Back home 7 augustus 2017

Vandaag de laatste dag in de USA, vanavond de terugreis. Ons gevoel is dubbel, we hebben intens genoten van onze reis in de USA maar kijken ook weer uit thuis te zijn. Ons huis is echt een rustpunt, thuiskomen.

Lekker geslapen en in het zonnetje aan de tuinbank met parasol eten we onze brood met pindakaas en smeerkaas. We maken plannen voor vandaag, omdat we pas tegen 15.00 uur op Boston Airport willen zijn hebben we nog tijd voor een klein "toetje Amerika". Voor vertrek pakken we alles reisklaar in, met name de tas voor in het vliegtuig is belangrijk. Leesboeken, waterflesjes, wat te eten en een warme trui of jas. Wie met een vliegtuig heeft gereisd kent het fenomeen van een te hard werkende airco waardoor het erg koud in het vliegtuig wordt.

De zee glinstert, net als de vele auto's. De zon schijnt volop en het is warm. Veel mensen op de stranden, drukke dorpjes aan de kust. Het lijkt hier Valkenburg wel.

Enorme landhuizen en zelfs "Estates" langs onze route. De estates zijn zo groot dat de huizen niet te zien zijn, vooral veel oude en grote bomen en gemaaid gras.

Overigens lijkt gazon maaien tijd verdrijf nummer 1 te zijn. Bij ieder huis wordt het gazon keurig in banen gemaaid, zodanig dat er zelfs ruitpatronen in ontstaan. Toen we op Cape Cod waren hadden we dat ook al waargenomen en vooral de vele hoveniers die hier goed garen bij sponnen;)

We zijn via Haverhill over de 97 naar de kust gereden tot Cape Ann. Over deze kaap is een mooie rondrit die ons dus langs de landhuizen en estates brengt.

We gaan op zoek naar de weg naar Salem ( ja die waar de heksen zijn vervolgd) en willen dit via de 127 doen. In het drukke verkeer en onduidelijkheid of we noord of zuid moeten aanhouden, rijden we de verkeerde kant op. Keren dus en met de tom tom de juiste route gevonden en het leuke is dat hier niemand is. Heerlijk rustig weggetje met oude houten huizen aan de ene kant en de zee aan de andere kant. Heerlijk cruisen door Amerika, zo hadden we ons dat voorgesteld.

Ook vandaag ontkomen we niet aan een lekkere lunch en we zien een restaurant gevestigd in zo'n RVS caravan, zo'n ovale. We parkeen de auto op een naast gelegen parkeerterrein. " hé hello, you can't park here, on the other side is the parkingspace for that restaurant!", een vrouw roept dit met een wat verbeten blik. Maar wij zijn niet de beroerdsten en verplaatsen de auto naar een andere parkeerplaats, nu lekker in de schaduw. Het eten in zo'n caravan lijkt ons leuk maar als we proberen binnen te komen blijken alle deuren gesloten. Maar er zitten toch echt mensen binnen te eten, hoe kan dat nou?? Een deur gaat open en de ober legt uit dat de kok ziek is geworden en zij vanaf vanmorgen 6.00 uur aan het werk zijn zonder pauze, dus daarom nu al gesloten. " I am very sorry!" En dat meent hij oprecht.

Goed we kijken verder rond en zien een mexicaans eethuis ( hebben we dat niet eerder gedaan;))

We bestellen een gevulde tortilla bij een grote donkere jongen, die met enthousiasme hieraan begint. Vooral aan het stellen van vragen, voor ons keuzemomenten. Whole weat or plain, rice or beans, red rice or yello, black beans or white beans, vegetables keuze uit een stuk of 10, sausjes een stuk of 6, wel of geen room, guacumole enz...... het duurt even voordat onze tortilla's klaar zijn, maar ze zijn super dik gevuld met heerlijke dingen. We smikkelen dit rustig op terwijl we op barkrukken aan een bali voor het raam zitten. Ook al is het niet in een RVS caravan, het eten is erg goed.

We gaan verder en zien opnieuw grote golfterreinen waar enthousiast op gegolfd wordt. Vaak liggen dergelijke terreinen op prachtige plekken, we hebben er al veel van gezien.

Op naar het vliegveld, opnieuw een drukke weg de 1A op, files door stoplichten en het vele verkeer. We willen de auto voltanken maar slagen bij het allerlaatste tankstation erin om van de weg af te komen. De dubbele chocolade muffins laten we bij het tankstation achter. Die nemen we niet mee.

De terminal voor het inleveren van de auto is zo gevonden en dan gaat alles razendsnel. Spullen uit de auto halen, afvalzakje in de afvalbak. Sleutel op het dashbord en een rondje om de auto met een man van het verhuurbedrijf. De schade van de eerste dag is geen probleem. We kunnen gaan.

Met een schuttle rijden we naar terminal A en kunnen de bagage meteen afgeven en inchecken.

" What a Beautiful ring do you have. I have never seen this before?" De dame die onze bagage van labels heeft voorzien is enorm enthousiast over onze ringen. We zijn er door verrast en natuurlijk enorm trots op te vertellen dat we beiden een tweede kans in de liefde hebben gekregen en dat het leven daardoor met een "twist"is. " where dit you buy them?" When I'll ever marrie again than it wil be with that kind of ring, I love them!""

Zoals altijd nemen we elkaars hand vast gevolgd door een stevige kus. We zijn zo blij door deze dame en ook weer heel bewust van het heden en verleden. Zeker op deze dag 6-08.

Nu kan het wachten beginnen onze vlucht is om 19.20 uur. Gelukkig is het vertrek op tijd, we vliegen met een Airbus A380 waar maar liefst 853 passagiers in meekunnen. De maximale afstand in één keer te vliegen is 15.000 km. Er is veel zitruimte, waardoor ook Frank lekker zit. Het vlieggeluid is heel beperkt, waardoor we enkele uurtjes slapen.

We landen om 06.15 uur Engelse tijd op Heathrow, nu kan het lange wachten van 6 uur gaan beginnen. Eerst met de trein naar terminal A. Altijd wat proppen want iedereen lijkt daar te moeten zijn. Als we uitstappen lopen we eerst door de douane en security. Als enige moeten wij onze schoenen uitdoen????? Maar we konden verder gewoon doorlopen. Tijdens heen en terugreis hebben we weinig gemerkt van strenge controles.

In terminal A lijkt het wel een mierennest en hier moeten we de komende uren in vertoeven, hoe gaan we dat doen? Eerst maar een keer heen en terug door de terminal langs alle winkels. Dat doen we de komende 6 uur nog een keer of 4 waarbij we steeds een andere zitplek vinden. Uiteindelijk zien we enkele banken waarop al enkele mensen liggen te slapen. Wij kunnen er nog net bij en vallen meteen in slaap. Uit voorzorg de wekker gezet en de voet en arm door onze handbagage gestoken. Het geluid op de luchthaven is verstomt, beelden gestopt, we zijn helemaal uit.

Voor de wekker afloopt zijn we er weer, geluiden en beelden stormen onze hoofden weer binnen, geen ontkomen aan. Dan op zoek naar informatie over de gate van vertrek, over een uurtje gaan we vliegen. "You can go to gate 15" de dame van de informatiebalie helpt ons vlot. We zijn de eersten bij de gate, wellicht omdat we het wachten moe zijn. Voor het boarden begint komt het verzoek aan alle wachtenden om kleine koffertjes toch als ruimbagage mee te geven omdat het vliegtuig vol zit en dan niet alles in de opbergruimte past. Ook wij laten ons koffertje in het ruim meevliegen. Onze grote kofferrs zijn rechtstreeks vanuit Boston naar Dusseldorf gevlogen.

Eenmaal in het vliegtuig horen we dat we nog moeten wachten voor vertrek omdat er te veel vliegverkeer boven Europa is. Pas 45 minuten later is de take off. Het naar buiten kijken is leuk, Londen onder ons, dan de graanvelden en boerderijen van Engeland, de Noordzee, het windmolenpark in de zee en vele schepen met schuimsporen achter hen. Je kan daardoor goed zien waar ze naar toe varen, en dat is allemaal te zien vanaf 10 km hoogte met een snelheid van 1000 km per uur. Geweldig!, onze ogen zijn weer helemaal open.

Dan door de wolken die boven Nederland weer open gaan, Maasvlakte 2, Delft, Utrecht, Arnhem, de rivieren en polders alles is goed te zien. Oh daar delen van de Veluwe met de zandverstuivingen.

Nadat we geland zijn halen we snel onze bagage op en vinden de shuttlebus naar de parkeergarage. Dan de auto zoeken en alles inpakken. We passen gelukkig nog in de Twingo ( na thuiskomst blijkt dat we maar 1 kg zijn aangekomen, een hele prestatie vinden wij)

Thuis staan zonnebloemen, en allerlei lekkers te eten. Wat heerlijk is dat. We genieten in onze tuin van al dat lekkers en ook van ons fantastische huis. Een heerlijke plek, dit is thuiskomen!!