Magisch
Maandag 6 augustus, 2018 De Hoher Dachstein (2995 m.)

Het is een magische wereld waarin we nu staan, alleen het geluid van stromend water, verder is het stil. Een witte ijswereld, met stukken blauw. Sneeuw op gletsjers zo ver je kan kijken, het lijkt of de bovenkant van de sneeuw in een gelijk patroon van deukjes is voorzien, wat een bijzonder effect geeft. De gletsjers zijn honderden meters dik en vullen alles op. Blauw doorschijnend, met bruin en zwarte vlekken op plekken waar diepe spelonken zijn. Smalle stroompjes water hebben stoombedjes in het ijs gemaakt, slingerend als rivieren, steeds naar het laagste punt. Als er meerdere stroompjes samenkomen ontstaat er een grotere stroom. Het geluid van kabbelend water klinkt hard ook omdat er zo enorm veel van die kleine en grote stroompjes zijn.

Bruin en kaal steken de bergtoppen boven deze ijswereld uit. Deze toppen hebben namen als, Hoher Dachstein ( 2995 m.), Mitterspitz (2925 m.), kleiner Gladstein (2734 m.), Ostliches Dirndl (2818 m.), Torsten ( 2948 m.), Gr.Bischofsmütze (2485 m.), Hohe Krippenstein ( 2109 m.), Bleikogel ( 2411 m.). Namen als kastelen en zo staan ze ook, rij na rij, spits na spits, te schitteren in de zon. Te wedijveren wie het hoogste is. En hoog zijn ze!
Ze laten zich vandaag van hun beste kant zien, met een blauwe lucht als achtergrond, bij 25 graden ( en dat is op 2500 m.!). We kunnen zo ver we kijken bergen zien, zelfs de Grossglockner zien we nog. Genieten doen we...volop! We zijn zo onder de indruk dat we meteen foto's naar familie sturen, om hen mee te laten genieten:)

We kijken nu vanaf grote hoogte, we zijn de Kleiner Gadstein ( 2734 m.) een stuk opgeklommen en zitten nu in stilte naar de gletsjers te kijken en te luisteren. We stellen ons voor waar we zouden zitten als de gletsjers weg zouden zijn. Hoog...zo hoog dat we echt niet naar beneden zouden durven klimmen, we zitten op de top van 2734 m.
We zien mensen die daar geen angst voor hebben, die met hun klimvesten, touw en haken de steile bergtoppen opklimmen en eenmaal, op de top de armen omhoog gooien in een gevoel van triompf om vervolgens weer af te dalen tot aan de gletsjer. Op alle hoge toppen staan piepklein deze helden ( mannen, vrouwen en kinderen). Wij kunnen hen vanaf onze zitplek nauwelijks onderscheiden op de bergtoppen.
"Waf...waf...waf!" Boris is die hier?", dit is duidelijk een beardie-blaf. En na goed speuren over de ijsvlakte zien we inderdaad een beardie met zijn baasjes over het ijs ploeteren.
Opnieuw speelt hier de menselijke maat. Wij voelen ons nietig, klein en ver van alles.

Nou ja...ver van alles? "Brrrroemmmm, brrrroemmm..... een quad met rupsbanden rijdt plotseling op de gletsjer. Er is zelfs een hele slalombaan hiervoor gemaakt. Vier mensen in de quad en crossen maar over het ijs.
Een groot gebouw met daarin de gondel die ons omhoog en straks ook weer naar beneden naar Ramsau brengt, bevat ook een restaurant ed. Daar zijn veel mensen, maar we horen hen niet. De sneeuw isoleert het geluid.

Als we een stuk over de gletsjer gaan lopen zien we dat mensen elkaar aanstootten en naar onze schoenen kijken. Wij kijken ook.....zilveren gympies en hardloopschoenen! We kregen al een vermoedden dat we wat underdressed waren, omdat we iedereen met prachtige bergwandelschoenen, broeken, truien en rugzakken zien lopen. Wij lopen in lange broek, petjes en zonnebrillen op onze gympen. Toeristen zijn we ;)

"Getverrr...ah, dat is ijskoud!" Frank stapt in een dikke laag gesmolten sneeuw en heeft meteen natte sokken en schoenen. Mijn schoenen staan ook al vol.
We glibberen over het zachte ijs verder. " hak, hak, hak" , de methode van Frank is met kracht zijn hak hard in het zachte ijs te zetten om zo te voorkomen dat hij uitglijdt. Ik glibber gewoon verder en probeer zo veel mogelijk in de stappen van Frank te stappen. We lopen een heel eind helling af, maar besluiten vanwege de natte voeten en ons schoeisel dat we terug moeten gaan. Ondanks dat er voortdurend mensen langs ons lopen, die veel sneller gaan op hun " geweldige schoenen", schuifelen we langzaam verder en zien bijna alleen maar dit magische landschap.

" wow....dit is echt hoog!".. we kijken door de stalen roosters een enorme diepte in, onder ons. De hangbrug overspant een tiental meters over de steile berghelling. We zijn nu aan de achterkant van de gletsjers, het deel waar we op kijken vanuit het dal bij Ramsau, waar we logeren. Je kan hier niet zien welke wondere wereld er zich aan de andere kant bevindt. Zo wie zo veranderd het landschap voortdurend, het ligt aan de plek welk perspectief je hebt op wat je ziet. Magische wereld!
Frank staat op een glasplaat die vrij boven niks hangt, gelukkig is de glasplaat met staal aan de berg bevestigd. Ik krijg bij het idee een raar gevoel in mn maag en onderbuik, waardoor ik het hou op foto's maken van mooie Frank.

We hebben 4 uur op de gletsjer vertoeft, tijd om weer af te dalen naar de menselijke wereld. De lift wordt voller en voller, vooral veel helden met volle bepakkingen, klimmaterialen en kèkke zonnenbrillen ( waardoor de gletsjerwereld er nog weer anders uitziet). Het past gelukkig allemaal, ook de hond die weer naar beneden mag.
We komen na een snelle afdaling, de lift gaat wel 40 km/h naar beneden, we vliegen over de rotsen, bomen, wandelpaden met wandelaars. We komen weer terug in de wereld van parkeerterreinen vol blinkende auto's, wegen, huizen, restaurants, zwembaden en boogschietbanen......En een mooie blauwe BMW! Wedijveren de auto's ook in omvang met elkaar? Dat alles vinden we onderaan de lift en we hebben even tijd nodig om te landen.

Nog verder gaan we omlaag, de kronkelende weg zoeven we met de BMW af. " Hè...oef....ik schrik me een hoedje!", gil ik achterop de BMW, waar ik zo even nog heerlijk relaxed de omgeving zat te bekijken. Mijn maag trekt zich een fractie van een seconde samen, even voelt het alsof we onderuit schuiven. Het brein is fijn, weet in die fractie van seconden alle doemscenario's aan mij te presenteren. " rustig maar lief....er zat een spoor in de weg, het wiel zoekt dan haar weg" " Niets aan de hand", De stem van Frank stelt me meteen gerust. Weg is het rare gevoel en gedachten. Ik kan weer ontspannen en vrolijk rondkijken en in bochten meehangen. We komen veilig in het dal aan en rijden terug naar de Baurnhof waar we verblijven.

Vanmorgen hebben we een kamerwissel gehad, en naar deze "nieuwe kamer" gaan we terug. Lekker douchen. De dagelijkse was doen, want als motorrijder kan er een t- shirt en onderbroek mee op reis. Dat betekent iedere dag een handwasje doen en dat lukt prima.

Het is nog steeds warm en ondanks dat hebben we bedacht naar Ramsau Ort te gaan lopen om een hapje te eten. Dwars door een weiland dalen we af naar een snelstromende beek in een smal dal. Over het pad naar de beek lopen we de 5 km. Naar het dorp. Onderweg komen we een kleine houtzagerij op waterkracht tegen. Hoge stapels boomstammen en gezaagde planken. Dit keer is het eikenhout. De bosbouw is een grote bron van inkomsten in Oostenrijk, er zal vast een minister voor zijn. Alles wordt hier van hout gemaakt, tot aan dakpannen toe. Kleine houten plankjes dekken daken af, door het weer barsten de lagen van het hout waardoor deze open gaan staan. Op hele oude gebouwen zien we dit soort daken, we zijn verbaasd dat het hout niet gaat rotten. Misschien door het klimaar hier?

Iets verderop komt het pad uit op een camping waar je ook kan zwemmen, rodelen, boogschieten, paragliden en er is een zipline en bomenparcours. Het is er druk, veel kinderen zijn op een zeepbaan aan het glijden en hebben veel plezier met elkaar.
Nu wordt het klimmen voor ons, vanuit het beekdal naar de hoofdweg. Gelukkig is het maar een halve km. En al snel hebben we een restaurant gevonden. De grote borden met echt Oostenrijks eten en de zelf samengestelde salade smaken ons goed. We hebben vandaag veel gelopen en dat merken we aan onze eetlust en voeten.

" Kijk nou eens wat een prachtige rode avondlucht, magisch toch!", Frank maakt er mooie foto's van. Tijdens de wandeling terug naar ons " Baurnhof" wordt het steeds donkerder en is de lucht prachtig rood gekleurd. We letten erg goed op het verkeer want we lopen over de hoofdweg. ( tweebaansweg zonder voetpad). Zodra er een auto komt stoppen we even aan de kant, veilig bereiken we onze B&B.