In-den-Bonten-Roosch.reismee.nl

The chickenrun

The chicken run

28-2-2019 donderdag

Havana-Vignales


Vandaag hebben een lange autorit gereden, van Havana naar Viñales. Een rit van 8 uur rijden over 132 km. Het tempo is laag, het aantal gaten in de weg groot en diep. Frank moet iedere seconde opletten en manouvreert handig over de weg, de jeep goed op koers houdend. We hebben al vele verkeersdeelnemers gezien: Mensen die lopen, fietsen, scooters ( vaak electrisch en van Russische makelij), motorfietsen, paarden, paardenwagens en karren, ossekarren, vrachtauto's die veel diesel uitstoten, gekleurde cadillacs en Russische autootjes, taxi's, de Cubantax en fietstaxi's. En ieder heeft zijn eigen ruimte op de weg nodig. Niet dat het druk is, in tegendeel, we rijden soms uren alleen, maar in de dorpjes is het dan ineens enorm opletten geblazen want dan is al dit verkeer er wel.


De dorpjes bestaan uit huisjes die allemaal hetzelfde zijn. Waarschijnlijk van moedertje Staat. Maar de kleuren zijn fantastisch, vooral fel en zoet. Licht blauw, groen, roze, maar ook hardblauw, groen en roze. Je kan het zo gek niet bedenken, maar het geeft een vrolijke sfeer. Ieder huis heeft een veranda met daarop enkele schommelstoelen, in wit of dezelfde kleur van het huisje geschilderd. De schommelstoelen zitten vaak vol, heen en weer gaan de stoelen en de mensen bewegen mee. Er is een enorme rust, niemand heeft haast. Het lopen gaat langzaam het rijden met paard en koets ook. Er hoeft niets gedaan te worden. Behalve de was.....overal hangen lange draden vol met was. Het lijkt wel nationale wasdag. Ook de huizen blinken dat het een lust is. De voortuintjes hebben schoongeveegde paden, de veranda's blinkende tegels of betonvloer. Alles is schoon!


Wat doen we, gaan we 16 km omrijden om het biosfeerreservaat te bezoeken? Gezien het tempo waarin we vorderen besluiten we dit niet te doen, maar misschien overmorgen. Dan rijden we nl. Weer terug richting Havana.

We genieten van de tropische plantengroei, enorme bomen, bladplanten en felgekleurde bloemen. In de lucht enorme roofvogels, gieren, we kunnen de kale rode koppen met scherpe snavels zien. De 'vingers' aan de vleugels geven de vogels een indrukwekkende omvang en de mogelijkheid zich snel en sierlijk op de thermiek te bewegen.


Een stoffen balon, zo'n langwerpige waar onderin lucht wordt geblazen waardoor de balon omhoog en omlaag gaat, duikt op naast de weg. Omdat we dit nog niet hebben gezien trekt het onze aandacht. We draaien een stoffig terreintje op waarop een prieel met palmbladeren dak staat. In het prieeltje staan houten tafels en stoelen.....hier kunnen we wat eten en even op adem komen. Een getyped vel papier met de gerechten en prijzen in het Cubaans wordt ons aangereikt van een mooi meisje. Lang gitzwart haar en ogen, oranje oogschaduw op en rode lipstick. Een hele hippe spijkerbroek gevoerd met geruite stof. Ze spreekt alleen Cubaans, waardoor we even later een gesprek met knorrende, blatende en boe-roepende geluiden hebben. We moeten er enorm om lachen en het is duidelijk wat het menu is. VLEES! Wat nu? We besluiten met de Cubaanse eetcultuur mee te bewegen, groente is schaars en salade kunnen we niet eten omdat dit gespoeld wordt met kraanwater.

Kip wordt het in de vorm van fajitas. We denken aan de mexicaanse fajitas, een deegpannenkoekjes met groente en evt. Wat vlees. Als even later twee grote borden met gefrituurd kipnuggets in een jasje en twee borden met gefrituurde bakbananen krijgen is duidelijk dat dit anders is dan we verwacht hadden. Het is een enorme berg eten, maar het smaakt ons erg goed. De overgebleven bakbananen doen we in een plastic zakje (doggybag) voor onderweg.


Achter een ossewagen rijden we bergopwaards, tot we aan een zandpad komen. " is dit de goede weg?" Iets is er niet goed gegaan. De navigatie kunnen we niet gebruiken, verboden en niet werkend ivm gebrek aan Een netwerk. Maar we kunnen op de telefoon wel zien waar we rijden. Terug dus naar de hoofdweg en die gewoon verder volgen.


Kijk daar....!! We zien het kenmerkende karst gebergte van de streek Vignales, hiervoor gaan we naar deze streek. De boeren die hier wonen zijn in de 19e eeuw verdreven uit andere streken van Cuba, omdat daar suikerriet verbouwd moest worden. Suikerriet is het exportproduct van Cuba. Midden 20e eeuw verkocht Fidel Castro de hele suikeroogst aan Rusland voor eten, geneesmiddelen en bouwmaterialen. De noodlijdende bevolking kon zo weer wat op adem komen. Het socialistische zelfvoorzienende systeem dat Castro had bedacht was niet in staat om de bevolking te verzorgen.

De boeren van Vingnales leven van de sigaren. Ze verbouwen tabak, drogen deze en draaien er de wereldberoemde (dure) Cubaanse sigaren van.


Vignales dorp blijkt een levendig toeristendorpje te zijn. Vol met de toeristen, eethuizen, restaurantjes en gidsen die je kunt boeken voor een trip in de omgeving, taxis en paardenkoetsjes. Ook denderen er vrachtauto's door de smalle straatjes, die ook hier in ruitpatroon zijn aangelegd en wederom voorzien zijn van zeer slecht asfalt met enorme gaten.

"Onze" homestay ligt aan de doorgaande weg en is knalgeel met groene kozijnen, op de veranda zitten 4 witte, blonde reuzen. We parkeren de auto zo dat we het reservewiel kunnen zien en groeten de "reuzen". Het zijn Noren die goed Engels spreken, al snel hebben we een leuk gesprek over onze reizen.

Sofia verschijnt, met keukenshort voor, in de deuropening en geeft ons hartelijk een hand. Ze spreekt heel gebrekkig Engels, maar we weten elkaar te verstaan. Ze neemt ons mee naar binnen, een kamer met zware tafeltjes en stoelen. Hier krijgen we later ons diner. Dan een gangetje in en links een deur door. De kamer is klein, ondanks een tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed, apart een kleine badkamer. Alles blink ons tegemoet, zo schoon. We nemen snel een douche...dat frist lekker op na een warme dag autorijden.

Sofia heeft voor ons gekookt....KIP! Vooraf bruinebonensoep, daarna rijst met kip, tomaat en komkommer. Als toetje twee kleine schoteltjes met piepkleine stukjes cake en een zoete jam van kokos. Alles smaakt ons erg goed. Maar vandaag was het wel een Chickenrun ;)


Het is donker op straat, we kunnen gelukkig over de stoep langs de huisjes naar het centrum lopen. We slenteren over de hoofdweg, kijken zo veel mogelijk de huisjes binnen. Allemaal homestay's of restaurants. Overal toeristen die vooral eten. Gelukkig wordt er op een kleine markt een concentratie van souvenirs aangeboden, verder in het dorpje niet. Het toerisme geeft de Cubanen een eigen inkomen, dat veel hoger ligt dan het staatsinkomen.


We gaan tegen 23.00 uur naar bed. Oeff....auw! "Moet je eens gaan zitten op het bed!" Oeff...auw!" We kijken elkaar vertwijfeld aan, dit is niet grappig. Het bed met een dikke matras is zo hard als een plank. Dat gaat een pijnlijke nacht worden. Gelukkig is er wel airco en kunnen we koel liggen.

"Ben jij ook wakker?" "Ja, jij ook?" Stijf staan we op, het is 02.00 uur als we wakker worden van de pijnlijke heupen. We drinken wat en komen op het lumineuze idee om de stapels dekens die op een plank liggen, op de matras te leggen, daarover het laken en dan een dun laken om onder te liggen. "Heerlijk, dat scheelt zeg, een stuk zachter. En we vallen nu zacht in slaap.



Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!