Havana II: De nieuwe wereld..

26-2-2019 dinsdag

Om 5.00 uur zijn we wakker en gaan in de warme vochtige buitenlucht op ons balkon zitten, kijkend naar de opkomende zon boven Havana. Roze, oranje, nog meer oranje, rood, geel, licht geel, roze en dan een blauwe lucht met veel zon. We horen steeds meer vogels, maar ook auto's, meer gebrom van een ontwakende stad met kraaiende hanen. We genieten enorm, wat is dit mooi. Vanaf ons balkon kijken we op rode pannen daken, van die Spaanse bolle dakpannen daken, enorme ficus bomen, bougainvillae in lila, oranje en wit. De stad van bovenaf : veel platte daken van rode baksteen, en grote blauwe watertonnen zover als je kan kijken. De blauwe zee als streep aan de horizon. Een doorgaande zwarte rookpluim in de verte markeert de olieraffinaderijen, die aan de andere kant van de stad liggen. En het aanzwellend geluid van het verkeer stijgt omhoog naar de 9e verdieping, vanwaar we een prachtig uitzicht over de stad hebben, 360 graden rond.

Het ontbijt is zalig, een kom vol fruit, een pannekoekje met honing, een omelet met ui en tomaat en zelfgebakken brood. Piepkleine stukjes boter, een kommetje met bietenjam en een met worteljam. Dit ziet er zo lekker uit en zo smaakt het ook, het is zalig en we smikkelen alles op.

"So I'll explain tot you where you can go in havana", onze gastheer schuift zijn stoel bij en neemt plaats, een pen en een dubbel schrijfpapier in de hand. Al snel zit hij driftig te schrijven en uitleg te geven, daar kan je dat museum zien, daar kan je koffie drinken, daar kan je goed eten of uitgaan.

Hij wijst er op dat er voor de Cubanen andere plaatsen zijn om uit te gaan en te eten, betaalbare plaatsen. Als we hierover wat vragen stellen is hij snel verdwenen. Ligt blijkbaar gevoelig?

We hebben wel wifi, dus kijken even of er berichten uit Nederland zijn" blijkbaar is het prachtig weer, wat heerlijk!

Hier is het nog koel, zo'n 25 graden. Maar we hebben de hele nacht de airco aan staan, de lucht is nl. Vochtig.

We doen stevige schoenen aan want we gaan lopend door het centrum naar de oude stad. Zeker zo'n 10 km enkel, maar onze ervaring is dat we lopend de stad kunnen verkennen, we ruiken de stad, we zien de stad en de mensen.

Een nieuwe wereld is dit voor ons, die we zelfs aan het eind van deze dag niet goed kunnen omschrijven. Je moet hier echt zelf zijn geweest om het gevoel, de sfeer te ervaren.

De enorme bomen, soorten die wij alleen als huiskamerplantjes kennen, de statige koloniale huizen, de oude auto's in knalkleuren, de vele kleuren van de huizen in roze, geel en blauw, klinkerstraten, kleurrijke mensen zowel qua kleding, vorm, kleur, haar, omringen ons en het is te veel om alles te zien.

We lopen en lopen dwars door het centrum en voelen dat we opvallen als toeristen.

" hé, where are you from?"" You are very tall!" "We show you a drawing from the revolution, walk with us". Oké, we zijn de toeristen en worden door een man en vrouw aangesproken. Ze lopen met ons een straat in, gaan links en rechtsaf, de vrouw praat met mij, de man met Frank. De vrouw wijst op mijn gezicht en zegt dat ik wel een Cubaanse kan zijn. ik denk echt, dat meen je niet, ik zie wit met donkere kringen om de ogen, nog vermoeid van onze reis. Bij Frank gaat het over baseball en football, helaas geen thema's waar Frank over wil communiceren.

Gelukkig kunnen wij met elkaar praten zonder dat zij het begrijpen. En wij hebben de list door, we zijn hiervoor gewaarschuwd.

Als het stel voor ons loopt roep ik "Goodbye, we go that way!", met een armzwaai als groet slaan we direct een straat in en met onze lange benen zijn we zo uit hun gezichteveld. Het stel verbouwereerd achter latend.

We lachen naar elkaar, maar halen ook opgelucht adem. Dit gaan we niet meer laten gebeuren en blijkbaar straal je dit uit. De enkeling die ons hulp wil aanbieden of een taxirit, laten we vriendelijk maar resoluut door het wuiven van een hand weten dat de diensten niet gewenst zijn. Ondanks dat wordt er regelematig getoetert en kijken de chauffeurs in hun prachtige oude auto ons hoopvol aan. Maar wij blijven bij zelf lopen, drentelen door de straatjes en kijken kijken kijken.

Zowel als we op de luchthaven gisteren korte rokjes hebben gezien, lukt het de Cubaans vrouwen om ons opnieuw te verbazen. Niet alleen door de korte rokjes, maar ook door hele strakke truitjes en hoge hakken. Ook kinderen die van school komen in schooluniform hebben hele korte rokjes.

Mannen en vrouwen lopen zelfverzekerd rond, een glimlach of lach op de lippen en pretogen. Ook zien we veel mensen lekker buiten zitten, niets doen en vooral bezig om met elkaar te praten en plezier te hebben. Lachen is hier een werkwoord! Relaxed is hier het adagium voor het ritme van de dag. Wij lopen als twee witte toeristen te hard, te druk pratend en te veel wijzend door de stad. Gelukkig zijn we intussen in het stadsdeel " Oud Havana" aangekomen en daar vallen we met ons uiterlijk en gedrag niet meer op. Om ons heen veel toeristen, restaurants met toeristen prijzen, paardenkoetsjes, fietstaxi's, autovrije straten en veel heel veel historische gebouwen uit een koloniaal verleden. De gevels zijn gerestaureerd, waardoor oude glorie herleefd.

Dit centrum staat op de UNESCO wereld erfgoedlijst, waardoor er ook geld voor restauratie beschikbaar is.

Rode wangen, lonkende blikken, ze kijkt steeds naar Frank met haar grote bijna zwarte ogen. Ze kan net om de zangeres heen kijken, die voor haar staat, intussen zelf ritmisch op de kagon tikkend. Ze probeert oogcontact met Frank te maken, die zit gelukkig vol aandacht zijn pizza te verorberen. Het smaakt goed, zeker met deze heerlijke live muziek naast ons tafeltje. De groene parasol geeft bescherming tegen de stekende zon, in het steegje is het warm. Aan de vijf tafeltjes zitten we met verschillende toeristen hard mee te klappen en te zingen met de Chanchan.

Een enorme contrabas past net door het smalle deurtje in het restaurant en de Cubaan met geblondeerde paardestaart voegt zich bij het bandje en begint hard aan de snaren te trekken. Lekker de bas erbij, "stand by me" klinkt goed en we zingen dan ook hard mee. Een oudere dame in legging loopt langs, stopt bij onze tafel, draait haar billen naar ons en schud deze op de maat van de muziek, dat het een lieve lust is. Werkelijk, wij zouden dit tot kunst verheffen, wij krijgen dit met onze Hollandse billen echt niet voor elkaar. Ze lacht van oor tot oor, knipoogt en loopt dan door. Ons wat gegeneerd, maar vooral vrolijk achter latend. Wat een heerlijke spontane mensen zijn de Cubanen, die vooral plezier als levensmotto te hebben.

Nadat we een donatie in een houten kistje hebben gedaan, verplaatst de band zich naar binnen in het restaurant.

"Klik, klik....er worden meerdere foto's genomen van vrouwen billen, die in strakke leggings heen en weer wiebelen, er boven blote buiken of strakke truitjes. De groep mannen kijken iedere vrouw na, genietend. De vrouwen genieten er blijkbaar ook van. Het lijkt een spel, net als de Salsa of Rumba, beide Cubaanse verleidingsdansen. Ze zijn hier meester in.

De mannen praten en lachen met elkaar. Ze zitten een uur zo samen, nieuwe mannen worden warm begroet met een hand of schouderklop en ondertussen wordt het vrouwelijk schoon met vele ogen gevolgd en gewogen. Bijzonder is dat groot, klein, dik, dun er niet toe doet, iedereen is mooi. De manier hoe de mannen naar vrouwen kijken is niet beledigend, of onfatsoenlijk, maar meer een eerbetoon aan de vrouw. Iets wat in de Nderlandse cultuur niet zo zal worden gezien of ervaren, maar wij kijken er in verwondering naar. De vrouwen lijken met de manne te spelen, door zich van hun mooiste kant te laten zien. Vaak in t strakke legging, of doorschijnende kleding. Dus wie stuurt wie? Een spel?

De oldtimers staan in felle kleuren te glimmen in de zon, de chauffeurs zelf zien er keurig uit met een rieten hoed op t hoofd. Als de taxi's met klanten wegrijden maakt de motor een gierend geluid, de rook komt uit een knallende uitlaat en weg is de oldtimer. Wij kiezen voor het lopend verkennen van Havana, de historische stad en het centrum.

"You can go in, you're welcome!" Een portier in zwart kostuum spreekt ons aan en wijst ons de weg naar binnen. We lopen een prachtig koloniaal hotel binnen.

Blauw, geel en wit glas in lood, een enorm dak van de bovenste verdieping van een oud hotel. De oude lift met dubbele stalen vouwdeuren ( zoals je deze in oude films ziet) brengt ons hoog het gebouw in. Het ademt vergane glorie uit, maar is wel prachtig gerestaureerd. De muren zijn mintgroen, met donker groene randen. De plafonds zijn hoog' waar enorme lampen aan hangen. Ook zien we een enorme Tiffany lamp, heel kunstig glas in lood. Maar goed, we zijn nu op de derde etage en bewonderen het kleurrijke dag. Als we naar beneden kijken kunnen we tot de begande grond zien, er is een grote open ruimte met per verdieping een galerij waaraan de kamers liggen. We lopen nog even het dakterras op en kijken over oud Havana.

Weer buiten brandt de zon, het is intussen boven de 30 graden, de stad zindert en wij smelten.

De booggallerijen aan de Plaza de Vieja bieden ons schaduw en niet veel later zitten we in deze schaduw te genieten van een heerlijk kopje Cubaanse koffie. Het plein heeft meerdere terrasjes die lekker vol toeristen zitten.

Twee obers staan naast ons en we de ene ober laat zijn schoenen zien aan de andere ober. Als we goed kijken zien we dat de hakken van deze schoenen zijn vastgeplakt met plakband. De ober lacht er als een boer met kiespijn bij, zeker als hij in de gaten heeft dat wij het ook hebben gezien.

Castillo de San Salvador de la Punta: grote gele steenblokken vormen samen een gesloten kubus van hoge gewelven, met maquettes van zee-fregatten, ijzeren kanonskogels en wapens. De spaarzame verlichting maakt dat de sfeer van vroeger aanwezig is, maar we tegelijkertijd geen drol zien. Deze vesting ligt bij de zee doorgang en diende in een ver verleden voor het buiten houden van piraten.

"Where you from?" You basketball?" How tall are you, 2 meters?" Een salvo van vragen wordt op ons afgevuurd door een groepje jonge mannen met muziekinstrumenten in hun hand, die net als wij langs de kust lopen. We geven beknopt antwoord waarop ze besluiten achter ons aan te lopen en de Chanchan te spelen. Zij kunnen het niet zien,maar wij moeten hierom enorm lachen. Omdat onze lange benen zulke grote stappen maken, geven ze het na een half nummer Chanchan op en lopen terug naar het Castillo, op zoek naar nieuwe toeristen om een liedje voor te spelen.

We slenteren intussen door het centrum van Havana, het stadsdeel dat nu het centrum vormt en dat verder westwaards ligt het 'Oude Havana". De stad is echt een Spaanse stad, helemaal opgebouwd uit kaarsrechte wegen die blokken vormen. Dit is voor ons makkelijk om de weg te vinden.

Links en rechts in de straatjes zien we verborgen 'winkeltjes", we moeten erg goed kijken om deze geheime wereld te zien. Achter smalle houten deuren zien we bv een vitrine staan met enkele broden, er voor een lange rij wachtende Cubanen. Ook een klein houten plankje in de deur waarop een kopje koffie wordt ingeschonken voor de Cubaan die er voor staat. We horen overal stemmen in snel ratelende klanken, Spaan/Cubaans. Overal lopen mensen, geen toeristen en ondanks dat lijken we er in te passen. Er zijn geen reacties naar ons, geen blikken die geworpen worden, het is gewoon oké.

Om een aantal blokken staan er grote plastic vuilcontainers waar van een straat het afval wordt verzameld. Daar stinkt het dan ook enorm en is de straat ook smerig. Maar wel een goed systeem, niet ieder huishouden een eigen bak.

We lopen nog zeker twee uur door deze wijk, en opnieuw kijken we onze ogen uit. Wat hier opvalt is de grote achterstand in onderhoud die de hoge grote huizen hebben. Veel betonrot, balkons die naar beneden zijn gevallen.

Hoe werkt dat in een communistisch regiem? We weten er nog te weinig van merken we, dat gaan we verder onderzoeken.

Ook de winkels met levensmiddelen laten lege vitrines zien, weinig producten en vaak een rij wachtende mensen ervoor.

In totaal hebben we 25-30km gelopen, het gevolg is blaren onder onze voeten. Tegen 17.00 uur zijn we weer terug bij Casa Lily en springen meteen onder de douche, het vuil van de stad van ons afspoelen. Daarna vallen we als een blok in slaap, we gaan later nog wel wat eten.

Om 24.00 uur worden we wakker, we zijn helemaal uit geweest en het eten laten we maar even zitten, wat abrikozen en crackers die we zelf hebben meegebracht smaken goed. Opnieuw vallen we in slaap, nog steeds doodmoe. Wellicht een combinatie van de reis en deze indrukwekkende stad.

Tegen 5.00 uur zijn we wakker en schrijven aan de blog. Vandaag was er geen wifi , dus het posten van de blog zal voor een later moment zijn.