Hoge pieken, diepe dalen

Vrijdag 7 augustus

Hoge pieken, diepe dalen

Gisteren bij de afdaling van Alpes d'Huez zien we 4 steenarenden opstijgen op de thermiek, hun 'vingers' wijdt gespreid. Prachtig wat een enorme vogels zijn dit. We twijfelen wel of het misschien toch om "lammergieren" gaat, deze nog hebben een nog grotere spanwijdte. Maar als wij de vogels hoog in de lucht zien, lukt het ons niet om zeker te zijn om welke roofvogels het gaat.

" Oei, pas op!" Frank zijn oren toeteren van mijn noodkreet, maar hij is volledig in controle en kan de ree die uit het niets voor 't Ros op de weg springt net ontwijken. We maken een slinger en de remmen doen t goed. We komen allemaal ( ook de ree) met de schrik vrij.

Zo genoeg over gisteren, vandaag is andere koek, we gaan over hoge toppen en diepe dalen , letterlijk.

"Ja, nu is ie opgeladen, toch?" We worstelen al een half uur met een ticketzuil, waar we door op het scherm te toetsen een geladen ticket voor de lift kunnen krijgen. We kopen ook een kaart, maar die geeft deze ticketzuil dan weer niet. Gelukkig is er een hostess aanwezig, die na onze vraag naar de kaart haar sleutelketting te voorschijn haalt, een lade van het slot doet en gaat graaien, graaien. Jaaah....daar is de kaart, mercie beaucoup!

Al snel zitten we op elkaar gepakt in een liftcabine (de Jandri express), hoezo 1 meter afstand? Wel draagt iedereen mondkapjes. De lift brengt ons eerst naar 2100 meter en vervolgens naar 3200 meter hoogte, naar de gletsjer Mont de Lans van het Écrin massief ligt. Hier raken de Noordelijke en zuidelijke alpen elkaar.

Er gaan veel sportievelingen mee naar de gletsjer, hier kan je nl. het hele jaar door skiën, snowboarden ed. Op 2400 m stappen de mountainbikers uit, er zijn veel routes om met de fiets beneden te komen. Daarvoor moet je wel volledige bescherming dragen, helm, beschermers overal en een goede mountainbike.

De Mont de Lans gletsjer schittert in de zon, kleine stippen bewegen zich zig zaggend of soms in een rechte lijn over de gletsjer. Deze skiers gaan van lift naar lift, genietend van deze prachtige ijsvlakte en t mooie weer.

Van achter onze koffie zitten we te genieten op deze hoge top! We zien zelfs in de verte een volledig besneeuwde top, de Mont Blanc, prachtig!

Tegen 11:30 uur lijken alle skiërs massaal naar t liftstation te komen, daar trappen ze hun ski's uit en lopen in één beweging over de stenen naar de liften. De ski's blijven achter daar waar ze zijn uitgedaan. Of de ski's worden rechtop gezet, maar de stokken gaan mee over de schouders. Er zijn ook skiers die met een dikke bundel stokken op de schouders de piste afdalen, zijn dat de skileraren ? Ook zij verdwijnen zo snel mogelijk naar de lift. Aha....lunchtijd?!

Het terras waar we zitten stroomt dan ook langzaam vol met jongeren die snowboarden of skiën. Een gezellige sfeer ontstaat er, waar een boze vader die zijn zoon op de kop geeft eigenlijk niet past. Het jongetje had pap afgesneden, zo begrijpen wij uit de reprimande van papa.

Tijdens onze afdaling met de skilift, genieten we van de prachtige hoge pieken die hier overal zijn.

In het hotel eten we stokbrood met kaas, lekker in de ligstoel in de zon op ons balkon.

Ik gooi me de bocht in, plat ligt 't Ros in de zoveelste haarspeldbocht. Frank is weer in opperste concentratie. Dan wordt t heel stil in de helmen, we zitten gespannen op 't Ros, de afgrond gaapt rechtsvan ons, de smalle weg laat geen ruimte voor tegenliggers en de mogelijkheid om te keren is er ook niet. Zitten we wel op de juiste weg? Er komt een tegenligger, Frank kreunt maar laat 't Ros verder rollen, de auto drukt zich tegen de rotswand. Oeff...dat ging net goed. De weg gaat over in een Gorge, een kloof waar de weg in de rotswand is uitgekapt. Veel werk denk ik, daarom lekker smal en met erg veel haakse bochten. De stilte blijft nog even duren, genieten van t uitzicht is nu even niet mogelijk. Naast dat de temperatuur hoog is, loopt van de spanning nog extra zweet in onze laarzen, phoee wat is t heet.

"zijn we er uit?" " zitten we weer op de juiste weg?" We halen diep adem en kunnen nu weer praten en genieten van het dal waar we nu doorheen rijden, de weg ligt parallel aan een ijsblauwe snelstromende bergrivier. Langs de stijle rotswanden in deze Gorge zien we watervallen van grote hoogte naar beneden vallen en daarmee wordt de bergrivier gevoed. De gletsjers zijn het startpunt van al dit water.

We gaan nu in een vloeiende lijn door de vele bochten, en na 20 km zijn we in St. Bernard. Een piepklein dorpje waar we even doorheen lopen. " Avevous une glace?" Gelukkig begrijpt de hebergier onze vraag en hij neemt ons mee naar een klein schuurtje met een enorme vrieskist overvol met ijsjes. We kiezen er twee uit maar als we deze opeten blijkt t ijs half bevroren te zijn. We wachten af of we hier nog iets van gaan merken.

"Zullen we naar de Pont du diable lopen?" Een houten bordje nodigt ons hiertoe uit. Aangezien we de motorhelmen en jassen in de motor hebben gelaten is t prima om een stuk te gaan lopen. " Hier krijgen we spijt van" het modderige pad gaat flink naar beneden en dat moeten we zo ook weer omhoog lopen op onze motorlaarzen. Gaan we doen, laten we genieten van wat we zien onderweg. Mooie bloemen en een ezeltje.

Het water valt met grote kracht in een uitgesleten kom, daaruit valt het naar een volgende kom enz. Een bruggetje is over deze waterval gebouwd waar we een mooi uitzicht op dit spektakel hebben.

De terugtocht gaat prima, we klimmen even later op 't Ros en rijden via de geplande grotere weg terug naar Les Deux Alpes. We hebben in totaal 13.000 stappen gezet, top!

De kaas smelt alsof t kaarsvet is, de gloeidraad straalt bovenop de kaas en even later schrapen we met een mes de gesmolten kaas op de groenten op ons bord. We zijn als diner gaan racletten, hebben we nog nooit gedaan. We vinden het lekker, maar de grote blok kaas krijgen we niet op.

Shit...hoe komen we nu ons hotel binnen. We staan voor de gesloten deur van het hotel. Oh ja, we hebben een briefje met de code om de deur open te maken gekregen bij de check in, waar is dat? Frank gaat op zijn telefoon zoeken, want hij heeft eerder een foto van dit briefje gemaakt. De foto is snel gevonden en wij staren naar een crèmekleurig vlak met wat wazige grijze strepen. Oei die is niet scherp, wat er op staat is niet te ontcijferen. Hoe komen we nu binnen, we zijn nu in twijfel.

" Bonsoir monsieur....." we spreken de kok in het naastliggende restaurant aan en leggen ons probleem uit. Hij veert op, kijkt blij en toetst en code in op het deurslot van t hotel, waarop de hoteldeur open springt. We bedanken hem enorm en zijn opgelucht dat we weer naar binnen kunnen.

We hebben een prachtige dag gehad waar we hoge pieken en diepe dalen hebben gezien/ gehad, heerlijk was dat.

We blijven hier morgen nog een dag omdat we nog niet zijn uitgekeken in dit gebied én morgenmiddag wordt er regen met onweer verwacht.

Oogverblindend

Donderdag 6 augustus 2021

Oogverblindend

"Goedemorgen!" "Huh, jullie zijn ook Nederlanders?" In de ontbijtruimte van het hotel treffen we een stel Nederlanders waar we een leuk gesprek mee krijgen. Zij hebben op 2 motorscooters in Italie gereden, Rome bezocht, maar nu weer op weg naar huis. " Komen jullie uit Limburg of zo?" Gelukkig wordt de herkomst van Frank herkend, we vullen dit aan met het Brabantse gevoel (lol). Altijd heel bijzonder hoe ook tijdens onze reizen het contact met anderen verloopt, blij mee!

We knijpen onze ogen tot spleetjes, alleen zo kunnen kijken zonder verblind te worden. De gletsjer is oogverblindend wit, de zon schijnt hier volop. We liggen in strandstoelen op ons balkon en kijken recht uit op 2 oogverblindende gletsjers. We worden er stil van.

Lang duurt dit niet, we springen overeind om vanuit dit prachtige hotel, traditioneel in hout gebouwd, een flinke ontdekkingstocht door dorp Les Deux Alpes te maken. Hier zijn we net aangekomen na een prachtige motortocht vanuit Grenoble

Langs de weg zien we overal hotels, vaak van hout met lange balkons met bloembakken met geraniums. Er zijn veel restaurantjes en winkels met bergklim/sport/ski spullen, gelukkig geen toeristenprullen. Links en rechts schieten mountainbikers langs ons heen. Ze zijn volledig beschermd, rug-, arm- en beenbescherming, helm op. De fietsen hebben een grote afstand tussen het voor en achterwiel, zodat ze minder snel de berg af kukelen. Mijn broers zouden hier helemaal gelukkig worden, zo de bergen af rijden. Bergop gaat het met een van de vele skiliften. Er kan hier ook nu nog geskied worden op een van de gletsjers.

Brrrroemmm...enkele quads komen langs gereden, wandelaars lopen met prikstokken en warme kleding rond. Alles draait hier om actie, behalve voor ons, wij wandelen rustig en genieten van de adembenemende uitzichten, prachtig!

Eerder vandaag reden we Grenoble uit, maar raken zo'n 20 km buiten de stad de route kwijt. " Daar kunnen we toch niet door?" " tja .. dat is inderdaad tricky,". Het pad waar we voor staan is onverhard en smal, keren zal onmogelijk zijn. We staan in een klein Frans dorpjes met weer de typische crèmekleurige huizen. Niemand te zien, heel bijzonder dat dit er is, zo vlakbij een grote stad als Grenoble.

We nemen geen risico en keren 't Ros, terug naar de grote weg. Iets later stoppen we weer, de route klopt niet omdat we schijnbaar over een berg naar een ander dal moeten en dit kan alleen via dat onverharde weggetje waar we al eerder stonden. Eerst maar even wat truien onder de motorjas uitdoen, de zon schijnt vandaag flink en het begint al aardig warm te worden.

We rijden een stuk terug naar Grenoble om via een grotere weg het juiste dal in te rijden. Vlak langs een ijsblauwe rivier slingert de weg zich de bergen in. Dit is de Gorges la Roitache ( D1091), waar we de enige zijn. De bergen pieken stijl omhoog en dat is oogverblindend mooi.

Wielrenners hangen diep over hun stuur, de beenspieren bollen op bij iedere trap die ze op t pedaal zetten. Een hellingspercentage van 10% kan zo overwonnen worden. We halen vele wielrenners in als we via de D211 naar de Alpe-d'Huez (1860 m) rijden. We hebben enorm respect voor deze mannen en vrouwen die hun kracht meten met deze beklimming met maar liefst 21 haarspeldbochten. Frank is heel geconcentreerd aan het sturen, voorzichtig de scherpe draaien insturen, de scheuren in de weg vermijden en dan nog wielrenners inhalen en tegenliggers ontwijken. Soms ligt er ook nog los grind of stenen op de weg. Werkelijk ook voor ons is dit spectaculair om te rijden.

Eenmaal in het dorp zelf, krioelt het van de mountainbikers. Er is zelfs een wedstrijd aan de gang, overal campers en bikers.

We rijden verder de D25 op naar de col de Casinni (1999 m), een smal weggetje waar bijna niemand is. Af en toe een mountainbiker een enkele auto. Maar.....deze tocht is oogverblindend mooi, hoge kale bergpieken, groene hellingen. "Oei, er ligt een enorme witte hond op de weg. Als we goed kijken zien we nog drie van deze honden, slapend tussen de schapen die hier aan het grazen zijn. Gelukkig blijft de hond rustig en worden we niet in onze hakken gebeten. De leegte en rust in dit gebied staat in groot contrast met Alpe-d'Huez. Hier lijkt het erg op de schotse hooglanden.

De koffie smaakt ons goed. Een bordje langs de weg lokte ons naar een klein stenen huisje met enkele tafeltjes en stoeltjes ervoor. Het bord gaf aan wat er geschonken werd. Voor ons dus koffie en even rust om de stilte, de koeienbellen, het geblaat van de schapen en het geblaf van honden samen met wind, binnen te laten komen. En dat bij een strak blauwe lucht, volop zon en een temperatuur van zo'n 19 graden ( vanwege de hoogte).

Even later beklimmen we een uitkijkpunt en zien behalve de enorme hoge bergen met gletsjers ook diepe dalen waar kleine bergdorpen liggen. Het perpectief en gevoel van afstand en omvang zijn we volledig kwijt, alles is groter dan groot.

Via Clavan komen we in Singuigneret ( tja dit uitspreken??), een piepklein bergdorp met een Auberge. We parkeren 't Ros en zien een tuin vol prachtige bloemen in alle soorten en maten en ook weer oogverblindend mooi.

De ravioli van de Auberge smaakt ons erg goed, we kunnen er weer tegen, het is nog even rijden voor we onze eindbestemming hebben bereikt.

Onze kamer is erg gezellig en bevindt zich in een hotel in Les Deux Alpes, een wintersportplaats die ook zomersportplaats is geworden. We hebben een balkon met ligstoelen en kijken uit op de gletsjers van Tete Moute (2814 m) en Pied Moutet. Witte massa 's gletsjerijs schitterend in de zon, oogverblindend. We zetten de zonnebrillen op om er nog naar te kunnen kijken.

We gaan tegen 19:30 uur boekweitpannenkoek gevuld met groenten en kaas eten, dat smaakt.

We hebben een heerlijke tour gemaakt vandaag, van Grenoble naar het natuurgebied de Ecrin/ hoge Alpen. Morgen gaan we dit verder verkennen, nu lekker slapen.

Grenoble

Woensdag 5 augustus 2021

Grenoble

Als een blok hebben we geslapen, even een pas op de plaats is goed geweest. Vannacht heeft het enorm geregend en dat doet het nu nog als we wakker worden. Het zal vandaag de hele dag nat blijven, maar na het ontbijt gaan we toch op pad de stad in.

Motorregenjassen aan, petje op, motorlaarzen onder de spijkerbroek, zo gaan we op pad bewapend tegen de regen. We beginnen nu wel erg op elkaar te lijken in deze outfit, dat was niet de bedoeling! Maar er is niet veel keus, we hebben geen assortiment kleding of paraplus bij ons, in de 3 motorkoffers past een minimale outfit. Toch vinden we het wel leuk, als twee motormuizen rond te lopen.

Het regent steeds harder maar we wandelen rustig door de smalle straatjes met de vele oude gebouwen. Het is 10:00 uur en we zien langzaam de stad ontwaken, winkels gaan open, terrassen worden droog gemaakt en er komen meer mensen de stad in. De oude stad heeft hoge creme kleurige gebouwen en overal de bekende 'Franse balkonnetjes'. Hoezo balkon....plat tegen het kozijn is een smeedijzeren rekje geplaatst om te voorkomen dat je uit de hoge ramen kan vallen, maar om dat nu een balkon te noemen. Het siert de hoge ramen wel en ieder pand heeft weer andere smeedijzeren ' french balkons'.

Vanuit een bestelbus verkoop een boer wat groente en fruit, er staat een rij mensen rustig te wachten op hun beurt.

We lopen langs het Paleis van Justitie naar de rivier de Isère, enorm breed en snel stromend met grijs water. Door Jardin de Ville, een van de vele parken in Grenoble, naar de Grenoble-Bastille cable car. Deze 5 ( in totaal 10) bolvormige cabins brengen ons in no time naar de Bastille, vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de stad. Althans zo staat het in de folder, maar als we boven zijn zitten we in de wolken. Nou zitten wij daar toch al vaak, maar nu dan toch letterlijk. Gelukkig is er een restaurant en al snel genieten we van een heerlijke koffie en ook al wat meer zicht op de stad Grenoble. Het museum ed zijn allen gesloten, dus dat laten we voor een volgende keer. Weer terug beneden lopen we verder de stad in, opnieuw veel graffity op de rolluiken.

We lunchen op een terras waar we lekker droog zitten met zicht op een fontein. Enkele locals komen hier genieten van de 'plat de jour' á €11 incl. een glas wijn.

We gaan na de lunch terug naar ons hotel omdat het vanmiddag hard en veel gaat regenen en we nog blogs geschreven willen schrijven. Bij een bakker halen we nog een bruin brood en eclairs au chocolat. We hadden al wat Franse kaas gehaald, dat samen vormt ons het eten van vanavond.

Het is 19:00 uur en de 'outfits' zijn weer aan omdat we, nu t droog is, een flink stuk gaan lopen omdat het vele zitten ons stijf maakt en de eclairs heerlijk waren maar ook zo hun effect hebben.

We lopen door het oude centrum naar de rivier en gaan na de brug langs de andere oever lopen. Hier zitten in bijna ieder pand een pizzeria, de terrassen zijn bijna leeg. De Fransen eten s avonds na 20:00 uur en dat is het nog niet.

We steken de rivier weer over, maar zien dat de zon doorkomt en de hoge bergen die om Grenoble heen liggen kunnen we nu voor t eerst zien.

We lopen van het ene park naar het andere, ons verbazend over de vele soorten en de leeftijd van de bomen. ginkgo biloba's, zwarte den, platanen, beuken, treuriepen ( lijken op barbapapa's) enz. Daartussen in gras en perken vol met bloemen, speelttuintjes en bankjes.

"Zie je dat?" We zien een jonge man tussen een grote groep duiven zitten, bierblikken om hem heen. Als hij gaat staan zwaait hij op zijn benen terwijl hij in gesprek lijkt te zijn met de duiven. In het gebouw wat naast hem staat zien we matrassen liggen in nissen, zodat hij droog blijft. Dit doet ons wat, we praten over de (gemiste) kansen in het leven en wat dat met je doet. We zien tijdens onze tocht door de stad regelmatig groepjes jonge mannen bij elkaar staan, de hasj lucht hangt om hen heen, ze zijn vooral met zichzelf bezig en wij blijven onopgemerkt lijkt het.

"Ik zie een olifant!" "Huh...waar dan, hier in Grenoble?" Heel ver weg zien we een slurf, kraalogen en een groot grijs lijf staan, hij kijkt ons recht aan. Dat gaan we van dichtbij bekijken. Een grote poort door en daar staat een olifant, gemaakt van beton oid, maar lijkt levensecht. Hij bewaakt de ingang van een groot park, waar kassen en een grote speeltuin zijn. We verwonderen ons over de grootte van de bomen, het is prachtig. Helaas zijn de kassen gesloten, het is al na 19:00 uur.

Frank ziet een hoge spitse toren boven de bomen uitsteken, daar gaan we op af. Intussen schijnt de zon en het lopen is echt heerlijk. We komen in een ander park, dat weer groter is dan het vorige. Al deze parken liggen in het centrum van de stad. Dit park ligt naast het 'hotel de ville' en daar vinden we idd een betonnen spitse toren. Er omheen staan houten hekken met informatie borden die uitleg geven over de restauratie van het beton. Want dit is wel een gevalletje betonrot. Wat deze toren hier doet staat er niet op beschreven, ook niet in onze reisgids. Dus wie hier meer van weet, laat het ons horen!

Een levensgrote muurschildering ' peace' is op een gevel geschilderd. Op het plein ervoor is in 1943 een grote groep verzetsmensen gedeporteerd. De schildering is ter nagedachtenis en geeft nu nog steeds een besef hoe zuinig we op onze vrede moeten zijn. Het begint met vrede in jezelf om deze dan te delen met anderen. Wij streven hier ook naar en proberen daar iedere dag iets van te maken.

Na 12.000 stappen zijn we weer terug in ons hotel ( dat midden in het centrum ligt) en we gaan genieten van het brood en de kaasjes.

Vandaag hebben we heerlijk gerust en Grenoble ontdekt als groene, oude stad. Een goede keuze om hier een rustdag te plannen want van de regen hebben we weinig gemerkt.

Als we gaan slapen lijkt de de stad rumoerig, roepende mensen, toeterende auto's, sirenes. We slapen toch in tot 05:00 uur als de stadsdienst al gooiend en smijtend de afvalcontainers leegt. Goed hoor, maar om 5:00 uur? Grenoble is een schone stad, nergens ligt iets op straat.

Waar gaan we morgen naar toe? In ieder geval weer de bergen in, rijden maar!

Etappe 1 van de "Route Des Grandes Alpes"

Dinsdag 4 augustus 2021

Etappe 1 van de "Routes des Grandes Alpes"

Klanbang..."oeioeioei, snel Frank de deur!" Ik hou de deur van de badkamer nog net vast, maar gelukkig vangt Frank de deur op omdat de badkamerdeur besloten heeft om uit het bovenste scharnier te vallen. We hangen provisorisch de deur weer in haar scharnieren. Het is me het hotel wel!

Na een ontbijtje met croissants en Madeleines, pakken we 't Ros weer vol en gaan vandaag beginnen aan de eerste etappe van de routes des grandes Alpes. Omdat de komende twee dagen erg slecht weer wordt verwacht hebben we een volgend hotel in Grenoble geboekt. We kunnen ook met slecht weer de stad verkennen. En door jeugd herinneringen waarbij ik samen met mijn broertjes in de Renault 6 bestuurd door mijn moeder, langs Grenoble reedt. Altijd donkere regenwolken boven deze stad waarop mijn moeder altijd zei " eerst voorbij Grenoble zijn om de zon weer te zien". Nu dus de kans om deze stad eens te gaan bekijken. We wijken hierdoor wel af van de geplande route, maar we zien wel hoe t verder loopt. Rijden in de regen vinden we niets.

We rijden Évian uit, langs t meer van Genève en draaien bij Thonon de D902 op. Nog even is er nog wat verkeer, maar na een half uur rijden we alleen en dat blijft zo vrijwel de hele dag zo.

Frank stuurt 't Ros stevig de bochten in en na een halve dag zitten we heerlijk links en rechts mee te 'hangen' in de bochten". We glijden over de smalle kronkelende wegen, via gorges met wilde bergriviertjes, colles en bergdorpjes.

Het landschap lijkt steeds meer op een modelspoorbaan met de huisjes willekeurig verspreid tegen de berghellingen. De houten huizen hebben allen meerdere balkons met prachtige bloembakken met geraniums. De daken bestaan uit houten plankjes die dakpansgewijs op elkaar liggen. Met er bovenop over de hele breedte van het dak om de halve meter een boomstam, om in de winter de sneeuw vast te houden. Nu hebben we zon en kunnen we op een terras van een lunch genieten. Af en toe komt er een motorfiets voorbij, we zwaaien dan even.

De dorpen ( oa Morzine, Les Gets) worden in de zomer bezocht door mountainbikers, hikers en klimmers. In de winter zijn er veel skimogelijkheden.

We rijden na Cluses de D4 op en de col de la Colombière (1613m) is prachtig. Zeer ruig gebergte om ons heen, kaal vanwege de hoogte en natuurlijk erg veel haarspeldbochten om de top te bereiken als om weer naar beneden te rijden, naar Grand Barnard.

We slaan bij La Clusaz linksaf de D909 op om de col des Aravis (1480 m) te rijden gevolgd door de Gorges de l'Arondine.

"Hé zag je dat? Werden we nu gefotografeerd?", bijna tegelijk zien we een man met een fototoestel in de berm liggen, hij zwaait naar ons. Een bocht verder zien we een spandoek met 'Stormphotos.fr . Dus toch, we gaan er vanavond even naar kijken.

Bij Albertville gaan we de autoweg volgen naar Grenoble. Het is al laat en we hebben bijna 1000 km in 3 dagen gereden over slingerwegen. Vermoeidheid voelen we nu en Frank gaat regelmatig even op de pedalen staan om zijn spieren even anders te belasten.

In Grenoble rijden we met het verkeer mee het centrum in waar we voor het hotel kunnen parken. Het begint nu al te regenen, onze regenpakken komen nu goed van pas. De ligging van dit hotel is tegen het autovrije centrum aan, dus morgen kunnen we zo de stad in.

Onze kamer heeft ook een keukentje en eettafel, dat wilden we graag om zo ook zelf wat eten te kunnen maken.

We lopen toch even de stad in op zoek naar een leuk restaurantje, maar we vinden t niet dus doen we wat inkopen in een klein supermarktje om straks op onze kamer op te eten.

Grenoble toont haar multiculturele kant, we zien veel afrikanen die vooral als koeriers zich verplaatsen op supersnelle fietsen of scooters.

Ook is er veel graffiti op de rolluiken van horeca of winkels. De oude historische binnenstad is prachtig, dit is een rijke stad geweest. In de geschiedenis speelt Grenoble ook een rol, hier heeft Napoleon in 1815, na zijn ontsnapping van t eiland Elba, de voorbereidingen getroffen voor de Franse Revolutie. De troepenmacht die klaar stond om hem te arresteren, sloot zich bij hem aan en hij wordt als keizer erkent.

De route die Napoleon heeft afgelegd is nu een bekende route geworden.

We lopen terug naar ons hotel als we een schurend geluid horen. We zien nog net hoe een scooter over de trambaan schuift, de koerier rolt over de grond,hij heeft z'n telefoon nog in de hand. Gelukkig krabbelt hij overeind en lijkt in orde. Iets geschrokken lopen we verder, de frisse lucht en beweging doen ons goed. We zullen goed slapen nu volop de regen valt.

Coupe ravage

Maandag 3 augustus 2021

Coupe ravage

Route Tillieux naar Évian-les-bains

400 km

Bonjour! Vrolijk begroeten de eigenaren van onze Chambre d'hotes ons s'morgens als we na een goede nacht beneden komen. Voor ons is de tafel gedekt met verse croissants en stokbrood, fromage frais en cerèals. Heerlijke start van de dag. We nemen afscheid en rijden al wuivend weg, verder en route naar het zuiden van Frankrijk.

De zonnebloemen en graanvelden hebben intussen plaats gemaakt voor crème kleurige koeien en maisvelden. We rijden door de regio's vogezen, haute-Saone en de Jura. Net als we denken langs een vliegveld te rijden komt er een enorme straaljager al wiebelend en met veel lawaai recht op ons af, we duiken in elkaar als deze rakelings overvliegt. We komen met de schrik vrij maar zagen een coupe ravage voor ons.

Na enkele uren op 't Ros gaan we even de benen strekken, jassen uit en helmen af. We kijken elkaar aan en schieten in de lach, we zien elkaars coupe ravage. Lekker zo' n helm op, je haar zit platgedrukt tegen je hoofd aan en er is niets meer mee te beginnen.

Phoe hé, we voelen ons stijf van de lange zit, dus 20 squats zouden moeten helpen. We eten en drinken wat en dan weer verder de Jura in. Smallere dalen en hogere heuvels met veel kleine dorpjes. Het is hier prachtig en we gaan hier zeker nog eens terug komen.

De oude boerderijen die we langs de route zien vertonen behoorlijke slijtage en rondom ligt er overal rommel, kortom weer een voorbeeld van een coupe ravage. De uitdrukking met de Franse slag is wel van toepassing. Maar we houden hier erg van, dit is zo Frans!

Het is intussen al 16:00 uur en de geplande route zou nog zeker 4 uur rijden zijn, dwars door de Jura. We besluiten een andere route te volgen die minder bochtige wegen heeft en om Genève gaat naar Évian-le-bains. De stad van de thermen en het lekkere bronwater, onze eindbestemming voor vandaag. We willen hier heen omdat daar de start van de Route des grandes Alpes is. Deze route willen we de komende weken gaan rijden.

Pff...we zweten intussen wel, al een uur staan we stil in de file die zich langs het meer van Genève bevindt. Opnieuw een coupe ravage, maar we hebben zo wel de tijd om van het meer te genieten. Een enorm groot water met heel veel bootjes erop, zonnende mensen op de strandjes waarlangs de auto's hun uitlaatgassen uitspuwen.

Waar is dat hotel du palais nu toch, ik ben al twee keer de drukke autovrije winkeltraat in Évian op en neer gelopen en nu begin ik het toch wel erg warm te krijgen in m'n motorpak. We hebben al twee dagen de regenpakken aan en dat is prima als we rijden, maar nu plakt t pak aan mn armen en rug, bah!

Ik probeer tussen alle mensen door te laveren (1,5 meter) en intussen te kijken of ik een "palais" zie. Er zijn erg veel oude gebouwen die in de vorige eeuw zeker glamour hadden. Eindelijk zie ik het hotel door een uithangbord aan de gevel maar het paleis zie ik er niet aan.

Bonjour, hallo, hello, somebody here? Ik sta alleen in de entree van het hotel dat helemaal leeg lijkt. Plots roept er iemand dat hij er zo aankomt. Even later zie ik een man hevig zwetend die druk met zijn armen zwaaiend zich verontschuldigd. Enfin.... we kunnen de motor een parking neerzetten en gaan dan inchecken.

Het hotel is verre van een paleis, eerder een coupe ravage. Dit was niet op de foto's op de website te zien toen we dit hebben geboekt.

Ik ga op zoek naar de receptionist. "Meneer de kamer is niet oké!" De man springt op en loopt mee, hangt op de badkamer het douchegordijn aan de haken waardoor dit verticaal ipv horizontaal zich in de badkamer bevindt. Het bed heeft alleen lakens, hij legt uit dat ze anders de dekens steeds moeten wassen. Maar in de kast liggen nog dekens. Kortom dit is een coupe ravage maar ook oh zo Frans, met de Franse slag. We kunnen er gelukkig om lachen en redden ons wel zo.

Na een lekkere douche lopen we door t stadje en zien een Thais restaurantje. Hmm...dat lijkt ons wel wat en mooie herinneringen aan onze reizen in Thailand zijn we samen aan t ophalen.

Het eten van de Thai is verrukkelijk, het smaakt ons goed. We lopen nog even door het stadje naar het meer van Genève en genieten van de ondergaande zon.

Een prachtige dag met de Franse slag en meerdere coupes ravages, maar hier genieten we van. Het rijden op 't Ros is heerlijk geweest ondanks dat we 9 uur hebben gereden over alleen secundaire wegen.

Een dag met een gouden randje

Zondag 2 augustus 2021

Een dag met een gouden randje

Geldrop- Tillieux

450 km

Het goud komt ons tegemoet.... overal zien we gouden korenvelden waar door de boeren hard gewerkt wordt om het nog op het land liggende stro in rollen of balen te verpakken. Het koren is al eerder afgemaaid. Als we tussen onze oogharen door kijken lijken die rollen net enorme goudkleurige koeien, een kleur die de koeien in Frankrijk vaak hebben. Ze staan dan naast elkaar en volledig stil, onder een lucht met grote witte wolken met ertussen in blauw en zon. Behalve het ronken van de tractoren is het stil.

We rijden de regio Meurthel net onder Metz.

Opnieuw zien we veel goud om ons heen, kopjes kijken ons aan vanaf lange hoge stelen. De zonnebloemen staan overal dik tegen elkaar aan en allemaal kijken ze naar de zon en dat de hele dag. De zonnebloemen bewegen met de zon mee. Zoveel zonnebloemen hebben we nog niet eerder gezien.

We rijden alleen op D-wegen, het landschap gaat van vlak en weids naar heuvels met dalen. Ook daar veel goudkleur, wel vervaagd want de oude kastelen die we zien zijn hun glans verloren. Plots komen we langs het geboorte huis van Jeanne Dark, gelegen aan de Maas. We blijven lang de Maas volgen en komen daardoor ook langs de kastelen die op strategische punten staan.

We rijden een stijl grindpad een bos in, hier zou onze chambre d'hôtes moeten zijn? Ik stap af zodat Frank de motor 't Ros genaamd ( van Ros Beiaard) kan keren. Zodra we het bos uitrijden zien we een man naar ons zwaaien en wijzen, hier worden we verwacht en welkom geheten. Nu met onze beperkte kennis en kunde van de Franse taal communiceren, maar dit lukt aardig. We hebben een fijne zit-slaapkamer met uitzicht over de streek Campagne en een eigen badkamer en toilet. Alles is smaakvol en met zorg ingericht en super schoon. We kijken toch kritisch als verhuurders van een vakantiewoning;)

We krijgen koffie en kunnen heerlijk buiten zitten. De hele dag hebben we met mooi weer gereden en geen druppel regen gehad.

De gastheer regelt een tafeltje in een restaurant in Neufchateau voor ons waar we heerlijk hebben gegeten. Op zondag is er weinig keuze omdat alles gesloten is. Maar we hebben een vers gebakken pizza gegeten, bikersfood!

Net terug in de chambre d'hotes en een noodweer breekt los met onweer en veel regen.

Vandaag was ook een dag met een gouden randje omdat we weer op reis naar het buitenland kunnen, durven en mogen. Geen enkele controle bij de grenzen of onderweg. Het restaurant in Frankrijk is alleen met mondkapje toegankelijk een pas sanitaire (QR-code)gaat vanaf 8-8 in.

Het geeft ons een heerlijk gevoel om weer op reis te zijn, nieuwe mensen te ontmoeten en ervaringen op doen. Zeker nu we beiden een nieuwe levensfase in gaan waarin werken geen rol meer speelt, beseffen we hoeveel goud we om ons heen hebben, is dat geluk?

Yes, er komt eindelijk weer een reis!

Hallo allemaal, lang geleden dat we hier iets te melden hadden!

Maarrrrrr.........aanstaande zondag 1 augustus 2021 gaan we weer op reis. We trekken op de motor richting Frankrijk, om daar de "Route des Grandes Alps" te gaan rijden. We hopen dat jullie weer allemaal met ons meereizen.

Groetjes van ons,

Marjolijn en Frank

Hop on hop off

Hop-on-hop-off

Woensdag13-3-2019

Varadero

We leren al Cubaans wachten, met een aantal anderen zitten we bij de stopplaats van de hop-on-hop-off bus van Varadero. Geduldig zijn nu....iets wat we de afgelopen weken steeds beter kunnen. Een groot veschil met thuis is het gebrek aan hectiek, behalve in de steden door de vele mensen en paardenkoetsen, maar ik bedoel hectiek in de zin van haasten, op tijd zijn met alles op de minuut, afspraak = afspraak, presteren, verantwoordelijkheden. Natuurlijk zijn dit de dingen waar je in een vakantie los van kan komen, maar in Cuba is dat eigenlijk al vanaf dag één, je kunt niet anders. Door het communistische systeem is tijd en uur niet belangrijk, is carriere niet belangrijk, kan je niet veel geld verdienen door hard werken. En dit merk je hier in alles. Doordat de Cubanen optimistische zijn, ze maken enorm veel plezier met elkaar, we zien dat nu veel in ons resort, waar het personeel met elkaar en de gasten lopen te dollen. De cubanen zijn ook trots op hun land en nemen het zoals het is. Uiteraard is dit in het verleden niet zonder slag of stoot gegaan en zijn intellectuelen en anders denkende massaal gevlucht. Maar zoals wij Cuba ontmoetten, lijkt dit tot het verleden te behoren en zien we vooral blije mensen"

Blij zitten we boven in de dubbeldekker meteen op de voorste stoelen. Het is nog vroeg en heerlijk om van bovenaf de landtong over te rijden naast ons. Zit een Canadees ouder echtbaar die al voor de ...tigste keer in Cuba zijn. Tijdens de reis horen we dat ze herinneringen aan het ophalen zijn.

Op haar kleine fototoestel zoekt de vrouw een foto op. " look, this is where we live, Canada" we kijken naar een inieminie fotootje en zien een groot huis met wel twee meter sneeuw op het dak en in de tuin. " beautiful, lots of snow" zeggen we. We praten nog even en zij ga verder met hun herinneringen.

We rijden door het plaatsje Varadero, ook hier zien we koloniale huizen en verder de bekende betonnen huisjes in vele kleuren, soms nog niet afgebouwd. "This is schoppingcenter Varadero 1" de bus stopt en we kunnen uitstappen om een enorme overdekte markt met toeristenclutter te bekijken en vooral te kopen. We passen.

Verder door Varadero en wat blijkt er zijn nog 4 shoppingcenters waar de bus stopt. Eigenlijk is er in Varadero niet zo veel interessants te zien, dus blijven we lekker lui zitten. Nou ja lekker, intussen is het een uur of tien en de zon begint erg te prikken" gaat de bus op het keerpunt ook nog 15 minuten stil staan en wij maar in de zon zitten, pfff....

We rijden weer, nu richting de punt van de landtong, steeds wordt er gestopt bij hotels of shoppingcenters en op twee andere plaatsen, het dolfinarium en een natuurpark. We blijven zitten tot we in de haven komen en daar even de benen strekken.

We lopen meteen een shoppingcenter in en we kopen ook nog een muziekinstrumentje en een houten kolibrie. De kolibrie hebben we al meerdere keren in het resort gezien, indrukwekkende vliegers.

Als we verder de haven in lopen zien we onze katamaran liggen, tja we hebben het via een filmpje opgenomen, maar deze katamaran konden we niet laten liggen. Dus bij deze zijn familie en vrienden uitgenodigd aan boord te komen. Opstapplaats op het boshuisje in Mierlo, waar naar we begrijpen nu genoeg water staat om te kunnen varen. .......Heerlijk om zo even te kunnen dromen;)

De airco zorgt ervoor dat we even kunnen koelen, in deze hippe koffietent krijgen we de lekkerste espresso van heel Cuba. Genieten is dit.

Weer buiten lijkt het ons leuk om met zo'n mooie oude taxi weer terug naar het hotel te rijden. Op de parkeerplaats staat een prachtig blinkend exemplaar ....maar in geen velden of wegen is de chauffeur te zien. Hebben wij weer, de afgelopen weken konden we nergens lopen zonder dat er "taxi taxi" naar ons werd geroepen en nu dit. Gelukkig komt er een enorm roze slagschip aanrijden, een cabriolet. Dat is het helemaal, als de klanten uitgestapt zijn vragen we of we de taxi kunnen huren. Helaas hij neemt de klanten de hele dag mee, pech dus.

We besluten in het streepje schaduw dat er is te gaan staan en wachten, wachten, wachten. Maar het is ons niet gegund, er komen geen taxi's meer.

Rennend halen we nog net de hop-on-hop-offbus en hebben zelfs een zitplaatsje in de overvolle bus. De terugweg duurt een half uur en gaat vooral langs een enorm golfterrein, met prachtige beplanting, fonteinen en gras. Vooral dat laatste is bijzonder in dit klimaat.

Zo nu eerst even lunchen en dan naar het strand.

We nestelen ons op twee strandligstoelen, hoewel, we rennen zo hard we kunnen de verkoelende zee in. Golven slaan over ons heen, proestend komen we boven, maar het is heerlijk. We blijven lang in het water en wiegen golf na golf mee, heerlijk.

Nat en koel liggen we de hele middag op de strandbedden, afgewisseld met zwempartijen in zee. De pino Colada ( zonder rum, dus daarom pino van Sesamstraat) smaakt ons goed, mierezoet maar heel erg koud.

Vanuit Nederland horen we dat het er stomt, koud en nat is. Marly houdt ons bos en boshuisje in de gaten en meldt dat er verschillende bomen zijn omgewaaid. Gelukkig niet de grote boom naast het huisje. Ondanks wat we op de foto's zien, zijn we gerustgesteld.

Onze telefoon gaat, Nicole waar Boris logeert belt ons op. We schrikken wel een beetje, maar gelukkig is alles oké. Ook voor ons zo fijn dat Boris zo ook zijn vakantie heeft, Nicole zorgt super voor hem.

"Guantanamera..guantanameeeeeera!!! Het schettert weer uit de speakers bij het podium, overal kleurige veren en glitters, miniscule bh-tjes en slipjes. Er wordt weer een dansshow gegeven en wij zijn weer van de partij. Ook nu weer een live zanger die erg goed is, maar doordat ze maar één stand van de volumeknop kennen, komt het enorm hard bij ons binnen. Dit keer blijven we de halve show, vinden het dan wel genoeg en gaan teug naar ons appartement.