The blue lagoon 

Maandag 4-3-2019

Playa Larga

We staan met z'n drieen klaar voor de safari. "You drive yourself, we go with your car!" We kijken elkaar niet begrijpend aan als de ranger dit zegt. We hebben een tour naar het nationaal park geboekt, maar over zelf rijden is niet gesproken. Oké, als dit zo is dan doen we dat. Als we de auto open maken, zien we onder de stoel onze verzameling lege plastic waterflessen en verzameling papier van onderweg. We halen dit snel uit de auto en ik en Elisabeth wringen ons achter de voorstoelen door en ploffen op de achterbank. Frank zet zijn stoel zo ver mogelijk naar voren, zodat er achterin nog wat beenruimte komt. Met als gevolg dat zijn knieën zowat tegen de binnenspiegel zitten en het rijden niet erg comfortabel wordt in deze kleine jeep. De Ranger gaat op de andere voorstoel zitten en zet ook deze stoel vooruit, aangezien hij Klein van stuk is, zoals de meeste Cubanen, geeft dit geen probleem. De volgende verrassing is dat we nog andere mensen gaan ophalen  die ook met hun eigen auto achter ons aan naar het oostelijk deel van het Gran Parc Natural Montemar rijden. 

" pas op...kijk uit...! Frank stuurt driftig van links naar rechts om alle overstekende krabben  te ontwijken. Er blijkt een krabbentrek te zijn, van de zee trekken ze landinwaards om te paren. Op de heenweg zij ze fel rood, als ze terug gaan zijn ze fel geel. De ranger geeft aan dat de krabben giftig zijn en ieder jaar in april de trek plaats vindt. Hij merkt de klimaat verandering aan deze krabben, die nu drie weken eerder aan de trek begonnen zijn.

Gelukkig weet Frank alle krabben te ontwijken en dat is heel erg knap, het zijn er namelijk honderden.

De ranger voelt zich vrij, om tijdens de autorit, te vertellen over het leven in Cuba en zo komen we er achter dat de kwaliteit van het onderwijs achteruit gaat omdat er meer te verdienen is in met een Casa Particulare. Enkele jaren geleden stimuleerde de regering deze vorm van B&B, omdat door de komst van veel Amerikaanse toeristen er slaapplaatsen nodig waren en Cuba hier geen hotels oid voor had. Hierdoor gaan hoog opgeleide mensen, zoals leraren, een casa particulare starten. Hij als Ranger wordt betaald door de overheid en heeft dus geen profijt van een toename van het toerisme. 

In de tijd van Obama kwamen er veel Amerikanen naar Cuba waardoor een casa particulare maar 20% belasting hoefden te betalen. Met Trump en zijn grensbeleid, is deze stroom toeristen opgedroogd en heeft Cuba een probleem om voldoende inkomsten uit het toerisme te behouden. Hierdoor worden de casa particulare belast met 90% en veel bureaucratie mocht je iets aan je casa willen wijzigen.  

We vragen naar het schoolsysteem en duidelijk wordt dat het onderwijs in Cuba volledig gratis is, dat je aan de uniformen kan zien waar de kinderen op school zitten. Donkerrood met wit is de basisschool, oker met wit is de middelbare school, helder blauw met wit is pre university en op de Universiteit is geen uniform meer verplicht. 

Na de schoolloopbaan hebben de mannen twee jaar dienstplicht. De nieuwe lichting moet eerst met machete in de hitte de wegbermen kappen. Er is een strook van 5 meter aan weerszijde van de wegen waar alleen gras groeit, alle tropische planten zijn gekapt door deze helden. We komen ze onderweg tegen, waardoor de Ranger er over verteld.

We slaan linksaf een zandpad in en parkeren iets verderop de auto. Het is nog vroeg maar toch al warm en vochtig. Vogelgeluiden verwelkomen ons in dit natuurreservaat, waar je alleen met een Ranger in mag. Dat blijkt overal in Cuba zo te zijn. 

Al snel zien we de kleinste uil ter wereld, hij zit boven ons op een tak hoog in een boom. Je kan zien dat hij zijn kop 180 graden draait en ook een uilen geluid maakt. Verder is zijn verenpak grijs bruin. Blijkbaar de enige uil die je overdag kan zien. En Cuba heeft de kleinste diersoorten, zoals de kleinste kikker, hagedis en kolibri, omdat het een eiland is. We volgen een smal paadje de jungle in, langs bomen met enorme brede wortels. 

Als we bij een grote boom met rode bast stoppen, zien we een wortelstelsel alsof het de tentakels van een octopus zijn. De bomen zoeken in dit regenwoud naar de beste positie om het zonlicht op te vangen en deze boom heeft met zijn wortels de hele boom wel 1,5 meter opgeschoven. De Ranger laat zijn hand onder de stam doorgaan, de stam is los van de grond. We kijken vol ontzag naar dit natuurverschijnsel. 

We volgen een breuklijn in de bodem, met grotten en lagunes  gevuld met azuurblauw brak water. De zee komt ondergronds dit gebied binnen en mengt het zeewater met het zoete water. De bodem van Cuba is koraal, beslist geen vulkanisch eiland volgen de Ranger. 

Je kan de "varkensneusjes" zien, we staan oog in oog met een kolonie vleermuisjes, die aan de bovenkant de de grot hangen door hun scherpe klauwen in de onregelmatige structuur  te haken. Dit kost helemaal geen energie. Als ze dan ook nog de vleugels om zich heen slaan hangen ze als "Batman" te slapen. Af en toe fladderen ze op als vlinders en scheren vlak over ons heen. 

Om in deze grot te komen zijn we een steile houten trap afgeklauterd en heeft de Ranger in het Spaans en Engels aangegeven dat de vleermuizen planteneters zijn en we dus geen gevaar lopen.

De groep Fransen, die mee zijn maken veel lawaai en luisteren daardoor niet wat de Ranger verteld. Ze stellen daardoor steeds de vraag over iets dat de Ranger net verteld heeft. Dat geeft ons meer tijd om rond te kijken en luisteren. 

Snel omkleden en plons de azuurblauwe lagune in, heerlijk dit water is verfrissend. Hoewel er grote vissen onder ons zwemmen en ook enkele waterschildpadden, is de verkoeling belangrijker dan enige angst voor deze dieren. We koelen lekker af en na een half uur is het weer in de kleren en verder door de jungle. We zien nog een specht met prachtige rode kop en en vogel die heel mooi zingt. 

"you can not drive back to town with that", "we have to get some air" onze achterband is weer leeg aan het raken en de gids vindt het niet verantwoord om de 30 km terug naar Playa Larga te rijden. En gelijk heeft hij, we zetten koers naar het oosten en in rijden langs een prachtige blauwe zee. De gids geeft ons een tip waar we kunnen gaan zwemmen vanmiddag.

Een piepklein betonnen huisje, meteen naast de weg, een bordje " Garaje, pneu", dit is de enige aanwijzing dat je hier je banden kan laten oppompen. 

Nou wij hadden dit nooit gevonden, goed dat de Range er bij is. In hoog tempo legt hij uit wat er aan de hand is en al snel is de band weer opgepompt.. nu kunnen we veilig terug naar onze casa particulare.

We zitten te smikkelen van een pizza, dik wit deeg met tomatensaus en kaas, 10CUC. Kortom toeristenprijzen voor slecht eten, maar we zitten na onze jungletocht van deze ochtend onze honger te stillen in deze strandtent. En het smaakt! 

Na het eten pakken we onze zwemspullen om naar de "tip" te gaan.

"Zou het hier zijn?" " you can park here!" De man komt uit zijn huis gelopen worstelend met een rode krab zo groot als twee handen. Hij zet de krab aan de andere kant van de weg neer en zegt nogmaals dat we de auto kunnen parkeren voor zijn huis. Als we navraag doen of we op de juiste plek zijn om te kunnen zwemmen aan zee knikt hij en wijst naar een stalen poort zo' n 30 meter verderop. 

Niets wijst op deze prachtplek, er is niemand. We lopen door de poort een dorpje binnen, niemand te zien alleen veel waslijnen met wasgoed dat wappert in de wind. 

Er zitten twee mannen op stoelen op de weg. Ze wenken ons en wijzen naar het strand iets verderop. We kunnen doorlopen zonder CUC te betalen. We geloven het bijna niet. 

" wow, dit is zo prachtig, wit zandstrand, palmbomen, azuurblauwe zee en wij zijn alleen hier!" " bijna niet te geloven toch!" We zijn er stil van, zo'n mooie plek en helemaal niemand. 

We leggen onze handdoeken neer, en gaan heerlijk liggen genieten zo lang mogelijk!!!!!

Als het bijna donker is, keren we terug naar Playa Larga en gaan op zoek naar een restaurantje. We lopen het hele dorp door maar belanden, helaas, weer bij dezelfde strandtent als vanmiddag. Nu met felle spots aan en een vol terras. Als we gaan eten steken de muggen ons lek, lopen de zwerfhonden af en aan en smaakt het ook nog eens niet erg lekker. We hebben spijt dat we niet in onze Casa Particular zijn blijven eten. Daar was het eten gisteren erg goed. 

We lopen door de stikdonkere straatjes met half afgebouwde huisjes terug naar onze casa en nemen nog een Moijto voor het slapen.