Arcadia National Park, vrijdag 4 augustus 2017

To the top....

" Is this where we came here for?" Een jongetje van een jaar of 10 roept dit naar zijn moeder terwijl er wel 30 mensen naar de zee staan te kijken. Er volgt een volledige stilte onder de 30 mensen, blijkbaar was iedereen deze vraag aan het herkauwen, aan ' t afwegen. Daarna gelach. We kijken naar "the Howling Hole", een diepe kloof in de rotskust waar de zee met kracht de golven in jaagt. Met als gevolg een enorme slag in een holte, de zee brult. Blijkbaar niet interessant voor dit jongetje.

Wij genieten van dit natuurgeweld, maar ook van Acadia National Park. De kust is prachtig, gisteren hebben we dit al vanaf de zee kunnen zien. Nu klimmen we zelf over de rotsen, kijken naar ronde stenen door de zee zo gevormd. Er is ook een zandstrand, waar veel mensen liggen te zonnen, spelen, zandkastelen bouwen, in de golven springen of zwemmen. Sommige zitten lekker voor zich uit de kijken naar de zee. De kinderen hebben allen t-shirtjes aan tegen de zon. Een Indiaase familie is er ook, ze vallen op door de grootmoeder in traditionele kleding. Mooi!

We zitten lekker op een rots van dit alles te genieten, als er laaghangende bewolking, mist, de baai ingeblazen wordt. Het wordt nu een omgeving die een geheimzinnigheid krijgt, omdat je maar enkele meters kan zien.

Voor en achter ons auto's, stapvoets rijdend over een slingerweg die sterk stijgt. Deze drukte hadden we niet verwacht, maar als we op de top van Cadillac Mountain (466 meter) staan is het de moeite waar. Dit is het hoogste punt aan de hele Noord Atlantische kust tot aan Mexico. Vanaf de top krijgen we een goed beeld van Arcadia National Park, vooral de eilanden voor de kist en de meren landinwaarts maken het bijzonder. Er zijn zo'n 3 miljoen bezoekers per jaar, een omgeving die bij de Amerikanen en Canadezen in trek is.

De papieren zakken staan er leeg bij, een kartonnen bordje en plastic mesje gebruiken we om onze boterhammen te smeren, een picknick op de top van Cadillac Mountain. Om ons heen vele bezoekers van deze top, die over de top rondlopen en foto's maken. Na de lunch lopen ook wij rond en maken prachtige foto's.

We rijden het park uit, gaan naar Nordeast Harbor, een heel klein plaatsje maar met een gezellig koffiehuis. Dat komt goed uit, intussen is het 16.00 uur en we hebben zin in een koffie. Hé mijn koffie heeft een heel ander kleur dan die van jouw? Terug naar de meisjes achter de toonbank, ik krijg meteen een nieuwe koffie en ...deze heeft wel smaak en kleur. Blijkbaar had ze vergeten een nieuwe koffiepad ( Nespresso) in het apparaat te doen.

Het is intussen overal mistig geworden, waardoor verder rondrijden niet veel toevoegt omdat je alleen witte wolken ziet. We rijden terug naar het hotel, frissen ons op en gaan all the American way met de auto naar het Mexicaanse restaurant. Overigens nadat we eerst lopend naar de mexicaanse take a way schuin tegenover het hotel zijn gelopen, dit tegen beter weten in. Onderweg raken we in gesprek met een man en vrouw die op hun bolide willen stappen. We hebben deze driewielers, trike Can-am, waarbij er 1 achterwiel is en 2voor. Een mooie motor en de man vertelt dat zij hier graag op rijden omdat deze meer stabiliteit en comfort dan een motorfiets heeft.

Als we de deur van de take a way open trekken zien we afval op de grond, een horde mensen met veel kinderen eten, geluid uit een speaker en een lange rij bij de balie. We kijken elkaar even aan en draaien tegelijk op onze hakken om, geen take a way voor ons vanavond.

Het Mexicaans restaurantje is een beter idee en we zitten al snel aan een heerlijk maal. Hoewel de presentatie van het eten dit keer minder is. Ik heb een gerecht met een bonensausje, maar ipv het in een kommetje er bij te geven, is de tortilla ermee overgoten. En dat geeft toch een apart beeld op het eten. Gelukkig smaakt het goed, maar we hebben er enorm om gelachen.

Terug op de hotelkamer bezig gegaan met de terugreis, morgen. Eerst naar Salem, het heksenstadje vlakbij Boston. Hier verheugen we ons op. Een rit van ongeveer 250 kilometer. De koffers zijn al gepakt, de blog schrijven we morgen. Morgenochtend willen we om 8.00 uur aan het rijden zijn, zodat we nog tijd hebben om onderweg nog enkele plaatsjes te bezoeken.

We kijken nog even naar de Amerikaanse T.V en zien weer een verscheidenheid aan programma's. We kijken naar acties van de Amerikaanse politie, vooral veel achtervolgingen en geweld bij arrestaties. Ik kijk zeker een uur naar een Engelse bakwedstrijd, zonder geluid want dat staat uit...sst Frank slaapt. Midden in de nacht weer wakker en niet meer kunnen slapen, grrr. Niet fijn, maar we zetten wat thee en koffie, even kletsen en de slaap komt dan toch.