The bold & the beautiful

"Hier word ik blij van, jij ook?" Echt wel! En dat terwijl we aan het winkelen zijn in "Whole food", een enorme store met gezonde voeding. De eerste gezonde winkel die we tegenkomen en we zijn net twee kinderen die alles willen zien. Er is zo veel beautiful in deze winkel. Veel ecologische en gezonde voeding, heel veel groente en fruit, waar we behoefte aan hebben. Alle kleuren aubergines, artisjokken, vele soorten tomaten en lekkere vijgenballetjes met cocos, mmmm.

In deze winkel is een grand cafe waar we een heerlijke vers gemalen koffie nemen. "You have a fantastic store, we like it", de kassiere glimt van trots als ze dit compliment van ons krijgt.

Eerder liepen we door een K-markt, een soort macro. We vallen er voor een zuil met alleen maar Amerikaanse vlaggen, placemats, slingers, handdoekjes. Een handdoekje mag mee naar huis net als een fantastisch hondencadeautjes voor Lizzy ( het hondje van Nicole die op Boris past).

Bij de kleding aangekomen proberen we een t-shirt te vinden dat past, maar een maat  S is enorm en alle andere maten zijn nog groter. De hele economie is aangepast aan de Amerikaanse maat. Kleding, maar ook tuinstoelen waar bordjes op staan tot welk gewicht gedragen kan worden. Naast de kleding zien we twee gangen vol met middeltjes tegen allerlei pijn en spijsverteringskwalen, voedingssupplementen en orthopedische middelen.

Weer onderweg hebben we het over de Amerikaanse levensstijl, zo ver als wij deze kunnen zien. Tante Marjan schreef " you like it or you hate it", wat het voor ons is weten we nog niet. We willen meer zien.

We rijden over Cap Cod richting het Mashpee museum, dit ligt in de plaats Mashpee. Mashpee Wampanoags is een indianendorp, dat tot 1970 nog volledig bewoond werd door deze indianenstam. Deze stam heeft de europese pilgrims geholpen zich te settelen en te overleven gedurende de eerste harde winter. In eerste instantie was er een goede relatie en samenwerking tussen de tribe en de Europeanen, tot er steeds meer Europeanen kwamen en ziektes uitbraken. Daardoor nam het aantal indianen enorm af.

Het  museum blijkt uit een klein huisje te bestaan waar  een prachtige winterhut naast is gebouwd, ook ligt er een houten boomstamboot en een vuurplaats om huiden te drogen. We kijken onze ogen uit, de hut is erg mooi gemaakt. Takken zijn gebogen en met touw aan elkaar verbonden zodanig dat er een grote ovale ruimte ontstaat. Bovenop deze constructie liggen grote stukken boomschors. Binnen in de hut is een vuurplaats en met takken een bank/bed langs de hele binnenkant gemaakt. Onder deze bank ligt stookhout, er bovenop hertenvellen. Er liggen schelpen, er hangt een pijlenkoker van Racoon ( wasbeer), geweven tasjes, stenen kookpotten enz. Eenmaal in het huis raken we in gesprek met een lid van de Mashpee stam, een vrouw van 60 jaar, twee grijze vlechten langs het hoofd, spijkerbroek en trui aan. We zijn meeteen door haar geraakt, er is een kalmte om haar heen. Ze is zichtbaar trots op haar roots. We begrijpen dat de Mashpee indianen het gen missen dat er voor zorgt dat alcohol afbreekt en niet verslavend is. Juist daardoor zijn de indianen erg gevoelig voor alcohol en gaan daardoor "weird things" doen. Ze lacht er bij maar de komst van alcohol is de genadeslag geweest voor de eens machtige en qua aantal omvangrijk Mashpee stam.

De Mashpee hebben een matriarchale cultuur, de vrouwen bezitten de grond, zorgen voor de kinderen en de landbouw. Mannen kunnen gaan jagen als ze zin hebben, maar als zij in de tuin willen werken is dat ook goed. Mannen die stamhoofd worden, worden gekozen door de vrouwen. Het gaat er om dat iedereen zich goed voelt bij wat hij doet, alleen dan kan de stam bestaan. De Mashpee hebben zich nooit verzet tegen de Europeanen, omdat als zij bloed vergieten op hun land, zij de plicht hebben om voor de nabestaanden te zorgen.

De Indiaanse vrouw neemt ons mee naar een wand waar foto's van voorouders hangen, ze wijst haar grootvader, grootmoeder en moeder aan. Deze waren allen medicijnman of stamhoofd geweest. Belangrijke mensen, ze was er zichtbaar trots op.

Op een andere wand zien we een wereldkaart met over de zeeen lijnen met nummers, de wand er tegenover hangt vol met foto's van Mashpee mannen, die corresponderen met de nummers. Wat blijkt is dat de Mashpee mannen ingezet werden als matroos op lange zeereizen die de Europeanen maakten, vaak werden ze achter gelaten in bv Australie. De Mashpee hebben daardoor over de hele wereld stamleden.

Ook nu nog heeft de stam een eigen cultuur, ontmoetingen en feesten, ondanks dat ze door de pilgrims gedwongen werden om katholiek te worden.

" we dit that, because the things the bible says is quite simmilar to our belief" .

We raken in gesprek met haar over minder- en meerderheden in de USA. Ze raakt ons met haar zachtheid, berusting, trots.

We nemen met een heel warm gevoel afscheid en gaan onderweg naar de historie van de pilgrims.

Iets verderop is nl. het Cahoon museum, dit is het huis van Ralph en Martha Cahoon die begin 20e eeuw zich hier vestigden. Zij specialiseerden zich in het  beschilderen van meubels met folklore afbeeldingen. Ook maakten zij primitieve kunst. Het bijzondere van het huis is dat ook de vloeren en wanden versierd zijn met stencil techniek. De eerste stencil patronen zijn nog aanwezig.

Als we het huis binnenkomen worden we ontvangen door een dame die meteen uitleg geeft over de geschiedenis van het huis en Marta en Ralph. Ze is duidelijk trots. We raken verder aan de praat over de geschiedenis van Amerika. Eerst is ze neutraal in haar antwoorden maar al snel hebben we een echt gesprek. Ze laat zich duidelijker uit over de intocht van de gelukzoekers in Amerika. "You must go to the Mahantucket Pequot Museum, there is a lot of  history there". " But we have an exibition of the great nautic painter ???? You must see that too. Look for all the details. Have a nice day!"

De marine schilderkunst is inderdaad heel knap gedaan, met ieder touw, knoop en plank zichtbaar. Het zijn schilderijen waarop de 19e eeuw en zeezeilwedstrijden in de 20e eeuw zijn afgebeeld.

We lopen de hitte weer in en zijn heel blij met de airco in de auto. We smeren boterhammen met pindakaas en smikkelen deze lekker op.

Op naar de "Gold coast", Newport in de staat Rhode Island. We nemen de interstate en zijn in een uur in Newport. Een kustplaats gelegen op de zuidelijke punt van Aquidneck Island. Bijzonder is de concentratie koloniale huizen, gerestaureerd en gedocumenteerd in the Newport Historical Society.

We volgen de "ocean drive" een route langs de kust waar we de prachtige kust kunnen zien. Maar nog meer gaan onze ogen naar de enorme landhuizen met landgoed. Blijkbaar hadden President Kennedy en Eisenhower hier hun zomer verblijven. De huizen zijn echt mega groot en na een uur rijden over de ocean drive hebben we genoeg gezien van de trots en pracht van rijk Amerika.

Op naar West Greenwich, naar ons hotel "Super 8". We komen teecht in een Amerikaanse B-movie met een hotel aan de rand van een interstate ( grote snelweg). Als we binnenkomen in de ontvangsruimte slaat een rooklucht ons tegemoet, brrr... geen goed begin. Een vrouw met een stem als een rasp begroet ons, checked ons in en al snel lopen we naar onze kamer. Het hotel bestaat uit 2 vleugels met ieder twee verdiepingen met zo'n 15 kamers per verdieping. Alle kamers komen uit op de parkeerplaats. We openen kamer 125 en onze mond valt open. Wat er op internet mooi uitzag blijkt in werkelijkheid anders te zijn. Ook hier een penetrante rooklucht, maar ook een erg vieze kamer en we besluiten een ander hotel te zoeken. Hebben wij even geluk dat ernaast een ander hotel ligt en dat heeft een heel nette kamer voor ons beschikbaar. Na het betrekken van deze mooie kamer gaan we terug naar het eerste hotel om uit te checken. De vrouw met een stem als een rasp reageert alsof we de vijand zijn. Neemt de sleutel in ontvangst en wuift ons als het ware weg. We verlaten het hotel, onze kleren ruiken naar rook, maar we halen opgelucht adem.

We gaan op zoek naar een eetgelegenheid en vinden langs de highway verschillende eettentjes. Overigens ligt alles langs de highway, huizen, winkels, mall, restaurantjes. Pizza wordt het voor deze avond. Als we de auto op het blinkende asvalt parkeren komt er uit de pizzaria een brede man, vol met tattoos en een stapel pizza dozen " Good Evening!" We groeten terug, stappen de pizzeria binnen en in een beweging stappen we weer naar buiten. Hier worden pizza' op wel heel traditionele manier gemaakt, geen goed idee vinden wij.

Even verderop vinden we een restaurant waar veel auto's staan, zou dit oke zijn? We lopen naar een dame die ons een plek geeft. De ruimte is hoog en overal zijn dikke kussens op de plafonds en muren aangebracht om de akoestiek te verbeteren. Er staan veel tafeltjes met stoelen, waar benen, billen en buiken naast steken. We begrijpen hoe dat komt als we 1 pizza van 16 inch bestellen. Dit is de grootste pizza ooit, dik belegd en met veel gesmolten kaas. Ik heb een salade besteld en eet een stukje pizza mee. Frank was door de waitress gewaarschuwd dat dit een erg grote pizza zou zijn, maar hij is dapper en begint met eten.

" yes, I thought so, i bring you a box to take it home", de serveerster heeft een doorrookte harde stem maar is vrolijk en hartelijk. Ze komt met een doos terug en plaatst de overgebleven pizza in de doos. "I don't think you want a desert?" "Where are you from?" Where are you going to?" Oh to New York, thats is lovely place. Go to all the musea, you must do!" And your English is lovely". We hebben plezier met haar, ze praat met trots over de mooie stad New York en over de provincie Maine. Daar gaan we over een week naar toe.

Vandaag was een dag van the bold & the beautiful!