In-den-Bonten-Roosch.reismee.nl

Hijgen en tetteren

Hijgen en tetteren

Vrijdag 8-3-2019

Trinidad-Santa Clara


Het wordt even zwart voor mn ogen en blijf even liggen, in een fractie van een seconde lig ik op de gladde groene rotsen, gestrekt. Gelukkig valt het allemaal mee en sta ik met hulp van Frank al weer snel op de benen. Tja... m'n zilveren sportschoenen hebben me overal al goede diensten bewezen, zelfs op de Glosglockner nog deze zomer. Maar tegen het regenwoud in Cuba kunnen ze niet op. We gaan lekker even zitten op de rotsen en genieten van de hoge waterval met azuurblauw waterbekken. Een aantal jongeren zijn lekker aan het zwemmen in het kristalheldere water.

We komen ook meteen even bij van onze tocht door de jungle in de bergen van De Guamuhaya, net boven Trinidad gelegen.


Als we stil zijn horen we alleen de vogels in het regenwoud. We genieten volop maar hijgen behoorlijk. Het pad is smal slingerend en bestaat uit rode aarde en rotsen. Er is een paadje vrijgemaakt in het regenwoud en we zijn vooral steil aan het dalen, eigenlijk lopen we over de rotsen te klauteren.

"Trillen jouw benen ook zo, ik kan ze niet meer stil houden?""ja heb ik ook last van!" We rusten even onder een overhangende rots die prachtig van kleur is. We kijken in de top van hele hoge palmen. Dat beloofd nog een flinke afdaling, de waterval waar we naar op weg zijn ligt nl. helemaal onderin het dal van dit berggebied.


"Cubans are liars!" De jonge vrouwen tegenover ons op het junglepad menen dit serieus. Het zweet staat dik op hun voorhoofd van de klim die ze gedaan hebben. Ze zijn niet bij de waterval geweest, omdat de drie kilometer die gelopen zou moeten worden veeeeel langer is en daardoor haalden ze het allemaal niet in de tijd. Ook hun ervaring met een bustocht tussen twee plaatsen die maar 5 uur zou duren, liep uit op een drama van 9 uur. Ze herhalen nog een keer " All Cubans are liars!"

We twijfelen, lopen we nog verder dit steile pad naar beneden. We moeten dit straks ook weer omhoog lopen. Hoe ver zou het nog zijn naar de waterval? We hebben echt geen idee, maar besluiten toch nog even verder te lopen. Als we weer even rusten, een broodje eten en wat water drinken worden we ingehaald door een groepje jeugd, ze springen van de ene steen naar de andere alsof dit niet op een helling van 30% plaats heeft. We kijken er vol bewondering naar en krijgen nieuwe energie om toch tot het eindpunt door te klauteren.


We genieten dus even aan het water onderaan de waterval voor we aan de terugtocht beginnen. Stap voor stap, hoger en hoger, na 1,5 uur klimmen zijn we weer bij het startpunt. We zijn volledig nat van het zweet, hijgen als een paard, maar hebben een lach op ons gezicht. Ja, we hebben het gedaan!!!" Trots dat we zijn.


In een heel klein dorpje bij het eindpunt staat onder een afdak een heel oud mannetje blikjes fris te verkopen. Dat kunnen we wel gebruiken. Twee cola bestellen we, koud graag. De man bukt en opent een koelbox met warempel 1 koud blikje cola. Glazig kijke hij ons aan en wist op het blikje cola dat al enige tijd op de toog heeft gestaan. Of we 4 CUC willen betalen. We doen nu alles voor warme en koude cola. Onze benen trillen van de inspanningen, mijn bil prikkelt nog van de val en we hebben dorst.

Heel gelukkig met een warm en koud blikje Cubaanse cola( de trots van Cuba om dit drankje zelf te kunnen maken en niet van de USA afhankelijk te zijn) en klokken het naar binnen. Héééh....dat is lekker.

Nu nog een betonweg omhoog lopen naar de auto, helaas is deze met een helling van 30 % , we persen de laatste kracht uit onze lijven, en ploffen volledig uitgeput in de autostoelen.


Nu begint een spannend stukje weg met een slappe achterband. We zijn gewaarschuwd dat de weg slecht kan zijn en dan weten wij genoeg. Dat gaat slalommen worden.

De gaten zijn zo diep dat Frank het stuur links en rechts omgooit en zo de meeste gaten kan ontwijken. De tocht is door een prachtig gebied en we zien

voor het eest boomvarens langs de weg. Ook verschijnen er naaldbomen en natuurlijk overal enorme grote junglebeplanting. We stoppen bij een uitzichtpunt en kijken een dal met waterbekkens in.


De dorpjes onderweg bestaan uit kleine éénkamer huisjes van beton of hout. Er zijn wat varkens, paarden en bananenbomen. In ieder dorp lijkt de weg stuk te zijn en hebben we de grootste moeite om de auto heel te houden. Plots zien we een luchtslang bij een tankstation en kunnen voor 1CUC de slappe achterband weer oppompen.

In ieder dorp staan er mensen langs de weg te wachten op de bus. Intussen weten we dat de bus bestaat uit een enorme truck met een open bak of soms ook een dichte bak waar men opklautert en als opeengepakte sardientjes naar een bestemming worden gebracht. We hebben het er over dat Cuba zo veel tegenstellingen kent, dit lijkt op wat we bv in Afrika of Azie hebben gezien, niet erg ontwikkeld maar wel erg efficiënt met de weinig middelen die er zijn. Ook zijn de wegen zo slecht dat een grote truck misschien nog het meest comfortabel is. Soms is het wegdek ineens helemaal weg en ploeteren we ons over een pad van losse keien en zand. We vrezen voor nog meer lekke banden, maar het jeepie weert zich kranig.


Het is een kakofonie van geluiden om ons heen, een tv schettert, mensen praten en praten terwijl ze een pizza eten en een biertje drinken. We zitten en een Cubaanse Pizzaria net om de hoek bij onze bijzondere Casa Florida Center in Santa Clara. We hebben enorme honger, het is al 14.30 uur en na de jungle tocht hebben we alleen nog de zoete minibananen gegeten. Deze hadden we bij onze eerste stop tijdens de bergtocht gekocht. " iiiieeek! Kijk daar nu!!!!"" Ik sta te gillen en te springen en zie ik in een doos aan de voeten van de babanenverkoper een VOGELSPIN, zo groot als een hand. Vrolijk haalt de man de spin er uit en strekt zijn hand naar me toe. Ik spring ver achteruit, als er iets is dat ik niet leuk vind zijn het (vogel) spinnen. De man heeft stiekem plezier, hij lacht tenminste nogal. Ik lach als een boer met kiespijn. Goed, wij hebben de bananen opgegeten en ze waren lekker, (hoewel ik wel steeds moest kijken of er geen spinnen in zaten;)

Het maakt de wandeltocht door de jungle wel nog spannender, de vogelspinnen leven hier namelijk.


De pizzeria dus, als we de deur van de zaak openen zien we deze vol Cubanen zitten en die tetteren er rustig op los. Gezellig is het wel. Als we binnenkomen kijkt niemand op en we gaan er gezellig tussen zitten. Een enorme serveerster komt onze bestelling opnemen en tijdens het wachten genieten we van de gezelligheid. Mensen die binnenkomen en bekenden zien krijgen een hand en kus, gaan er bij zitten en praten, praten. Nergens een mobiele telefoon, maar wel aandacht voor elkaar.

Als we ons eten op hebben lopen we een kort blokje terug naar onze casa en gaan douchen en een kort uurtje slapen.


Tjee...moet je dat bed zien. In onze kamer staan twee antieke tweepersoonsbedden. Als je op de matras duwt beweegt de ene nog harder dan de andere. We moeten kiezen.... nou vooruit het rechtse bed maar. Onder het linker bed ligt dubbelgevouwen karton. Boven de bedden is de wand versiert met oude minilijstjes met portretjes van vrouwengezichten. Als we gaan liggen voelen we meteen dat er warmte van onder ons komt, het lijkt of de matras een kacheltje is. Als we op onderzoek gaan blijkt dat een een vochtwerende matrashoes omheen zit. Snel hebben we deze hoes van het bed gehaald en kunnen dan eindelijk even rust vinden. En dan.....beginnen twee Cubaanse lady's aan een tafeltje voor onze deur te tetteren. Retteketet, tet, tet, tet. Vlug dat ze praten en ook hard, met schrille stemmen. Soms horen we een mannenstem. Dat zal van de 200 kg grote eigenaar zijn, die we eerder een hand hebben gegeven. Allemaal erg gezellig, maar van echt slapen komt zo niet veel.


Deze casa is bijzonder omdat we ons bevinden in een koloniaal pand, die ook in de ANWB reisgids is vermeld. Het heeft een mooie binnentuin en daar gaan we zo lekker eten. De blog zit ik daar te schrijven in afwachting wat er gaat komen. De tafeltjes in de tuin zijn gedekt met witte en rode tafelkleden, servetten staan in de glazen en het bestek ligt klaar. Blijkbaar worden er veel gasten verwacht vanavond. Misschien omdat er live muziek is en er wordt gedanst. We zijn benieuwd.




Reacties

Reacties

Marly

Heerlijk al die prachtige verhalen. Heel veel liefs xxx xxx

Jac en Toos

Weer genoten van jullie prachtige verhalen.Wat een ervaringen in een totaal andere wereld.Dank jewel dat we mee mogen reizen.Liefs uit Rooj.

piet en lies

mooi beschreven wat een avontuur dank je wel voor de prachtige verhalen

Dick en Marianne.

Wat is dit weer een geweldig verhaal! Zo mooi geschreven dat we het gevoel hebben dat we erbij zijn! Echt....petje af... dat je daar de energie nog voor hebt.
Geniet lieve schatten, het regent, hagelt enz.....brrrrr. Dikke knuffel en...uitkijken???

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!