Relaxed

Zaterdag 2-3-2019

Viñales -Las Terrazas

We zitten heerlijk koel aan ons ontbijt bij Sophia, het is 07.00 uur omdat we vandaag een flink stuk gaan rijden en dat zo veel mogelijk in de koelte willen doen.

Door de open staande deur en ramen zien we de eerste paardjes voorbij draven, nu nog fris. 

We rijden weer naar het hotel met uitzicht op de Viñales, de vallei is in nevelen gehuld en dat geeft een magische sfeer. We zien de gieren alweer de thermiek opzoeken. In alles lijkt dit landschap op Thailand, de tropische beplanting, de huizen en bergen. Ossen grazen in het dichte struikgewas, ze zijn bijna niet te zien. 

Na een uurtje rijden komen we bij Pina del Rio, waar we de snelweg opgaan. Vandaag hiervoor gekozen om de reistijd zo kort mogelijk te houden en daardoor meer tijd te hebben in Las Terrazas, een biosfeer gebied en dorp waar kunstenaars leven en de natuur zorgt voor ecotoerisme. Castro heeft in 1971 de koffieplantages hier laten beplanten met naaldbomen en het oerwoud de ruimte gegeven zich te herstellen. Het plaatsjes Las Terrazas is gebouwd en zo'n 1000 mensen zijn hier in een commune gaan wonen. We gaan het zien. 

Oh, pas op! Kijk nu, we worden zelfs rechts ingehaald!" Frank heeft ogen te kort op de snelweg, helemaal aan de rechterkant lopen ossenwagens, paardesjeesjes, voetgangers, er liggen zelfs mensen half in de berm half op de snelweg. De oude auto's scheuren ons links voorbij, net als enkele vrachtauto's. Gelukkig is het niet al te druk en lukt het ons om bij onze verbazing te blijven. 

Op verschillende plekken staan heel mensen, vaak onder bruggen, te wachten op de bus. Dat is wel het nationale vervoermiddel voor de Cubanen. 

Het wegdek van beton zit vol gaten, dit vraagt opperste concentratie om vooral op hele stukken weg te rijden. Frank is weer in zijn element en weet alle gaten behendig te ontwijken. 

"Waar zou die brug naar toegaan?" De brug is er en gaat over de snelweg, maar er zit verder geen weg aan weerskanten aan. Raar vinden we dit wel een beetje. Duidelijk is dat de infrastructuur niet optimaal is. 

Bij Candelaria slaan we links af, van de snelweg af, we gaan nu binnendoor naar Las Terrazas. "Hé...kijk watervallen!" Dat is wel leuk om even te bekijken. Een bordje naast de slingerweg door een heuvel gebied geeft aan dat er een waterval is en ook koffie. 

Als we de auto parkeren, hangt een dikke Cubaan met ontbloot bovenlijf al rokend over een hekje en hij zwaait driftig met zijn armen om aan te geven dat we koffie moeten komen drinken. Nou, zoveel overredingskracht kunnen we niet weerstaan en gaan een klein terrasje op met de stoelen nog op de tafels, eronder een blinkend geboende betonvloer. 

De Cubanen zijn echte poetsers, alles blinkt als een spiegeltje, de vloeren, de meubels en het sanitair. De wieldoppen en carrosserie van de oude auto's. Paardentuigen en fietskoetjes blinken ook al zo, net als de Cubanen zelf. Als tegenhanger zien we zandwegen die stoffen en open riolen en huizen die niet, of half afgebouwd zijn.

De koffie is heerlijk, lekker sterk en we drinken nu ook al suiker in de koffie om hem iets beter te kunnen drinken. De koffiedame komt even later uit haar geboende keukentje en legt een piepklein pepertje bij ons neer, deze was ze enkele minuten eerder van een struik naast onze tafel aan het plukken. Leuk dat ze dat doet, ze laat zien wat ze geplukt heeft. In de gerechten die we tot nu toe gegeten hebben ontbreekt iedere pittigheid of kruid. Alles smaakt vrij vlak. Achter ons een schapje met twee flesjes bier, Heineken en Bavaria. Zo dicht bij is Nederland.

We horen verderop luide stemmen van een groep pubers die lekker in een poel aan het zwemmen zijn, ze hebben plezier!

We bedanken voor de koffie en de peper, geven 1 CUC fooi en stappen weer in de jeep om het laatste stukje te rijden. De waterval laten we voor wat het is omdat in dit droge seizoen er helemaal geen water in de waterval staat en daar willen geen 3 CUC p.p. Voor betalen. 

De weg slingert zich verder de heuvels door tot we een bordje Las Terrazas zien. Plots zien we een groot meer waar we met een brug overheen rijden, recht op een heleboel identieke witte huisjes af. We rijden er zelfs onderdoor en de weg klimt verder een heuvel op. 

" Kijk daar nu, een dikke boom groeit door het dak, dat is apart!" Verwonderd over dit wonder, bekijken we het dak van hotel Moka, onze slaapplek voor vannacht. De kamer is nog niet klaar, we zijn ook erg vroeg, het is 10 uur. 

We wisselen van schoenen, laten onze bagage opslaan en vertrekken naar Baños del Rio San Juan. 

" Hé, hé ncojsnfjeowdnowjn!!" We begrijpen er niets van maar een stevige dame van onbekende leeftijd schiet al roepend op ons af als Frank op eigen initiatief de auto achteruit in een parkeerplekje rijdt. We stoppen, kijken vragend naar de dame die driftig met armgebaren aanwijzingen geeft ondersteunt door Spaanse klanken die we niet begrijpen. Maar ze geeft aan dat we achteruit moeten parkeren en dat dit 1CUC kost. Oké, dat achteuit parkeren waren we aan het doen, en die 1 CUC betaal je hier voor alle kleine diensten, geen problemos:) de vrouw lacht van oor tot oor als wij vriendelijk haar instructies opvolgen. Eind goed al goed. 

Er wordt driftig omgekleed, je weet wel, van die taferelen met handdoeken onder de oksels, kleffe badkleding afstropen langs de benen, handdoek valt half open, ojéé, blikken van heeft niemand iets gezien om vervolgens droge kleren aan te doen. Of toch gewoon met de billen bloot en hupsakee in de droge kleren. Intussen druk pratend en elkaar helpend. 

We zitten tussen een groep Russische vouwen van respectabele leeftijd die lekker even in de mooie waterbassins hebben gepoedeld. We lachten er om, zo leuk om dit te zien, hoe zijn we hierin terecht gekomen??

Verder zien we enorme koelboxen en schalen met vlees voorbij komen. De Cubanen gaan massaal hier eten, met de hele familie. Schotels met rijst, bonen en het vlees gaan er goed in. Kinderen en volwassenen lopen tussen het eten door ook de waterbassins in. 

We hebben ook wat gegeten en lopen nu een stuk langs de verschillende waterbassins door het regenwoud. De enorme dikke en hoge reuze-bamboe maakt indruk, maar ook de andere vegetatie. Enorme palmen, ficussen, een boom met rode bast enz. Vooral de grootte van de beplanting maakt indruk. 

Het is hier zalig, lekker in de schaduw, veel vogelgeluiden en water om ons heen. Relaxed!

Na enkele uren gaan we terug naar Las Terrazas, de parkeerdame met 1CUC lachend achterlatend. 

We gaan nog even door het dorp lopen op zoek naar kunstateliers. We bezoeken er één en dat is interessant. De kunstenaar is er zelf en geeft toelichting op zijn werk, zijn atelier hangt een stuk boven het meer en heeft grote ramen, met een adembenemend uitzicht. Hij is bezig op een enorm stuk hout een landschap te maken, waarbij het reliëf van het hout meewerkt in de afbeelding. 

Daarna gaan we naar het centrale plein, waar men druk bezig is om een podium op te bouwen incl. Enorme geluidsboxen. Vanavond is er feest, het ecosysteem bestaat 60 jaar, we worden door de receptioniste van het hotel van harte uitgenodigd.

"Ahh...wat is dit lekker!! We liggen in het zwembad van het hotel, even af te koelen. Handdoeken op de strandbedden, parasol van riet boven ons. Alleen in de schaduw kunnen we het volhouden en ook dan moeten we factor 50 smeren om niet te verbranden. We relaxen echt even......niets doen.

Nou ja, we kijken onze ogen uit....."la Bamba.....la Bamba", klinkt het vanaf de overkant van het zwembad. Een Cubaanse familie maat XXL ligt aan de overkant van het zwembad, in het water ligt de jeugd, ze praten druk met elkaar. 

Nu komt er een ober aan met een enorme schaal spareribs, gegrilled en al. Even later nog een ober met een grote schaal rijst en bonen. De jeugd is als de wiedeweerga uit het zwembad en nestelt zich naast de spareribs in de plastic stoelen.  En eten maar! .......dat duurt zeker een uur en wij kijken met steeds grotere verbazing naar de hoeveelheden die er worden gegeten. Enkele zwerfhonden hebben dit feestmaal geroken en lopen hongerig rondt de tafels. Als de familie klaar is met eten, vallen vader en moeder incl. Klein keffertje ( op schoot) in slaap en gaat de jeugd weer het water in. Een van de vele aanwezige kippen ziet kans om op te vliegen en in de schaal met rijst en bonen te belanden. Paniek in de tent! 

De muziek, reggae vermengt met rap, is onafgebroken aan het schetteren. 

Op de twee stoelen naast ons hebben twee jonge Nederlandse blonde meiden plaats genomen en we zijn getuige van een lang telefoongesprek van een van de meisjes met haar vriend in Nederland. 

Kortom, we maken ook aan de rand van het zwembad het nodige mee, maar voelen ons toch relaxed, of zou het door de Moijtós en de twee emmers ijs, komen ;)

We kunnen onze kamer betrekken en deze is erg groot, het balkon geeft ons een prachtig uitzicht op Las Terrazas. We douchen, bloggen nog wat en lopen tegen 19.00 uur naar het dorp om te gaan eten. We vinden een veganistisch restaurant en genieten daar van het heerlijke eten. We kijken daarbij uit op het dorp en horen de dreunende beat van de disco op het centrale plein, het is feest vanavond. 

Na het eten  lopen we via de vele trappen,  de plaats doet haar naam eer aan, naar het feest en kijken daar onze ogen uit. Er zij wel 1000 mensen vooral onder de leeftijd van 40 jaar, waarvan zeker 50% onder de 20 jaar is. Flessen rum gaan van hand tot hand, er wordt driftig gedanst, jawel de Salsa, dicht tegen elkaar aan en met snelle passen. Ook alleen wordt er gedanst, met trillende billen. De souplesse van de Cubanen is ongekend, iedereen is mooi, maar vooral uitdagend gekleed. Het is de vraag wie wie bekijkt, we lopen als twee nog redelijk witte, lange en stijve mensen opvallend te wezen. We zijn ongeveer de enige toeristen. 

We zien ook politie en militairen aanwezig, ze lopen tussen de feestende menigte rondt. 

Na een uur van flinke harde muziek en het maar niet gaan beginnen van de live band, houden we het voor gezien en lopen moe maar nagenietend van deze relaxed dag met zoveel Cubaanse mensen om ons heen naar ons hotel terug en vallen in een diepe slaap.