Ik lig deze blog te schrijven, terwijl ik op bed lig, met uitzicht op zee. Frank zit lekker te lezen in een boek over Zuid Afrika. Vanuit de Mboti Riverlodge horen en zien we zowel de rivier als de zee. Een erg romantische plek, ware het niet dat ik voortdurend aan het hoesten en niezen ben. Gelukkig heeft de receptioniste me een " paardenmiddeltje" gegeven en zij gaf aan dat de verkoudheid morgen over zal zijn. Ik heb dit middel meteen ingenomen, het niet fit zijn is nu echt niet fijn. Gelukkig gaat het wat beter dan gisteren.

Gelukkig erg goed geslapen onder een volle maan. Er is wel een kopje theeom 4 uurs' morgens, om het hoesten te verlichten. Daarna weer heerlijk verder geslapen tot een uur of 8. Vandaag rustig aan, we hebben geen haast. Er staat een autorit van Crawford Beachlodge naar Mbotie RiverLodge, zo'n 300 km. Nu hebben we nog geen idee hoe de wegen gaan zijn, we gaan nog verrast worden!

Bij het opentrekken van de gordijnen, is de zee met hoge golven zichtbaar, net als een strakblauwe lucht en zon. Er vliegen kolibries van de ene bananenboom naar de andere. Ook zien we een donkerpaarse vogel met oranje vleugels, die alleen zichtbaar zijn als hij vliegt. We hebben geen idee wat het is. Ook zitten er aapjes op het dak, nieuwsgierig op ons neer te kijken. We gaan na een lekkere douche, buiten zitten met de deur van de schuifpui dicht. Na even komt de blonde labrador die gisteren met ons op het strand heeft gespeeld aangelopen. Hij knuffelt met Frank en beiden genieten zichtbaar. De hond blijft bij ons liggen.

We gaan lekker ontbijten, dit is opnieuw in buffetvorm, met yoghurts en cereals, fruit, toast en jams( o.a. Soorten die wij in Nederland niet kennen, maar erg lekker zijn), scones. Ook is er een warmbuffet, gevulde omeletten, pannenkoeken, brood met ei in vet gebakken. Dit laatste dreef bijna van Frank zijn bordje af, maar is erg lekker. Ik hou het bij yoghurt met fruit( vooral ananas, dank aan Ingrid) en toast met jam. Na het ontbijt kunnen we nog even lekker buiten zitten genieten van het mooie weer ( fleece is nog wel nodig) en het uitzicht.

Tegen 11 uur gaan we aan onze autorit beginnen, deze gaat over de N2 en vervolgens over de R62, en tot slot over een weg zonder nummer.

De route laat ook nu weer een wisselend landschap zien. Hoge passen met kale bergen, waar bovenop de toppen huisjes staan. Steeds meer in de vorm van een rieten hut, met muren van steen en een dak van riet. De huizen zijn Fel gekleurd, vooral turquoise en roze zijn aanwezig. De weg is goed, maar door de bergen rijden vraagt tijd. Niet alleen om de passen te rijden, maar er zijn een ontelbaar aantal minibusjes en pick-up trucks onderweg. Deze stoppen waar ze willen en mensen stappen in en uit langs de weg. Ook halen ze ons voortdurend in, wij houden ons strikt aan de snelheid. De busjes en trucks zitten afgeladen vol, de mensen zitten als sardientjes in een blikje en op het dak ligt het vol met goederen. Er is tot Mthatha een spoorverbinding, daarna is er alleen vervoer via de busjes en pick-ups mogelijk. In de stadjes die we doorrijden is het een enorme drukte. Overal lopen er mensen en rijden er auto's kris kras door elkaar. Frank heeft al Afrikaans rijgedrag aangenomen, en slingert de auto er behendig tussendoor. Soms een flinke trap op het rempedaal als er onverwacht iemand oversteekt. De meeste mensen staan in lange rijen voor de bankgebouwen, uren te wachten om hun loon te innen. Daarna kunnen zij bij de marktkramen, die in alle straatjes staan, hun boodschappen doen. Na de inkopen gaat alles op het dak van de minibus/pick-up en je wordt naar huis gereden. Vaak na uitstappen nog een heel eind lopen naar dat huis. In de stad zijn extra beveiligers om zakkenrollen tegen te gaan. We zien buiten de stad overal huizen met akkers en vee. Het vee loopt los, er zijn zelfs verkeersborden die je hiervoor waarschuwen. De koeien, geiten, schapen, ezels en paarden lopen langs de N 2 en de R 62. We moeten regelmatig vaart minderen om de dieren te ontwijken. Ook lopen overal mensen langs deze wegen, hele kleine kinderen (<4 jaar).

Wij zijn overigens de enige blanken, en naarmate we verder over de R62 rijden gaan mensen ons meer bekijken en zwaaien. We voelen ons goed, zijn wel verrast door het verschil met de west-coast, waar zowel blank als gekleurde mensen leven. Maar ook daar gescheiden, in bepaalde wijken, dan wel krottenwijken voor de kleurlingen en ommuurde residenties of wijken voor de blanken.

In de east-coast zijn alleen kleurlingen te zien, er is echt niemand blank. Ook de plaatsnamen veranderen, geen Nederlandse of Engelse namen maar Zulu. Bijvoorbeeld; Ngwevana, Mhlanganisweni, Nshhini, Mbambalala. In dit gebied leven de Xhosa, " red people", mannen smeerden zich in met rode klei en droegen kleding. Volgens de lonely Planet komt heksenverbranding hier nog voor, de mensen hebben enorme angst voor heksen. De spiritueel leider heeft nog steeds een belangrijke rol in de gemeenschap. Veel Xhosa hebben de top van de linker pink verwijdert omdat dit rampspoed zou voorkomen. We hebben regelmatig mensen gezien die hun gezichten met witte klei insmeren, ook dit is een Xhosa gebruik voor getrouwde vrouwen. In de dorpen zien we rondavels , ronde hutten, vaak turquoise geschilderd. De vierkante huizen zijn door de huidige regering geplaatst. Als de bewonder komt de overlijden, dan wordt de rondavel verlaten en vervalt.

Volgens the Lonely Planet bevinden we ons in Transkei, een van de eerste thuislanden in 1962. Dit zijn door de apartheid vastgelegde gebieden voor alle zwarte zuid-Afrikanen. Volgens de blanke regering hebben de zwarte bevolking zelfbestuur en leven zijn samen met mensen van dezelfde etnische groep. De realiteit is anders; er is bv geen infrastructuur, en er is onvoldoende voedsel productie. 14% van Z-Afrikaans grondgebied werd als thuisland vastgesteld, terwijl 80% van de bevolking zwart is. Er ontstond een trek van t platteland naar de stad, waar zelfs het leven in de krottenwijken beter was dan in de homelands. De overheid reageert hierop door te verbieden dat zwarte mensen als winkelbediende,receptionist. Op dit moment zijn de gevolgen van deze politieke keuzen nog tastbaar aanwezig.

De laatste 100 km duren lang, de weg is opnieuw door heuvels en de laatste 50 km over zandwegen. Deze zijn alleen op lage snelheid te berijden, hoewel de Afrikanen daar anders over denken, zij rijden hier met 80 km per uur overheen. De zandweg wordt steeds leger, geen huizen en geen andere auto's. Zo rijden we nog zeker een uur. Tot we een bord naar onze Lodge zien, nog 23km die kant uit. Gelukkig we zijn op de juiste weg. Na 23 km zien we opnieuw een bord naar de Lodge, 19 km die kant uit, en dit nog een keer of 2.

De weg gaat nu erg steil naar beneden, over een flinke afstand. He, er is weer asfalt, wij begrijpen waarom, zonder dat is terug rijden onmogelijk, veel te stijl en geen grip. Dan heb je echt een 4x4 nodig en helaas dat is Blikkie niet.

Bij een ijzeren poort stoppen we en er stapt een bewaker uit zijn hokje, laat ons opschrijven wie we zijn en laat ons door.

We belanden in een oase, dit is een totaal andere wereld. Een mooie terrein met prachtige bloeiende planten en bomen. Bij de receptie zien we een koppel die we eerder gezien hebben, zij zaten ook in de vorige lodge. We praten even met elkaar, zij komen uit Frankfurt en reizen 18 dagen in Zuid-Afrika.

Er staan meerdere houten lodges. Een oase van rust. Hier blijven we de komende 4 nachten, even tot rust komen. Op het bord bij de receptie staat wat er allemaal mogelijk is, o.a. Kanoën, hiken, mountainbiken, 4x4trail enz. We vragen meteen naar de tocht met de 4x4, laat deze net vandaag de aandrijfas verloren hebben, het is onduidelijk wanneer deze weer in de running is.

De houten Lodge waar we naar toe worden gebracht is prachtig, met uitzicht op de monding van de rivier in de zee. De zee is goed te horen. We vinden het een enorm romantische plek, en daar houden wij van;).

2 en 3 augustus Herstel

Deze 2 dagen nemen we volledige rust. Ik moet eerst van mn akelige hoest afkomen. Veel slapen helpt goed en Frank zorgt goed voor me. Gisterenavond een rode volle maan uit de zee zien opkomen! En overal sterren, we zien zelfs de melkweg. Genieten!

Vandaag 3-08 voel ik me voor het eerst wat beter, hoewel een korte wandeling naar de zee weer een hoestbui geeft. We hebben de tijd ook gebruikt om al onze kleding in het bad te wassen en op de balustrade van ons balkom te drogen. Het is hier heerlijk weer, volop zon en warm. De rust doet ons beiden goed. Frank heeft in een stuk een boek van meer dan 600 pagina's uitgelezen, heerlijk om zo in een verhaal te kruipen. Het was lang geleden dat hij gelezen had, en genoot hier zichtbaar van. Vanmorgen om 6.30 uur een prachtige zonsopkomst vanuit zee gezien, zo mooi. Even daarna zien we weer walvissen spuiten en uit het water springen. Blijft erg leuk om naar te kijken. In de lodge verblijven veel Nederlanders en we maken gemakkelijk contact met hen. Uitwisselen wat de reis is geweest en waar deze naar toe gaat. De eerste avond hadden we een erg leuk diner, bij het haardvuur, aan een lange tafel met een Nederlands stel met hun zoontje van 10. Interessante gesprekken, we worden blij van dergelijke ontmoetingen, die toevallig voorbij komen en weer gaan. Ook merken we dat we beiden gemakkelijk contact maken en hiervan ook genieten.

De afgelopen dagen hebben we het meestal in de ochtend over Henk, er is bijna een jaar voorbij. Vooral hoe ik deze periode heb ervaren, hoe Frank zijn vakantie alleen met de motor in Engeland heeft gehad tijdens diezelfde periode vorig jaar. Hoewel we dit allemaal al vaker hebben besproken doet het goed om opnieuw mee bezig te zijn. En wat zo duidelijk is dat er zoveel in één jaar kan veranderen. Gelukkig zijn we nu beiden, met elkaar, thuis of hier. Zo fantastisch om dat te voelen!

Dit verhaal is een samenvatting van meerdere dagen zoals jullie zien, we hebben geen wifi hier en gaan dat de komende dagen ook niet krijgen helaas. Vandaar ook even geen foto's. Maar om jullie toch op de hoogte te houden, sturen we het verhaal even via mobiel-internet. Daar kunnen we af en toe eventjes opkomen, maar is erg kostbaar.