Hilltribes......of toch niet

We zijn in de Gouden Driehoek, een enorm gebied waar opium werd/wordt gemaakt. Het licht precies daar waar een rivier de Mekong instroomt , bij Sop Ruak, dit is tevens het drielandenpunt waar Thailand, Laos en Myanmar door de Mekong van elkaar gescheiden zijn. Het Opiummuseum in Sop Ruak is een klein museum en als je interesse hebt in de variatie van opiumpijpen dan is het een interessant museum. De Gids die een groep mensen aan het rondleiden is praat zo hard dat het in iedere ruimte te horen is. Als we info vinden over de Karen, een bergstam, is onze interesse gewekt. De meisjes krijgen iedere 3 jaar, vanaf dat ze 5 jaar oud zijn, 4 nieuwe ringen om hun hals. Hierdoor worden vooral de schouders en sleutelbeenderen naar beneden geduwd. De aanleiding om deze, in eerste instantie gouden ringen, om te doen waren de vele doden door tijgers. Deze doodden de vrouwen door de hals door te bijten. De stamoudste beval dat ter bescherming van de vrouwen voor aanvallen van de tijgers, gouden ringen moesten dragen. Hoewel deze bergstam nu van het toerisme leeft, blijkt dat mede daardoor jonge kinderen de ringen moeten gaan dragen. Wij komen hierdoor in een dilemma, enerzijds willen we vooruitgang zonder dat kinderen ringen moeten dragen en verhoging van de levensstandaard en educatie, anderzijds gaan we deze bergstam juist bezoeken vanwege de authentieke levensstijl. Het houdt ons al enkele dagen bezig en de bergstammen die we hebben bezocht blijken vaak volledig op te gaan in het toerisme door het aanbieden van veel dezelfde producten. De klederdracht is dan ook aanwezig, maar velen kiezen ervoor om zich in een eenvoudige broek of t-shirt te kleden. In de steden zien we wel winkels met trouwkleding, zeg maar Ann & John, waar de witte trouwjurk en zwart pak naast prachtige sarongs met korte jasjes staat. Authentiek is achterhaalt en dat is gewoon hoe het gaat. Ook wij leven niet meer als 100 of 50 jaar geleden. Al de tijd dat we in Thailand reizen is het moderne leven te zien, iphones, internet, veel scholen en hele goede wegen, volop voedsel te krijgen en veel landbouw. We hopen de bergvolkeren vandaag te ontmoeten als we onze tocht door de bergen gaan rijden. We laten ons verassen.

Tegenover het museum is een soort schip gebouwd met een Enorme gouden boeddha erop. Je moet eerst onder een gipsen olifant door lopen om bij de Wat te komen. Er zijn mooie tegeltableaus aangebracht.
Ook is er naast de kaartverkoop voor een boottocht op de Mekong, via Myanmar en Laos. Dit laten we aan ons voorbij gaan, we willen niet onvoorbereid de grens oversteken. We blijven in Thailand.
Iets verderop zijn weer de vele winkeltjes met gehaakte aardbeiden tasjes, sarongs en andere kleding. We kopen wat Yoga kleding voor mij en een lekker los shirt voor Frank. De blauwe sarong met belletjes ceintuur is helemaal mijn ding, deze gaat ook mee. Totale kosten 25 euro, zonder dat we afdingen. Tot slot nog een zonnebril met uv filter gekocht zodat ik minder last heb van de zon. Het verse fruit, ananas en meloen, smikkelen we al lopend op. Bij een koffietentje een kopje Americano. In deze regio spreekt met nauwelijks Engels, dus met handen en voeten komen we een heel eind.

De airco flink aan want de temperatuur loopt op. We rijden een smalle binnenweg op en belanden op een gigantisch groot boeddhistisch complex, met meerdere gebouwen, monniken huisjes, overal boeddha's en afbeeldingen van de koning en..........wij zijn hier alleen, er is helemaal niemand.

Na vele kilometers verder komen we langs traditionele tabakdroogkamers. Ik maak er een foto van. Tabak wordt hier geteeld en verwerkt tot sigarretten. In de winkels liggen de sigaretten afgeschermd, net als bij ons. Ook zien we weinig Thai roken. Langs de route liggen aaneengesloten natte rijstvelden, er zijn mensen aan het werk, ook met tractoren wordt de grond bewerkt. De rijstplanten staan er frisgroen bij, met de voeten in het water. De bergen die we in de verre zien, naderen we steeds meer. We zijn op zoek naar de Great Cave. Een enorm grotten en gangenstelsel in een karstgebied.
Midden op de dag klauteren we via een steil pad door het regenwoud, langs enorme bladeren en bomen met brede platen op de stam. De grotten om ons heen, grote zalen met veel tabaksvormige stalagtieten. Steeds verder loopt Frank er in, hij vindt het prachtig. Met de lamp in de telefoon kan je een eind komen, maar op enig moment is dat ook niet meer genoeg licht om te zien waar hij loopt. Gelukkig komt hij terug, maar is onder de indruk.
Wij zijn op een ander stel na de enigste bezoekers, er is geen entree, geen rij, geen gids, geen lampjes in de grot. Het is zoals de natuur het heeft gemaakt.

Als we weer op pad zijn zien we het bord " grapefarm", een wijngaard hier? Nieuwsgierig draaien we het terrein op en ook hier zijn wij alleen. We eten er rijst met groenten en gaan daarna op de traditionele schommel. Lachen, de bergvolkeren bouwen een keer per jaar zo'n schommel en de jongeren mogen in hun mooiste kleren schommelen, zo hoog mogelijk. Ze mogen zich tonen aan het andere geslacht. Een hoogtepunt voor de jeugd. Hier staan twee originele schommels.

De weg gaat al zo'n half uur stijl omhoog en we rijden een heel bijzonder berggebied in. Puntige bergen, diepe dalen, steeds hoger en hoger. Onze huurauto een Nissan Almera is een grote auto met een klein motortje van 1200 cc. Brommertjes halen ons links en rechts in. We komen door bergdorpen, maar kunnen niet stoppen, dan gaat de vaart er helemaal uit. Hoger en hoger, langzamer en langzamer. "Ik geef plank gas en hij neemt alleen maar in snelheid af!" We staan stil, midden op een steile helling, geen beweging vooruit meer in te krijgen. Frank laat de auto achteruit naar beneden zakken, maar heel ver kan dat ook niet. De weg slingert namelijk zeker 30 kilometer naar beneden. We stoppen opnieuw, even nadenken. Laten we toch nog proberen of het niet lukt, we moeten de berg toch over kunnen met deze nieuwe auto? De automaat staat in low gear, daar zou het toch mee moeten lukken.
Ook de tweede poging strandt midden op de helling....... dit is niet leuk, de plannen moeten we bijstellen. Geen bergvolkeren voor ons vandaag. Frank keert de auto op de helling en we rijden, al remmend op de motor het hele stuk terug.
We zijn eigenlijk enorm teleurgesteld, we hadden juist de tocht naar het noorden gemaakt om hier door de bergen te kunnen rijden, maar de auto trekt het gewoon niet. Frank heeft super gereden, zowel de berg op als af. Hoewel dit alles wel stress geeft hebben we van de mooie uitzichten genoten.
De weg die we nu volgen is minder leuk, over een grote doorgaande weg, de 1, rijden we eerst naar het zuiden om vervolgens aar het oosten af te draaien richting Mae Fa Luang. We klimmen weer, maar nu weet Frank het toerental boven de 3000 toeren te houden en dan lukt het om met veel motorgeluid de hellingen op te rijden. Hogere stuurmanskunst is dit, de weg bestaat uit allemaal scherpe haarspeldbochten. Zie dan maar het toerental hoog te houden en dan hebben we het nog niet over de scootertjes of vrachtauto's die langzaam de hellingen opkruipen en waarvoor we dan moeten remmen. We zitten met het zweet in de handen in de auto, toch nog wel te genieten van deze bijzondere omgeving, we zien theeplantages verschijnen op terrassen die op de berghellingen zijn aangebracht. Houten huisjes op palen in de kleine dorpjes waar we doorheen rijden. De mensen hebben een donker getaande huid en zijn gespierd maar heel klein en dun. Vanwege de auto stoppen we niet maar het lukt om foto's uit de rijdende auto te maken. Niet de beste foto's maar ze geven wel een indruk van de omgeving.
Als we, gelukkig voor het donker, in Mea Fa Luang aankomen hebben ons hotel snel gevonden, moeilijker blijkt het om een receptionist te vinden ondanks het bellen en roepen door ons. We gaan op onderzoek uit en uiteindelijk komt er een jonge vrouw die geen Engels spreekt. Ze is verbaasd dat we er zijn, ze heeft nl. Geen boeking ontvangen. Gelukkig hebben wij die bij ons en al snel hebben we een heerlijke kamer.
Omdat het nu al bijna donker is lopen we naar het dorpje waar we net doorgereden zijn en waar de markt en winkeltjes nog volop open waren. Als wij er tegen 17.30 uur zijn, blijken de meeste winkeltjes gesloten. Gelukkig is er nog een winkeltje open met enorme zakken noten, gedroogde paddestoelen, fruit en thee. De verkoopster laat ons bijzondere dingen proeven als wij naar lokale producten vragen. We kopen gedroogde mango en een gedroogde bes. Als deze bes in kokend water wordt gelegd krijg je een soort thee/soep.
Iets verderop is een restaurantje waar we snel iets eten, veel honger hebben we niet. Terug in het hotel lekker even douchen en de blog schrijven. Nog even appen met pa en ma's. En dan heerlijk slapen. Morgenvroeg Chinees ontbijt!