De volgende ochtend zitten onze " buren" al bij de ontbijtzaal, als wij gaan ontbijten. Ze kijken niet erg blij en er kan ook geen begroeting vanaf. Nou dat is voor ons nu wel duidelijk. Jammer, is natuurlijk niet de bedoeling, maar we hebben niet in de gaten gehad dat het zo slecht geïsoleerd was.

We hebben deze morgen een heel speciale afspraak. We gaan met een gids het dorp Mbotyi bezoeken, en kennis maken met de cultuur van de bewoners. Onze gids blijkt de portier van het resort te zijn, hij woont in Mbotyi. Het is een geïmproviseerde tocht door het dorp en dat geeft opnieuw aan hoe relaxed de mensen hier zijn. We vertrekken bij de lodge en beginnen al vrij snel vragen te stellen, nadat hij ons verteld waar de school is, de kerk ( een ronde hut) en waar " white people" hun vakantiehuisjes hebben. Op onze vragen geeft hij antwoord en zo komen we veel te weten over het leven hier. Het dorp heeft zo'n 4000 inwoners, verspreid over een heel groot gebied. Iedereen is familie van elkaar. De gids staat dan ook regelmatig even stil om mensen te begroeten. Hij verontschuldigd zich, hij moet een aantal mensen groeten omdat dit respectvol is. Ze leefden zelfvoorzienend, akkerbouw en veeteelt. Heel kleine bedrijfjes, maar naar zijn idee prima. Nu is er internet en televisie en wil de jeugd zich niet meer bezig houden met geitenhoeden. Hij betreurt dat maar geeft meteen aan dat dit niet is te stoppen. Zelf loopt hij ook met een mobiel telefoon. Een "tribe", familie heeft één ronde hut en daarnaast enkele rechthoekige huisjes. De rondehut is te vergelijken met " de mooie kamer" bij ons. Hier worden gasten ontvangen,gekookt en gegeten, feesten gevierd, rituelen gehouden. De andere gebouwen zijn om te slapen.

Tot onze vreugde gaan we bij zo'n "tribe" op bezoek. De gids geeft wel aan dat er een fooi verwacht wordt voor de bewoner.

Het terrein dat we oplopen ligt vol met plastic afval, overal lopen kinderen, kippen, geiten, varkens en er zitten volwassen met elkaar te praten. De gids groet de volwassenen en loopt met ons achter zich aan verder het terrein op totdat we bij de ronde hut komen. Tegenover deze hut staat een metalen schuurtje waar enorm veel rook uit komt en ook een ronde mamasita met drie kleine kinderen in haar kielzog. De vrouw heeft een bord warme pap in haar hand en loopt zo voor ons uit de ronde hut in. Wij wachten even buiten en nadat het binnen netjes is gemaakt ( na enkele minuten) worden we ontvangen en mogen we op de banken gaan zitten. De hut is kraaknet en koel. Ook is het licht aangenaam hoewel dit alleen via een deuropening binnen kan dringen. De ruimte is leeg op een tafel tegen de wand met grote plastic emmers waar eten in wordt bewaard. Ook staat daar het keukengerei. Enkele banken en één tafel in het midden. In de punt van het spitste rieten dak hangen snoeren met mais ( in vele kleuren). De gids legt uit dat deze mais een heel jaar goed blijft omdat regelmatig in de hut vuur gestookt wordt, daardoor gaan mogelijke schimmels en ongedierte dood. Niet alle mais wordt opgegeten, een deel wordt gebruikt om opnieuw te zaaien. Deze woonkamer wordt vooral in de winter gebruikt voor rituelen, waarbij altijd zelfgebrouwen bier wordt gedronken. Ook feesten zijn er regelmatig. Bij deze bijeenkomsten is het dorp aanwezig en dragen bij aan de onderlinge binding. De plek waar we nu zijn verkoopt zelf gebrouwen bier. Als de vlag in stok is is er bier te koop, is deze er niet dan is er geen bier te koop.

De vloer is aangesmeerd met koeienpoep, die helemaal is gedroogd zodat dit niet stoft. De muren zijn beschilderd met leem, in een neutrale kleur zodat er geen schade ontstaat door het stoken ( roet aanslag). De huizen worden gebouwd van hout met leem aangesmeerd met cement, dan we, van betonblokken. Wat er gebruikt wordt hangt af van de financiële middelen. Deze zijn zeer beperkt, en wordt verdient aan toeristen door b.v. De werken in de lodge of bij de vakantiehuizen van de blanken. Of door het werk op de theeplantage. Na een half uur nemen we afscheid en geven de fooi.

We lopen verder door het dorp, zien vrouwen met takkenbossen op hun hoofd sjouwen, zien kinderen in schooluniformen en mannen die bezig zijn met het bouwen van huizen. Het bijzondere is dat het erg stil is in het dorp, je hoort de golven van de zee. Er heerst een enorme rust. De wegen in het dorp zij onverhard en zelfs met een 4x4 moeilijk begaanbaar. We komen op de plek waar we een rivier moeten oversteken. Tot onze verbazing ligt er midden in deze rivier een enorm betonblok met buizen er door. Duidelijk wordt dat de regering een poging gedaan heeft om een brug te bouwen, maar dit is niet gelukt. Bij de eerste de beste flinke regenbui heeft de rivier de fundering van stenen in ijzeren netten meegesleurd en is alleen de betonblok achtergebleven. We kunnen over stapstenen de rivier over. Maar de gids is niet blij met de hele actie van de overheid.

We lopen over de heuvel naar beneden, waar nog enkele tribe's zijn. Hij verteld dat hij hier is geboren en zijn jeugd heeft doorgebracht. Hij is trotst, zo mooi!

We lopen nu richting de kust en gaan via een heel smal kustpad aan de terugweg beginnen. Het is lekker warm aan het worden en dat voelen we. Met m'n verkoudheid gaat het gelukkig zo goed dat ik dit alweer kan. De route is prachtig, we klauteren achter de gids aan over grote massa's lavabrokken. Hij is enorm snel, geen enkele vertraging in zijn tred, ondanks het moeilijke pad. Duidelijk gewend om hier te lopen. Op het moment dat wij wat achterop raken, uitpuffen en foto's maken, raken we hem even uit het oog. We treffen hem enkele minuten later liggend in het gras aan. Relaxed!!