"Witte blubber!"

Vrijdag 10 augustus 2018
Klagenfurt- Pulfero

Zo de sleutel ligt onder de deurmat voor Maria, wij kunnen vertrekken. Eergisteren besloten we om verder door te rijden naar Italie, het weer in Oostenrijk is onstuimig voorspeld, onweer en regen. Daar hebben we geen zin in, dus verder naar het zuiden.

Over de 91 en de 85 rijden we naar Arnoldstein om daar richting het zuiden af te draaien over de 54, 203 en 102, door Italië vervolgens Slovenië en weer Italie met als eindbestemming Pulfero. Daar hebben we een hotelkamer geboekt voor de komende drie nachten.
De reis gaat een klein deel door het Nationale Park Triglav in Slovenië en dat is adembenemend mooi. We rijden de Strmc ma pas (1156 m.), de weg slingert zich omhoog, de BMW met volle bepakking volgt soepel. De bomen verdwijnen weer onder ons en we rijden tussen kale rosten door. De pas gaat door een stijl ravijn waardoor we geen wijds uitzicht hebben. Naar beneden maar weer, steeds dieper het dal in om vanaf Konarid af te draaien, Italië in.

We zien het hotel al liggen van een afstandje, een hoog wit huis, met geraniums aan de balkons. Het ligt aan de overkant van de brug aan een rivier. Precies zoals op booking.com te zien was en ons aansprak.

Als we binnenkomen zien we rechts een ruimte waar de familie van dit hotel woont, een tafel vol met de resten van een ontbjit, kinderspeelgoed en een berg was. Oma, vader en kinderen zijn in gesprek. Naar ons idee lijkt het of ze ruzie maken, het snelle Italiaans klinkt nogal heftig, maar ze lachen naar elkaar. Dus het zal wel meevallen.
De ontvangst is verre van hartelijk, de vrouw staat met een hand in haar zij ons aan te kijken met een blik van " had je wat?". Ze spreekt gebrekkig Engels en zegt nadat wij aangeven een kamer hebben gereserveerd " your room is at the top, number 9!".

We wringen ons door een smalle deur waarachter meteen de trap, we sjouwen onze bagage 5 verdiepingen omhoog over een smalle trap. Hijgend komen we op een soort overloop, die vol staat met kastjes, nepbloemen, poppen, kleedjes, schilderijtjes en vanille stinkstokjes. Iedere verdieping heeft overigens zo'n overloop en iedere overloop is " aangekleed" met bankjes, stoeltjes, kastjes, kleedjes, beeldjes enz.
Gelukkig hebben we een fijne kamer, maar o wat is deze warm. Doordat de kamer onder het dak ligt en het al lang boven de 30 graden is, is de kamer heet. Blijkbaar had de dame beneden dit ook gevoeld en we treffen een staande ventilator aan. Deze meteen aangezet, ramen open en verkoelen maar.

We kijken elkaar in de ogen,....wenkbrauwen worden opgetrokken,....we kijken naar ons bord,....kijken elkaar weer in de ogen,.....en beginnen te eten. Het is heel zacht,.....en lijkt op het eiwit van een zacht gekookt ei, soms warm, soms koud.
Maar we zijn toch lasagne aan het eten, in Italie, met hoge verwachtingen van dergelijke gerechten. We slikken.....nog een keer...moeilijk...maar dapper....eten door. Gelukkig was het stuk lasagne klein, het lukt om het op te eten, we hebben enorme honger en zitten hier in de middle of niks. Geen keus nu.
" hoe vind jij deze witte blubber?", vraagt Frank aan mij. Ik kijk hem aan met blik van ongeloof en begin dan heel hard te lachen....." dat wij dit opeten, we lijken wel gek. Het is gewoon vies!". Op naar het dessert, tiramisu graag.
Een potje uit de diepvries, half bevroren koekje erin en de room die zacht is. Bijna geen chocolade..... we kijken elkaar aan.....de wenkbrauwen gaan omhoog,....we lachen en zeggen tegelijk " witte blubber!".
We besluiten dat dit de laatste keer is dat we hier hebben gegeten. Wel zijn we erg benieuwd naar het ontbijt morgenochtend?

Hoge huizen in geel, creme en wit, soms met beelden versierd maar altijd met hoge luiken in groen, bruin, of geel. De BMW hebben we bij toeval voor een stadpaleis geplaatst. Een gebouw vol met ornamenten en als we er binnen kijken ook vol met fresco's, op plafond en wanden. Waarschijnlijk zien we de kapel, maar zeker zijn we er niet over.
Smalle straatjes en galerijen zijn schaduwrijk, goed bedacht van die Romeinen. We lopen van schaduwplek naar schaduwplek, het is weer 35 graden, erg warm. We genieten van deze Italiaanse plaats, Udine, een centrum vol historie, gezellige pleintjes met veel terrasjes, kleine winkeltjes. Opvallend zijn de dure kledingzaken, erg mooi en sjieke kleding getoond in prachtige etalages. Dure horloges en vooral veel schoenenwinkels met deftige schoenen, goedkoopste €192,-.

We krijgen honger en aangezien we zeker niet in het hotel willen eten, zoeken we een restaurantje voor een hapje te eten.
We lopen wel vier keer het hele centrum door, maar het lukt niet goed om een plek te vinden waar we kunnen eten. Athans we moeten vaststellen dat we de kaart ook niet begrijpen ' primo' en ' secundo' en ??? Dat krijg je als je spontane acties doet, niet ingelezen of ons voorbereid op Italie.
He he ...we zitten, krijgen de kaart en er worden papieren placemats en bestek in zakjes voor ons neergelegd. We bestuderen de kaart maar hebben kunnen opnieuw geen wijs uit de kaart en de ober spreekt geen woord Engels. Dus besluiten we verder te kijken. Het is intussen al 19.00 uur en we willen niet in het donker terug tijden, dus tijd om te eten. Blijkbaar denken de Italianen daar anders over, zij beginnen nu met uitgebreid te borrelen met lekkere wijn en kaas, worst, ham en brood. Aan eten wordt later op de avond pas gedacht. Wat nu?
We vinden een gezellige bar waar ook gegeten kan worden, de ober spreekt Engels, gelukkig. We maken de keuze voor aubergine lasagne en een gewone lasagne. We hopen nu toch echt Italiaanse lasagne te kunnen proeven......
We kijken elkaar aan,....de wenkbrauwen gaan omhoog,....we kijken naar ons bord,....kijken elkaar aan en zeggen tegelijk " witte blubber!"
Het valt gelukkig mee, de smaak is goed. Maar ook nu zijn de lasagnes niet echt warm en erg gaar.

Onze kennismaking met Italië is niet onverdeeld positief, zeker niet wat het eten betreft. Maar ja, zonder goede voorbereidingen, wat wil je dan ook!