Valentijn
14-02-2018

"Where are you from?"; "we are from the Netherlands"; From where?" From Holland"; Ahhh.... Holland, Amsterdam! Lachende gezichten kijken ons blij aan. Een groep Thaise dames hebben de hoofden helemaal in hun nek gelegd om ons aan te kunnen kijken. En ze blijven kijken..... helemaal onder de indruk van Frank met zijn 2 meter. Een dame kijkt op haar blaadje, fronst haar wenkbrauwen en kijkt ons dan heel hoopvol aan " how long wil you stay in Thailand?". Haar Engels is goed, en de hoop op haar gezicht laat ons snel antwoorden. Het groepje dames schuifelt tegen ons aan, en enkele andere dames maken foto's, niet een maar een hele serie. De hoofden steeds omhoog gericht. "Have a nice day and thank you!" Oh ... wait do you speak Thai? Weer hoop op de gezichten, maar helaas we spreken geen Thai's. Frank legt uit dat we net 1 dag in Thailand zijn, maar deze dames zijn volhardend en beginnen een miniles Thais :" Kamu ka of kamu kap voor de man. De ka klank wordt lang en zangerig uitgesproken. We staan intussen flink te zweten in de volle zon en spreken braaf de woorden uit. Naar ons idee al erg goed qua klank. De dames lachen met pretoogjes en zien in hun ooghoek nieuwe mensen die ze aanspreken, nadat er lang en vaak have a nice day is geroepen. Wij nemen lachend afscheid en gaan een plekje in de schaduw opzoeken. Het is 10.30 uur en we zijn op de Wat Pra SI Samphet, waar we tussen enorme bergen bakstenen staan. Het is 34 graden en zeker tussen al dat steen erg warm. We lachen om deze bijzondere onverwachte ontmoeting, wat was dat?!! We denken een groepje Thai te hebben ontmoet, die bezig zijn om Engels te leren, zoiets? Of is dit de Thaise spontaniteit?
In ieder geval erg leuk.

Na een heerlijke eerste nacht in Thailand en zonder al te veel jetleg klachten staan we uitgerust op. Ineens krijg ik een mooie kaart met heel veel liefde van Frank, voor Valentijn. De kaart is meegenomen van thuis, hoe lief is dat?. Ik spring en haal uit mijn koffer een klein kadootje, een chocolade hart, voor Frank voor Valentijn. Ook van thuis meegebracht. De kaart zal de hele reis mee gaan met mij, het chocolade hart zal snel opgaan voordat het zal smelten( van liefde). We genieten zo van elkaar, thuis maar ook hier.

Er staat een blauw wit schaaltje met passiefruit klaar, ook twee schaaltjes met bananenbladeren waarin plakrijst ( sticky rice) met een zoetige kleverige koek en wat mangosap. Dit ontbijt ziet er heerlijk uit en dat is het ook. Verder kunnen we kiezen uit eieren op verschillende wijze klaar gemaakt. Oeps, daar gaat mijn Vegan leefstijl en dat terwijl Thailand bekend is om een vegan walhalla. Maar niet getreurd en nu toch maar gekozen om te eten en me later weer bezig te houden met het Vegan eten. De eieren waren wel erg lekker, en we smikkelen ze dan ook helemaal op.
Tijd om op pad te gaan, de temperatuur stijgt ieder uur en kunnen oplopen tot 37 graden. Heerlijk vinden we dit.

Vandaag gaan we met de fietsen van ons Retreat hotel naar Ayutthaya, de stad met de vele tempels ( = Wat) verkennen.
We gaan op zoek naar de fietsen en de kleine Thaise dame met spierwit haar, ja ze is van hogere leeftijd, van het hotel wijst ons de weg nadat ze ergens onder uit een kast een hangslot haalt. Bij de fietsen is er een jonge man, die ons helpt uitzoeken. Ik kijk Frank vragend aan?... alle fietsen zijn kindermaatjes. Hoe doen we dat met onze grote lijven;) maar we blijven bij ons plan, vandaag wordt er gefietst. We gaan dan maar voor de kleur van de fiets. Frank een oranje en tevens de grootste van het stel, ik ga voor turqoise. Maar helaas is de band van mijn fiets leeg, dan maar de roze, maar helaas deze piept al als we hem willen pakken. Gelukkig staat er nog een metalic paarse fiets en die volstaat. Zadel helemaal omhoog, en off we go.
We proesten het ui, we zitten nog met onze billen bijna op de grond, onze lange benen maken amper een slag, maar we hebben allebei een fietsmand vooraan het stuur en dat vinden we helemaal top!
Meteen na ons hotel gaan we rechtsaf en rijden zeker 20 minuten langs een kanaaltje. Af en toe staat er een huis, waar wij verwonderd naar kijken. De huizen staan op palen, de wanden en daken van golfplaten met pannen daken. Overal grote korven met een kip of haan er in, loslopende ( zwerf) honden en verder veel spul. Overal staat of ligt iets, in de ramen hangen kleren. Met dit klimaat is een kledingkast echt overbodig. Rondom de huizen staan palmbomen, bananenbomen en bougainvilleau met felle kleuren, oranje, roze. Prachtig ziet dat er uit.
Het eerste kruispunt komt eraan en dit is zelfs met stoplichten niet over te steken. Alles rijdt links, auto's, vrachtauto's in felle kleuren en rondom met lange kwastjes versiert, vele scooters en alleen wij op de fiets! We besluiten gewoon linksaf te slaan en gelukkig wordt ons alle ruimte gegeven. Meteen zien we de brug die we over moeten om het oude centrum van Ayutthaya te bereiken. Zonder versnellingen of accu, gaan we op volle en eigen kracht omhoog. Naast ons razen de auto's ons voorbij. Trappen, trappen, trappen. Een mega inspanning tot bovenop de brug de verlossing komt. Niet trappen, lekker naar beneden laten lopen, met wel de handremmen ingedrukt.De rijwind koelt ons samen met het zweet op ons voorhoofd. High five, we dit it. Gelukt om op de fiets in Ayutthaya te komen. Nu hebben we alle vertrouwen en komen de rest van de dag niet meer van de fiets af.
Na een uurtje fietsen stoppen we bij Wihan pra mongkhon bopit, waar we zorgvuldig de fietsen aan elkaar met het hangslot vastzetten. Thaise muziek met kinderkoor komt loeihard uit speakers die op een grasveldje staan, naast de levensgrootte afbeelding van de koning. Deze muziek nemen we mee als we naar de wihan lopen, omdat daar een enorme gouden liggende boedha te gaan bekijken. Aan beide zijde staan witte grote tenten, met kleden en heel veel gouden versieringen, boedha's, bloemen. We zien verschillende mensen die gebeden opgezeggen en de dichte bloem van de lelie als offer neerleggen voor de boeddha. Schoenen uit!
We zien ook een grote koelkast gevuld met frisdrank en water en doneren 20 baht( 50 eurocent). We drinken dit lekkere koude water op en lopen tussen de zwerfhonden door naar de ingang van de wihan. Ook daar is voor de ingang een witte tent met boeddha gezet. Na even wordt ons duidelijk dat we de wihan niet in kunnen, een hek verspert ons de weg. We kunnen nog net, door een open staande deur, de voeten van de liggende boeddha zien. En gelukkig hebben we in Bangkok, twee jaar geleden, ook een enorme gouden liggende boeddha gezien. Dus keren om en lopen naar de What Phra SI Sanphet. Een enorm 15 e eeuws tempel complex, dat ooit het belangrijkste tempelcomplex in Ayutthaya was, bestaat nu uit een enorme hoeveelheid bakstenen. De vormen van de chedi's zijn nog zichtbaar, enorm hoge spits toelopende bouwwerken die lijken op de chedi's van de wat Phra Kaeo in Bangkok. Deze hebben we twee jaar geleden bezocht en daar waren de chedi's volledig bekleed met geglazuurde tegeltjes, prachtig. Hier is dat allemaal verdwenen en de stenen resten zijn overwoekerd met planten. Oorspronkelijk was deze wat de prive kapel als ceremonieel hof voor de koninklijke familie. Die er vanuit het naast gelegen koninklijk paleis in vergulde palankijnen arriveerden. Ook zijn de asresten van belangrijke koningen in de chedi's bewaard. In 1767, na twee jaar van belegering door de Birmezen, capituleerde de stad. Met als gevolg een totale verwoesting van de tempels en koninklijke gebouwen door de birmezen. Alles werd in brand gestoken en kapot gemaakt. De ruïnes zijn de stille getuigen hiervan.

Deze wat is meerdere keren het decor in films geweest. We lopen rond en verwonderen ons over de bouwstijl, de omvang en het verval als de groep Thaise dames ons aanspreken.

Foto's maken we veel, bomen die met hun wortels over de stenen zijn gegroeid, zwart geblakerde boeddha's, allen zonder hoofd of handen. Als we achter een bouwwerk komen staan er drie mannen volledig ingepakt, met een hoofddeksel inclusief mondkap, kromgebogen een bestrating aan te brengen in dit tempelcomplex en dat bij 35 graden. Respect.
We verlaten deze wat en fietsen richting het Wat Park Phra Ram.

Snel afstappen, kijk daar olifanten!! Hoewel we wisten dat in het centrum van Ayuatthaya het Elefant Palace ligt, de naam doet iets mooiers vermoedden dan dat het werkelijk is. Wat we zien zijn grote Indische Olifanten die in de hitte ( het is ongeveer 12.00 s middags) aangekleed met een rood met gouden deken, oorkwasten en een zitstoel, lopen langs de weg. In de zitstoel toeristen die blijkbaar niet op de hoogte zijn van de trainingsmethodieken. Zo jammer en dat is nog zacht uitgedrukt. We maken foto's van een afstand en zijn aangedaan door wat we zien.
Nu pas horen we schelle thaise stemmen uit een luidspreker over een groot grasveld schallen. Twee roze tuktuks met een groot bloemen hart erboven, staan met de neuzen tegen elkaar aan. Ervoor een stelletje in prachtige thaise kleding/ kostuums. De vrouw heeft een lange kleurige sarong met veel goud aan, een hele lange hard blauwe shawl om de schouders, bijpassende schoenen en veel, heel veel make up. De man heeft een broek van goudbrokaat aan, de broek is kuitlang en tussen de benen door van achter naar voren is een brede stoffen band. Een kort jasjes en bijpassende hoed maken het kostuum compleet. Snel steken we het grasveld over want daar staan rijen met stoelen met daarop allemaal stelletjes in vergelijkbare kostuums. Een vrouw met microfoon roept een voor een de stelletjes naar voren. Eenmaal daar moet de man de vrouw optillen om een hoog opgehangen bloempotje te pakken. Als dat gelukt is krijgt het stel een tas met verassingen. Iedereen ziet er piekfijn uit, de sfeer is opgewonden en uitgelaten. Er wordt geapplaudisseerd en gelachen. In lange tenten zitten meer mensen te kijken en te eten. Alles is roze, de zijden bloemen, het bankje en de afbeelding boven het bankje. Drie prachtige jonge vrouwen lopen naar deze romantische plek om elkaar te fotograferen. In prachtige kostuums nemen zij een pose aan, waarbij zij een schouderhoge plastic pop vasthielden. De pop leek zo uit een Japanse strip te zijn ontsnapt. Een groter contrast is er niet. En wij begrijpen dit ook niet?
In ieder geval zijn wij getuige van Valentijnsdag in Thailand.

Het Wat Park Phra Ram is van 1369 en is gebouwd op de begraafplaats Ayutthaya's koning Ramathiboldi door zijn zoon. In het midden een maiskolfvormige prang met mythische figuren en boeddha's is 100 jaar later toegevoegd. De plek is prachtig, overal gras en omringd door een meer met waterlelies. Deze Wat ligt op een schiereiland. Het gras kost wel moeite, een groep mannen zijn bezig om delen van het rode zand om te toveren naar graszoden en ook dit bij 35 graden. De delen die al eerder waren gedaan zijn bruin gekleurd..... maar zij houden vol!!

Welcome!, where are you from!" ..... een kleine pezige Thai geeft ons een warme ontvangst als we zijn tuin inlopen om daar te gaan lunchen. " hoe gaat het met u", hij spreekt het uit alsof hij uit Engeland komt. Zwaaiend met zijn armen legt hij uit dat hij altijd met toeristen praat en zo de talen eigen maakt. Ook is hij trots op zijn tuin, met prachtige bougainville, orchideeën en hoekjes met boeddha's. Ook is er een " huistempel", zoals we die zien staan bij ieder huis. We kunnen er eten en bestellen Pad Thai en gewokte groente met rijst. Heerlijk daar zijn we aan toe. Incl. Drinken en extra flesjes water kost dit maar 10 euro.
Water drinken we de hele dag door, zeker met dat fietsen op die kinderfietsen is dat nodig. Als we afscheid hebben genomen fietsen we verder en komen langs de Technische Universiteit, studenten in uniform op brommertjes verzamelen zich in een naast gelegen eethuisje en maken veel kabaal.
Wij fietsen door en komen na een half uur fietsen bij Wat Na Phra Men, een tempelcomplex dat nog volop in gebruik is, hoewel het uit de 15 e eeuw is. Blijkbaar hebben de Birmesen dit tempelcomplex laten staan. De gebouwen zijn spierwit, met prachtig houtsnijwerk met veel goud. Even de schoenen uit doen, pas daarna kunnen we naar binnen. Prachtig....overal vergulde dakbalken, glanzende vloeren en daken met ingekerfde lotusknoppen. En Boeddha's in goud. Plots staan we stil te kijken naar een moeder met haar zoontje van een jaar of 5. Moeder geeft uitleg aan 't jongetje bij een rij boeddha's. De boeddha's hebben ieder een andere houding en iedere boeddha staat voor een dag van de week. Ervoor staan blikken met een gleuf voor geld donaties. En als je dus op woensdag iets bijzonders gaat doen, doneer je bij de woensdag geld. De jongen kiest de boeddha van dinsdag uit en propt wat geld door de gleuf. Lachend kijkt hij zijn moeder aan. Goed voorbeeld doet volgen, we doneren wat geld bij woensdag, Valentijnsdag.

"Hé wat is dat?" " is dat een hand?" Een hand en arm steken onder een brokaat doek uit. Een lichaam is bedekt onder een groen doek. Ernaast staan boeddha's en branden kaarsen. Een overledene ligt in een grote open ruimte bij een temperatuur van 35 graden opgebaard. Wij lopen er bij toeval langs als we op het tempelcomplex wat verder verkennen. In het smalle straatje achter de grote open ruimte zien we links kleine huisjes en recht hokken met kippen en konijnen. " hier is het vast privé, zullen we terug gaan." Opnieuw langs de uitstekende hand, nu zijn er meerdere mensen naast het lichaam gaan zitten. Voorbereidingen voor de uitvaart?

We lopen om wat zwerfhonden heen om onze goed afgesloten fietsen te pakken. Ondanks dat het 14.00 uur is, het heetst van de dag, stappen we op om naar Wat Yai Chai Mongkhon te fietsen. De flessen water voorin de fietsmanden, onmisbaar! Voor de tweede keer het t-shirt en broek nat rijden, dit is onvermijdelijk. Maar we trappen heel langzaam, lekker rustig in het drukke verkeer. "Kijk daar, dat is een apart gebouw!" We zijn blijkbaar per ongeluk in een sjieke straat gekomen, met links en rechts belangrijke gebouwen. De rechtbank, de Ayutthaya University, het conservatorium, monumentenzorg.
We waren de fietsroute op ons stadsplattegrondje aan het volgen ( geel-rood gestreept) maar na twee keer linksaf slaan zijn we het spoor al bijster. Gelukkig volgen we ons richtingsgevoel en dat zit goed. We komen aan de buitenkant van het oude centrum waar we de weg langs het water kunnen volgen tot we aan de brug komen. Een verkeerschaos, heel veel wegen en wij zijn de enige fietsers. De brug stijgt hoog voor ons uit, ook nog een uitdaging. Na enkele gevaarlijke manouvres, waarbij een enkele brommer en auto flink moet remmen, lukt het om op de juiste rijbaan te komen. Nu begint het trappen, trappen, trappen, trappen. We geven niet op en het lukt ons om fietsend ( nou ja;)) boven te komen. Naar beneden in volle vaart maar met de remmen aan, deze zijn nl. Matig .
Eenmaal beneden stoppen we even, even op adem komen en elkaar diep in de ogen kijken blij dat we dit hebben gered. Ook even tijd om op de kaart te kijken en te zien waar we heen moeten. We gaan richting station, fietsen dit voorbij, langs kleine huisjes met veel ijzer, banden, drank en eettentjes. Alsmaar door fietsen we, rustig tempo. Vanuit het perspectief van de Thai, zien zij twee grote blanke mensen in zomerse kleding, hevig zwetend en langzaam trappend onder de felle zon. Gek dat we geen enkele Thai dit zien doen. Zij rijden alles gemotoriseerd. Als we ons dit beseffen stoppen we opnieuw en vinden het genoeg. Tempel of geen tempel, we draaien om, we hebben nog een hele weg te gaan. Van het zuid oosten naar het zuid westen van de stad en weer over die brug. Gelukkig had Frank al de route gezien die we kunnen rijden. Na de oversteek zetten we vol goede moet vaart tot we bij het station komen. "Coffee to Go!" Onze remmen piepen, we weten niet hoe snel we de fietsen op slot moeten zetten en al snel zitten achter een heerlijke ijskoude aardbeiden smoothie en een chocolate lava met ijs. Dit is genieten! phiiiet,phiiiet, plotseling horen we een scherp en druk gefluit en zie. We een man in uniform driftig met zijn armen zwaaien. Een grote groep mensen loopt over de rails naar spoor 2, onder leiding van de uniform man. Gelukkig gaat alles goed en komt de trein richting Chang Mai binnenlopen. Dikke diesellocs trekken de lange trein. De wagons hebben alle ramen open voor enige koeling.

Hup weer op de fiets de laatste etappe richting hotel. We ploeteren weer de brug over en kunnen dan weer via de oude stadskern, via mooie parken en langs oude gebouwen de route terug vinden. We zijn net voor het donker terug, moe maar voldaan.
Even douchen en omkleden dan lekker Thais eten en naar bed. De blog schrijven is voor morgen.