Berg en dal
31 juli 2018, Seidlwinktal

Ons ontbijt staat klaar en Brigitte ( zij is de eigenaresse van ons appartement, in haar familienhaus) heeft al snel een gesprek met ons. Over de natuur in Oostenrijk, de vervuiling in de bergen die hand over hand toeneemt door de toename van de toeristen. Het ook in de zomer werken van de skiliften, wat volgens haar minder zou moeten om de natuur tijd voor herstel te geven. We praten over het kleiner worden van de gletsjers, zoals we gezien hebben bij de Grossglockner. Ze bevestigd dit en verteld dat zij zodra de Grossglockner Alpenhochstrasse open is , ze altijd naar de Grossglockner gaat om tussen de meters sneeuw naar boven te rijden. Zo mooi!
We vinden het fijn om zo met de Oostenrijkse mensen in contact te komen en dat gaat met air B&B en gasthausen erg goed.

Van Maria en Paul, waar we de eerste drie nachten verbleven, hebben we een hartverwarmende recentie ontvangen, zo fijn!

De spieren in mn kuiten en bovenbenen spannen zich tot een maximum aan, mijn handen houden het stuur stevig vast. De grindweg glijdt onder me door terwijl ik hard op de pedalen stamp. Naast me zie ik dat Frank ook zijn lichaam tot een uiterste inspant, we lachen naar elkaar.
De turbo staat aan en we vliegen de berg op, steeds hoger en hoger, wel 600 meter klimmen we. Van Rauris via Wörth rijden we het Seidlwinkeltal in. Volgens Brigitte een bijzonder mooie tocht, die wel een beetje steigung heeft.
Nou dat heeft ze niet gelogen, de versnelling in het kleinste verzet, de turbo van onze e- bikes op max. dan lukt het ons om zonder al te veel onderbrekingen omhoog te fietsen.
Een rivier stroomt in tegenovergestelde richting de berg af, met flinke watervallen en stroomversnellingen. Er naast liggen weide gebieden met prachtige rood witte koeien. Dit zijn een soort lakenvelders, maar dan anders. De witte streep loopt over de kop naar de staart en via de buik weer terug naar de kop, de zijkanten zijn rood. De koeien glanzen in de zon en komen zelf contact met ons maken. Een heerlijk koeknuffel moment voor Frank als resultaat. Zowel Frank als de koe genieten er van.
Wilde bloemen, veel eiken, lijstbessen en berken staan er.

Het gasthof Weixn, waar bier wordt gebrouwen en ijs wordt gemaakt, fietsen we voorbij. We zijn niet meer te stoppen. Slingerend verder het dal in, tot we bij de Palfneralm komen, een boerderij met knuffelkoeien en gezellige varkens. Er zitten enkele fietsers aan halve liters bier op het terras en dat om 11.00 uur s'morgens?
"Hé..guckmal..." een man staat aan het hek te roepen nadat we ons net lekker in de schaduw op een bank hebben gezet, klaar voor koffie met hausgemachte apfelstrudel.
" hé...guckmal....komm doch hier...!" Roept de man. Wij en met ons de vier andere fietsers staan op en gaan kijken. Een fiets ligt plat op de grond en een varken is de fiets stevig aan het aanpakken. Als we even kijken zien we het varken aan de ristsluiting van een zadeltas trekken. Daarbij de fiets niet ontziend, de standaard is krom, en er loopt een wiel aan. Dit nadat een van de fietsers het varken een flinke trap heeft gegeven en vervolgens  het varken met zijn voorwiel wegduwt.
Een beetje buigen met het een en ander en de fiets doet het weer, de mannen fietsen weg een varken met een teleurstelling en "trauma" achter latend.

We gaan weer lekker in de schaduw zitten, door het fietsen voelden we de warmte niet, maar nu prikt de zon alweer ook al zitten we op grote hoogte.
De apfelstrudel krijgt een 8, de korst is erg hard en er zitten geen rozijnen in. Maar nog altijd erg lekker.
Even het toilet bezoeken in de schuur, waar zelfs de schakelaar van hout is gemaakt. De schuur bestaat uit grote stammen die op de hoeken ingekapt zijn zodanig dat zij op de volgende stam passen. Er komt geen spijker aan te pas.
We gaan weer verder en laten de varkens lui en tevreden achter.
Onze spieren spannen zich weer tot het uiterste, hoe zouden we dit klaar krijgen zonder electrische ondersteuning? Maar we vinden het mountainbiken erg leuk, willen we thuis ook gaan doen.
Deze fietsen zijn dan ook top fietsen met enorme dikke banden waardoor je het grind niet voelt. Voor mijn broers en schoonzusjes niets dan respect, zij zijn ervaren mountainbikers. Erik is nu dwars door de Alpen aan het fietsen, dat zal genieten zijn, hoewel hij geen e-bike heeft.

Nu komen we volgens de kaart bij het rode deel van de route, tot nu toe was de fietsroute met blauw = licht aangeven. Rood staat voor zwaar. Dat belooft wat...maar we gaan verder. Het dal wordt smaller, minder bomen en meer watervallen. Op verschillende plaatsen zijn er dunne flexibele slagbomen aangebracht. Een bordje dat er bij staat adviseert om alleen het geïsoleerde deel vast te pakken, op de rest staat stroom om het vee binnen een gebied te houden. Een soort wildrooster? Frank is niet bang van een beetje stroom en neemt het geïsoleerde deel vast terwijl hij ook vast stelt dat er geen stroomdraad naar deze "slagbomen " gaan. De volgende slagboom fietsen we gewoon door en idd geen stroom te bekennen.

Het zweet druppelt van onze voorhoofden, armen en benen en alleen in de laagste vesnelling en maximale ondersteuning lukt het met een snelheid van 11 km per uur om het einde van de route te bereiken, de weg stopt dan ook echt, we kunnen wel verder maar alleen lopend.
We hebben het oudste huis van Oostenrijk bereikt dit is het Raurischer Tauernhaus, een groot houten huis. Van binnen helemaal beroet van het vele hout stoken. Het is nu een almhut waar je kan eten, uiteraard ook apfelstrudel ( we laten deze aan de competitie voorbijgaan). Het museum is indrukwekkend donker, klein en overal potten en pannen en stookplaatsen. Deze almhut is al meerdere keren het decor geweest voor heimat films.

We drinken wat water en kijken hoe we het beste met onze remmen om kunnen gaan, omdat we op de terugweg alleen maar bergaf zullen gaan. Alleen de achterrem gebruiken, anders is er slipgevaar.
Op naar het dal, of eigenlijk lijkt het meer een vrije val. Frank heeft de snelheid van 50 km per uur gehaald en dat op een grindpad!
Pieeeep....pieeeep...pieeep... mijn remmem piepen luidt als ik deze krachtig indruk. Langzaamaan ga ik steeds sneller vooruit, soms sneller dan me lief is op de hele steile stukken. Toch de voorrem erbij gebruiken want ik rem zo hard achter dat het achterwiel gaat slippen. Gelukkig kunnen we ook nog genieten van alles om ons heen, want dezelfde weg afleggen in verschillende richtingen geeft zo een ander beeld van dezelfde omgeving dat het opnieuw genieten is.
In drie etappes vliegen we het dal in, steeds sterker prikt de zon en de temperatuur loopt aanzienlijk op. Frank weet ook nog enkele filmpjes van ons fietsavontuur te maken.

We halen in de super een salade en brood en eten dat in ons appartement op. Even douchen en dan besluiten we om 16.00 uur nog een stukje te gaan fietsen. We rijden het dorp uit in noordelijke richting, een smal dal vlak langs een snelstromende rivier. Breder is het dal niet, de weg slingert omhoog totdat we uitkomen bij twee boerderijen hoog op een berghelling. We moeten terug want de weg stopt hier.
Eenmaal beneden zijn mijn  handen pijnlijk van het inknijpen van de remmen, ik sta stijf van de stress. Dit was me echt te steil. Frank vliegt lekker naar beneden en wacht hier en daar op mij om vervolgens verder te suizen. Hij geniet er zichtbaar van :)

We brengen de fietsen terug en lopen meteen het dorpje in. Lekker slenteren en een beetje naar de mooie huizen kijken.
Even laten staan we volop kleding te passen bij St. Olivier en we slagen er allebei. Het gevolg is wel dat er ruimte gemaakt moet worden om de schatten mee te nemen. Onze koffers zitten nl. vol. Dat wordt een uitdaging.

We gaan lekker uit eten in onze nieuwe aanwinsten. We zijn gelukkig met elkaar, het geluk dat we hebben om zoveel moois met elkaar te beleven straalt van ons af. Voor ons geldt berg en dal zeker, maar dan in omgekeerde volgorde.