Thailand op haar best...

Rode veertjes bedekken zijn edele delen, de veren lopen tussen zijn billen door tot onder aan zijn rug. Hoe blijft dat vastzitten?? Het lichaam schittert wel honderd sterren, door een twinkelpasta dat overal is aangebracht. De heupen wiegen sensueel rond. Hij stalt van het podium af en komt naar ons toe, gelukkig gaat hij naar de buren en verder het restaurant in. Alle ogen laten een verraste en wat ontzette blik zien. " zien we dit echt?" De rode veertjes en glitters komen teug naar het podium, hij springt met een radslag het podium op en gooit een rode cape om, al wiegend met de heupen. Hup....de cape gaat weer af en het blote lijf gaat nu in een stand sneller bewegen, wilde heupbewegingen en armzwaaien. De muziek staat maximaal hard en de twee dansers met rode glitterjasje, die ook op het podium staan, verhogen al zwetend de dans vreugde van dit "cabaret". De muziek stopt plots en met lange benen op heel hoge hakken met plataeuzolen loopt het glitterlijf met rode veertjes het podium af, flink met de billen zwaaiend en een big smile. De zwart opgemaakte ogen kijken nog een keer uitdagend de mensen aan, vanonder hele lange wimpers, veel glittermake up en hele rode lippen. " Wat hebben we nu gezien?" Iedereen voelt zich opgelaten, lacht wat onzeker en gegeneerd. Wij ook, echt wel!
Opnieuw harde muziek " don't cry for me Argentina", op hoge hakken en een lange witte glitterjurk stapt een hele dunne ladyboy het podium op. De kussens op de dijen en bij de borsten maken het een hele charmante vrouw. Make-up zit overal, lange wimpers, witte glitter over de oogleden, witte huid en vooral heel rode lippen. Zij of eigenlijk hij, zingt er lustig op los. Deelname aan de playbackshow had zeker een prijs opgeleverd. Zij doet het verdienstelijk en met heel veel overgave. De muziek stopt heel plotseling, waarop zij als een paard/mannequin het podium afstapt met gevaar voor eigen leven. Het podium is zeker 75 cm hoog, en de hakken 15 cm + plataeuzolen, maakt dit een hachelijke onderneming, maar zij doet de landing met gratie.
De dansjongens komen op in zwarte glitterjasjes gevolgd door een ladyboy in een zwarte glitterjurk en een hoofdtooi, die tijdens het nummer er voor zorgt dat de bewegingen uiterst voorzichtig zijn. De zang loopt helaas wat achter bij de band, de makeup is overweldigend, heel veel zwarte glitter en een veel te grote glittermond. Tot slot komt een heel dun "meisje?" ( zij heeft borsten, dus is het een meisje??, we zijn nergens meer zeker van). In haar jurk zit een snoer met led-lampjes verwerkt. Haar entree is heel theatraal, maar als ze daarbij op haar hurken gaat zitten, merkt ze dat de hoge naaldhakken en het led snoer met elkaar een relatie zijn aangegaan. Als ze nu zou gaan lopen zou ze pardoes op haar neus vallen. Enige paniek maakt zich van haar meester, mede omdat de lange lappen stof aan de jurk en armen ook al aan het tegenwerken zijn. Een hak is door de stof geprikt en een stuk stof van haar armen heeft losgelaten en ligt ergens op het podium. Intussen dansen de dansboys in witte glitterjasje heftig door en ook de beat van de muziek gaat verder. Ze pruts het snoer en stof elegant los onder haar hakken en durft meteen daarna recht te komen en een enorme draai te maken. Alle stof zwiert in het rond en de lampjes geven paars licht. Haar te rode mond beweegt precies mee met de tekst van het liedje. Na even gaat ze het restaurant in, verdwijnt voor ons uit het zicht, om na enige tijd weer enthousiast terug te keren en het liedje af te maken. Opeens staan alle ladyboys en dansers voor het podium en maken een buiging, behalve de glitterboy met rode veertjes. Hij ziet Frank filmen en daardoor worden we getrakteerd op nog meer blote billen gezwier.  We zitten namelijk helemaal vooraan en zijn, als we van de show zijn bekomen, enthousiast bij iedere act. We krijgen dan ook gevouwen handen van enkele ladyboys, als dank voor onze support. We moeten erg lachen deze avond, geweldig leuk!
We zijn ondergedompeld in ons laatste avontuur in Thailand en we hebben een diner met Cabaret in ons hotel. Dit is een uitje voor het hele gezin, waar gekeken wordt naar een ladyboy show, waar alles maar ook echt alles over the top en fake ( nep) is. Toch zijn we, door hoe serieus de ladyboys hun act nemen, verrast. Er wordt echt alles gedaan om vrouwelijk te lijken/ zijn. De make up, hakken ,kostuums en de bewegingen zorgen hiervoor. Toch zijn wij vanuit de Nederlandse cultuur niet helemaal ladyboyproof, merken we. " hebben we dit echt gezien? Wat hebben we gezien?" We praten er over, ook met onze Zweedse buren, die helemaal in shock zijn. Zij vinden het verassend, en dat lijkt ons wel een goede omschrijving. Verassend in alle opzichten. We bewonderen het commitment, het lef, het plezier in wat ze doen, het opzoeken van grenzen, het zo compleet maken van het plaatje en daarvoor gaan. We hebben het wel lastig met het fenomeen ladyboy, terwijl zij een plek in de Thaise cultuur innemen, zien we dit in Nederland nog niet gebeuren. En dan vooral de volledige acceptatie en integratie van ladyboys in het dagelijks leven en niet alleen in shows. Eerder hebben we al gezien dat mannen als ladyboy werken op bv de luchthaven of het hotel. Kunnen wij nog wat van de Thaise tolerantie leren?

Het voorprogramma en ook na het cabaret is muziek. De gitaren zijn ( weer eens) vals, de zang daartegen goed. Twee jonge mannen en een vrouw zijn als trio westerse liedjes aan het spelen. Twee gitaren en een cajon . Het klinkt best goed, even los van de valse gitaren. De meeste liedjes kunnen we meezingen en dat doen we dan ook. Zij genieten van ons enthousiasme. Als we later op de avond weg gaan, bedanken ze ons. Wij genieten!

De drie enorme motoren laten hun kracht zien als we vastzitten in de vaargeul naar de haven van Puhket. Door de volle maan is het tij vandaag extra laag en de vaargeul voor onze speedboot net niet diep genoeg. "Vrrroooem,vvrrroooem.... het modderwater spuit in hoge golven achter de motoren omhoog. We komen een klein beetje in beweging. De passagiers die voorin zaten, moeten nu ook achterin. Hiermee lukt het en de boot komt zover omhoog dat met aandrijving van de waterspuitende motoren de boot in beweging komt en we los raken. De boten voor en na ons treft hetzelfde lot. We komen om 17.00 uur veilig in de haven aan en kopen onze instapfoto van deze ochtend, leuk om thuis de herinneringen warm te houden.
Vandaag hebben we ons daarentegen niet warm hoeven houden, de warmte was er in alle hevigheid ondanks dat we de hele dag op zee hebben gevaren.

Tuk stelt zich voor als onze gids voor vandaag, een Thai klein van (s)tuk met hele scheve tanden, maar ervaren in het begeleiden van groepen toeristen. Eerst een foto maken van alle groepjes die mee aan boord gaan. Er zijn Fransen, Russen, Italianen, Indieers en Australiers waar we vandaag mee op pad gaan. We gaan naar het nationaal zeepark om daar enkele eilanden te bezoeken waaronder het James Bond eiland. Daar is in 1974 een James Bond film opgenomen, "The man with the golden gun".
We hebben deze trip eergisteren online geboekt als mooie afsluiter van onze reis door Thailand. We willen nog een keer Thailand op haar best.

Alle schoenen gaan in een grote kist mee aan boord. Daar is al een grote kist met drinken in ijs aanwezig. Een welkomsdrankje wordt door twee matrozen aan ons uitgereikt. Tuk gaat optreden en legt eea uit. TattooJohnny is ook aan boord, hij spreekt Engels, Duits, Italiaans en is als tweede reisleider mee, hij geeft veel uitleg en heeft gesprekjes met ons.

De boot vaart langzaam de haven uit, terwijl we allemaal een zwemvest aan moeten doen. Dit is alleen tijdens het wegvaren nodig. De boot beschikt over drie zware buitenboord motoren van 125pk per stuk, dat belooft wat! Inderdaad, eenmaal de haven uit geeft de kapitein gas en klimt de neus van de boot. We cruisen met hoge snelheid richting de eerste stop. We meren aan bij een enorm druk eiland en Tuk deelt snorkelsets uit, we nemen er twee mee. "You be back at 11.30," en Tuk houdt een bordje omhoog met de tijd erop.

"Phoe....wat stinkt het hier, het ruikt naar toilet, eten en zweet! Bah". Snel zet ik mijn snorkelset op en duik onder water met de fotocamera in mijn hand. Ongelooflijk wat er in dit ondiepe baaitje al aan mooie vissen zitten, geel zwart gestreept, blauw, geel oranje gespikkeld, helemaal zilverkleurig en zo lang als een naald, gitzwart, zilver met zwart streepje enz. De foto's knip ik in het wilde weg, want met het masker op zie ik echt niets op de zoeker. We zien wel wat er van terecht is gekomen;)
Ik kijk mijn ogen uit en begrijp waarom Frans zo aan het duiken verknocht is. Plots zie ik een blauwe pijp waar vies water uitkomt, oei....dat is niet fris. In borstcrawl zwem ik bijna het strand op, waar Frank lekker een ijsje eet terwijl hij in een strandstoel zit. Als we over het eilandje lopen, blijft de geur vervelend. Het is erg druk, veel eettentjes, barretjes en souvenirs winkeltjes. En veel mensen, die net als wij een excursie van  een dag hebben geboekt. We hadden al gelezen dat het massatoerisme ook op dergelijke excursies goed merkbaar is. We besluiten van deze dag te gaan genieten en dit te parkeren als een gegeven.

Vol gas vooruit scheren we over het water, nog 40 minuten naar het James Bond eiland en vooral interessant het natuurpark. De hele groep was keurig op tijd weer aan boord.
We hebben de afbeeldingen van dit natuurgebied al vaak gezien, spitse kalksteen bergen in rijen achter elkaar, die boven het zeewater uitsteken. Prachtig, dat willen we met eigen ogen zien. De temperatuur is intussen al weer ver boven de 30 graden en de zon brandt. Gelukkig zitten we in de schaduw onder een afdak en geeft de vaarwind enige verkoeling.  Wat we zien is adembenemend, het maakt ons stil. Hoewel...."wauw, kijk daar eens, heb je dat gezien, moet je kijken!" We zijn net kleine kinderen in de snoepwinkel, we kijken onze ogen uit, zo mooi.

Met een zacht plofje beland ik in de rubberen kano en steek mijn voeten in de voorste punt. Ik voel Frank achter mij plaats nemen, hij zit net voor de kanochauffeur. Deze zal ons door de zeegrotten peddelen, zodat wij goed kunnen kijken. De speedboot heeft een stop gemaakt en aangelegd aan een drijvend vlot, nadat we uitgestapt zijn start het vullen van de kano's. Dit gaat allemaal heel rustig en al snel drijven we vlak langs de kalkstenen bergen, die we eerst van veraf konden zien. We zijn zo dichtbij dat we de schelpen zien zitten, het water klots om ons heen als de kanochauffeur behendig met ons steeds verder een nauwe doorgang invaart. Met ons doen dat nog zo'n 50 kano's waardoor we min of meer in file de kalkgrotten invaren. Ik lig plat op mijn rug met mijn hoofd op de schoot van Frank, Frank ligt zo'n beetje hetzelfde bij de kanochauffeur. De ingang is zo laag dat we er anders niet door kunnen. En dan....... hoge kalkstenen wanden met druipsteengrot achtige looks en bovenop grote bomen en planten. We varen door een soort van helder groen blauw water, dat we nog niet eerder hebben gezien. Hoewel... de Plitvitchmeren komen er dichtbij. Weer plat liggen door een nauwe opening naar de volgende grot, ook al zo mooi. Onze kanochauffeur doet erg zijn best, hij ziet hoe wij genieten. Omhoog wijzend roept hij " penis" en lacht er smalend bij.  Wij lachen er hartelijk om. Een enorme stenen fallus hangt boven ons. Wat de natuur al niet kan creëren;)
Bij de derde doorgang is het weer file peddelen, de boten sluiten als een lange rij mieren achter elkaar aan. We hebben een echt ervaren kanochauffeur, behendig stuurt hij de kano door de smalle doorgang zonder ook maar een keer de scherpe kalksteen rotsen te raken. Intussen druk pratend met een ander kanochauffeur. Wij hebben geen idee waar het over gaat, maar bedenken dat ze discussiëren over wie het eerste door mag. De
peddels, handen en voeten heeft onze kanochauffeur nodig om dit tot een goed einde te brengen, intussen liggen wij ons te verbazen en is Frank aan het filmen. Thuis willen we van alle losse stukjes in combinatie met foto's een film maken;)
Als we buiten zijn, zien we op de rotsen nog een leguaan, zijn gespleten tong flits in en uit zijn bek. De poten worden hoog opgetild om over de scherpe en onregelmatige rotsen te lopen. Super mooi om te zien.
Met de hulp van enkele mensen op het vlot, lukt het om me uit de kano te hijsen. Frank weet dat eleganter te doen en al snel zitten we weer in de speedboot die in volle vaart verder gaat. Een lekkere banaan of mandarijn gaat rond, ook zijn er koekjes. Er is echt aan alles gedacht, want de lunch is laat omdat we anders niet het James Bond eiland dicht genoeg kunnen bereiken, in verband met het tij ( te lage waterstand). Het wordt daardoor een late lunch.

Het gouden pistool schittert in de zon, Frank heeft het net zo vast als James Bond. We staan met de ruggen tegen elkaar, Frank met het gouden pistool, ik met een zwart. Tuk heeft zich blijkbaar voorgenomen om ons een echte James Bond fotoshoot te geven. Behendig geeft hij aan in welke houding we moeten gaan staan om dan met ons fototoestel foto's te maken. De achtergrond is het James Bond eiland. We gieren van het lachen, uit het niets gebeurt dit en we gaan er helemaal in mee. Tuk lacht breedt en heeft en ook schik in. Als de fotoshoot klaar is, lopen we nog wat rond tussen bootladingen mensen die selfies maken met de bekende rots als achtergrond.

Vanaf James Bond eiland, varen we weer volgas verder het natuurgebied in. Wit water spuit hoog naast en achter de boot op, wat een snelheid. Soms slaat de boot hard op het water en schudden we flink door elkaar.
Steeds meer spitse kalkrotsen steken uit zee, het landschap wordt steeds mooier. We raken niet uitgegeken en maken veel foto's. Bij enkele eilanden zien we mangrovebossen, deze komen onderwater bij vloed en komen droog te liggen bij eb. Een ideaal biotoop voor krabben, garnalen en vissen. Van veraf zien we een dorpje liggen, hoog boven het water zijn de huizen gebouwd. Een groot deel is van het dorp is nieuw en volledig ingericht voor het toerisme. De 1500 mensen in het dorp maken het eten, en de toeristen komen er lunchen. Win win situatie!?
Zo'n 200 jaar geleden kwamen er vissers uit Indonesië naar deze plek en bouwden hun huizen op vlotten die met het tij meebewogen. Door de toename van het toerisme tijdens de laatse decennia, zijn de vlotten vervangen door houten palen waarop de houten huizen werden gebouwd. Na de lunch lopen we door dit dorpje, over de houten planken straatjes waaronder je het slib en de zee kan zien. Veel huizen zijn goed onderhouden, een aantal niet. Opvallend is dat aan ieder huis 1 of meer vogelkooien met zangvogeltjes hangen, het geluid is oorverdovend. Verder is het stil in dit dorp, in een straatje zitten enkele vrouwen en kinderen te praten. In meerdere huizen zien we televisies aan staan.

De speedboot vaart nu nog sneller dan eerder deze dag 45 minuten naar een eiland waar we even kunnen zwemmen. Het eiland is van een popster, wie weten we niet.
Als we de kalkstenen bergen achter ons laten terwijl het licht al aan het temperen is, krijgen we Thailand op haar mooist te zien. Genieten, genieten, genieten. We zijn aldoor zo in het moment, volledig met de aandacht bij wat we doen op dat moment. Heerlijk is dat.

Lekker koud...de magnum smaakt goed, de temperatuur is hoog. We smelten nog harder dan het diepgevroren ijs. Pfff....wat is het heet. In zwemmen hebben we nu geen zin, maar met de voeten door de zee lopen wel. Overal blinkende kleine visjes om onze voeten heen, echt iets voor Frank;)
Het water staat al aan mijn kruis en de boot ligt nog wat verder de zee in, maar goed dat ik mijn lingerie als bikini gebruik vandaag en ook de sarong is makkelijk droog te houden. Frank heeft zijn zwembroek aan, maar hij komt redelijk droog aan boord ( fijn lange benen!)
Nu varen we echt terug naar de haven van Puhket, bij de haven worden we verrast door een groep zeearenden, vliegend of zittend bovenop een paal. Plots is er op een drooggevallen mangrovebos een aapje aan het rondscharrelen, op zoek naar krabbetjes.

Vandaag hebben we Thailand op haar best gezien, genoten, gelachen, gekeken, kano gevaren, James Bond gespeeld, een paaldorp bezocht, speedboot gevaren, cabaret gezien en de hele dag heerlijk gegeten.
We voelen ons zo rijk en gelukkig, vooral ook omdat we dat thuis ook zijn!

Morgen vliegen we naar huis, altijd weer even wennen. Maar we kijken er ook naar uit.
Dit zal de laatste blog zijn en wat de volgende reis gaat zijn blijft nog even een verassing, ook voor ons;)
We zijn tijdens deze reis erg blij geweest met alle lieve reacties en berichtjes, zo fijn als we jullie een beetje mee kunnen nemen op onze reizen.