Menselijke maat?
Zaterdag 28 juli 2018

Stipjes zijn we, bijna onzichtbaar vanaf het de Frans Josef Höhe. Wij staan op de Pasterse, een enorme gletsjer die over de toppen van de Glossglockner ( 3798m), de Johannesberg (3453m) en de Fuscherkarkopf (3331m) ligt. We horen ijs kraken, watervallen met enorme hoeveelheden smeltwater van de toppen komen, knisperen van vallende stenen en soms een groot rotsblok die van grote hoogte langs de gletsjer naar beneden rolt. Dat waarvan we dachten dat het eilandjes van steen waren, blijken ijsschotsen te zijn. Ze zijn grijs/bruin door een dikke laag puin, grind en zand die er op ligt. De ijszee voor de gletsjer heeft een bruine melkachtige kleur, zo vol zand zit het water. Op diepe gedeelten is het water ijsblauw.

We lopen al twee uur over de gletsjer van de Grossglockner, klauterend over grote keien, steile hellingen en dalen, langs rood/witte palen die een soort pad aangeven. We zijn de eerste die hier lopen, zo vroeg zijn we hier naar toegegaan. En we zijn daarbij van het pad afgegaan, ondanks waarschuwingen voor het gevaar dat je in kloven kan vallen. De aantrekkingskracht van de immense gletsjer is zo groot, dat we er naar toe willen. Klimmen en klauterend, op onze gymschoenen, over de enorme grindlaag die op de permafrost van de gletsjer ligt. We kijken tegen een gletsjerwand van wel 50 meter hoog aan, op sommige plekken is de wand doorschijnend ijsblauw. Op andere plaatsen is de gletsjer zwart. De gletsjer schuift gedurende de tijd steeds verder het dal in en afhankelijk van de helling breekt het ijs en ontstaan de gevaarlijke spleten. We zien dit verschijnsel tegenover ons, heel duidelijk. De omvang is zo groot dat er geen menselijke maat is.
Oranje, groen, zilver, goud, wit.... de brokken steen hebben de prachtigste kleuren. De meesten zijn mooi rond gesleten door het schuren van de ijsmassa op deze stenen.
De gletsjer smelt aan de onderkant af en daardoor ontstaan grote watervallen die uiteindelijk in het ijsmeer ( de Patserse) stromen. We zitten een hele tijd bij de watervallen en het gletsjerijs. Drinken uit de kolkende waterval het lekkerste ijswater. En voelen ons gezegend dat we hier zijn. Voor mij een grote wens om deze tocht te lopen. Samen met Frank heb ik deze droom laten uitkomen, hoe gelukkig kan je dan zijn!

In de twee uren die we hebben gelopen, hebben we een tijdreis gemaakt. Er is met bordjes vanaf 1961 tot 2017 aangegeven tot hoever de gletsjer is gekomen. We zijn geschrokken over de snelheid waarmee de gletsjer kleiner wordt. Er zit een verschil van 300 meter in dikte tussen 1961 en nu. Hoezo geen global warming mister Trump??

We klauteren en klimmen over de rotsen en langs snelstromend smeltwater terug naar de route. We lopen een kloof in waar een stuk gletsjerijs ligt, we gaan dit van heel dichtbij bekijken. De ijslaag is dun, eronder zit niets maar zie je het ijs smelten. Voorzichtig lopen nu, zodat we er niet doorzakken. Vlug wat foto's en filmpjes maken, met dit heldere en zonnige weer lukt dat prima. De Grossglockner toont zich in volledige omvang, net als de andere pieken.
Verder gaat de tocht en nu komen we veel mensen tegen, die ons als stipjes benaderen, maar al snel groter worden. Als we passeren groeten we. Vooral veel Nederlanders, heel opvallend. Zijn we door de bergen geintrigeerd omdat deze in Nederland niet in deze maat niet bestaan?

"Oef...tjee....dat valt tegen....hijg...puff..hijg...puff", we zijn de trap aan het beklimmen die ons naar de kabeltreintje leidt. Dit is het zwaarste deel van onze 5 uur durende tocht. Na iedere 20 treden even op adem komen, het komt zeker door de ijle lucht, heeft niets met onze conditie te maken;)

Behalve dat we gisteren als Sissi en Frans Josef op de foto zijn gegaan, blijkt dat zij in 1856 samen een bezoek hebben gebracht aan deze gletsjer. Zij liepen vier uur lang vanaf het dorpje Heiligenblut om de gletsjer te bereiken. Met hun hele gevolg.

Het kabeltreintje wordt door één staalkabel naar boven of beneden gelaten. De coupé's staan horizontaal terwijl het treintje een helling van bijna 80% beklimt. Het hooteverschil van deze kabelbaan is 144 meter dat in 2 minuten kan worden overbrugd. Van 2356 naar 2212 meter. Met dit kabeltreintje gaan we terug naar de Frans Josef Höhe. We zijn stil, kijken van steeds grotere hoogte op de Paterse en de gletsjers en genieten zichtbaar na.

Honger en ook dorst hebben we wel gekregen dus daar zorgen we eerst voor. Meteen ook de spieren wat laten rusten en op adem komen.

Alsof het nog niet genoeg was voor vandaag willen we ook heel graag de bergen in zuid Karinthië, de Karnische Alpen zien. We rijden met de BMW de Grossglockner Hochalpstrasse af en stoppen even in Heiligenblut. Een bergdorp dat volledig gericht is op het toerisme. Gelukkig maar...... we eten er samen een heerlijke ijscoupe, met twee lepeltjes.
De temperatuur is opgelopen tot boven de 30 graden en dat is niet fijn in een motorpak en helm. Het ijs was dan ook hard nodig.

Moedig klimmen we de BMW op, en suizen de berg verder af, via de 107 en al snel rijden we langs ons pension ......dat we links laten liggen. Door gaan we, want tijdens het rijden waait het lekker en koelen we af. De zon komt in de rug als we rechtsaf de 106 indraaien. Een prachtig dal, waar de weg zich doorheen slingert en wij genieten van nog meer groene weiden, korenvelden, koeien, prachtige huizen en boerderijen. Er wordt driftig gehooid, de kruidige graslanden worden gemaaid, gedroogd in de zon en met de hand nog op de kar gelegd. Er zijn ook veel veldschuurtjes die twee verdiepingen hebben, de onderste voor vee of machines, de bovenste voor hooi en stro. Bij de huizen liggen enorme voorraden stookhout. In de winter zullen ze het nodig hebben om de huizen warm te houden.

Als we even de 100 hebben gevolgd voelen we de warmte recht op ons en rijden met de zon recht in het vizier. Tijd om even te stoppen bij een restaurant met totempalen. Heerlijk wasser mit gaz, koffie en....apfelstrudel. We hebben de zoektocht naar de lekkerste apfelstrudel gestart. En deze was lekker, een 7,5.
Na een uurtje is de temperatuur weer dragelijk, de zon is al aan het zakken want het is intussen 18.00 uur.
Verder rijden we en kijken onderweg onze ogen uit op de Karnische Alpen. Puntige rotsen, grijs blauw, hoog boven de weg. De boomgrens is goed te zien. De hoogste bergen zijn tussen 2300 en 2400 meter. De menselijke maat is ook hier ver te zoeken. Reuzen zijn het en met de ondergaande zon kleuren ze van grijs naar oranje. Prachtig!
Als we Lienz bereiken en rechtsaf draaien, naar de 107, bereiken we na nog een flink aantal haarspeldbochten ons pension Landgasthof Schwaiger.
Snel de motorpakken uit, douchen, een lekkere salade eten en dan moe maar voldaan slapen. Dit is weer de menselijke maat!