Havana I: De gouden tas

25-2-2019 maandag

Zwetend sta ik met mijn linkerarm vol jassen en truien te hannessen om tegelijkertijd met mijn rechterarm mijn paspoort op de scanner te leggen. Het resultaat is: you can't stand here with two persons! Oke, oke, opnieuw leg ik mijn paspoort in de scanner en kijk in de camera, het zweet voel ik nu ook over mijn rug lopen. Opnieuw de foutmelding en een dounaniere die mij wijst op de kleding. Ik laat de jassen op de grond ploffen en doe een derde poging om door de passcanner te komen. Achter mij staat Frank met een vraagteken op zijn gezicht " wat is er aan de hand?" en daarachter een steeds langer wordende rij reizigers, die niet erg vrolijk kijken.

Pfff... gelukt, snel alle kleding van de grond gegrist en door het poortje. Frank loopt zonder problemen door de scanner. Even later ben ik nog gestressed en we lopen al pratend in hoog tempo door de terminal van de luchthaven van Madrid. Want deze terminal zou zooo groot zijn dat we met twee uur overstap tijd haast moeten maken. Plots staan we bij onze gate waar de vlucht naar Habana vertrekt. Er is nog tijd om ons even op te frissen en water te kopen. Een gouden tas staat leeg op een bankje. Dit is de redding voor onze warme kleding, snel proppen we onze jassen en truien er in, dat is gelukkig geen probleem meer en ik begin wat te ontspannen.

We strekken onze benen lang uit, heerlijk deze stoelen naast de vluchtdeur. Een goede beslissing om deze te reserveren. We slapen veel tijdens de vlucht van 10 uur van Madrid naar Havana. We horen Spaans, Frans en Russisch om ons heen, veel nationaliteiten die naar Cuba gaan.

Cuba.....een onbekend eiland met een bijzondere ( politieke) geschiedenis. Daar zijn we nieuwsgierig naar in dit land. Hoe is het leven in een communistisch regime? Hoe zijn de mensen, hoe is het leven?

Dat het een bijzonder land is blijkt al als we door de paspoortcontrole gaan. Lange benen in netkousen en rokjes zo kort dat je net de slip niet ziet, jonge mooie gezichtjes prachtig opgemaakt. Met een kort knikje mag ik naar het hokje komen om mijn pas te laten controleren. Frank is daarna gecontroleerd. Bij de scanner zien we weer de langbenige mannequins met innimini rokjes, lange wimpers en lipstick. Dit zijn de douaniers. Iets verder staan er twee tafels waar dames aan zitten in witte verpleegstersuniformen, de witte netkousen en zelfs een sjarreltellgordel piepen onder de korte jurkjes uit. Wij kunnen doorlopen maar de Cubanen moeten hier een formulier inleveren.

Er zijn veel mannen en vrouwen in uniform die of controleren of driftig heen en weer lopen, maar niets lijken te doen. We zijn wel wat verbaasd over wat we zien. Foto 's maken mag helaas niet, dit is strafbaar.

Frank zit even later in een piepklein kantoortje samen met 4 Cubanen, waarvan 1 een soort directeur lijkt. Hij draagt een enorm dik gouden horloge en nog meer bling bling. En is ook het best doorvoed.

De schouders van de vier mannen raken de muren, een tv staat aan en schalt door t kantoortje. Ik sta buiten en kijk door t raam hoe t Frank vergaat. Ik zie de directeur een A3 formaat invulblad, doordruk papier met blauwe, groene en roze vellen, driftig beginnen invullen. Dit gaat even duren, vrees ik. Een paspoort en 255CUC gaan over de tafel van Frank naar de directeur. De andere mannen zitten een berg autosleutels van het ene plastic bakje in het andere te stoppen. De deur zwaait open en een Cubaan op rubber laarzen stapt met een autosleutel in de hand naar buiten. Vlak daarna worden er binnen in t kantoortje handen geschud en Frank stapt met een roze vel en een autosleutel in de hand naar buiten.

Op de parkeerplaats staat een gitzwarte Suzuki Jimmy jeep en bij het licht van een telefoon nemen we de staat van de auto op. Onbegonnen werk omdat het verder donker is. We proppen onze bagage achterin en stappen voorin, de auto wordt gestart en weg zijn we. Of toch nog niet...

Doordat we de 255CUC betaald hebben, gaat Frank nog even terug binnen bij de luchthaven, om geld te wisselen. Dat kan hier in een hele oude machine, Euro's er in, CUC er uit. Vrij snelle procedure, maar de machine is heel traag en, zoals overal hier, staat er een lange rij voor de machine. Aansluiten en rustig wachten is de enige optie........

Brede wegen met af en toe een auto, lantaarnpaal en stoplicht. De jeep ligt flodderig op de weg, met beide handen aan het stuur houdt Frank hem op koers, maar t kost moeite. Dat beloofd nog wat de komende 3 weken!

Omdat de tankmeter na 100 meter van 3 naar 2 blokjes zakt, stoppen we bij het eerste tankstation. En dit is nog een tankstation zoals een tankstation is bedoeld. De 8 pompen zijn wel 2 meter hoog en 1meter breed met grote displays, waarop de prijs en aantal liters staat. Maar er komt geen druppel benzine van de pomp de jeep in. Wat nu?

Tik,tik,tik...we kijken om en een Cubaan tikt driftig tegen de ruit van het pompgebouw. Frank loopt naar binnen en zonder elkaar te verstaan wordt er 50 CUC betaald voor nog te tanken benzine. We kunnen tanken en na 30 liter zit de tank vol. Gelukkig krijgen we geld terug en we hebben uitleg gekregen hoe we naar Casa Lily, onze homestay tijdens ons verblijf in Havana kunnen rijden. Nou ja uitleg.... we begrijpen dat we bij de rotonde rechtsaf moeten. Als we over de zandweg met putholes het tankstation verlaten, slaan we de weg in en gaan bij de rotonde rechtsaf. Het is bijna middernacht.

Hoe vinden we nu Casa Lily, we kijken wat wezenloos naar de print van een kaart van Havana om vervolgens naar buiten te kijken. Donker straten met enorme huizen, brede kruisingen. Rechtsaf, linksaf, weer linksaf..... de straten zijn smaller en leger geworden. Nergens reclameborden en felle lantaarns, geen mensen op straat, Havana by night. Gelukkig weet Frank in kalmte de jeep door de straten van Havana te sturen.

Toch vinden we de hoofdweg weer terug en rijden tot we aan de zee komen. We zijn vlakbij Casa Lily, maar hoe herken je deze homestay zonder reclameborden? We vragen het bij een restaurant, herkenbaar door het vele licht.... en we staan 10 m. Van Casa Lily vandaan.

"Zou het dit zijn?" We rijden onder een 16 verdiepingen hoog flatgebouw en zien daar een jonge Cubaan op het portaal zitten. Als we uitstappen groet hij ons, schud ons de hand en spreekt vloeiend Engels " Welcome to Casa Lilly, you can leave the car here" " where are you from?" I am Alfredo".

Het blijkt dat hij er al vanaf 20:00uur zit te wachten, maar hij schijnt het niet erg te vinden. "Welcome to Cuba" zegt Alfredo en maakt met zijn handen een gebaar van zo is t hier, waarbij hij zijn schouders ophaalt. Hij knippert met zijn ogen als een soort verklaring dat in Cuba wachten op de dingen normaal is.

Met een kleine lift zijn we al snel op de 9e verdieping en lopen door een knalrode voordeur een ruim appartement binnen. De vloer blinkt je tegemoet onder het witte felle pl licht. Het uitzicht op Havana is prachtig, we zien zelfs de zee. Dit appartement heeft meerdere deel-appartementen waar wij er 1 van krijgen, met een eigen balkon.

Onze gastheer geeft ons de sleutels en nog wat uitleg over het ontbijt en laat ons verder rustig uitpakken.

We voelen de vermoeidheid van de reis, maar gaan toch nog even lopen. We hebben de afgelopen 24 uur te veel en te lang gezeten.

Donkere monumentale gebouwen, een brede weg, met een middenstrook waar een langgerekt park is aangelegd. Geen straatlantaarns, maar wel kleine groepjes mensen die al kletsend langslopen of op de muurtjes langs de huizen zitten te praten. We willen nog wat eten en lopen twee straten terug naar t restaurant. " Oh, I am very sorry, but we ran out of gas and sonwe can't cook anymore, sorry!", de ober blijft zich verontschuldigen. Helaas geen eten meer, dus wordt het alleen een avond wandeling.

Als we bij de zee aankomen haalt een visser net een vis van 1,5 meter uit het water. Er staan een tiental vissers vanaf de kant met werphengels in de opspattende golven te vissen.

We lopen terug, praten de dag door en beseffen dat we nu echt in Cuba zijn.

We zijn erg moe en vallen in ons kingzise bed heel tevreden in een diepe slaap.