorm bord met fruit hebben we daar geen zin meer in. In Cuba hebben we wel bakkers gezien, maar daar is alleen witbrood te verkrijgen. In In Trinidat hebben we de eerste banketbakker  gezien en gisterenavond in Santa Clara liepen er mensen met enorme gekleurde slagroomtaarten, bij de banketbakker stond een hele rij wachtenden. 

We rijden na het ontbijt gemakkelijk Santa Clara uit,  pompen nog wel even de achterband op, er ging weer veel lucht bij. Er zijn maar enkele paardenkoetsjes op de weg, verder is het rustig. 

Als we het platteland in rijden zien we rondom ons  suikerriet, waar mensen in aan het werk zijn en dat op zondag? Er staan paardjes langs de weg te grazen en we komen door kleine dorpjes waar het in de hoofdstraat druk is. Iedere zijstraat vanaf de hoofdweg bestaat uit rood zand en nog meer huisjes. Opvallend is dat ieder voertuig altijd blinkend rondrijdt. Poetsers zijn de Cubanen!

We zien gele hesjes, twee maar, ze gebaren ons te stoppen op het moment dat we linksaf richting Varadero willen afslaan. Omdat één van de twee een legitimatiebewijs om heeft hangen, stoppen we. We hebben geen idee met wie we van doen hebben, maar mocht het iemand van de overheid zijn is het beter om te stoppen. 

"You can turn you window down, hé you're in Cuba, no maffia here!", we draaien ons raam verder open waarna er een arm naar binnen komt leunen. " "you can't go there, the road is closed, de bridge is damaged", we told the tourist and they didn't listen, came back after 30 km". 

We kijken elkaar aan, gaan we dit geloven of niet. Omdat we geen zin hebben om 60 km extra te rijden, besluiten we om te draaien en via een andere weg naar Varadero te rijden. 

" Give me 3 peso to feed my kids?" We zijn zeer verrast door deze vraag van deze man en ook zijn blik was meteen anders, bijna smekend. We hebben losse CUC's in het dashboardkastje liggen, we nemen hier een greep uit en geven dit de man. 

Als we wegrijden, kijken we elkaar aan en stellen vast dat we bij de neus genomen zijn. De Cubanen zij hierin slimmer dan wij en wij zijn wellicht goed van vertrouwen. En moeten denken aan de uitspraak van de jonge dame " Cubans are liars" behalve deze truc zijn we nog steeds erg positief over de Cubanen tenslotte hebben zij zo veel minder dan wij. 

Gelukkig zitten we na 4 km al op de alternatieve route en deze is qua afstand even lang.

Intussen zijn we al een uur of 4 aan het hutsen en butsen over deze Cubaanse provinciale wegen. Door de temperatuur smelt het asfalt dat vervolgens door de bussen en vrachtauto's tot een opgefrommeld  geheel wordt gereden. Het gevolg is geen enkele glad stuk weg en vaak ook nog met enorme gaten in de weg. 

"Kabeng, kabeng!!"" De voorwielen duiken in een enorme gleuf, gevolgd door de achterwelen. Deze hadden we niet zien aankomen, we butsen bijna met ons hoofd tegen het dak. We rijden voorzichtig door....alles lijkt goed te zijn gegaan, pff...gelukkig maar, één lekkende achterband is wel genoeg. 

We vinden ons hotel voor de komende vier nachten gemakkelijk. We checken in en gaan lekker naar het zwembad en de zee. Even de hitte van ons afspoelen, dat doe erg goed. Tegen 16.00 uur kunnen we in onze kamer, nou ja kamer, eerder een appartement. Een aparte zitkamer, enorme slaapkamer, twee airco's en een terras. Heerlijk is dit. En dan alles inclusief, even lekker te toerist uithangen. 

De zee is zo turquoise, licht en donker waardoor we tot zonsondergang op het strand blijven zitten. Genieten, filmpjes maken van de ondergaande zon. Als de zon in zee zakt, begint het flink te waaien, iets wat we in Trinidad ook al hebben gemerkt. Dit zal vast te verklaren zijn. 

De temperatuur neemt ook af, ook al is het hier winter de temperatuur komt overdag ver boven de 35 graden. In het binnenland is de lucht dan ook nog enorm vochtig, hier aan zee is dat veel minder. 

"Dit you make reservations?" " No, we didn't, we arrived today?" De serveerster begint druk met een collega te praten, en geeft aan dat we echt hadden moeten reserveren om in het Cubaanse restaurant in het resort te kunnen eten. Oké' dan, we lopen al richting de deur, als we plots door de serveerster gewezen worden op een tweepersoonstafeltje. We worden uitgenodigd om te gaan zitten. "The next time you have to make reservations!", ze kijkt ons streng aan. Intussen kijken alle andere gasten naar dit tafereel, enkele mensen moeten er ook om lachen. We nemen snel plaats voor de seerveerster zich bedenkt. Blijkbaar moesten we een klein lesje leren;)

Efficient  en snel komt ons eten, het ziet er mooi uit en smaakt ons goed. Dit terwijl de airco maximaal staat te draaien en het bijna onder het vriespunt is. Ook andere gasten hebben het koud en halen hun vestjes te voorschijn. Helaas hebben wij deze niet bij ons, dus bibberen maar. 

" Paardemacramé, paardemacramé",, klinkt het luid in de ruimte, twee heren op leeftijd produceren Cubaanse deuntjes onder begeleiding van twee sambaballen en een valse gitaar. Er wordt driftig  meegeklapt, of dit door de muziek komt of het is om warm te worden is niet duidelijk. In ieder geval heeft iedereen plezier. Ik zit met mn rug naar deze artiesten en op het moment dat ik durf me om te draaien, krijg twee sambaballen in mn handen geduwd, waarbij de oudere man een smile van oor tot oor heeft. Oké' sambaballen dan maar. Driftig schut ik de sambaballen op en neer en af en toe tik ikze tegen elkaar. Tji,tji,tji,tik,tji,tji,tji,tik. Zelf vind ik het wel aardig gaan, maar de gitarist blijkt in een ritme dilemma te komen, dus geef ik de sambaballen aan Frank door, hij begint er met goede moed aan, maar na enkele maten is hij ook het spoor bijster. Of dit nu door onze muzikaliteit komt of door de Cubaanse artiesten zal altijd onduidelijk blijven. De artiesten lachen heel vrolijk en spelen driftig verder " paardenmacramé, paardenmacramé!" (Luister maar eens naar het Cubaanse nummer Chan chan, ze zingen echt paardenmacramé ;))

Billen en nog meer billen zien voor ons in hoog tempo schudden, mooie Cubaanse danseressen nemen ons mee in de Caraibische danscultuur. En ze doen dat met veel enthousiasme. De Cubaanse muziek zweept ze nog verder op en de toeschouwers bij deze International Show op het resort kijken hun ogen uit. 

Na de danseressen komen  er vier dansers die Queen playbacken, we aren the champions en We will rock you. De playbacker moest nog wat meer oefenen, ook als er niet gezongen werd was de microfoon aan zijn mond. De dansers maken veel goed. Ook zij gaan het podium af. Nu komen er twee jonge jongens in trainingspakken. We kijken onze ogen uit' we kunnen bijna niet meer zien waar de armen en benen zitten tov hun lichaam. Net elastiek zijn ze, handstand op 1 hand en daarmee huppelen over het podium. De beat van de muziek dreunt er hard onderdoor. Ze krijgen nog net geen staande ovatie.

" Dum, dum,dum,dum..." muziek komt ons tegemoet als we gaan eten,