Mekong
21-02-2018

Ik zie alleen de voeten van Frank en hoor het bamboe bed kraken terwijl de masseuse kruislings op zijn rug zit en met haar knie zijn rug masseert. Ik denk " oeh...dat zal Frank voelen", als ik zelf mijn ogen dichtknijp omdat er flink in mijn kuiten wordt geknepen door de andere masseuse. Ik sluit de ogen en probeer te ontspannen, meer geurende salieolie wordt op mijn benen verspreidt gevolgd door flink kneden. De ellebogen en onderarmen worden ook ingezet. " oef...." de bovenbenen, rug en armen worden allen onder handen genomen. Intussen kraakt het massagebed van bamboe waar Frank op ligt enorm, de masseuses beginnen te giechelen en wij ook. De buik nog en tot slot nog een halsmassage, na 1 uur intensieve oliemassage zijn we allebei heerlijk ontspannen, glad en heel erg vettig. Ik ontdek dat en soort van etalage heb gelegen, verlicht raam met doorschijnende kanten gordijnen die te klein zijn. Frank heeft achter een rieten kamerscherm gelegen, maar was door de zijramen ook zichtbaar. Nou ja... jammer dan, het was het waard, de Thaise massage was echt heerlijk.

Even ervoor zijn we naar het dorp Chiang Sean gereden waar we romd 16.00 uur ingecheckt zijn bij het Meakong riverview hotel. De kamer is prachtig, we kijken, vanaf ons terras, uit op de Mekong, Laos en Myanmar. Op de kamer treffen we naast de tv een hele rij blikjes aan, varierend van LEO, Heineken, cola en ice tea met ernaast chips en koekjes. Voor het eerst een " bar" in de kamer. Voor ons alleen flesjes water in de koelkast, die stevig staat te brommen. Die gaat vannacht uit. Nu eerst een lekkere douche, even het zweet van ons af spoelen.
Aan de rivier liggen hele lange longtail vissersboten, groen, blauw en rood van kleur. De oevers aan de Thaise zijde worden bebouwd met landbouwgewassen. Een man is bezig een beregeningssysteem tussen zijn planten neer te leggen. Later lukt het om het sproeisysteem van water te voorzien. We lopen naar het dorp om voor de tweede keer te pinnen deze vakantie en bestellen een Thaise massage om 18.00 uur.
Als we lange de weg lopen richting het dorp, komen we langs vele eetkraampjes die lage tafeltjes hebben neergezet waarop kleurige tafelkleedjes in roze en blauw. Op de grond gekleurde kleedjes om op de te zitten. We zijn nu nog te vroeg, er zit nog niemand te eten, maar er wordt al driftig gekookt. Blinkend hangen de potten aan de kraam, het eten wordt in een metalen pot waaronder een vuurtje wordt aangebracht, geserveerd. Slim, zo blijft het eten warm. Veel van het Thaise eten wordt als een soep of curry gegeten ...een pot dus.
De school is net uit, we lopen tussen kinderen in blauw met witte uniformen door, die maar 1 doel lijken te hebben. Aan de vele eetkraampjes voor de school lekkers halen. Er staat ook een Ola ijscokar, met maar 1 leerlinge. Bij de kraam met gedroogde ananas en ander fruit is het dringen. Er rijden busjes af en aan, waar de kinderen instappen om naar huis gebracht te worden. Vanmorgen hoorde we dat de scholen waar we in de naam "vocal" staat, niets met een zangopleiding of muziekschool te maken heeft. Iets wat wij bedacht hadden. Maar dat dit taalopleidingen Thais zijn. Het Thais is een zangerige taal, met veel lange klanken die precies uitgesproken moeten worden. Lastig dus.

De eigenaar van ons vorige hotel was een Engelsman, die al 10 jaar in Thailand woont, maar toegaf de taal maar beperkt te beheersen. " difficult". Hij was ook niet erg positief over de Thai, vond dat ze niet logisch nadachten. De sfeer in het hotel, waar wij de enige gasten waren kwam dat niet ten goede. Dit was ook merkbaar bij het ontbijt, de koffiemachine nog afgedekt met handdoeken, net ontdooit brood in een plastic zak, verder niets. Gelukkig voor ons wordt er naar onze ontbijt wensen gevraagd, zodat het al met al prima in orde komt. Als we vertrekken nemen we ook afscheid van de 3 hondjes, die ons overal achterna liepen.

Goed, we lopen verder langs de weg richting het dorp en een ATM vinden. Er zitten twee europese dames thee te drinken in een restaurantje. We vragen hen naar een ATM, zij wijzen ons de weg. In het gebied waar we nu zijn spreekt met allen een Thais dialect. Alleen in het hotel wordt enkele woorden Engels gesproken. We realiseren ons dat we juist naar dit Thailand op zoek zijn, dit willen beleven. De ATM is gevonden en op de terugweg kopen we nog heel speciaal lekkers, een soort koek van in olie gebakken deeg wat hard en knapperig is en lekker zoet smaakt. Langs de weg staan 4 slanke houten boten, met de kop en de staart van een draak. Vakwerk, prachtig gemaakt. Met deze boten ging men de Mekong op, een brede snelstromende rivier.

Na de massage gaan we lekker eten in het restaurant naast het hotel, opnieuw op een veranda met uitzicht op de Mekong. De nacht is zwart, maar de lampjes aan de overkant van de rivier weerspiegelen in het zwart van het water. Hier zitten we dan..... wie had dat gedacht. We staan nog heel regelmatig stil dat niet alles wat we doen of meemaken vanzelfsprekend is.

Vanmorgen rond 10.00 uur vertrokken vanaf ons hotel richting Chiang Saen, een tocht van maar 50 km. "Ja..rechtsaf, dat is een leuk weggetje", Frank geeft een zwieper aan het stuur en linksaf gaan we. Stijl omhoog, de auto piept en kraakt en met vol gas rijden we tergend langzaam de stijle weg op, kilometers blijft dit zo. Maar we hebben geduld, langzaam komen we er wel. Alleen waar we gaan komen, we hebben nog geen idee.
Na een half uur een berg oprijden, waarbij we prachtig zicht op de Mekong hebben, parkeren we de auto onder een doeken afdak. Ernaast ligt een tempelcomplex waar vooral het aantal toiletten opvalt, het zijn er wel 10 en dat terwijl er niemand is?? De Wat is nog in volle aanbouw, enorme betonconstructie waar geslepen en getimmerd wordt. Maar een gedeelte is klaar en we lopen over een soort brug naar een veranda die boven een ravijn is gebouwd, bananenbomen en ficus onder ons. Als we het gebouw inlopen schrikken we van de levensechte beelden van heilige monniken. Werkelijk ze zouden in Madam Tousseau niet misstaan, maar het is ook wel een beetje eng.
We rijden de berg weer af in low gear, en komen veilig beneden aan de berg.
De weg slingert langs de Mekong, dorpjes rijgen zich aaneen waarbij alleen de hoofdweg is geasfalteerd. Of toch niet....het lijkt ineens wel of we in Zuid Afrika op een dirtroad rijden. Overal rood zand, stof, een heel brede weg waar zandwagens, walsen en wegwerkers ( mannen en vrouwen) aan het werk zijn, en dit kilometers lang. Gelukkig dat er een auto voor ons rijdt, zodat we een beetje kunnen volgen, verder langs de Mekong.

We draaien het terrein van de Wat op, welke Wat dit is weten we niet, maar hij ligt naast de weg en nodigt uit om te gaan bezoeken. Er is niemand.... of toch? De Wat staat in de steigers, de ramen en beelden zitten ingepakt in kranten en de muren zijn wit gespoten. De versieringen ook....aan de achterzijde worden we vriendelijk toegelachen door drie schilders die op een bamboe stelling rustig met een pot goudverf in de hand, alle versieringen weer in goud aan het kleuren zijn. Heel relaxed.
Het andere gebouw is duidelijk nog niet gerestaureerd, het rood en goud is verbleekt door de zon, de muren zijn gescheurd omdat het gebouw flink is verzakt. Hier is nog werk aan. Achter de gebouwen staan eensoort prieeltjes, waar we even gaan zitten met het uitzicht op de Mekong.

Na het bezoek aan de Wat willen we iets eten en al snel zien we een spandoek met daarop café & restaurant. Een piepklein café en geen restaurant blijkt als we binnen zijn. Gelukkig kunnen we heerlijke koffie krijgen terwijl we op een heel mooi terrasje zitten. Op straat lopen enkele honden, goed doorvoed maar wel heel vrij.
Goed, we hebben nog steeds honger.....gelukkig zien we na een kwartiertje verder rijden een eethuisje naast de weg. Er zitten Thai te eten, dat is altijd een goed teken. De keuken is een deel van het restaurant en als we willen kijken wat we kunnen bestellen begint de kokkin rond te rennen te roepen. Wij begrijpen er eerst niets van totdat we denken dat ze een menukaart met engelse vertaling aan het zoeken is. Intussen komt er een Thais stel binnen en die praten met de kokkin. Wij wijzen op kommen en groente die er staan, de kokkin knikt en wuift naar ons dat we kunnen gaan zitten. Na eventjes komt er heerlijk eten uit haar keuken, vers bereidt en het smaakt ons heerlijk. Als we afrekenen moeten 80 baht afrekenen, dat is 2,00€??? Hoe is het mogelijk. Zo lekker eten en het kost niets. We geven een fooi, weer knikken en gevouwen handen als dank, Kapun Ka ( dank u wel).

We rijden verder als we langs een heel speciale Wat komen, historisch belangrijk en bekend om het vele houtsnijwerk. We zijn bij de Wat Phratha Pha Ngao. Onze verbazing is groot dat wij hier bijna alleen rondlopen, terwijl we hier voor het eerst ongelooflijk knap en verfijnd houtsnijwerk en schilderwerk vinden. Ook hier wordt druk gerestaureerd, we zien hoe het hout met een bovenfrees wordt bewerkt, pilaren worden geschilderd alsof het hout is, aan de buitenzijde wordt al de goudverf opnieuw aangebracht.
Ieder gebouw is bijzonder mooi, we kijken onze ogen uit. Midden tussen de gebouwen staat hoog op een rots een Chedi, de naar Pha Ngoa betekent " op een rots".
We begrijpen uit de beperkte beschrijvingen op enkele borden dat er bovenop de berg nog een Wat is, we rijden met de auto de berg op. Voor het lopen is het nu veel te heet.
De Wat is gebouwd in de vorm van een Chedi, maar we kunnen binnen, schoenen uit. We maken foto's, tot een monnik ons welkom heet " now you can take pictures" . Oeps.... is dit een lesje in nederigheid? We maken inderdaad nog wat foto's, maar er zijn hier veel gelovigen aan het bidden, dus is het meer rondlopen en kijken.

Buiten kunnen we met uitzicht op de Mekong lekkere koffie krijgen daarna rijden we de berg weer af en vervolgen onze weg langs de Mekong.