IJzige kou
Zondag 4 augustus 2018, Salzkammergut, Ramsau-Obertraun

" iiiieeee... iiieeee!!," gegil om ons heen, hoog en hard. We swiepen van voor naar achter en dat op 1300 meter. Rondom glas zodat we alles goed kunnen zien, althans daarvoor was het bedoelt. Nu was het minder prettig, onder ons een enorme afgrond en dat terwijl we maar aan enkele kabeltjes hangen. Gelukkig kunnen we al snel weer genieten van het zicht op de Hallstatersee met links Hallstatt en rechts Obertraun. Hoge kalkalpen onder ons, naast en voor ons, grjize kalktoppen met wat lager op de hellingen de naaldbomen. Op de grijze kalktopen zien we nog dikke plakken ijs, ook grijs van kleur dus we moeten goed kijken of het wel ijs of steen is. We zijn bezig van de Bischofskugel ( 2485 m) af te dalen naar het dalstation.

"Vroeger ben ik met mam en mn broers in de grotten van Lascaux in Frankrijk geweest. We hebben toen de originele grottekeningen van mammoeten, jacht en rendieren gezien. Dat kan nu niet meer omdat de grotten gesloten zijn, de tekeningen werden door warmte en zuurstof aangetast, te veel bezoekers" " ik ben benieuwd wat we hier te zien krijgen?"
We klimmen omhoog over een pad door de naaldbossen, we zijn van het dalstation (609 m.) met de kabellift naar het tussenstation op 1350 m. gegaan en zijn nu op weg naar de Mammuthöhle. Vol verwachting klopt ons hart.
De jongeman die komt aanlopen blijkt onze gids te zijn, goed aangekleed met warme jas en broek, muts en wandelschoenen. " Oeps, blijkbaar gaan we wat beleven!" Staan wij in spijkerbroek, t- shirt, motorjas en gymschoenen klaar.
De kou slaat om ons heen als we door een stalen deur een grot ingaan. Na enige tijd lopen stopt de gids " Welkom inn die Mammuthöhle, die name komt von de grosse von die höhle". We kijken met opgetrokken wenkbrauwen naar elkaar, niet alleen omdat hier geen mammoet tekeningen zijn, maar ook om de enorm lage en diepe stem van de gids.
Hij vertelt verder dat dit het grootste grottenstelsel in Europa is, met een lengte van 70 km en met een hoogteverschil van 1200 m.
Verder gaan we dieper deze mammoetgrot in. We zijn al op vele grotten geweest maar dit is echt een ander soort grot. Enorme zalen, en lange hoge "gangen" met afgeronde, zeg maar gebogen plafonds, zonder stalagmieten en stalactieten. Dit legt de gids uit, doordat het water de hele ruimte vulde ging het water met het kalk een chemische reactie aan, waardoor het kalk oploste en de ronde plafonds ontstaan zijn. Op enkele plaatsen heeft het water als een rivier gestroomd en daardoor zijn andere vormen ontstaan. Op mijn vraag hoe het komt dat er zo weinig stalagmieten en stalactieten zijn, geeft hij als uitleg dat de grot daarvoor te hoog ligt. Helemaal begrijpen doen we dit nog niet, iets om nader uit te zoeken.
We nemen stap voor stap de vele traptreden. In een rustig tempo, net zoals de gids doet. We stijgen en blijven stijgen, door enorme ruimten die goed zijn aangelicht. Op enig moment doet de gids het ligt uit en zien we niets.....of toch? Een dunne rode laserlijn wordt zichtbaar. De lijn danst over de binnenkant van de grot. De grot wordt zo gemeten en omgezet naar 3-D modellen. Volgens de gids lopen wij door 1000 m van deze enorme grot, de rest wordt gebruikt voor onderzoek. Bij het laatste stuk van onze grottentocht is door de kunstacademie van Liens kunst opgesteld. Draadfiguren die zijn aangelicht waardoor in het groot een schaduwbeeld op de rotswanden geprojecteerd wordt. Een vrouwfiguur, een tekst, een beer. Mooi gedaan.

Fel schijnt het zonlicht in de ogen, snel de zonnebrillen opgezet, jassen uit. Het lijken wel Thaise temperaturen, 30 graden en vochtig.
Even lopen we terug naar het middenstation en horen daar dat we in groep 3 meegaan naar de ijsgrotten.

" Kom je, zo loop je veel meer passen". Er zit enig ongeduld in de stem van Frank, maar ik ben me naar boven aan het ploeteren over een stijl pad. Stap voor stap, diagonaal lopend ( zeker meer stappen), maar traag, o zo traag dat het gaat. Ik begrijp de aanspring van Frank, hij loopt "gewoon" naar boven. Na iedere bocht denk je dat je er bent, maar na de bocht blijkt het pad verder omhoog te lopen. Pffff. En dat met deze hitte, een opvliegertje erbij en het is helemaal compleet. Drijfnat kom ik boven bij de ingang van de ijsgrot, "de Rieseneishôhle", aan en verheug me op de koude die we zo gaan binnentreden. Een groep mensen zit er al te wachten en kijken naar me, alsof ze wat medelijden met me hebben;) We kunnen even uitrusten of de gids, een jonge vrouw ook weer gekleed in wintersportkleding, neemt ons mee naar de grot.
Als we binnengaan lijkt deze grot op de mammoetgrot en ik ben al wat teleurgesteld, geen ijs te zien, maar gelukkig lekker koel. Er is een constante temperatuur van 3 graden het hele jaar door. Vandaar dat er geen ijs is.
We gaan een tweede deur door, en beginnen ook hier aan een hele reeks trappen naar beneden. Hé, hoe kan dat, de gids vertelde net dat de uitgang 40 meter hoger ligt, dat belooft nog wat.
" Jaaaa...IJsssss, zie je dat!" We zien een laag blauw wit onder ons, we zijn namelijk al weer enige tijd trappen op aan het klimmen, in traag tempo ( gelukkig). Steeds meer ijs onder ons, dikke lagen ijs, een enorme zuil van 9 meter ijs. Het is adembenemend mooi, dat dit bestaat.
Verder klimmen we, waarmee we boven de dikker wordende laag ijs blijven lopen. Plots zie we op het ijs een podium staan met een vleugel, die dik is ingepakt. Volgens de gids worden drie concerten gegeven vanwege de bijzondere akoestiek zonder echo.
Vanaf grote hoogte kijken we een enorme zaal in met op de bodem de botten van een beer. De echte botten die hier gevonden zijn liggen in het museum. Dit is een reconstructie. Maar blijkbaar kwamen er beren in de grot, deze heeft de weg naar buiten niet meer kunnen vinden.
Lichten springen van paars naar groen, luide bombastische muziek klinkt hard in de zaal waar we nu staan. Onder ons ligt 20 meter dik ijs waar we overheen kunnen met een hangbrug. De gids loopt voor ons en laat de hangbrug flink wiebelen. Alles voor de ultieme beleving! Het ijs is prachtig, de rest had niet gehoeven wat ons betreft.
Dat in deze grot het ijs is komt door binnensijpelend water door de kalkstenen rots. Het eerste deel van de grot had een kalkrots van 200 meter boven zich en daarom kan er geen water binnen komen en is er geen ijs. Het deel waar wel ijs is gevormd is de kalklaag maar 20 meter dik en op de plekken waar water binnenkomt bevriest dit. Hier is de temperatuur contstant -2 graden.
We zijn onder de indruk van beide grotten. Niet alleen mooi maar ook het besef dat dit in miljoenen jaren is ontstaan. Ook hier weer ontbreekt de menselijke maat m.b.t. De tijd en de omvang.

Wat sneller dan omhoog, lopen we nagenietend terug naar het middenstation. Intussen kijken we uit op de Hallstattersee en dat is prachtig. Blauw water omgeven door huizen een kasteel en de kalkalpen.

Nog even lopen we het museum binnen, ook hier is weer zichtbaar gemaakt met foto's hoe snel de gletsjer kleiner wordt. Ook staan er schoenen in verschillende maten om aan te geven per land hoe groot de footprint is. Voor Qatar is een voetmaat van een holenbeer genomen, dat land heeft de grootste footprint. Nederland neemt de vijfde plaats in met een grote klomp.

We rijden nog even door Obertraun, een groep oude huizen soms helemaal van hout lijken te zjin uitgestrooid in de vallei en aan de oever van de Hallstattersee. Nog even een blik geworpen op het Dormio resort. Even later rijden we door Hallstat en laten dit voor een ander moment liggen. Het is nu al laat en we willen niet in het donker rijden en het is in Hallstatt enorm druk en daar hebben we na de rust in de grotten geen zin in.
Door prachtige stijle dalen, langs riviertjes dorpjes rijden we terug naar "onze " baurnhof. Onderweg eten we nog wat.

Op de heenweg hebben we, blijkt nu, in hetzelfde dorp gelunchd bij gasthof de Post. " Boemm..tjakka..boem...tiditiditidiiii" de fanfare in vol ornaat met deernteljurken en lederhozen speelt de fafare de sterren van de hemel als zij deur na deur een concert geven. Ze spelen ook bij gasthof de Post, al snel wiebelen we met de muziek mee. We aanschouwen een "Platzconcert" en dat was erg leuk, we filmen het. De fanfare krijgt een flink applaus en daarna gaan alle instrumenten aan de kant en zet de voltallige fanfare zich op het terras van gasthof de Post en komt het bier op tafel. Het is dan 13.00 uur op zondag;)