Into the woods

Het geluid van een kippenhok komt ons tegemoet, dat hoor je als er 300 mensen tegelijk aan het praten zijn tijdens een diner. Hoewel het restaurant meteen achter ons hotel ligt, was het ons niet eerder opgevallen tot vandaag. Maar dit hadden we niet verwacht, gelukkig is er nog een tafel voor twee vrij. " " Hello I am Jaimy and I'll wil take care of you" , ze zet meteen drie schaaltjes voor ons op tafel. Een grote schaal tortilla chips en twee bakjes met pittige rode saus. "I'll give you a moment". We duiken in de menukaart en gaan voor een shared diner en Frank zijn lievelings gerecht fajitas.

"Where are you from?" "Oh Holland, that is nice" , ze neemt onze bestelling op en brengt grote bekers met koud water en veel ijs.

Om ons heen worden de tafels gevuld met Moijitos en andere kleurige coctails. Blauw, geel, oranje, in glazen met een suiker randje. Ook worden enorme dienbladen vanuit de open keuken het restaurant binnen gedragen. Een uitklapbaar tafeltje wordt bij de tafel neergezet, dienblad gaat er op en dan wordt alles op tafel gezet. Na een 15 minuten gebeurd dat ook bij ons. En we gaan heerlijk smikkelen. Intussen vragen we ons af hoe Amerikanen dit kunnen betalen, omdat we overal, iedere dag, overvolle restaurants hebben getroffen. Uit eten gaan lijkt gemeengoed te zijn. Ook verbazen we ons over de omvang van de porties, geen wonder dat er veel mensen te zwaar zijn.

Nog een ander cultureel dingetje, als je hier klaar bent met eten krijg je meteen de rekening en dien je deze ook meteen te betalen en vervolgens het pand te verlaten. Alle vriendelijkheid lijkt dan ook verdwenen. Dus lekker natafelen hoort niet tot de opties. Ook niet in de betere restaurant.

Als we teruglopen naar het hotel, geven we elkaar een dikke knuffel en genieten van het hier en nu. Morgan Freeman ( acteur) zegt het zo mooi in een interview van CNN over rijk en arm " moed is nodig om ergens te komen en de bus vertrekt iedere dag" . Wij hebben onafhankelijk van elkaar de moed gehad om een bus te nemen en hier zijn we. Geen concessie meer doen aan wat er toe doet voor jezelf, voor elkaar en voor anderen. Dat lukt steeds beter en daardoor zijn we waar willen zijn. Maken we keuzes die we willen maken die een toegevoegde waarde hebben aan ons bestaan. Dat liefde daarin voorwaarde is staat voor ons vast, liefde voor jezelf en voor elkaar. Bedankt lieve Frank voor zo veel liefde die je geeft en krijgt. ILYFEAE!!! <3<3

Vandaag gaan we Berkshire verkennen, ook al hadden we gisteren even overwogen om naar Six Flags te gaan. Een mega pretpark hier vlakbij, maar dit kunnen we in Nederland ook en daarbij is €€€. Maar na de hectiek van New York is afkicken in de natuur welkom.

Eerst ontbijten bij een gezonde footketen, griekse yoghurt met bosbessen en een kaneelbroodje voor Frank. We kunnen kiezen uit maar liefst 6 thermoskannen met verse koffie, allen met een andere smaak. We kiezen de koffie uit Rwanda en deze bevat naast koffie ook Hazelnoten. Dat bleek een goede keuze te zijn, lekker!

We vertrekken tegen 11.00 over de 112 naar Cummington, over smalle lege wegen, door piepkleine dorpjes met de bekende houten huizen met veranda. Soms ligt de veranda tot de rand gevuld met rommel en is het huis aan een dringende schilderbeurt toe. Maar vaker zijn de huizen in perfecte staat, met Amerikaanse vlaggen en wimpels versiert. Het gazon is in keurige banen gemaaid en er zijn borders met bloemen. De bossen zijn uitgestrekt en vooral esdoorn, maar we zien soms ook Lariks staan en veel Duivelswandelstok.

De bossen hebben een licht groene keur, fris alsof het nog voorjaar is. De wegen slingeren zich omhoog en omlaag door de bossen, prachtig vinden we het. De rivieren die we zien hebben nu een lage waterstand en zijn ruig door de enorme rotsblokken en kale boomstammen die kris kras over de bedding liggen verspreidt. We komen zelfs door het dorpje Florida, ook apart. We zien in de dorpen ook veel houten kerken, goed onderhouden. Dit in tegenstelling met de schuren voor de houtopslag. Er wordt in de winter op hout gestookt en dat zal flink zijn aangezien het een ski gebied is en we onderweg ook grote sneeuwschuivers zien staan. Ook de waarschuwingsborden naast de weg met een afbeelding van een sneeuwscooter duiden hierop.

De meeste plaatsnamen verwijzen naar plaatsnamen in Engeland. Duidelijk dat dit gebeid door de Engelse immigranten medio 1730 is ontgonnen en veroverd op de Indianen. Die bleken hier overigens lang stand te hebben gehouden, maar niets herinnert daar nu nog aan.

We draaien af over de 2 naar Noth Adams en kijken Savoy Mountain. En dan weer naar het zuiden over de 8 naar New Boston. Dan gaan we rechtsaf over de 57 richting Westfield.

Een wit geschilderd houten huis met de tekst "THE CREAMERY " komt precies op het juiste moment langs, we stoppen op de parkeerplaats en lopen naar binnen. Wat een verassing, we komen in een grote ruimte met het eerste deel kleine tafeltjes en stoeltjes, links een keuken en verder is de ruimte een winkel. De winkel verkoopt verse groenten, maar ook home made jam, cookies en brood. Het ijs en gebak wordt er zelf gemaakt. Het is al 14.00 uur dus tijd om wat te eten. Het worden twee heerlijke volkoren sandwiches en we nemen er een koffie bij. Opnieuw keuze uit 6 verschillende smaken. Er lopen veel mensen in en uit, bestellen ijs of een lunch. En dat in de middle of niks. Er is in geen velden of wegen een dorp oid te vinden. We vinden het prachtig.