Pukhet...en meer.


De taxi zoeft over de tweebaansweg, door Patong over de bergen naar het stadje Pukhet. Nou ja..zoeft, eerder rijden we in een voortdurende opstopping van het verkeer. Maar we zitten als de koning en koningin in het leer van de taxi met de frisse airco aan. En ook het niet zelf hoeven rijden is relaxed. Eerder hadden we nog gedacht met de scooter te gaan of een tuktuk, maar gelukkig dat we dat niet hebben gedaan. De taxi enkele reis naar Pukhet, dat is toch 45 minuten rijden, kost 800 baht ( 20 euro).

In het oude stadscentrum van Pukhet stappen we uit en we voelen ons hier meteen thuis. Gezellige smalle traatjes met fel gekleurde huisjes met boog ramen, portiekjes, pilaren en decoraties tegen de gevels. Ze zijn wit, roze, turqoise en fel geel geschilderd. Dit zijn de huizen die de Portugezen hebben gebouwd toen zij de tinmijnen op het eiland Pukhet beheerden. De Portugese invloed is duidelijk zichtbaar. In deze huisjes zitten kleine winkeltjes met vooral toeristen spul, zoals wij dat noemen. Van sleutelhangers,schaaltjes, sarongs, t-shirt naar rieten tassen, slippers en roze flamingo zwembanden. Toch zitten er ook pareltjes tussen met mooi geweven stoffen, mooie tassen e.d. Toch kopen we niets, het meenemen in de koffer weerhoud ons. Dus kijken we en dat is ook erg leuk. Alles is heel kleurrijk en vrolijk, vaak mooi uitgestald of opgehangen. De grote herenhuizen die we hier en daar zien staan, maken een vervallen indruk, kapotte dakgoten, scheve luiken, vale kleuren en een rommelige tuin. Soms zijn deze panden prachtig gerestaureerd en fel geel, groen of blauw geschilderd. Fleurig!

Orchideeen, rieten meubeltjes tegen olijfgroene muren, veel planten en de geur van koffie. Dit nodigt uit en we zitten dan al snel tussen de kleurige kussens op het rieten bankje. Binnen is het fris, maar we kiezen ervoor om op dit romantische plekje buiten in de warmte te blijven zitten. Een moment om elkaar weer even verliefd aan te kijken en te genieten, intens te genieten.
Zowel de koffie als chocoladetaart smaakt ons heerlijk.

Even later lopen we de toegangspoort naar een Wat door. Dat hebben we al even niet meer gedaan, we hadden ook behoorlijk veel Wats bezocht en na de blauwe Wat, die voor ons een hoogtepunt was, waren we verzadigd. Maar nu toch even kijken en opnieuw zijn we onder de indruk van de decoratie kunst van de Thai, heel gedetailleerd houtsnijwerk, mooi in rood, blauw en goud beschildert. We gaan niet binnen omdat we hier niet op gekleed zijn, blote benen en armen. Maar zo is het ook prima.

Wauw....deze schoenen zitten als pantoffels. Frank had zijn oog hier al snel op laten vallen, nadat hij me een winkelcentrum had ingetrokken om maatregelen te nemen tegen de enorme blaar die zich op mijn wreef aan het ontwikkelen is. Door het winkelen met Helma heeft Frank verstand van zaken en smaak m.b.t. Kleding ontwikkeld. Heerlijk... nu kan ik met trots verder lopen op nieuwe schoenen.

Rode lampionnen hangen overal, de poort en tempeltjes zijn druk versierd. Dit is een Chinese tempel waar we door lopen. Een overdaad gouden tierlantijntjes, denk aan de gouden zwaaikat. De versieringen zijn grover. Er staat een gouden Chinese draagstoel met rode houten draagarmen. Er hangen gekleurde doeken aan het plafond van de tempel. In de stenen zuilen van de poort zijn draken uitgehakt.

De wijk waar we door lopen is niet op toerisme gericht, veel streetart (muurschilderingen), kleine eethuisjes waar de meest kruidige geuren uit opstijgen, pannen gevuld met pruttelende bouillon, vlees of vis. In tegenstelling tot het toeristische deel zijn deze huizen voornamelijk wit of grijs behalve als we een Chinese winkel voorbij lopen, daar is alles geel en rood. We kopen er flesjes water, want drinken moeten we voortduren nu de temperatuur stijgt.

"He...you have to go that way!" De man wijst in de tegenovergestelde richting als waar we vandaan komen. Het is warm geworden en we weten door het onnauwkeurige kaartje van Puhket niet precies waar we zijn. "The market is that way!" " thank you, have a nice day!" En we lopen verder in de richting die we al aan het lopen waren. De markt komt later.

We klimmen steeds verder omhoog, over de houten trapjes, het boomhuis in. Boven aangekomen nemen we plaats aan de lange houten tafels, tussen muren van groene planten. Prachtig aangelegd deze oase in de stad. Plots stonden we voor dit restaurantje, waarbij van de buitenkant niet te zien was hoe leuk het is. "Natural" ...is de naam, een aanrader! Het eten is weer heerlijk en betaalbaar, ook vegan. De bediening erg prettig, maar dat hebben we overal in Thailand ervaren :)
Even de handen wassen boven de waskom die van een holle boom is gemaakt. Hoewel dit verfrissend is, merken we hoe de temperatuur is opgelopen, het is nu het heetst van de dag en eigenlijk niet het moment om door een stad te slenteren.

En jawel ook wij ontkomen niet aan het bezoek van de Market, daar waar de taxichauffeur ons al naar had verwezen. Een enorme plaatstalen hal met alleen maar kleding, schoenen, tassen enz. Heel kleurrijk dat wel, maar ook veel te veel. We lijken bijna de enigste bezoekers en ons wordt al snel duidelijk waarom.
Als je weet hoe een opvlieger voelt, dan weet je meteen hoe het voelt als je midden in een overdekte markt in Thailand staat, een korte impressie:
Het lijkt of je uitgewrongen wordt en daardoor loopt het water in straaltjes van je rug, langs je onderbenen je (nieuwe )schoenen in. Je vuurrode huid prikt en dat doen ook enkele muggenbulten. Je hoofd en hals zijn vuurrood, maar niet van het verbranden, maar van de hoge temperatuur. Je haar plakt nat in je nek. Je lijf schreeuwt om koud water en als je dan dit koude water uit je waterflesje wilt gaan drinken, blijkt het water intussen lauw te zijn geworden. Dan dat maar drinken, maar dit is niet genoeg. Het zweet parelt op het gezicht, je voelt je licht in het hoofd en alle spullen op de kramen zie je eigenlijk niet met interesse. Het lijf vraagt alle aandacht, terwijl dit bezig is zich te verhouden tot de hoge buitentemperatuur en vochtigheid. Het lopen gaat moeizaam, alsof er zware gewichten aan je benen hangen. De kleren die je aan hebt zijn intussen kleddernat. Dit zou kunnen verkoelen, ware het dat de airco's in de markthal ( jazeker, golfplaten dak) warme lucht blazen. Echt fris voel je je niet meer. Net als je denkt dat het niet erger kan worden speelt je buik op, alsof je darmkrampen hebt. Het lichaam blijkt nog een versnelling hoger qua transpireren te kunnen inzetten en gaat dat ook doen. Nu loopt het zweet overal uit de porieeen, de haren zijn nu helemaal nat. Alarmfase 1 gaat in: je moet weg hier, naar buiten. Ergens verkoeling zoeken en buiten is nog wat wind. Eenmaal buiten prikt de zon ongenadig op je huid, de rood verbrande huid is hier niet mee akkoord en begint meteen pijn te doen. Zonnebril op en petje op het hoofd geven even het idee dat het lukt om te koelen. Maar niets is minder waar, het asfalt is heet en krijg je dus behalve van boven van de zon ook van onderen warmte. Je lijf blijft schreeuwen om verkoeling en water. Water is geen probleem maar de koelte wil niet lukken. Als je dan uiteindelijk een taxi hebt gevonden en de chauffeur een heel hulpvaardige Thai is die de airco op maximaal zet, voel je langzaam je lijf omhult worden met een dun laagje ijs. Hoe langer je aan het rijden bent hoe dikker de ijslaag, op het einde van de rit lijkt je op de eekhoorn van Ice Ace;)

Als we uitstappen bij ons hotel, breekt de ijslaag in rap tempo en start het lichaam de zweetmodus weer op. De verkoeling in onze kamer is heerlijk, we zijn moe maar voldaan, Pukhet was leuk om te bezoeken maar morgen gaan we niets doen. Alleen maar bij het zwembad liggen, slapen en bloggen. We begrijpen nu waarom vele hotelgasten de hele dag bij het zwembad liggen, vaak ook nog in de zon. Het kunnen afkoelen in het water is een must bij deze temperaturen.

Opnieuw merken we dat als de Thai westerse muziek spelen ze dat zeer toegewijd doen, alleen klopt de zang niet, gewoon vals. Oosterse toonladders zijn anders en voor hen is het dan ook moeilijk om toch westerse muziek te maken. Maar het trio dat de live muziek verzorgt ( gitaar, saxofoon en zang) doet erg haar best. Na de pauze zijn ze beduidend beter. Wij eten heerlijke springrolls, gewokte groenten en Pat Thai, met uitzicht op zee waar alleen de lampjes van enkele longtailboten te zien zijn.

Na het eten lopen we langs de zee Kamaladorp in, een lange straat met opnieuw winkeltjes en restaurantjes met als aanbod, pizza, hamburgers en frites. "Hey sir.. suit, suit!" Frank wordt voortdurend uitgenodigd om een maatpak te laten maken. Ook worden we aangesproken door proppers om te komen eten. " No thank you, we have already eaten", "Oh.. than we see you tomorrow?" Daar hadden we nog geen rekening mee gehouden, een uitnodiging voor morgen. " Thank you, we'll see"

De blote voeten lekker door het zand, we lopen terug naar ons hotel, slapen we zijn moe.

03.00 uur zijn we klaar wakker, geen idee waardoor. We kijken of er reacties op de blog en facebook zijn. En die zijn er, we zijn er blij mee:)
Ineens is het helemaal donker, alle stroom valt uit. "Uhhh.. we zijn toch niet in Zuid-Afrika?" Floep... al het licht weer aan, koelkast snort weer en de airco blaast koele lucht. Pats.... donker... Floep weer alles aan. Dit gaat zo een uur door maar dan vallen ook in slaap en krijgen niets meer mee......