Krachtmeting
Donderdag 26 juli


"Sie sind unkompliziert und sie können immer zuruck kommen" "Sie bekommen dan die grosse zimmer!" Maria is zo blij met ons, ze blijft herhalen dat ze enorm van ons heeft genoten, we fijne gasten in haar huis waren en dat ze ons hoopt terug te zien. Zo fijn als iemand blij met ons is.

We hebben de kamer keurig achter gelaten en al onze bagage in de koffers, die aan de BMW hangen, gestopt. We rijden een van de vele dalen in, richting Inssbruck. Een oranje mannetje met een rood bord staat plots midden op de weg, hij laat ons stoppen " der weg is gesperrt". We moeten rechtsom keer maken en rijden de mooie route terug naar Mauer. Intussen zijn we een uur verder en vertrekken opnieuw naar Inssbruck. Het wordt steeds drukker en drukker op de weg (182), na Inssbruck tot aan Jenbach ( 171) rijden we door een stedelijk gebied, dal, met veel bedrijven, industrie en verkeer. De temperatuur is intussen opgelopen tot 26 graden en de zon prikt door onze pakken heen, zweten dus, zeker als we door de vele verkeerslichten of verkeersopstoppingen komen stil te staan.

Na 2 uur slaan we rechtsaf de 169 richting Hanzenberg in. Na even rijden komen we in het prachtige Zillertal. Een dal met kleine dorpjes met kerkjes, boerderijtjes en vele pensions. Ook dit is een geliefd wintersport gebied.
Als we even later de BMW parkeren en aan koffie/thee met warme apfelstrudel zitten, zitten we bij te komen van de drukte die we vanmorgen gehad hebben.

"G***, dit gaat echt niet! De BMW wiebelt gevaarlijk in de scherpe bochten,het weggetje is geschikt voor 1 kleine auto en loopt stijl omhoog. Omdat we echt van Oostenrijk willen genieten zijn we de Zillertaler Hochstrasse ingereden. Dit is een van de mooiste routes in het Zillertal. Het weggetje wordt smaller en smaller, de haarspeldbochten scherper en scherper. Omkeren kan niet, het is te smal. De BMW en Frank lijken aan een krachtmeting begonnen te zijn. De BMW trilt en schudt, Frank zweet en vloekt ( dat doet hij nooit!). Ik zit intussen trillend als een riet achrop en voel het achterwiel af en toe wegschuiven als de snelheid in de bocht zo laag wordt dat we bijna stil staan. Dit is niet veilig meer, rechts naast ons ligt een diep ravijn, links de stijle helling, op de weg stenen en grind, op een enkele plek nog wat olie. We kunnen geen kant op. Plots staat er een mevrouw op het weggetje en geeft aan dat we tol moeten betalen. We vragen even door over hoe deze route verder loopt en besluiten dat omkeren de beste optie is. Dat betekent dat we dezelfde weg terug moeten rijden, dezelfde scherpe bochten en smalle weg. We halen diep adem, Frank recht zijn rug en grijpt de BMW bij haar lurven. En het werkt, we komen veilig terug in het dal. Pfff.. dat is goed afgelopen.
Via onze intercom wisselen we onze emoties en gevoel over deze tocht. Conclusie is dat met een vol bepakte BMW van 450 kg, de balans anders is dan met twee personen, waardoor bochten rijden meer ruimte vraagt. Dus geen kleine weggetjes meer met volle bepakking, wellicht nog wel als we zonder bagage rijden. We zijn blij dat we dit er goed hebben afgebracht.
Eind goed al goed....maar het gevoel van deze tocht blijft ons vandaag erg bij. Minder zeker en wat onrustiger rijden we verder over de 165 naar Mittersill.
Gelukkig is dit een prima weg en lukt het steeds beter om van de omgeving te genieten.
Maar als we tegen 16.00 uur via de 168 Kaprun bereiken en onze bagage in het pension Katharinenhof hebben neergezet, slaken we een diepe zucht en geven elkaar een stevige knuffel.

Al snel stappen we weer op de BMW, nu richting camping Woferlgut in Bruck am der Grossglockner. Daar treffen we Ruud en Sandra, Danique en Thomas uit Stramproy. Ruud is een volle neef van Frank en we hebben voor vanmiddag afgesproken om elkaar in Oostenrijk te ontmoeten. Heerlijk we kijken er naar uit.
We worden warmt ontvangen en zitten als snel bij de caravan aan heerlijk fris drinken en koeken. We kletsen er flink op los en al snel wordt 'iets drinken' , iets eten". We lopen naar de pizzaria een eindje verderop en eten smakelijk en gezellig. We lachten veel, fijn om hen als familie en vrienden te hebben.
Tegen 21.00 uur nemen we afscheid en rijden in het donker 20 minuten terug naar Kaprun. Daar vallen we al snel in slaap.

Grrrrrrr.....pf, grrrrr...pf, het snurken van onze buurman gaat maar door en is helaas goed door de muur te horen. Pling.....pling....pling.... iedere 20 minuten horen we ook een berichtje binnenkomen op de telefoon van dezelfde buurman, die lekker verder snurkt. Wij liggen wakker, vallen weer in slaap, liggen weer wakken enz. Tegen 4.00 uur slapen we gelukkig goed in en worden om 7.00 uur fit wakker.