Schrik in de benen...
Zondag 29 juli 2018


De trekker met hooi rijdt voorop in een lange file, erachter een touringcar en wel 15 auto's. Een motorrijder schiet ons voorbij om een hele rij auto's in te halen. Frank zegt meteen " dat moet je nooit doen, levensgevaarlijk. Een auto kan namelijk ook gaan inhalen en dan krijg je een botsing, met alle gevolgen van dien". We blijven er gewoon achter rijden, tot de trekker ergens zal afslaan". Ik antwoord door dit te bevestigen en Frank een groot compliment te geven voor zijn eigen handelen als motorchauffeur, met een BMW vol bagage en medepassagier. Een hele verantwoordelijkheid die hij buitengewoon goed weet te dragen.
Nog maar net hebben we dit gesprek of........

"neeeeh....neeeh..." ik schreeuw het uit, in mijn helm. In de intercom met Frank. " oh mijn god, nee toch...." We staan binnen enkele tellen stil met de BMW. Ik stap trillend als een riet en met tranen in mn ogen af. Frank blijft ogenschijnlijk koel, zet de alarm lichten aan en kijkt of hij iets kan doen.
Een motorrijder, een jonge vent, ligt met motor en al in het weiland naast de weg, nadat hij van de weg is geduwd door de auto die voor ons rijdt. Deze motorrijder heeft juist gedaan wat we net besproken hadden, namelijk inhalen in een file. De witte auto voor ons dacht ook te gaan inhalen en had de motorrijder niet gezien. Wat goed kan omdat de snelheid waarmee de motor ons voorbijkwam erg hoog was.
We zien dit voor ons gebeuren, de motor schuift al vonkend over de weg, de berijder slaat dubbel, rolt over de kop door het prikkeldraad en komt tot stilstand naast zijn motorfiets. Beiden liggen nu in het naast gelegen weiland, stilte..... De man grijpt nog even naar zijn benen en blijft dan liggen.
Gelukkig kunnen we op tijd stoppen en zijn niet bij dit ongeluk betrokken, maar het is zo dichtbij dat we enorm schrikken.

Achter ons stoppen 3 motoren, de berijders rennen de weg over naar de man die net is aangereden. Het blijken motorvrienden te zijn, die een dag aan het touren zijn. Ze beginnen met de ongelukkige te praten, hij is nog aanspreekbaar, maar hij staat niet op.
Automobilisten die gestopt zijn, zijn al naar alarmnummers aan het bellen en hij lijkt in goede handen als er meer mensen met reflectiehesjes aan komen lopen. We kunnen niets doen en besluiten ruimte te maken voor hulpdiensten en rijden verder. Ik nog steeds trillend en bevend.

Het is nu stil in onze helmen....." gaat het?" " nou eigenlijk niet echt, en jij?" We kunnen gelukkig onze schrik en gevoel delen en beginnen te praten en te praten. Nodig om de angst weg te krijgen. Als we uiteindelijk in Rauris aankomen, waar we een appartement hebben gehuurd bij een air B&B, vallen we elkaar in de armen. Bij Frank komt nu de emotie, we hebben geluk gehad.
We maken zelf koffie in ons keukentje en bekijken het appartement dat is gelegen op de eerste verdieping van een familienhaus. Een kleine woonkamer met mega grote tv, een slaapkamer met douche en toilet en een balkon. Vanaf het balkon kijken we weer op de Grosglockner:)
We pakken de koffers van de BMW uit, doen een wasje en leggen de kleren op het balkon in de zon te drogen.

Het is erg warm, boven de 30 graden. Op het terasje bij het familienhaus speelt Tiroler muziek, wat we wel kunnen waarderen.
Frank heeft gisterenavond door de warmte slecht geslapen, dus nu maar even plat. Na een uurtje, het is intussen 15.00 uur, gaan we lunchen.

Vanmorgen zijn we vertrokken vanuit Mörtschach, via de 108, rijden we naar Mittershill. Daar stoppen we voor koffie en....jawel met Apfelstrudel. En dit keer met appels uit de eigen tuin, dus ook hausgemachte apfelstrudel. Deze scoort hoog, een 10, fris zuur, dunne korst, veel vulling en lekker warm. Kan bijna niet beter.
Verder over de 108 naar de 311, waar we al spoedig achter de bewuste trekker met hooi komen te rijden.

Na het ongeval rijden we rechtsaf het Rauristal in. Het dorp Rauris bekijken we na de lunch en het is prachtig. Het hele centrum bestaat uit grote huizen van 500-600 na Chr. De oude ornamenten zijn allen zichtbaar en op ieder huis is de historie op een houten bordje beschreven. Prachtig!
We hebben opmerkelijk veel honden gezien in dit dorp en we vinden de verklaring hiervoor spoedig. Er is een hotel voor bazen en hun honden, bijzonder en blijkbaar zeer geliefd bij baas en hond.

We lopen de kerk binnen en deze is ook middeleeuws. Het kruisgewelf en de beschilderingen zijn ook uit die tijd. Via het kerkhof komen we bij een kleine kapel die we binnengaan om oog in oog te staan met een kast met schedels en knoken. Erboven een muurvullende schildering van de hel....ook erg oud. De kapel is echter prachtig, de schilderingen zijn bijzonder oud en ook de deuren en hun beslag lijken zo uit de middeleeuwen te komen.

Weer buiten prikt de zon in onze ogen, zonnebrillen op en verder lopen we door dit mooie dorp. Alle huizen hebben iets bijzonders, mooie houtconstructies, hoekstenen en kleine kamertjes die boven de straat hangen, aan het huis geplakt, mooie namen zoals " Sonneblick" of functie als school, bibliotheek of pastorie.

We lopen flink door en pas tegen 21.00 uur gaan we nog een hapje eten, voor mij een soepje, voor Frank een pizza. Het smaakt goed, we voelen de spanningen van vandaag langzaam verdwijnen.

De schrik verdwijnt langzaam weer uit onze benen......