Shaky, shaky, don't breaky !

Woensdag 6-3-2019

Cienfeugos-Trinidad

De blik in de ogen laat zien dat hij ( onze gastheer van de Casa Particular) verrast is als we om 07.00 uur voor zijn deur staan. " you breakfast at 08.00?" vraagt hij. Waarop we in koor antwoorden dat we echt om 07.00 uur hebben afgesproken. We dachten al dat er een misverstand, toen pas na meerdere keren aanbellen de deur open werd gedaan. Eind goed al goed, de familie heeft in een record tempo een ontbijt voor ons geregeld, die we heerlijk in de koelte van de ochtend opeten.

De route die we rijden gaat door een steeds sterker heuvellandschap waar we extensieve veeteelt en suikerrietplantage zien. Voor de koeien zijn cowboys, mannen te paard met lasso's aan de knop van het zadel, die soepel in de rug meebewegen met de draf van het paardje. Een keer zien we hoe ze een kalf met zo'n touw overeind trekken omdat het niet verder wil lopen.

"Kijk daar.... en daar...en daar!!!" We hebben ogen te kort in de Botanische tuin die we bezoeken. Nou ja tuin...eerder een iets meer aangelegd oerwoud met alle tropische planten die hier voorkomen. Bloemen in knalkleuren en zo groot als je hoofd. Bomen zo hoog dat we een stijve nek van het omhoog kijken, krijgen. Reuzenbamboe staat met haar stammen in de wind muziek te maken, we lopen in zo'n bos bamboe en we krijgen een echt concert van geluiden.

Gieren zitten iets verderop, zo dichtbij hebben we ze niet kunnen bekijken.

We drinken nog even koffie die met vier mensen gezet wordt. Ook wordt een sap met vier mensen geperst. Achter de bar wordt dus driftig samengewerkt, nou ja ...,1 persoon doet iets terwijl de andere drie toekijken en vooral veel commentaar geven. De Cubanen praten als brugman en maken daarbij veel lawaai, we denken steed dat er ergens ruzie is. Maar als we goed kijken zien we lachende gezichten met pretoogjes.

Als ik nog even verder loop om een prachtige boom te fotograferen, kom ik langs de keuken waar enorme potten op een houtvuur staan, de inhoud is aan het koken. Ook liggen er trossen bananen voor de deur naast de zwerfhond die zich overal aan het krabben is van de schruft en vlooien. We gaan verder naar Trinidad, de stad waar de tijd heeft stil gestaan.

" Zo die keek boos", Ja iedere keer als we doorrijden is dat zo, doen we iets verkeerd?" Vaak staan er groepjes mensen naast de weg die geld in de hand hebben en aangeven een lift te willen. Maar wij nemen nooit iemand mee, gewoon omdat we toeristen met geld zijn en geen risico's willen nemen, maar ook omdat de jeep met onze bagage vol is. Als wij dus doorrijden zien we vaak boze blikken, misschien is een lift geven gebruikelijk in Cuba. We gaan dit nog uitzoeken. Intussen hebben we wel begrepen dat de Cubanen elkaar altijd helpen, zonder dat er iets tegenover staat.

Stil zitten we in de auto......om ons heen enorm veel geluid van paardenhoeven en mensen die langs de wegen al lopend met elkaar druk praten. De karren vliegen links en rechts van ons voorbij over smalle keienstraatjes. De huizen langs wegen zijn in pastelkleuren geschilderd en hebben hoge ramen zonder glas maar met tralies.

Nu zoeken naar onze Casa Particular voor de komende twee nachten.

Shit..we zijn er al voorbij, Frank gaat keren in de smalle en volle straatjes, een hele toer, maar het lukt en iets verderop parkeren we de auto in een zijstraat.

Als we uitstappen staat er een man druk te wijzen, we begrijpen dat hij onze auto met bagage in de gaten wil houden. We bedanken duidelijk doch vriendelijk.

Al drie keer hebben we de bel ingedrukt voor een vooral heel gesloten huis. Zouden ze niet thuis zijn? Wat doen we dan? Door de tralies van een raam naast de voordeur zien we een vrouw en als we vragen of dit de Casa Particular is springt ze op en zwaait de voordeur open en worden we hartelijk uitgenodigd om binnen te komen.

We stappen 100 jaar terug in de tijd, prachtige tegelvoeren, hoge houten plafonds, enorme hoge wanden in geel met overal enorme realistische kunst aan de muur, dit is prachtig. Zware teak houten stoelen staan in een kring in deze enorme ruimte als een soort zitje en er staat een gitaar. Een kind van een jaar of drie loopt rond te dribbelen met haar popje.

We krijgen een stevige hand van onze gastheer en gastvrouw die ons welkom heten in hun huis. "Our house, is your house!"

Frank gaat met de gastheer, de auto weg zetten en ik ga met de gastvrouw mee, via de keuken naar een binnenplaats, met een steile trap omhoog naar onze kamer met badkamer. Mijn mond is open gevallen van verbazing, we zijn in een groene oase midden in Trinidad terecht gekomen, en het is me toch mooi. Aan alles is veel zorg en aandacht besteed.

De knalroze sprei en kussens knetteren me tegemoet, maar geeft de kamer ook een vrolijkheid. Aan de muren van onze kamer hangt ook kunst, grote schilderijen. Aan het plafond hangt een oude deur waarin spotjes zijn ingebouwd.

Als Frank terug is, lopen we de stalen trap weer af en gaan de binnentuin van wel 30 meter diep in, onder de palmen, ficus en bananenbomen zijn vijvers en zitjes. We vallen van de ene verbazing in de andere. Leuke creative ideeen voor verlichting maar ook zijn er de vissen, schildpadden en een hondje.

We waren al verliefd op Cuba, maar nu is Cuba in ons hart gesloten. Deze Casa weerspiegeld Cuba. De contrasten, uitbundigheid, schoonheid en netheid die zo kenmerkend voor Cuba en de Cubanen.

Omdat het bloed heet is, donkere wolken boven ons hangen en bovendien we moe zijn, houden we een siësta. Iets wat hier gewoonte is. Opgeknapt worden we weer wakker en gaan meteen Trinidad in. In de reisgidsen is de stad beschreven als stil te hebben gestaan in de tijd.

We slenteren door de smalle straatjes gemaakt van keien, waar paarden, karren, klassieke Chevrolets en oude vrachtauto's de ruimte met elkaar delen. Toeterend, uitwijkend of stilstaand en geduldig wachten lukt dit erg goed. Er tussendoor schieten de elektrische scooters en voetgangers. We happen naar adem om zo zoveel geluid en beweging om ons heen.

"Kijk daar zitten veel mensen in het park, zou daar wifi zijn?". In Cuba worden kaartjes verkocht voor 1CUC, waarmee je op een openbare wifi-plek in kunt loggen op internet. Je kan dan 1 uur online, de hoeveelheid maakt dan niet uit. We gaan in de schaduw op een bank zitten en kunnen voor het eerst sinds enkele dagen weer verhalen op onze blog plaatsen. We zien dan ook veel reacties van onze lieve familie en vrienden, dat is echt zo fijn!

We plaatsen enkele verhalen en sluiten dan internet weer af. Eigenlijk is dat wel prettig zo zonder...we zijn heel erg in het moment, hebben veel gesprekken met elkaar en lopen vooral veel hand in hand ons te verwonderen over de wereld hier in Cuba.

"How late is the free walkingtour, tomorrow?" " Go there!" We worden naar een groepje mensen enkele meters verder op gewezen " Englisch!"

"Welkom...where you from?" Ollanda"

6 paar ogen staren ons aan als we aansluiten bij een groep die net gestart is met de free walking tour, Italiaanse en Frans jonge meiden. De gids is een jonge Cubaan, die vloeiend Engels, Frans en Spaans spreekt. We besluiten de tour nu te doen en lopen mee.

We krijgen veel informatie over Trinidad:

Dat de slaven indertijd hun eigen godsdienst hadden, hoewel dat verboden was. Maar ze hadden dezelfde christelijke personages, maar dan in zwarte kleur. Plots staan we voor een zwarte madonna, een zwart popje in een lang kanten gewaad, alleen in een witte ruimte op een stoeltje. Op de wanden is met blauw en zon, de zee en vissen geschilderd. Een ruimte verder in het huis geeft een ruimte met een altaar, bankjes en een kast met relekwieen. De gids verteld dat deze godsdienst nog steeds gangbaar is in Cuba en dat de Afrikaanse afkomst van vele Cubanen gekoesterd wordt. Als je je nog wil aansluiten bij deze godsdienst dan moet je een jaar in witte kleding lopen. Mag je geen hand geven maar alleen een box en zo nog enkele voorwaarden.

"A little bit honey, please"... we zuigen met een rietje heerlijk vers sap uit een groot gekoeld glas. Lekker! We hebben mogen proeven van fruit dat we niet kennen, en van het sap om vervolgens aan te geven of we nog wat honing er in willen. De gids heeft ons naar deze sap-bar gebracht en trakteert ons op deze verfrissing. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om e.e.a. te vertellen over het uitgaansleven in Trinidad. Het belangrijkste was " Shaky,shaky, don't breaky!" Wat zo veel betekend als we maken plezier samen maar voor 1 nacht. Ons was al duidelijk dat de Cubanen van sex houden, korte rokjes, strakke leggings en wiebelende billen, mannen die de benen, billen en borsten bekijken en nakijken.

Na twee en een half uur door de stad zijn rondgeleid, verschillende paleizen, casa's en horeca van binnen te hebben gezien en waarbij uitgebreid uitleg is gegeven, eindigen we bovenop het dakterras van een hotel om naar de sunset te kijken. Mooi!! We zien de rode zon gewoon de zee in zakken, in 15 minuten tijd, heel apart en vooral romantisch zo samen op dat dak:)

Intussen waait het enorm hard en hebben we kippenvel, het is flink afgekoeld.

We zijn maar net op tijd terug in onze casa om te dineren, er is heerlijk gekookt, soep, groente en rijst. Het smaakt ons goed. Mede omdat de lunch sober is, meestal twee geroosterde sneetjes brood met kaas. Andere gerechten zijn of met vlees/vis of zijn te veel.

Na het eten lopen we weer Trinidad by night in, het is er net zo druk als overdag, in het centrum is overal live muziek en kan je salsa dansen. Een oud

vrouwtje loopt kromgebogen met kettingen aan haar arm langs, vraagt aan de toeristen of deze de kettingen willen kopen. We geven haar 1 CuC zonder dat we ketting nemen. Enkele meter verderop staan vlotte Cubaanse mannen de toeristen te verleiden om Moijto's of andere mixdrankjes te komen drinken, een tocht naar een waterval te boeken of te komen eten. Ook zijn er kraampjes met tafelkleden die door de vrouwen en mannen van Trinidad worden geborduurd. De toeristen kijken hier begerig naar, maar niet naar de oude vrouw.

Na nog even op internet te zijn geweest houden we moe maar voldaan vandaag voor gezien.