Hoogtepunt Mount Washington

"This is the worst breakfast we ever had" en dat zal ik morgen bij uitchecken ook melden. Er is koffie, wit brood en donut ( overal hard en droog, niet de gesuikerde donuts die wij kennen), mini verpakkingen margarine en jams, in een koelkast staan 4 potjes yakult. Oh ja, een ijsblokjesmachine die oorverdovend geluid maakt. De oma, het is een Indiaase familie die dit motel runt, is aanwezig maar bezig met een gebed. In de hoek van het kantoor is een tempeltje gemaakt. Ze is daar mee bezig, niet met de gasten. Naast ons zit nog een stel, zij heeft een snee witbrood met jam, hij alleen koffie ( maar misschien ontbijten zij altijd zo). We missen de interesse in ons, in hun gasten.

Frank zit prinsheerlijk voorin, naast de chauffeur, die de volle 40 minuten dat we de berg oprijden blijft vertellen over de berg. Maar uiteraard ook omdat wij vragen stellen. Hij verteld b.v. Dat " this Mountain had the worst weathercondition ever!" Meteen een vraag van ons " why are there so many toerist who want to go up?" Meervoudig antwoord: er loopt de Appalachen Trail over de toppen van de White Mountains en dus ook over Mount Washington, over deze berg hebben we het. Ook is het uitzicht pracht, bij helder weer kan je de zee bij Boston zien of Canada. Het is de hoogste berg in het Noord Oosten van de USA en er komen veel Canadezen naar toe.

Er is ook een weerobservatie station, waar medewerkers een week gestationeerd zijn om vervolgens een week af te zijn.

Het weer is zeer wisselvallig, dat is het in de bergen wel vaker, maar hier met extreme weersomstandigheden. Windsnelheden tot wel honderdvijftig km per uur.

Naarmate we hoger komen passeren we maar liefst vier klimaatzones met de specifieke begroeiing. Eerst loofbos met vnl. Esdoorns, dan naaldbomen o.a. Blauwspar, dan kleinere naaldbomen met dode toppen en onderbegroeiing van mossen en varens, dan apline planten. De dode toppen in de naaldbomen hebben we ook bij Mount Killington gezien, dus meteen een vraag hierover gesteld. Door de sterke ijzige wind bevriest de top van de bomen en deze sterven af. Door de sterke wind vanuit een richting , vanuit Canada, ontstaat ook Kromhout. "A Dutch word I belief?" Vraagt de chauffeur. Klopt inderdaad.

Alle boomtoppen staan gebogen richting het zuiden. De loefzijde krijgt het meest wind, de lijzijde de meeste sneeuw. Doordat de bomen zo dicht op elkaar staan bevriezen alleen de toppen.

Vooral in de 1e twee klimaatzones komt de Moose, Cevetkat, konijnen en eekhoorns voor.

De Zwarte Beren zijn wel in het Nationale park te vinden, maar niet op de bergtoppen.

Mount Washinton is 6,288 feet ( feet = 30 cm, ja ff rekenen) hoog. En vanaf 1861 is er een pad naar de top, aangelegd voor toeristische doeleinden. Het is daarmee de oudste door de mens aangelegde attractie in de USA. Vroeger werd met paard en koets naar boven gereden en gingen wetenschappers, schrijvers en welgestelden mee. Later ging het met de eerste auto's, langzaam naar boven. In een klein museum aan de voet van de berg hebben we alle voertuigen nog gezien. Een van de auto's was een International.

Ook werd er op de top een schuilhut van blokken graniet/mica gemaakt.

De berg is ontstaan door botsing van aardplaten en de toppen zijn afgevlakt door het landijs tijdens de ijstijden.

In 1869 is er ook een spoorlijntje voor stoomtreinen naar de top aangelegd. Ook nu nog kan je hiermee naar de top. Je kan ook met de eigen auto of motor naar boven, maar dan moeten er goede remmen opzitten. De derde optie is met een klein busje (9 personen) naar boven rijden, terwijl je geïnformeerd wordt over de berg. We hebben voor dit laatste gekozen, lekker ontspannen, alleen genieten van de mooie uitzichten.

Wow, wat een prachtige uitzicht hebben we, het is helder met lichte nevel, maar we kunnen ver kijken. We lopen hink stap spring over de grote granietblokken, die met hun glitters ( dit is mica) stralen in de zon. We gaan lekker met onze benen over de rand van de stenen zitten, lekker laten bungelen boven de leegte onder ons. De temperatuur is zo'n 15 graden, maar in de zon is het warmer, ook doordat het bijna niet waait ( een uitzondering). We vinden het heerlijk, lekker genieten zo. We staan op en lopen verder over de stenen, iedere kant van de top willen we zien. We zijn niet alleen, er lopen nog zo'n 100 andere mensen rond. Maar dat laat de pret niet drukken, we gaan alleen niet in de rij staan om op het hoogste puntje van de berg een selfie te maken. We zijn hier op de top, dat volstaat.

Er staan verschillende zendmasten en een weerstation op de top, wat niet echt bijdraagt aan de verfraaiing van de top.

Het is er donker, de wanden zijn bekleed met een behang waarin relief is gedruk, 2 lange tafels met rood/wit geblokte tafelkleden en donkere stoelen met handgeschilderde bloemen erop ( volkskunst) staan in een volgende ruimte. Deze ruimte wordt afgesloten door een aanrecht en een keukenruimte waarin al het keukengerei van de 19e eeuw nog aanwezig is. We zijn in de schuilhut van granietblokken die nu als museum dient.

Weer buiten is er iets verderop een betonnen dek gemaakt waar vandaan je de hele omgeving kan zien, goed uitzichtpunt maar zo lelijk! We komen zo ook bij de stopplaats van de stoomtreintjes aan, lange rijen wachtende mensen die weer naar beneden willen.

Onder het betonnendek ligt een café (zo als altijd) en een giftshop waar sleutelhangers in de vorm van een Moose, of fleece truien met opdruk van Mount Washington en natuurlijk koelkastmagneten in alle soorten en maten en de regionale Maplesirop te koop zijn. We laten dat voor wat het is maar gaan nog een verdieping lager een ander museum in. Daar zien we de kracht van de natuur door filmopnames van wolken die in hoge snelheid over de berg worden geblazen, sneeuwstormen en een rondom afbeelding in de herfst. De esdoornen zijn dan in volle glorie, rood, oranje, bruin.

Na een uur gaan we met de bus weer naar beneden, langzaam aan. De chauffeur verteld weer honderduit, erg leuk.

De "paperbags" vol met onze lunch nemen we uit de hete auto. Gelukkig hadden we daar met het inkopen al rekening mee gehouden. Onder bomen op een stuk met gras staan picknicktafels, Frank smeert heerlijk brood met kruidenboter en tomaat, kaas of peanutbutter. We laten het ons smaken.

Vanmorgen liep om 6.00 am de wekker af, we willen op tijd opstaan om vroeg naar Mount Washington te rijden. We hebben voor deze tocht 1.30 uur nodig, dus op tijd vertrekken. Na het " ontbijt" rijden we een prachtige route door het White Mountains National Park, er hangen nog nevels tussen de dalen. Maar de zon is er ook en dus verdwijnen deze nevels snel. Tegen 10.00 uur zjin we bij het opstappunt om naar de top te worden gereden. Eerst koffie en een ticket kopen. We kunnen om 10.55 uur mee naar boven.

We vervolgen onze tocht over de 112 en rijden zuidelijk door het natuurgebied. Af en toe stoppen we om van een uitzicht op de bergen, of rivier of een kloof te genieten. Frank stuurt als de beste, maar regelmatig rijden er auto's dicht op onze bumper. Dat krijg je als je je aan de snelheid houdt. Geen probleem, Frank blijft hier koel onder, ondanks de buiten temperatuur van 30 graden.

Op de nummerplaten staat "live free or die" ! Dit is het motto van de inwoners van New Hampshire en dat wil zoveel zeggen dat ze zich niet de wet laten voorschrijven. Niet pamperen. We bepalen het zelf. Een gevolg hiervan is dat de vele motorrijders ( schreven we al eerder over) zonder helm en motorkleding rijden. Dit is overigens alleen in New Hampshire niet bij wet geregeld.

Tijdens de autotocht blijf ik naar buiten kijken in de hoop een Eland te zien, dit heb ik in Zweden ook al gedaan. Maar helaas nu ook zonder resultaat. Blijkbaar is de kans om zo'n dier te zien het grootst bij schemering. Wel staan langs de weg grote gele borden met waarschuwingen voor overstekende Moosen. En ook dat er alleen dimlicht gevoerd mag worden. Grootlicht trekt blijkbaar dieren aan.

Tegen 17.00 uur zijn we moe van het rijden en intussen ook al aanbeland bij de meren ten zuiden van Plymouth. We hopen op een leuk restaurant met uitzicht op het water. Als we in een haventje komen is er nergens iets van horeca te vinden, maar intussen moeten we wel nodig plassen. Gelukkig zien we openbaar toilet, onze ervaring is dat deze netjes zijn. Helaas alle deuren zijn met grote hangsloten afgesloten. Gelukkig staan er nog twee Dixi's, maar tegen beter weten in kijken we of dit een mogelijkheid is. Bah, bah, bah.... ga nooit onvoorbereid een Dixi in!

Aangezien er nu hoge urgentie is rijden we verder tot het eerste restaurantje. Voor het raam kijkt een zwarte beer ons aan. We zijn bij "The Country Kitchen", een lokaal restaurantje waar alles van hout is. Met geruite valletjes voor de ramen, met vlotte bediening die ons snel aan drinken en eten brengt. En er zijn prima toiletten.... pffff.

We eten met smaak met tot slot een Stawberry Shortcake en koffie. Lekker hoor. We nemen afscheid van de beer en rijden nog een half uur rug naar ons hotel.

Laden onze spullen uit en gaan op onze veranda zitten. Uche, uche, uche.....enorme rookontwikkeling beneemt ons de adem. Vlammen hoger dan het dak van ons huisje aan de overkant van de weg, de overburen hebben besloten dat het gezellig is om samen rond een groot vuur te zitten en bier te drinken, nou gezellig...... De wind staat recht op ons huisje, ramen en deuren sluiten!! ......en meteen zijn we buiten gesloten. Shit, t kaartje om de deur te openen ligt nog binnen. Op naar de Indiase mevrouw waar ik snel een nieuw kaartje krijg, zodat we weer binnen kunnen om ook de ramen te sluiten. Intussen hangt de kamer vol met rook. Een geluk, de steekvliegjes die er gisteren waren zien we nu niet.

We hebben veel gelachen vandaag, om elkaars grapjes, de dingen die we om ons heen zien. Ook weer veel verbazing om de Amerikanen, hun enorme auto's en campers, huizen en rommel er omheen, omvang en gemaakt enthousiasme. De beer is ook zo iets!

But we love it.....so far!