Op naar het noorden

Vroeg opgestaan, met dank aan de moskee;) maar dit kwam goed uit omdat we om 9.00 uur worden opgehaald door de taxi die ons naar het vliegveld in Bangkok brengt. Maar eerst nog genieten van een heerlijk ontbijt en nog even terug denken aan de afgelopen dagen.

Hoe bijzonder waren de kraanvogels die boven de oude stad Ayutthaya rondcirkelden. En veel dat dit er zijn. Eerst dachten we dat het ooievaars waren, maar de witte kleur ontbreekt. Na beter kijken zagen we duidelijk een grijze aftekening tegen het zwart van de vleugels ( onderkant). Iedere keer als we naar de lucht keken, cirkelden er kraanvogels. Zij hebben ons steeds begeleid tijdens onze rondzwervingen in Ayutthaya.

De meneer die ons ontving bij het Retreat hotel, blijkt de eigenaar te zijn. Gisteren lag hij languit op een bankje in de ontvangstruimte te slapen. Rondom hem heen trippelde het personeel, vegen, schrobben, stoepen repareren, muren stuken, schilderen, oberen, adviseren, masseren enz. Hij ligt er lekker tussen te slapen met het volste vertrouwen. Mooi om te zien, loslaten en de eigen verantwoordelijkheid geven.

Een vrouw stapt met hoofddeksel met monddoek opnieuw in haar bootje en peddelt de vijver met lotusbloemen op. Zij is de komende uren bezig de oude bladeren af te snijden. Hele ladingen heeft ze al met haar bootje afgevoerd.

Wij krijgen weer " nonnevotten", een bananenblad kunstig in een driehoek gevouwen met een kokoskoekje en mangosap. De toast en eieren smaken goed. We zijn op tijd klaar met uitchecken en afrekenen dus nemen we een lekkere kop koffie.

De taxi arriveert, koffers en wij er in en de komende 1,5 uur hebben we een leuke conversatie met de chauffeur. Hij spreekt goed Engels omdat hij kelner in Londen bij een Thais restaurant is geweest. Hij is ook in Parijs geweest. Zijn roots liggen in China, waar zijn grootvader vandaan kwam om zich in Thailand te vestigen. Van opa heeft hij Chinees geleerd, maar met het overlijden van opa is deze taal ook bij hem verdwenen. Hij maakt ons duidelijk dat er een verschil is tussen de Chinees Chinezen en hemzelf, die eigenlijk toch wel meer Thais is. Met name geeft hij als uitleg dat het toiletgebruik erg van elkaar verschilt. Het gevolg is dat enkele jaren geleden de witte tempel bij Chiang Rai verboden werd voor Chinese Chinezen. Het gevolg was een media aandacht in China hiervoor en het toiletgedrag werd hierdoor beter. Nu zijn de Chinese Chinezen weer toegelaten.

We praten ook over het onderwijs in Thailand. Kinderen gaan vanaf 6 jaar naar de basisschool. En volgen onderwijs tot 12 jaar. Afhankelijk van de sociale status kan dan de highschool gevolgd worden of de schoolopleiding voor beroepsopleidingen, soms ook werken. Na de highschool kan met een lening van de overheid doorgeleerd worden aan b.v. Een universiteit. De chauffeur geeft aan dat het onderwijs in Thailand alleen d.m.v. Reproductie gaat. Dus de leraar vertelt en dat moet je reproduceren. Of in het boek staat e.e.a en dat moet je leren. Geen vragen over waarom dingen zijn zoals ze zijn, wat de betekenis is. Dat vindt hij een groot gemis. "Are you a teacher? My wife is also a teacher!"
Uit de National Geografic reisgids hebben we al begrepen dat de status voor man en vrouw gelijk is. Dus gelijke kansen op school.
Waarom de mannen toch eerder worden aangesproken dan vrouwen en ook als eerste worden bedient weten we niet.
We stellen ook vragen over het autorijden in Thailand. Zijn advies is " not blowing the horn", dat mag alleen als er een levensbedreigende situatie is. Even later schrikt hij van een auto die rechts voorbij komt en toetert. Wij gniffelen op de achterbank, waar we overigens heel veel beenruimte hebben. Doordat de voorstoelen bijna tegen het dashboard aan zijn geschoven, het bereiken van de pedalen is alleen zo mogelijk voor de Thai. Ook zijn er flesjes water, wat geen overbodige luxe is. We zorgen er voor genoeg te drinken, zeker als we buiten zijn. In de auto is de temperatuur aangenaam. Rustig slingert de auto door het drukke stadsverkeer van Bangkok. De chauffeur vertelt trots al 1000 keer op de luchthaven te zijn geweest. Wij geven hem flinke complimenten voor zijn rijkwaliteit en het zo goed de weg kennen.
We nemen afscheid met een handdruk met een fooi. Verbaasd kijkt hij ons aan, maar steekt het geld toch dankbaar in zijn zak.

De luchthaven is vol, druk met veel mensen. De bagage afgifte verloopt chaotisch. We worden naar machines verwezen waar we zelf de labels, die aan de koffers komen, uitprinten. Dit wil zeggen dat we eerst in de rij staan voor deze machines. Daarna kunnen we tussen een Chinese familie door ( alleen op de wereld??) Om bij de inname balie komen. Snel en vakkundig helpen twee dames ons de bagage te wegen en te labelen. Intussen zijn we erg handig geworden in onze handbagage en weten goed wat er wel en niet het koffer in kan.

Even iets drinken met carrotcake bij een van de eettentjes op de luchthaven. Bingo... wat een hoge prijzen. Maar het was de moeite waard. Weer opgeknapt gaan we naar onze terminal en lopen langs een groepje mannen in werkkleding. Een staat op een trap met zijn hoofd in het plafond, de rest kijkt er naar. Frank ziet dat een man een foto van mij neemt. Ik denk maar dat ze zo' n grote vrouw zelden in Thailand zien?? Of zo.....
Als we bij de terminal zijn wordt zodra we gaan zitten omgeroepen dat onze vlucht in een andere terminal vertrekt en dat de vlucht minimaal 1 uur vertraging heeft. Genoeg tijd om ons te verplaatsen. Hoewel we net redelijk rustig zaten komen we na enkele roltrappen naar beneden in een grote mensenmassa terecht. Met veel moeite vinden we nog twee zitplaatsen. Ik ga aan de blog schrijven, Frank is bezig met de foto's. De tijd vliegt en we gaan om 12.45 uur de bus in die ons naar ons vliegtuig brengt. Opnieuw plaatsen aan het raam, maar al snel na het opstijgen verdwijnt Thailand achter de wolken en is alles wit. Af en toe zien we een glimp van het land onder ons en zien dan ook dat er steeds meer en hogere bergen zijn. Overal zien we bossen, in Thailand is het kappen van bomen verboden en dat heeft effect. De regenwouden blijven behouden.
Na een uur vliegen landen op op de luchthaven van Chiang Mai. Een stad die in een ver verleden de hoofdstad van Thailand is geweest, wel 700 tempels heeft en een ommuurde historische binnenstad. We zijn erg benieuwd naar dit alles. Ook is het enorm toeristisch, dus dat gaan we zeker merken.

Onze taxi staat klaar en al snel worden we afgezet bij ons hotel, het Opium hotel/ Odysee service appartment. We checken in en krijgen een mooi maar eenvoudig appartementje. Een woonkamer met keukentje, een badkamer en slaapkamer. Ziet er allemaal erg schoon uit, we nemen even tijd om te landen en uit te pakken, we zijn al even onderweg en ook vandaag liep de thermometer op tot zo'n 35 graden. Daarnaast heb ik sinds vandaag een enorme loopneus, intussen rood, wat een beginnende verkoudheid zou kunnen zijn, zakdoeken hou ik bij de hand.

Rond 17.00 uur gaan we weer op pad, te voet naar het historisch centrum. Volgens de receptionist is het "safe" en 2 km lopen. Voor ons geen probleem, vaak heeft het door een stad lopen ons op onverwachte plekken. Ook vanavond, we zijn al na twee keer afslaan de route kwijt en laten ons door ons richting gevoel verder zwerven door de stad. Al snel komen we bij een overdekte markt in de Chinese wijk. Overal rode lantaarns, die we in de stad veel gaan zien. Blijkbaar is hier een grote Chinese gemeenschap. De markt is vol met groenten, fruit, vlees en vis. Alles mooi uitgestald een genot om naar te kijken. In een apart gedeelte zit de vleesafdeling, de Jumbo zou er jaloers op zijn. Bergen lever, gehakt en biefstuk in een soort torens opgestapeld. Het is er druk, maar dat kan ook komen doordat het vandaaag het Chinese nieuwjaar is. Op de luchthaven in Bangkok hebben we al een orkestje gezien, de muzikanten met Chinese kleding aan, speelden Chinese muziek.
We lopen verder langs straten met winkeltjes die vol staan met schoenen en paspoppen met allen rode jurken aan. Blijkbaar is dat de feestkleur voor de Chinezen.
We steken een grote drukke weg over, opnieuw met gevaar voor eigen leven, hoewel de Thai voorzichtig rijden en ook remmen voor een voetganger. We zien de stadsmuur mooi aangelicht voor ons, nu nog een brug over de gracht die rondom de oude binnenstad ligt, vinden.
We lopen de Phrs Pokklso RD in, een rustige straat met weinig verkeer en winkeltjes. We hebben honger en vinden al snel een klein restaurantje. De menukaart biedt pasta, eend, salade en soep. We kiezen na even kijken voor gegrilde groenten met rijst en de eend. Ook gefrituurde uienringen en een salade. Het is allemaal vers klaar gemaakt in de keuken waar we door een kiertje in kunnen kijken. Het smaakt weer heerlijk. Als we afrekenen zijn we verbaasd over de prijs, 240 Baht = 6 euro. Werkelijk reizen in Thailand is goedkoop als je een beetje oplet.
Wat ons opvalt is dat er heel veel nieuwe scooters rijden en ook grote auto's. Zelfs electrische auto's hebben we al gezien. Daartussendoor rijden de tuktuk's met vieze uitlaten en de shared taxi's. Deze laatste taxi's deel je met meerdere mensen waardoor je voor 30 baht vervoert wordt.

We lopen verder tot aan de Mung Muang RD en lopen onder de oostpoort van de stadsmuur door. Onderweg hebben we prachtige tempels gezien en een groepje monniken die de bestating aan het maken zijn. Nu is het koeler dus beter om zo' n werk te doen. Ze werken goed samen dus het schiet lekker op.
we komen nu in de uitgaanswijk met veel night markets, bars, live muziek, en voorstellingen met ladyboys. Als we hier doorlopen zien we geen prostitutie maar we vermoedden dat we dicht in de buurt zijn.
De markten liggen vol met dezelfde spullen, olifantbroeken, geborduurde tassen, houtsnjiwerk, zeemeerminnen, t-shirts, werpijzers, hoedjes, sjawls enz... ook bakken met kleine visjes waar je met je voeten in kan zitten. Eten ze het eelt van je voeten af. Ook veel eettentjes die vol westerse toeristen zitten met westers eten.
We lopen een overdekte markt binnen, de Anusan Markt, en we horen bleus muziek. Al snel vinden we het boy blues cafe, dat zich op de eerste verdieping bevind en dat we via een kleine zoektocht binnen gaan. Hier is het gezellig, een 40 -tal blues liefhebbers zitten volop te genieten van een live band. Wij zoeken een plaatjes en genieten mee. Na 1 nummer stopt de band en gaat opruimen. Tot onze verbazing zijn ook nieuwe muzikanten aan het uitpakken. En een nieuw optreden gast van start. We blijven nog even zitten genieten en gaan dan verder. De markt uit, door de vele straatjes, langs kramen met krokodillenvlees.
We zijn er moe van, staan even op de kaart te kijken hoe we terug kunnen lopen als een tuktuk chauffeur vraagt waar we heen moeten. Hij kent het hotel en na een kleine onderhandeling over de prijs stappen we in. We zijn blij dat we met de tuktuk naar het hotel aan de andere kant van de stad gebracht worden. Al met al rijden we zeker een half uur voordat we er zijn.

We spoelen het vuil van de stad van ons af, schrijven de blog en eten wat noten. Zelfs na een goed maal en later nog koffie met chocoladetaart hebben we trek. Tegen 23.30 u. Gaan we slapen. Alle accus's zijn leeg.