Rodelen

Jahoeeeee........., yeaaaaaa......., bij iedere bocht schreeuwen we en lachen we, we glijden gillend een hele hoge berg af, waarbij we in een soort geel banaantje van plastic zitten die in het midden vastzit aan een rodelbaan. Wow......,ieeeeee, gilt het kind voor ons, oefffff.... noodstop! Het kind heeft haar banaan stil gezet en ik kan nog net vol aan de rem trekken om niet keihard tegen haar aan te botsen. Frank maakt ook een noodstop om een kettingbotsing te voorkomen. "Leuk hé...maar ik wacht even omdat we dan hard naar beneden kunnen" , het blonde kind lacht volop en floep...ze suist weg al gillende en zwaaiend met haar armen. Die heeft duidelijk geen enkele angst en het kan haar niet snel genoeg gaan. We lachten er om, zijn wij niet ook zo een klein beetje. Yeaah....Joehoeeee..... we gaan zo hard we kunnen naar beneden, rodelend en jodelend. Wat een lol. Plots staat het banaantje met meisje vlak voor me stil, ik vol op de rem, Frank ook. "ik wacht even hoor, want dan kunnen we hard gaan"! En weg stuift ze, armen in de lucht en luid gillende.
Verder voor ons zit een dame in een banaan die op haar manier het woord 'rodelen' invult. Haar gezicht is vertrokken, knokkels wit van het knijpen in de rem en stapvoets gaat ze naar beneden. Nu begrijpen we het kind, zo is er geen lol aan dus dan maar even wachten om wel met hoge snelheid de berg af te kunnen rodelen. We komen zo hortend en stotend beneden aan en zien nog net dat de dame uit haar banaan stapt en als een held in de armen van haar familie valt. Nu lacht ze breed, trots dat ze dit heeft gedurfd. Inderdaad knap als je heel bang bent, mag ze zeker trots op zijn.
De familie met het blond kind en ook wij zijn minder trots, zo was er eigenlijk weinig aan, het ging echt niet snel genoeg. Gelukkig kunnen we toch genieten van deze bijzondere rodel ervaring en lopen lachend in de zon naar de BMW.
'Waar zit mn broek en helm? Heb jij de headset al aan?". Het is nog even zoeken hoe we de spullen en koffers gemakkelijk gebruiken, maar we hebben al snel onze motorkleding aan en gaan verder met onze rit door het Stubaital.

Prachtig, bergen rondom ons, groene dalen met huisjes zoals die vroeger bij de modelspoorbaan stonden, balkons vol met bloembakken. De houten bovenste verdiepingen zijn prachtig gemaakt, het lijkt of de houten balkons zijn gevlochten. Hoger worden de bergen, door de zon flikkeren de watervallen en riviertjes als zilveren lijnen. Rusig bromt de BMW onder ons, Frank is helemaal in zijn element en stuurt de BMW rustig dit dal door.
Een enorm betonnen gebouw voor ons, hier begint de skilift naar de Stubaier gletsjer van 3210 meter hoog. We gaan ervoor, motorpakken in de koffers, zonnenbrillen en drinken in de rugzak.

De gondel zwaait heen en weer, we zitten alleen in een gondel waar wel 30 personen in kunnen. Hoger en hoger, onder ons verdwijnen de bomen, steeds meer kale rotsen, kiezel, grint en grote rotsblokken. Watervallen links en rechts, riviertjes met het blauwste blauwe water, groenblauw eigenlijk. Hoger en hoger, in het eerste station kunnen we blijven zitten, nog verder gaat de lift. Gletsjers liggen onder ons, prachtig wit, grijs, geribbeld en met diepe kloven.
In het volgende station stappen we over naar een kleine gondel en hup we zwieren alweer in de lucht, op naar de 3210 meter. Onder ons zien we kleine stipjes bewegen en na goed kijken blijken het wandelaars te zijn. Die de helling over de gletsjers naar beneden lopen. Indrukwekkend wat omvang doet, dit is geen menselijke maar meer, de bergen zijn zo groot, de gletsjers helaas wat minder groot. De afsmelting is hier ook een feit.

" On top of the Alps!" Zo is het, zo voelt het. Wij klein en nietig in dit onvoorstelbare landschap. Bergen rondom ons, tot wel 3600 m. Hoog, gletjers overal. We blijven hier naar kijken, het is zo mooi. We staan flink te hijgen, is de lucht hier al zo ijl, of gaat het hier over onze conditie ;/?
'Hé dat is raar, de gletsjer is in een enorme witte molton ingepakt. Nu zien we ook dat de voet van de steunpalen van de lift is ingepakt en verderop is een hele gletsjer ingepakt. Allemaal om afsmelting te voorkomen, het doek houdt de zon tegen.
Al lopend over zo'n ingepakte gletsjer bereiken we enkele ligstoelen en we kunnen hier ook iets eten en drinken. Dorst hebben we intussen wel.

Met de skilift gaan we naar benden, we zijn wel een 45 minuten onder weg. Genietend van deze plek en elkaar. Het is zo fijn om dit samen te doen, samen nieuwe dingen te ervaren dit met elkaar te delen. Heerlijk....vrijheid!

Als we de helmen opzetten merken we dat een groep mensen die wachten op hun bus, naar ons staan te kijken. Blijkbaar interessant of zijn we gewoon een mooi stel;)
'Nu weet ik het niet meer' , geen idee waar we heen moeten rijden om hier uit te komen?' De telefoon met navigatie is oververhit geraakt en het beeld is zwart. De route die we rijden zou ons naar een ander dal leiden, maar nu zijn we klem gereden in een klein dorp met alleen doodlopende straten. Links en rechts rijden er auto's voorbij en toch kunnen we de juiste weg niet vinden. We staan stil om te overleggen, in de volle zon waardoor de helmen zich langzaam beginnen te vullen met druppeltjes zweet. Het lijkt wel 50 graden zo.
Gelukkig komen we door een bruggetje over te steken weer op de hoofdweg en we rijden weer. Linksaf een ander dal in, de weg wordt steeds smaller en loopt na een uur rijden dood tegen een berg. Dezelfde weg terug kunnen we de dorpjes beter bekijken. De huizen zijn enorm, met veel hout en vaak rondom de ramen en deuren schilderingen. De echte sjieke huizen hebben zelfs op de gevel schilderijen staan. Kleine boerderijen, koeien met koeienbellen en geen mens te zien. Voor ons begint er rust te komen, we voelen het. Hier is het stil.

Weer in Mauern stallen we de BMW bij de AirB&B en nadat we ons hebben opgefrist lopen we de helling af naar het dorpje en eten er een heerlijke salade een van de vele hotel-restaurants. Mauern is een mooi dorp, de huizen zijn in zachte kleuren geschilderd en ook hier zijn de huizen versiert rondom de ramen en hebben de huizen ook namen " Rosenhoff of Berg und Blick"!
Een riviertje met lichtblauw gletsjerwater stort zich door het dorp met een razend geluid. Net als de goederentrein die langs rijdt, geladen met volle vrachtauto's en hun chaffeurs die naar Italie rijden. Ver boven ons de talbrücke met de autoweg over de Brennerpas. De weg is vol met vrachtverkeer en op deze afstand lijken de wagens omhoog te kruipen.

'Kaprun... zullen we dat gaan doen?' Een overnachting voor donderdag op vrijdag is snel geboekt en intussen hebben we ook een afspraak staan met Ruud en Sandra die daar vlakbij kamperen. Donderdagmiddag gaan we hen bezoeken, erg leuk.
We hebben ook met Emily en Rolf een afspraak in de planning zitten.