Nadat we bij de bakker op de camping broodjes hebben gehaald en deze " met uitzicht op zee in de schaduw" hebben opgepeuzeld, gaan we op pad voor een laatste dag in Kroatië. Vanwege de plannen voor de terugreis besluiten we om voor vandaag niet te veel kilometers te rijden, maar vooral te genieten van dit mooie land. We vertrekken via Rovinje over de 33 naar Bubani, waar grotten zouden zijn volgens de borden langs de weg. We rijden het dorp in waar de wegen steeds smaller, slechte en zelfs onverhard worden. Oeps, wat nu? Gelukkig staan we bij een huis stil en er komt meteen een vriendelijke man naar ons toe. Ik laat hem m'n kaart zien en wijs naar de grotten. Aha.... Wijzend met Kraotische aanwijzingen begrijpen wij welke kant we op moeten en dat we achter het huis rond kunnen rijden zodat we niet hoeven te keren. Toch mooi dat je elkaar kunt begrijpen ook al spreek je een andere taal.

We komen op de juiste weg uit en al snel zien we op een bord dat we af moeten slaan voor de grotten. We parkeren de auto aan het eind van het Limski Kanaal, dit wordt in de Lonely Planet vergeleken met een fjord. We kunnen er helaas maar een klein stukje van zien en niet vergelijken met de fjorden in Noorwegen omdat we niet weten hoe die eruit zien.

Frank komt net terug van het toiletgebouw op de camping waar we nu staan en hij is helemaal enthousiast over hoe mooi het is, zeker omdat er overal LED verlichting is aangebracht;)<3

Enfin.... De grot is te bereiken over een smal pad van 450 meter. Al snel blijkt dit geen easy walking te worden, maar een steile klim naar 100 meter hoger. Daar aangekomen staan we perplex, wat blijkt de grot is met een groot ijzeren rek afgesloten. Voor de ingang staat een bord met uitleg, er zouden beren en mensen in deze grot hebben gewoond. Toch wel teleurgesteld lopen we naar beneden maar genieten van het uitzicht op het fjord en de plantengroei langs het pad.

Via de 21 vervolgen we onze weg, langs Baderna naar Kastanjica en dan via de 301 richting Novigrad. Deze route is bergachtig, langs diepe kloven en kronkelende wegen. De dorpjes liggen op bergtoppen met altijd een kerktoren boven alles uit. We stoppen af en toe om uit te stappen en te filmen en foto's te maken. Dan is de warmte ook meteen voelbaar.

We zien weer een bord met de aanwijzing dat er grotten in de buurt zijn en we zijn het meteen met elkaar eens daar naar toe te rijden. Via binnenwegen komen we bij een boerderij aan, waar een bus vol met kleine kinderen is uitgelaten. Er lopen paarden, schapen, kippen, kalkoenen, ganzen rond. Wij parkeren naast de wilde varkens, waar de kinderen bezig zijn hen water te geven. Het ene kind draait de kraan open, terwijl 't andere kind deze weer dicht draait. En dit blijft zicht minstens een uur herhalen.

In dit uur eten we onze lekkere broodjes met kaas als lunch. Daarna lopen we naar de kassa. Daar blijkt dat een rondleiding mogelijk is, zodat we deze aanvragen. Als we vragen hoe lang we moeten wachten , krijgen we als antwoord 2 minuten. Wij zijn verbaasd zeker omdat wij de enigen zijn die de grot in willen. Tot onze verassing verlaat de caissière haar post, doet haar jas aan en neemt ons mee naar een gat in de grond waar een ijzeren trap de diepte in gaat. En deze trap is steil, we volgen nu de gids die heel enthousiast wordt zodra zij in het Duits gaat vertellen over de grot. Het blijkt een prachtige druipsteengrot te zijn, gevuld met stalactieten,- en mieten. De temperatuur is er altijd 14 graden en de kleur van de grot is roodbruin, net als de kleur van de aarde bovengronds. Er ligt een 8 meter dikke laag aarde op de grot, die ontstaan is in een karstgebied. Bij het rondlopen blijkt dat er prehistorische graven zijn, en er de laatste 300 jaar veel mensen binnen zijn geweest en daarbij veel schade hebben aangericht o.a. De druipstenen aangeraakt ( veroorzaakt schimmels), stukken afgebroken en meegenomen hebben of hun naam met jaartal hebben achtergelaten. Ondanks dat was het zeer de moeite waard. Eenmaal terug in de camper met een zeer voldaan gevoel, ga ik op zoek naar m'n zonnebril, maar helaas niet te vinden. Waarschijnlijk op de terugweg van de grot naar de camper uit mn spijkerjasje gegleden. Gelukkig maken we van de nood een deugd, door Boris aan te lijnen en terug te lopen. En ja hoor na enige tijd vinden we de zonnebril terug, eind goed al goed.

We rijden naar Novigrad waar we eerst een camping opzoeken en een mooi plekje in de schaduw vinden met zicht op zee. Het waait erg hard dus zetten we de camper dwars op de wind. Na even gerust te hebben lopen we langs een kustpad naar Novigrad dat we na 10 minuten bereiken. We hebben onderweg genoten van de vele rozen in de tuinen en het uitzicht op de zee.

Novigrad is een kleine vissersplaats, met uiteraard een haven met vissersboten,restaurant waar je de vis kunt eten en vele toeristische winkeltjes met "klutter" ( spullen die leuk zijn om even te hebben maar waar je vervolgens niets meer mee doet). We lopen het dorp door en eten een ijsje ( we hebben wel 10 ijswinkels gezien) Tegen 18.00 uur gaan we lekker eten bij een restaurant aan de haven. We genieten van deze laatste avond in Kraotie en merken dat deze vakantie ons en onze relatie heel goed heeft gedaan.

Op de terugweg naar de camping komen we langs een hotel waar buiten bij het terras de soundcheck voor live muziek bezig is. Dit laten we niet aan ons voorbijgaan, dus zetten we ons. De zangeres loopt op enig moment langs en is helemaal weg van Boris, die weer eens geknuffeld wordt. We genieten deze avond van de muziek, waar bij de inleiding Boris aanwezigheid wordt benoemd door de zangeres. Na ieder nummer wordt er geklapt, tot groot genoegen van Boris, die iedere keer blaft. Dit tot groot genoegen van de artiesten. Als we op enig moment weg gaan, worden we uitgezwaaid door de muzikanten. Speciaal toch? Ook nu weer elkaars taal niet spreken maar elkaar toch verstaan.

Voldaan gaan we lekker slapen, morgenvroeg beginnen we op ons gemak aan de terugreis.