Al enkele uren tettert de luidspreker informatie over ons heen. Iedere vlucht die landt of gaat boarden wordt op Chiang Mai airport omgeroepen in het Thais, Engels en Chinees. Gelukkig maar, zo kunnen we toch een en ander volgen over onze vlucht die om 21.10 gaat boarden. Dit in tegenstelling tot de borden met informatie naast de weg of de verkeersborden die alleen in het Thais informatie geven. Ook bij interessante bezienswaardigheden alleen Thais en zelfs de gidsen die Engels spreken, weten enkele woorden, maar een conversatie is niet mogelijk. Maar juist dat alles is ook de charme van Thailand. Niet mee gaan voor het grote geld of economisch gewin op basis van het toerisme. Althans dat is onze ervaring tot nu toe in het noorden van Thailand. En als we eten kopen bij een Thais eethuis wordt het eten vers en lekker voor ons klaar gemaakt en kost naar onze begrippen heel weinig.

Nu op de luchthaven zijn we in een enorme hectiek beland, met veel mensen, veel lawaai. We kopen flessen water na enig prijsonderzoek, de grote keten vraagt 85 baht, bij een Thaise cateraar 25 baht. Wat een verschil is dat?
We zijn benieuwd naar Pucket, want daar gaat onze vlucht naar toe. Een bestemming naar een eiland dat in 2004 door een tsunami werd getroffen, maar nu weer booming business is. Er komen 5.000.000 toeristen per jaar.
Wij hopen er mooie stranden, rust en natuur te vinden en dat is volgens onze reisgids ook aanwezig ondanks dat het een druk bezocht eiland is. We gaan het zien.

Wat denk jij, zouden ze dit echt samen doen? We zitten op de veranda met uitzicht op de rijstvelden aan ons ontbijt, een warme vochtige lucht om ons heen. Het echtpaar dat dit resort runt lijkt ieder voor zich te werken, maar gelukkig zien we deze ochtend iets anders. Ze doen het samen en gaan er echt voor. Overigens een geweldig locatie en accommodatie dit Country Retreat, de echte Thaise ervaring. Al knorrend komt het huiszwijn langs om haar ontbijtje op te halen en laat horen dat haar geduld op is.

We rijden via de 1096 de bergen in, we zijn onderweg naar het natuurpark Doi Inthaton via de Mae Sa Vallei waar het ene resort aan het andere ligt. We zien een slangenfarm, een apenfarm, meerdere olifanten sanctury's en orchideeën kwekerijen. Het meeste zien we aarbeienkwekerijen en standjes naast de weg waar dezen worden aangeboden. Het project van de koningin om de bergvolkeren een alternatief voor de opiumteelt te geven is succesvol. In plaats van opium worden er nu aardbeien tegen de hellingen geteeld.
We rijden er langs en stoppen pas bij het Queen Sigrit Botanic Garden, dat door de koningin van Thailand is aangelegd. Dit arboretum ligt tegen een berg op, dus daar gaan we de helling op. Gelukkig loopt de auto vlot omhoog en bereiken we een trial die we gaan lopen.

Onder ons zien we het regenwoud, we kijken bovenop de bananenbomen en teakbomen. De loopbrug is doorzichtig en er mogen maar 4 personen tegelijk per vierkante m staan. We lopen zeker driekwartier over de hoge loopbrug en kijken onze ogen uit, alsof we vogels zijn die over het oerwoud vliegen. Het vele gesjirp, gefluit en geroep van dieren omhult ons. We genieten er van.
Even later lopen we door de koninklijke kassen, hoger gelegen, die een prachtige collectie varens, orchideeën, waterlelies, vleesetende planten, bromelia's en cactussen herbergen. De botanische tuin, aangelegd in een hoge glazen kas, waar we opnieuw over een loopbrug doorheen gaan, is prachtig. Alle soorten tropische planten groeien en bloeien.
We eten bij een Thais eethuis dat naast de winkel van dit terrein ligt. Het is weer heerlijk. We kopen verse aardbeien die we als toetje eten.

Verder rijden we de bergen door, bocht na bocht waarna steeds weer een verassing komt, grote bladeren, bloemen, huisjes of eethuisje.
We zijn aankomen in Samoeng na een indrukwekkende afdaling. We hopen dat we de berg ook weer opkomen;)
Het tankstation bestaat uit twee pompen waar veel Thaise teksten op zijn aangebracht net als enkele gleuven, een glazen deurtje met enkele knoppen. Tja...we staan het net te bekijken, maar weten niet hoe we benzine van de pomp in de tank krijgen. Net op dat moment komt er een man aanlopen die we aanspreken in het Engels, hij spreekt Thais terug. Met handen en voeten maken we duidelijk wat we willen en hij begint met zijn armen te zwaaien en legt alles keurig uit. Goed....in de gleuf moet je Baht stoppen, dan het glazen deurtje open en op de knop duwen. Meteen begint de pomp de benzine naar de auto te pompen en na enige tijd stopt hij met pompen als het tegoed op is. Mooi systeem zo kan je 24 uur per dag tanken bij een onbemand pompstation. Deze benzine is ook nog wat beter voor onze auto, hier wordt ie sterker van en dat merken we als we uit dit dal omhoog rijden. De ene haarspeldbocht na de andere, lekker weggetje.

Kan je stoppen!!! Olifanten langs de weg, een grote kudde. Frank stopt de auto en rijdt een klein stukje achteruit, parkeren lukt net tussen een auto en brommer in. Snel springen we uit de auto om te kijken. Een groep mensen is blijkbaar net klaar met hun dagexcursie bij een olifanten sanctuary. Op een olifant zit een man en alle olifanten hebben onder de buik, achter de voorpoten een touw. We weten niet of de olifanten zijn bereden, ze maken een heel relaxed indruk. Ze stappen rustig rond en een olifant begint aan een tuinslang waar water uitkomt te drinken door haar slurf onder de slang te houden en deze vol te laten lopen. Meteen daarna spuit ze het water met een enorme fontein over haar lijf, ze staat er zichtbaar van te genieten. En ik ook, intussen willen er mensen met brommer vertrekken. Frank wil daarom graag de auto verplaatsen zodat de mensen weg kunnen. Intussen heb ik heerlijk kunnen kijken en wat foto's kunnen nemen, dus vervolgen we onze reis. De vraag is wel hoe er met de olifanten sanctuary's wordt omgegaan met het fokprogramma. In deze kudde waren verschillende jonge olifantjes. Als een sanctuary bedoelt is om de olifanten die gebruikt zijn in de bosbouw en mijnbouw een goede oude dag te geven, vragen we ons af of er dan toch weer kleine olifantjes moeten komen. Maar wellicht dat iemand die de blog leest hier meer duidelijkheid over heeft? We hebben het er over, ook of je dan wel foto's moet maken? Ook weten we dat er vele vrijwilligers uit o.a. nederland gaan werken bij een olifanten sanctuary. Dan zou dit toch oké moeten zijn.

Even later zitten we aan de carotte cake en koffie in een eettentje hoog gelegen naast de weg. Ik heb het zo warm dat de ober zich haast om een ventilator aan te zetten. Dat helpt bij deze temperatuur. We genieten van ieder moment deze reis, vooral van elkaar het samen reizen, dingen beleven.

Tegen 16.00 uur kunnen we de auto inleveren op de luchthaven. We zijn veel te vroeg voor onze vlucht, maar nemen de tijd om wat rond te lopen, te zitten, te bloggen, te slapen. Als we dan om 21.20 uur gaan boarden proberen de stewards nog iets van orde in de chaos aan te brengen, wat helaas mislukt. De wachtruimte zit overvol, veel kleine kinderen die eigenlijk al in bed hadden moeten liggen. Als we gaan boarden lijkt iedereen enmasse op te staan en voor de ander het vliegtuig in te willen. In het vliegtuig wordt er nog uitgebreid uit de tassen spullen voor onderweg gepakt waardoor het opbergen van de handbagage lang duurt en er een rij wachtende in het looppad ontstaat. Als we onze plek bij het raampje hebben ingenomen, komt er nog een grote Chinese man naast Frank zitten. Tijdens de vlucht is de man voortdurend aan het rondlopen, weer zitten, weer rondlopen. Pas nadat er eten is uitgedeeld keert er rust in de man. We slapen kort en licht sls we tegen 24.00 op Pucket International Airport landen. Onze taxi staat al klaar en we rijden met vliegende vaart naar Kamalabeach, waar ons resort ligt. De rit is totaal niet ontspannend, de man rijdt daar waar 60 is aangegeven 100, en daar waar 80 is aangegeven 120. Haalt zowel links als recht en in bochten in. Neemt zijn telefoon nog aan en pruts wat aan de radio. We zijn blij als we heelhuids bij ons resort uitstappen. Nu lekker slapen en morgen onze nieuwe plek voor deze week verkennen.