Een bosdag, van Plymouth naar Ellsworth ( Maine)

Woensdag 2 augustus 2017

"Als ik aan New York denk, dan lijkt dat al heel lang geleden". " Klopt, maar we hebben dan ook veel meegemaakt". Tijd is zo betrekkelijk, we hebben bijna drie weken door New England gereisd en het lijkt een eeuwigheid. Veel gezien en gedaan, heerlijk wat is dat genieten. Op naar de laatste 2 dagen en dan de terugreis. Ook daar kijken we naar uit. Onze ouders, familie en vrienden weer zien en.... natuurlijk Boris flink knuffelen! Maar eerst nog enkele mooie reisdagen.

Woensdag hebben we een reisdag gehad. Na een "flink ontbijt" heerlijk in een zonnetje zonder het geluid van de ijsmachine. Vandaag gaan we naar Bar Harbor rijden, dat is zo'n 6 uur rijden. We willen alleen over secundaire wegen rijden omdat je dan het echte Amerika ziet. En dat zien we. Vooral de uitgestrektheid van dit land. Eindeloze bossen met lintbebouwing, soms keurige huizen maar meer naar het oosten en noorden meer trailer homes. Rondom deze huizen veel rommel, oude auto's, kinderspeelgoed enz. Maar ook veel bloemperken, keurig onderhouden. De dorpen bestaan uit enkele huizen en enkele kerken. We zien dat het geloof een grote rol speelt in de communitys. Ook staan er borden bij het binnenrijden van de dorpjes waarmee je wordt opgeroepen je te verbinden met een kerk, deel te nemen aan kerkbijeenkomsten.

De eerste pilgrims waren puriteins en daardoor zeer gelovig. Hardwerken, discipline en geloof in God liet weinig ruimte voor vriendelijkheid en plezier. Educatie werd belangrijk gevonden en zo ontstond een indrukwekkend onderwijssysteem. In 1636 ontstond zo de Harvard University, gebaseerd op een sterke religie.

Interessant is de geschiedenis van de Shakers. De stichter van the United Society of Believers in Christ's Second Apperaring was Ann Lee, geboren in Manchester Engeland. Ze werd de spirituele leider van een groep dissidenten van de Anglicaanse kerk, de zgn. Shaking Quakers. Zo genoemd om de bewegingen die zij maakten als de heilige geest bezit van hen nam. Vervolgd en nadat ze uit de gevangenis kwam had Lee een visioen van een nieuwe manier van leven waarbij man en vrouw gelijk zijn aan elkaar, vrij van lust, hebzucht en geweld en materislisme geleid door spiritualiteit. Zij vertrekt in 1770 met 8 volgelingen naar New York. In 1840 was het hoogtepunt van de Shakers in New England, het zgn. Shakerisme. Er waren toen 6000 volgelingen in 19 dorpen. Ze stonden open voor technische vernieuwingen die het werk makkelijker konden maken zoals de circelzaag. Ze hadden grote boerderijen en wisten als eersten zaden te verkopen en medicinale kruiden. Maar ook manden, dozen, stoelen en textiel. Dit bracht voorspoed. Ook de gelijkheid tussen mannen en vrouwen was haar tijd vooruit.

Wat is dat nu? Shit....we mogen helemaal niet op onverharde weg komen met deze auto! Een stevige man met reflectiehesje en vlag stuurt met handgebaren ons een zijweg in. En met ons nog velen automobilisten. Niet veel later rijden we in het stof, op een onverharde weg die eindeloos lijkt. Goed sturen en opletten geblazen voor Frank. Veel verkeer in beide richtingen. Na minstens 45 minuten komen we weer op de harde weg, dit is de 1. Deze weg loopt langs de oostkust van het noorden naar zuiden van de USA. En het is een drukke weg, files afgewisseld met stoplichten, zwaar verkeer en veel campers met er achter een personenauto, verbonden met trekstang.

We vinden het tijd om even te stoppen en dat doen we bij Moody's Diner in Waldboro, Maine. Iets bijzonders want het bestaat al 90 jaar. We kenden het niet maar We zagen het naast de weg liggen en er staan veel auto's voor. Intussen hebben we helder dat dat vaak betekent dat het eten er goed is. Van buiten ziet het er uit als een mobilhome, maar binnen....alles staat en zit vol. Zoals overal in restaurants een bordje mët " please wait here before seated", vervolgens komt er een dame die je naar een plaats brengt. Omdat het nu vol is krijgen we een handgeschreven briefje met een nummer " and wait for 5 minutes, please". Na ons komt er een stel binnen die vraagt naar een leeg tafeltje aan het raam en mogen daar gaan zitten. Frank z'n wenkbrauwen schieten omhoog, de dame ziet dit " oh sorry!"" No problem but we gonna sit over there", wijzend naar de lange bar lopen we naar twee lege barkrukken en zetten ons daar. Een interessante plek omdat we zo, doordat we hoger zittten, het hele restaurant kunnen overzien. Maar ook omdat we tussen de Amerikanen zitten. We kijken naaar een enorme vitrine met pie, strawberry, bleuberrry maar ook met vleesvullingen. Een serveeerster schuift de glazen koeldeuren open en neemt een pie er uit, snijdteen immens stuk af en doet dit in een polysterene doos. Om mee te nemen. Het stuk pie weegt wel 1kilo, zo schatten we in. Een kilo deeg met room en slagroom. Maar de vruchtenpies zien er verleidelijk uit, mmmmmmm. Eerst maar iets bestellen, we kijken naar onze buren. Zowel links sls rechts ligt er gefrituurde garnalen en clams op de borden, aanveguldmet een koolsalade. Nergens iets van kleur te bekennen. We wagen het erop om een salade te bestellen, voor Frank een hamburger. Er ligt een krantje wat we doorbladeren, nieuwgierig wat daar in staat. De pagina met een advertentie van auto's valt ons op. Zo goedkoop, en nog wel een dikke Jeep Cherokee Lattitude 4x4 voor 23.740 dollar. Een jeep Renegade Sport 4x4 voor 18.995 dollar, een Dodge Grand Caravan SE voor 22.995 dollar. Evengoed veel geld, maar in Nederland zou dit vele malen duurder zijn. De auto is hier heilig, ook de brandstof (kost 2.20 dollar per gallon (4,5 liter) ) is goedkoop. Autorijden kan dus iedereen hier. Onze auto is heel zuinig, we hebben nog maar 4x getankt voor 15 dollar. "How are you doing, everything allright?" "Do you want some more coffee?" We nemen nog wat koffie en intussen komt ons eten. "Hoe eet je dit? Een mega dikke hamburger met ( jawel) sla, tomaat en zure bom. Frank begint er aan door hele grote happen te nemen en dat lukt. Ik heb een bordje met salade met tomaat gekregen, lekker fris. Ik kan het witte deeg slecht verdragen, krijg er maagzuur van. Daarom regelematig dan ook de keuze voor groente. Lekker. De dame naast ons heeft in haar eentje zitten eten. Bijna alseen robot stopt ze haar gefrituurde garnalen en clams in haar mond. De vrouw lijkt wel te genieten van haar eten, maar heeft een afwezige blik in haar ogen. "Do you want som homemade chocolade cake for desert? De vrouw is aan het twijfelen, het is zo lekker. Dan beslist ze om een stuk cake in eenbox te laten doen en ook een doggybag voor het deel wat ze niet meer opkan. Heel gelukkig vertrekt zij naar huis. Wij genieten ook, vooral van de drukte om ons heen. De pie blijkt als zoete broodjes over de toonbank te gaan, voortdurend worden er enorme stukken afgesneden en in dozen gedaan. Lekker om thuis op te eten. Wij kunnen de verleiding niet weerstaan en bestellen een bramenpie, 1stuk met twee vorkjes. Hij is heeeeeeerlijk!!! Fris,niet te zoet en we eten hem binnen een mum van tiijd op. Genieten hoor. We drinken de laatste koffie uit onze mokken op, rekenen af en stappen de warmte weer in. Rijden maar, nog twee uur te gaan. Maar ook daarvan genieten we. Lekker luisteren naar de CD-tjes die we gekocht hebben of naar de radio. Soms vinden we een goede rock zender die niet na ieder liedje een zo snel pratende DJ of reclame laat horen, we kunnen dat gewoon niet volgen, zo snel als dat praten gaat. Maar heel vaak zijn de zenders druk.

Tegen 19.00 uur bereiken we het Hilton hotel, en wanen we ons al snel in het paradijs. Een heerlijke kamer met een lekker douche, even de vermoeidheid van ons afspoelen.

We lopen van het hotel naar Ellsworth, het centrum ligt op 1,5 mijl van het hotel. We wagen het erop om dit te gaan lopen, even wat beweging na een dag autorijden. Al snel stopt de stoep langs de drukke weg. We moeten over parkeerplaatsen en tussen winkels door om verderop weer op een stoep te kunnen lopen. En wij zijn echt de enige die lopen. Amerikanen doen alles met de auto en daar is het land ook op ingericht. We zwerven door de straatjes van het dorpje, kijken wat rond en lopen tegen een mega groot gemeentehuis aan. Een beetje overdreven voor zo'n klein dorpje, maar wel een mooi bakstenen gebouw.

Kleurig is het restaurantje en het ruikt er goed. Dus naar binnen en snel bestellen we iets van de menukaart. De serveerster neemt onze bestelling op en na enige tijd genieten we van een salade en een burrito ( big one). We horen dat enkele Amerikanen naast ons, aan elkaar jeugdherinneringen vertellen en zo raken ook wij over herinneringen uit onze jeugd aan de praat. Erg leuk om leuke dingen terug te halen en met elkaar te delen.

Het is donker als we aan onze wandeltocht terug beginnen, maar zijn behendig in het zoeken naar de route en voetpad. We komen veilig aan bij het hotel. Langs de route die we gelopen hebben liggen heel veel grote stores en één ervan is L.L.Bean. De winkel staat vol met outdoor kleding, kampeerspullen, kano's, sokken en schoenen en rekken vol met kleding. Niet grappig hoor winkels van deze omvang. Er is zo veel dat je de moed in de schoenen zakt, zeker als je geen gericht doel hebt. We gaan dan ook weer snel naar buiten en laten alles in de winkel achter.

Voor we gaan slapen hebben we de toeristenfoldertjes, geraapt in de lobby van het hotel, doorgespit. En we bestellen online tickets om morgen mee te gaan op een vaartocht om walvissen te spotten. Dat willen we heel graag.

Nog even TV kijken en dat is ook een avontuur. Het aantal zenders is eindeloos, veel reclame of soap series. Ook nieuwszenders zijn er veel. Het beeld is dan gevuld met een nieuwslezer ( soms twee) aan de linkerkant van het beeld. Rechts een afbeelding van Trump, onderaan grote teksten die scrollend over het beeld gaan. Eronder nog meer scrollende tekst ( een zwarte balk met witte tekst) , bovenin het beeld ook nog een vaste tekst. Daarbij de drukke stemmen van de nieuwslezers en het plaatje is compleet. Niet te lang naar kijken.

Tegen 22.00 uur gaan we slapen en zijn dan ook erg moe, mede omdat de temperatuur vandaag boven de 30 graden was en de luchtvochtigheid hoog. Dat is weer waar je moe van wordt, maar we hebben zeker ook genoten van de zon.