Nantucket

"Yes.... gelukt om net voor 05.00 uur de wekker uit te zetten, worden onze buren niet wakker!"  Gisteren avond hebben we bedacht om vandaag naar Nantucket Eiland te gaan. We hopen op een koele bries vanaf zee zodat de verzengende vochtige hitte wat dragelijker wordt. Na een heerlijke douche eten we ons bruine broodjes met " de Lachende Koe" en droge pittige worst als ontbijt.

" Wil je ook wat brood met de lachende koe en worst?" Heerlijk! We zitten op de eerste verdieping op de "porch" op hemelsblauwe dekchaires van plastic. Om 6.50 uur zitten we in de auto en zijn onderweg naar de haven van  Hyannis, waar onze boot om 08.15 uur vertrekt naar Nantucket, een uur varen. Eerst nog de auto parkeren wat ons niet meteen lukt. Overal zijn er parkeerplaatsen en is er veel asfalt, maar overal ook parkeerverboden. Gelukkig ziet Frank een parkeerplaats die hoort bij de veerboot en al snel staat de bolide op haar plek. Nu nog in de schaduw, benieuwd wat we vanmiddag aantreffen.

Eerst maar koffie en koek in het havengebouwtje gekocht en we zitten lekker buiten alles op te peuzelen.  Een stukje verderop zien we de "fast ferry" al liggen, een naam waarvan later zal blijken dat ie niet overdreven is!

We gaan aan boord en zoeken een plek op het buitendek, er is nog plaats in de zon. Hoewel het pas acht uur is, is de hitte van de zon bijna niet te doen. We verhuizen naar een plek in de schaduw.

Langzaam vaart de boot uit de haven, maar als hij eenmaal buitengaats is, gaat het gas erop, een grote dieselwolk achterlatend. Met 40 mijl per uur ( 65 km/h ) raast ie over de zee, in no-time zien we het vasteland niet meer.

Heerlijk die wind over het dek, petje vasthouden!!

Na een uur varen komen we aan op het eiland. In de haven liggen enorme plezierjachten, zelfs met kleine bootjes ernaast die nodig zijn om de buitenkant, bodem, blinkend te poetsen. Dit is voor de rich& famous.

We lopen mee met een invasie van toeristen Nantucket Island op. In de zomermaanden neemt de 1000 bewoners met een veelvoud toe en dat maakt het tevens mogelijk om er te leven. Naast t toerisme is de oogst van Cranberry's een tweede inkomstenbron. Het eiland heeft een historie ( 1700) als uitvalsbasis voor de walvisvaart, de schepen voeren de wereldzeeën over om de olie ( tot 1850 toen de kerosine kwam). De eerste bevolking waren de Algonquin Indianen , die noemde. Het Nantucket wat  "far-away land" betekent.

"Hey guys, you having a nice day? Want to rent a bike?" Een vlotte kerel spreekt ons aan als we een fietsverhuur binnen lopen. We willen een fietstocht gaan maken over het eiland, over de duinen, langs de cranberries en houten huizen. " what are the charges?" You go to that guy over there and he tells you everything about de prices" . Al snel staan we met twee fietsen buiten, zadels al op maat gesteld en trappen weg, rechtsaf richting vuurtoren. Een route die we als tip kregen van de vlotte kerel.

Heel bijzonder zijn de houten huizen, grijze plankjes zijn heel nauwkeurig tegen de gevels getimmerd, witte kozijnen met kleine raampjes. Overal worden de huizen versierd door mooie bloembakken ( vol met Amerikaanse vlaggetjes) met grote tuinen. We fietsen om kleine vrachtautootjes heen, die vol gepakt zijn met tuingereedschappen en groenafval. Overal horen we grasmaaiers of bosmaaiers en komen er wild uitziende mannen met vuile kleren en handen uit de tuinen gelopen om ander gereedschap te halen. De tuinen zien er glad geschoren en zeer goed onderhouden uit. Ieder huis heeft een enorme vlaggenmast met een Amerikaanse vlag. Het vlaggen heeft hier een grote vlucht genomen, in Nederland zouden we dit erg overdreven vinden " doe maar gewoon". Hier denkt men er duidelijk anders over. Boven op de daken van de grotere villa's is een soort vlonder gebouwd met daarop tuinstoelen, zo kan er volop van het uitzicht worden genoten.

We verlaten het stadje en fietsen richting Madaket, aan de westkant van het eiland. Ik op een turquoise damesfiets met rieten mandje, Frank op een stoere herenfiets. Gelukkig beiden zijn voorzien van 8 versnellingen. Het fietspad stijgt en daalt, voor het zweten maakt het niet veel uit. Bij 32 graden en een luchtvochtigheid van 90% stroomt het zweet van ons af. Regelmatig komen we andere fietsers tegen en we verbazen ons over vnl. dames die geheel fris en fruitig dezelfde route fietsen en geen spoortje zweet laten zien. Hoe kan dat? We hebben een flashback naar Thailand aan miss Mandarin;).

We genieten van de mooie tocht door de duinen en zien een grote groep roofvogels ( ?? Soort) op de thermiek steeds hoger zweven, indrukwekkend. Ook komen we langs een ooievaarsnest, helaas zijn de ooievaars gevlogen. Regelmatig staan we even stil om even wat te drinken. Oef.... m'n fiets valt en ik vang hem op met mn kuit. Resultaat is kettingsmeer op mn kuit. Ik ga er steeds charmanter uitzien samen met mn petje en zonnebril doe ik het goed;))

Na een 1,5 uur fietsen gaan we aan de terugweg beginnen en wat blijkt ....binnen 30 minuten zijn we weer in Nantucket village. We hebben nog de tijd  het stadje te verkennen, we fietsen over keien straatjes langs prachtige houten huizen onder grote esdoorn bomen. We doen t rustig aan, zodat we weer wat kunnen opdrogen.

Zodra we een weg kruisen stopt het verkeer om ons voor te laten gaan. We zien enorme vrachtauto's, allemaal uitgerust met veel roestvrijstaal. Bling, bling en lage harde grommende motor geluiden, vrachtwagenchauffeur is hier een stoer beroep.

Duidelijk dat voetgangers en fietsers overal voorrang krijgen. De fietstocht is ten einde, we stappen enkele kilo's lichter van de fiets. " You are Frank?" "Yes!" En binnen twee tellen zijn onze fietsen weer ingeleverd en staan we weer op straat " Have a nice day!" krijgen we nog mee. Efficiënt is men hier wel.

We kuieren door de straatjes, de warmte blijft aanhouden en we zijn nu wat sloom aan het worden. We belanden al snel op een terras waar we voor het eerst "Lobster" eten. Valt wat tegen, een beetje taai en ook het idee aan de kreeft in het kokende water helpt niet echt. Waarschijnlijk blijft het hierbij. We nemen er een Buckler bij en dat smaakt ons goed. Heel opvallend is dat je bij binnenkomst heel hartelijk wordt ontvangen en naar een tafeltje wordt begeleidt. De serveerster stelt zich voor als Trudy, zij zal voor ons zorgen. Maar zodra het eten op is, is de hartelijkheid ook weg. De rekening ligt binnen no time op het tafeltje en even zo snel is de Trudy er om het geld te innen. En dan wegwezen....

Weer wat op adem gekomen verkennen we het Nantucket verder en komen bij een mooi wit kerkje, wat we binnen lopen. We worden aangesproken door een oudere heer die heel trots uitleg geeft over de Trompe-L'oeil schilderingen op het plafond en wanden van de kerk en de klok die uit Portugal is gehaald. Als hij hoort dat we uit Nederland komen blijkt dat hij In Europa en Nederland is geweest, hij was er van onder de indruk. Voor we weg gaan zetten we onze namen in het gastenboek, de man helemaal blij!

Eenmaal buiten zien we dat het de Congregation Shirat Ha Yam, een Joodse tempel betreft.

Even later zie we een prachtige oude jaren 30 Chevrolet, volledig gerestaureerd. Mooi hoor.

Tegen 15.00 uur zijn we weer terug in de haven en al gauw zitten we weer op de high speed ferry. Dit keer zitten we binnen waar de airco ijskoud staat. Een verademing. Na een prachtige tocht komen we na een uur weer aan in de haven van Hyannis. Tijd voor een frisse douche, even het zweet afspoelen.

Na een uurtje dommelen gaan we op zoek naar eten, de mall is tot 21uur open. Als we de auto starten schalt Beth Hart uit te radio, past goed bij dit moment. We rijden naar de mall, daar is altijd wel wat te eten. De mall hier is, zoals alles, groots en we vinden al snel een Thaise take-away. Het smaakt ons goed en kunnen nu voor het eerst tijdens deze reis een blog schrijven.