We rijden naar het eiland Pag en bezoeken het oude stadje Pag. Het eiland bereiken we via de Paski-brug, die tijdens de oorlog in de jaren 90 de enige verbinding tussen noord en zuid Kroatie was. Na de oorlog is de brug gerenoveerd en versterkt. Ook nu werd er aan de brug gewerkt. Het eiland bestaat uit leemkleurige steen, en daar dan heel veel van. Verder is er niets te zien behalve de turquoise zee, dat geeft een mooi contrast. Er zijn wel zoutbekkens zodat er zout uit het zeewater gewonnen kan worden. Het stadje Pag bestaat ook uit leemkleurige huizen die in nauwe straten aan elkaar zijn gebouwd waardoor de straten in de schaduw liggen. De eerste steen is in 1443 gelegd en de stad is naar de nieuwste inzichten gebouwd, nl. In vierkanten. De bewoners leven van de zoutwinning, visserij, schapenkaas en het produceren van kant.

Wij flaneren hand in hand door het stadje en genieten van de de helderheid van deze plek. In de haven besluiten we iets te eten het is dan al 14.00 uur. We rijden dezelfde weg weg terug als we besluiten om een stuk schapenkaas te kopen bij een standje langs de weg. Het wordt een flink stuk kaas voor een flinke prijs, 18 euro, wat zal deze kaas lekker smaken. We vervolgen de weg via de Paski-brug terug naar de snelweg richting Zagreb. die we een tiental kilometer volgen om dan af te slaan om de kustlijn te volgen via de E65 naar Karlobag. Deze weg slingert zich langs de lavarotsen van de kust waardoor het tempo laag is maar juist daardoor kunnen we enorm van het zicht op zee genieten. Het meest spannende van onze tocht komt dan nog, de weg via de 25 naar Gospic. We klimmen via een fabelachtige weggetje naar 930 meter en kunnen zo over de Adriatische zee kijken. De vele eilanden en kanalen maken het tot iets heel bijzonders. Ik zit op enig moment tegelijk te filmen en foto's te knippen. We hebben wel 100 foto's gemaakt, dat wordt nog een uitdaging voor het fotoboek ;) Frank heeft zijn aandacht bij het autorijden, maar geniet ook zichtbaar van alles wat er te zien is. Plotseling is er een luide knal aan de camper, waar we beiden enorm van schrikken. Camper aan de kant gezet en er omheen gelopen, nog trillend op onze benen. Wat blijkt dat de de rechter buitenspiegel naar binnengeklapt is en de complete spiegel eruit hangt. Gelukkig hingen deze aan een safety- draad, waardoor ze niet vielen en we ze er zo weer konden inklikken. Wat er precies is gebeurd weten we nog steeds niet, maar waarschijnlijk zijn we langs een uitstekend verkeersbord oid gereden.

Intussen zijn we langs bergen met besneeuwde toppen aan het rijden, dus al meer landinwaarts. Doordat de weg zo slingert kunnen we niet snel rijden. Tegen 17.30 uur zijn we pas op de helt van de geplande rit. We besluiten het verstandige te doen en nemen een stuk snelweg tussen Gospic en Zuta Lokva waar we de rit vervolgen via de 23 naar Senj. Deze weg daalt flink van 694 naar zeeniveau. Ook nu weer spectaculaire vergezichten over de zee en de eilanden, zie ook de foto's. Om 18.30 uur rijden we in Senj de camping op. We hebben een plaatsje waar we met onze voorwielen tegen het water aan staan en de zon in de zee zien zakken. Na het eten lopen we met Boris naar de oude stad en verdwalen bijna in de veelheid aan smalle straatjes,gevuld met hoge huizen, cafeetjes, restaurantjes en pleintjes. We zien op de top van een berg het kasteel liggen. Oh wat verheugen we ons nu al op de dag van morgen. Deze stad en kasteel bij daglicht bekijken. Daarover volgt morgen meer. We drinken nog een glaasje wijn voor de camper ( blote benen en armen, zo lekker is de temperatuur) met uitzicht op de vele gele lampjes van de dorpjes langs de kust. Boris ligt uitgeteld in zijn bench te slapen.

Vandaag is het een dag van de vergezichten, we konden kijken achter de horizon. En dat is iets wat onze harten sneller heeft laat kloppen.