Zo welkom......
19 jul. 2016
🇩🇪
vanuit Duitsland
Zo welkom...
We zien Jac ons al tegemoet lopen, zwaaiend met brede lach. We rijden achter hem aan naar t huisje, waar Toos met open armen ons omhelst. Ook Jac krijgt een dikke knuffel en daarna Marly, Rob,
Ennis en Hugo. We voelen ons zo welkom....
Het huisje staat aan een beekje in een klein dorpje Uersfeld, midden in de vulkaan Eifel. De lucht is strak blauw en het is heet. We zetten de auto naast het huis en al snel zitten we aan de koffie
met de meegebrachte pruimen/ bessen koek. We praten honderd uit, alle belevenissen worden gedeeld. Een rondleiding door het huis wordt gevolgd door een wandeling langs de beek. We lopen door de
velden. Langs een weide met Lama's, tot we aan een oude kwartsmijn komen. Naast staat een uitleg met de historie over dit gebied. Terug bij het huis wordt al snel de BBQ aangestoken door Rob en
Marly en Toos hebben de salades zo klaar. We eten met smaak en het is gezellig.
Tegen 23.00 uur gaan er slapen en vallen als een blok in slaap.
Ik voel me niet lekker, een enorm zwaar en verdrietig gevoel, tranen staan aan de rand van mn ogen. Frank ziet en hoort dit meteen, en na het ontbijt besluiten we om niet in Sauerland te blijven.
Deze plek heeft te veel herinneringen aan de reizen met Henk. We zijn daarom ook niet naar Engeland of Frankrijk gegaan, het is nu nog te vroeg. Zeker komt er een moment dat dit wel zal gaan, maar
juist door wat ik nu voel is duidelijk dat het nog niet kan.
We besluiten om naar het zuiden te rijden waar een deel van de familie van Frank vakantie aan het houden is. Onderweg praten we
er over, wat is het nu waardoor er zo veel tranen zijn? Het besef dat er zo veel was om voor te leven en dat dat nog niet genoeg was. Dat niets genoeg was en ook ik daar nooit genoeg voor kon doen.
Dit voelt als een enorm verdriet, voor mezelf, voor Henk en voor wat we samen niet meer konden vasthouden.
Pas na een uur rijden zakt het gevoel, wordt het lichter. We stoppen in een dorp om koffie te drinken, even op adem komen. De
hoeveelheid brood is enorm, we kopen aardappelbrood, en zonnepittenbrood. Ook kopen we pruimen en bessenkoek voor ons bezoek aan de familie van Frank. De temperatuur loopt intussen boven de 30
graden op. We horen dat het in Nederland ook enorm warm is.
We komen na enige tijd langs een meertje en hopen dat Boris even lekker kan zwemmen. Het meer is prachtig, de rand bestaat uit
moeras waardoor het zwemmen zich beperkt tot met de buik plat in een klein beekje liggen. Maar ook dit werkt verkoelend. Na de wandeling gaan we in de schaduw even wat eten, en we bepalen de rest
van onze route. Vooral de "gele weggetjes" zijn favoriet. De eerste beste weg die we willen inslaan is er een wegafsluiting, we volgen de omleiding en komen na een uur 3 km verder uit:-/
Na enige tijd rijden opnieuw een wegomleiding, dit keer is deze niet goed aangegeven waardoor we zelf zoekend de weg vervolgen.
Intussen is het 15.45 uur geworden, waardoor we besluiten een groot deel van de route via de snelweg te gaan rijden. Dat schiet goed op en tegen 17.15 u. zien we het bordje Uersfeld en zien we de
vader van Frank naar ons toe lopen, zwaaiend en lachend. We voelen ons zo welkom....
Reacties
Reacties
21 jul. 2016, 10:05
Hey Narjolijn, je bericht raakt me. Ik huil een beetje mee, en geniet mee dat je zo welkom bent bij de familie van Frank, knuffel van mij.
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!