Vannacht verschillende keren wakker geweest door het hoesten, een kop thee en wat kletsen is een goede remedie. Daarna is opnieuw in slaap vallen geen probleem. BANG! We schrikken ons een ongeluk
om 2.00 uur s'nachts. Wat is dat nou? We kijken verbaasd en trekken de conclusie dat onze linker "buren" niet zo gecharmeerd waren van ons theekransje om twee uur s'nachts. De nacht hiervoor hebben
zij waarschijnlijk wakker gelegen door mijn hoestbuien. We nemen het ze niet kwalijk dat voor hen de maat vol is;) het gevolg is de enorme klap op de tussenmuur wat de BANG tot gevolg had. We
liggen dubbel van het lachen in bed, geluidloos uiteraard, we willen tenslotte geen gedoe met " buren";). We gaan dus maar braaf slapen, zoals het eigenlijk ook hoort.
De volgende ochtend zitten onze " buren" al bij de ontbijtzaal, als wij gaan ontbijten. Ze kijken niet erg blij en er kan ook geen begroeting vanaf. Nou dat is voor ons nu wel duidelijk. Jammer,
is natuurlijk niet de bedoeling, maar we hebben niet in de gaten gehad dat het zo slecht geïsoleerd was.
We hebben deze morgen een heel speciale afspraak. We gaan met een gids het dorp Mbotyi bezoeken, en kennis maken met de cultuur van de bewoners. Onze gids blijkt de portier van het resort te
zijn, hij woont in Mbotyi. Het is een geïmproviseerde tocht door het dorp en dat geeft opnieuw aan hoe relaxed de mensen hier zijn. We vertrekken bij de lodge en beginnen al vrij snel vragen te
stellen, nadat hij ons verteld waar de school is, de kerk ( een ronde hut) en waar " white people" hun vakantiehuisjes hebben. Op onze vragen geeft hij antwoord en zo komen we veel te weten over
het leven hier. Het dorp heeft zo'n 4000 inwoners, verspreid over een heel groot gebied. Iedereen is familie van elkaar. De gids staat dan ook regelmatig even stil om mensen te begroeten. Hij
verontschuldigd zich, hij moet een aantal mensen groeten omdat dit respectvol is. Ze leefden zelfvoorzienend, akkerbouw en veeteelt. Heel kleine bedrijfjes, maar naar zijn idee prima. Nu is er
internet en televisie en wil de jeugd zich niet meer bezig houden met geitenhoeden. Hij betreurt dat maar geeft meteen aan dat dit niet is te stoppen. Zelf loopt hij ook met een mobiel telefoon.
Een "tribe", familie heeft één ronde hut en daarnaast enkele rechthoekige huisjes. De rondehut is te vergelijken met " de mooie kamer" bij ons. Hier worden gasten ontvangen,gekookt en gegeten,
feesten gevierd, rituelen gehouden. De andere gebouwen zijn om te slapen.
Tot onze vreugde gaan we bij zo'n "tribe" op bezoek. De gids geeft wel aan dat er een fooi verwacht wordt voor de bewoner.
Het terrein dat we oplopen ligt vol met plastic afval, overal lopen kinderen, kippen, geiten, varkens en er zitten volwassen met elkaar te praten. De gids groet de volwassenen en loopt met ons
achter zich aan verder het terrein op totdat we bij de ronde hut komen. Tegenover deze hut staat een metalen schuurtje waar enorm veel rook uit komt en ook een ronde mamasita met drie kleine
kinderen in haar kielzog. De vrouw heeft een bord warme pap in haar hand en loopt zo voor ons uit de ronde hut in. Wij wachten even buiten en nadat het binnen netjes is gemaakt ( na enkele
minuten) worden we ontvangen en mogen we op de banken gaan zitten. De hut is kraaknet en koel. Ook is het licht aangenaam hoewel dit alleen via een deuropening binnen kan dringen. De ruimte is
leeg op een tafel tegen de wand met grote plastic emmers waar eten in wordt bewaard. Ook staat daar het keukengerei. Enkele banken en één tafel in het midden. In de punt van het spitste rieten
dak hangen snoeren met mais ( in vele kleuren). De gids legt uit dat deze mais een heel jaar goed blijft omdat regelmatig in de hut vuur gestookt wordt, daardoor gaan mogelijke schimmels en
ongedierte dood. Niet alle mais wordt opgegeten, een deel wordt gebruikt om opnieuw te zaaien. Deze woonkamer wordt vooral in de winter gebruikt voor rituelen, waarbij altijd zelfgebrouwen bier
wordt gedronken. Ook feesten zijn er regelmatig. Bij deze bijeenkomsten is het dorp aanwezig en dragen bij aan de onderlinge binding. De plek waar we nu zijn verkoopt zelf gebrouwen bier. Als de
vlag in stok is is er bier te koop, is deze er niet dan is er geen bier te koop.
De vloer is aangesmeerd met koeienpoep, die helemaal is gedroogd zodat dit niet stoft. De muren zijn beschilderd met leem, in een neutrale kleur zodat er geen schade ontstaat door het stoken (
roet aanslag). De huizen worden gebouwd van hout met leem aangesmeerd met cement, dan we, van betonblokken. Wat er gebruikt wordt hangt af van de financiële middelen. Deze zijn zeer beperkt, en
wordt verdient aan toeristen door b.v. De werken in de lodge of bij de vakantiehuizen van de blanken. Of door het werk op de theeplantage. Na een half uur nemen we afscheid en geven de fooi.
We lopen verder door het dorp, zien vrouwen met takkenbossen op hun hoofd sjouwen, zien kinderen in schooluniformen en mannen die bezig zijn met het bouwen van huizen. Het bijzondere is dat het
erg stil is in het dorp, je hoort de golven van de zee. Er heerst een enorme rust. De wegen in het dorp zij onverhard en zelfs met een 4x4 moeilijk begaanbaar. We komen op de plek waar we een
rivier moeten oversteken. Tot onze verbazing ligt er midden in deze rivier een enorm betonblok met buizen er door. Duidelijk wordt dat de regering een poging gedaan heeft om een brug te bouwen,
maar dit is niet gelukt. Bij de eerste de beste flinke regenbui heeft de rivier de fundering van stenen in ijzeren netten meegesleurd en is alleen de betonblok achtergebleven. We kunnen over
stapstenen de rivier over. Maar de gids is niet blij met de hele actie van de overheid.
We lopen over de heuvel naar beneden, waar nog enkele tribe's zijn. Hij verteld dat hij hier is geboren en zijn jeugd heeft doorgebracht. Hij is trotst, zo mooi!
We lopen nu richting de kust en gaan via een heel smal kustpad aan de terugweg beginnen. Het is lekker warm aan het worden en dat voelen we. Met m'n verkoudheid gaat het gelukkig zo goed dat ik
dit alweer kan. De route is prachtig, we klauteren achter de gids aan over grote massa's lavabrokken. Hij is enorm snel, geen enkele vertraging in zijn tred, ondanks het moeilijke pad. Duidelijk
gewend om hier te lopen. Op het moment dat wij wat achterop raken, uitpuffen en foto's maken, raken we hem even uit het oog. We treffen hem enkele minuten later liggend in het gras aan. Relaxed!!
Tegen 11.00 uur zijn we weer terug bij de lodge. We nemen afscheid van onze gids ( met fooi) en zijn heel blij dat we dit hebben meegemaakt. Geen " Volendam" ontmoeting, maar met de bevolking zelf
contact maken is zo mooi.
We twijfelen nog even of we een duik in het zwembad nemen. Maar na enkele vingers in het water te houden is snel besloten dat we het zwemmen gaan laten. Terug in de cabin, zetten we een lekkere kop
koffie/thee, en gaan op ons balkon zitten met uitzicht op de zee. We genieten na.
Na 10 minuten wordt er op de deur geklopt en komt het kamermeisje binnen. Ze lijkt verrast dat wij er nog zijn en legt uit dat ze verwacht had dat wij vertrokken waren. 'Uhhhh...., vertrokken?
Uitgecheckt? " Yes, M'am. No, we stay till tomorrow. Oke, I come back another time.
Vergissen wij ons nou?? We nemen ons reisplan er bij en zien dat we inderdaad al onderweg naar Underberg hadden moeten zij , volgens plan zo'n 500 km rijden. We schieten in de lach, we zijn wel erg
relaxed, zo relaxed dat we niet in de gaten hebben dat we om 11.00 uur hadden moeten uitchecken.
Het kamermeisje is intussen terug en we leggen haar uit dat wij ons vergist hebben. Ze lacht en zegt " Well you can stay another night, you like it here"
We leggen uit dat dit niet kan ivm ons reisplan en gaan beginnen met inpakken. Vanuit een kamer die ontploft lijkt( zo ziet het er meestal uit als wij een tijdje in een kamer leven) is het in 10
minuten ingepakt. Teamwork, highfive!
We checken uit, en vertrekken naar Underberg. Bij de poort staat onze gids met rugzak en vraagt of wij hem een lift willen geven naar Lusikisiki, waar we doorheen rijden. Prima, stap in. We hebben
een gezellige rit. Krijgen nog wat meer informatie, hij heeft 4 kinderen bij 4 vrouwen waarvan hij met één getrouwd is. Een man mag zoveel vrouwen hebben als hij wilt. Hij vraagt of wij getrouwd
zijn en trots vertellen we dat we in januari 2016 gaan trouwen. " oké, great, and starting on childeren than?" We zijn verrast door deze vraag.
Ik leg uit dat dat gezien mijn leeftijd geen optie meer is. Hij vraag hoe oud ik ben en is zichtbaar verbaasd als ik deze vertel. Hij dacht dat ik 35 jaar was. Een gouden kerel, he made my day;)
Underberg ligt in de prachtige Drakensbergen, waar we 2 nachten blijven.
We komen door prachtige gebieden, bergen, velden, zien lege wegen en denken soms op Route 66 in de USA te rijden.
Tegen 17.00 uur zijn we bij de resort waar we gaan inchecken. Het blijkt een sjiek resort te zijn, met dresscode voor het diner. Eerst lekker uitpakken en in bad, dan eten.
Het eten is een zeer uitgebreid buffet en we eten vooral veel groente en fruit. Het is heerlijk. Nu zitten we in de foyer bij een knapperend haardvuur de blog te schrijven en hopen dat we de foto's
ook nog gepost krijgen, er is wel wifi hier maar erg slecht. We gaan vroeg naar bed, morgen hebben we weer een nieuw avontuur gepland.